Przychodnia

First topic message reminder :

Witaj w Świątyni Zarazków, istnym niebie chorób przenoszonych drogą kropelkową i największym zbiorowiskiem młodocianych z chorobami wenerycznymi – przychodni! Pokryty graffiti błękitny budynek mieści w sobie dwa gabinety lekarzy ogólnych. Jeśli oni nie będą w stanie ci pomóc, skierują cię do specjalistów; w Old Whiskey znajdują się aktualnie gabinety ginekologa, okulisty, laryngologa i dentysty.
Przy przychodni działa również mała klinika z izbą przyjęć, do której trafiają ludzie z ranami postrzałowymi, pocięci nożem, czy krwawiący przez inne niefortunne przypadki – po powierzchownym zajęciu się raną poszkodowani zawożeni są niezwłocznie do szpitala w Appaloosie. Lekarze tu pracujący wydają się być pozbawieni radości życia, lecz co się dziwić – ich pacjenci nie należą do najczystszych, czy najkulturalniejszych. Jednak żeby się u nich leczyć trzeba mieć wykupione ubezpieczenie, dostać je z pracy, lub słono zapłacić – opieka zdrowotna w Stanach jest bowiem odpłatna. I to wysoce.

Każda osoba legalnie zatrudniona jest ubezpieczona i może korzystać z usług przychodni.
Jeśli chcesz się ubezpieczyć prywatnie musisz jednorazowo zapłacić 5000$
Jeśli nie posiadasz ubezpieczenia, ceny za konkretne zabiegi/leczenie są ustalane indywidualnie przez MG. Rachunek będzie wysyłany na pocztę leczonej postaci po jej wyjściu z przychodni/kliniki.

Znudzona recepcjonistka żula gumę balonową. Westchnęła i spojrzała na odznakę.
- No. Dobra.
Spod lady wyciągnęła zeszyt i rzuciła nim o blat. 
- Co jeszcze?

- Zły dzień? - zmierzyłem kobietę wzrokiem, po czym przysunąłem zeszyt do siebie i zacząłem przeglądać daty wpisów. Nazwiska.
- Nic się nie dzieje co? Żadnych strzelanin tylko tłoczące się stare babki na ulicy o to która głośniej się modliła i dlaczego - kącik ust drgną mi do góry, nie był to uśmiech ale tak mógł zostać odebrany.

Kobieta spojrzała na Aldo i wywróciła oczyma. Nic nie powiedziała, tylko wróciła do wklepywania rzeczy w bazę w komputerze.

Iadanza nie znalazł żadnych specyficznych wizyt w ostatnim miesiącu. Jedynie co mogło zwrócić uwagę to wizyta kontrolka Bakera u doktor Hernandez.

Hmmm. Podrapałem się po brodzie.
- A ostatnimi czasy przyjeżdżał tu ten jak mu tam z raną postrzałową - oczywiście że blefowałem gówno wiedziałem, ale zaryzykować można. Spojrzałem na kobietę udając że myślę, myślałem ale co zrobić na obiad, ale przynajmniej wyglądało prawdziwie.

Kobieta wciąż wklepywała jakieś słowa w komputer.
- Nie.

- A ze złamaniami? Nikt w krwi po pachy nie przyjechał z wywalonymi flakami, bez reki, nogi obciętej siekierą piłą motorową? - rzuciłem, nie znosiłem lekceważenia, irytowało mnie to - w okolicach grasuje rzeźnik, czai się na młode panny - dodałem całkiem poważnie.

Kobieta znowu wywróciła oczami.
By coś z niej wyciągnąć - mnożnik na charyzmę, próg 35. 

22

Milczał popukał palcem w blat. Nic nie powiedział.
- A może koleżanka ze zmiany coś mówiła? Nic kompletnie? - Pewnie nikt nie był takim idiotą by przyjeżdżać do przychodni. Jeszcze się rejestrować i czekać w kolejce.

- Jakby ktoś był ze złamaniem, to bym wiedziała, nie? Bo na rentgen trzeba zapisać. Nie ma w kajecie, ze był rentgen to nikt nic nie złamał. Proste? 
Spojrzenia na Aldo jak na przedszkolaka, któremu mieszała się tabliczka mnożenia.
- Jakby bł ktoś postrzelony, to byśmy zgłosili do szeryfa, nie?
Przeżuła głośno gumę o zapachu truskawek.

- Dobra - burknąłem, odsuwając kajet w kierunku recepcjonistki.
- Powinna pani pójść na kurs wizerunku i stylizacji bo strasznym kiczem zajeżdża - burknąłem i wyszedłem.

ZT

http://www.oldwhiskey.pl/t48p615-stacja-benzynowa#24104

Curwood dotarł do przychodni. Powoli bo klatka bolała a tu jeszcze papierosa musiał wypalić do końca. Trwało to dłużej niż zwykle, ale w końcu mężczyzna wyrzucił niedopałek, przed wejściem do przychodni. Wlazł do środka w towarzystwie smrodu dymu i stanął przed recepcją, raczej nie musząc się przedstawiać.
- Dystrybutor mnie przygniótł.
Wyjaśnił pielęgniarce za kontuarem, po czym usiadł sobie na krześle, czekając na panią doktor.

Pielęgniarka, jak to usłyszała, to zareagowała znacznie bardziej, niż Will czy sam poszkodowany. Jęknęła, chwyciła jakiś formularz, wypadła zza lady i pobiegła po lekarza. Wróciła po chwili, notując coś w biegu.
- Imię, nazwisko i czy ma pan ubezpieczenie - wypaliła, spoglądając na mężczyznę. Nim zdążył odpowiedzieć, pomogła mu wstać i zaczęła prowadzić korytarzem.
- Doktor tu pana przyjmie - zatrzymała się przed jednym z pokoi, na tabliczce widniał napis RTG.

- Billy Curwood..
Zdążył tylko powiedzieć, a pielęgniarka już go podrywała do góry. Szkoda, że tylko do góry. Wstał jednak i ruszył obok kobiety, dodając jeszcze, że owszem ma ubezpieczenie i jeśli potrzebny numer, to zaraz może podać.
Powoli poszedł za pielęgniarką i stanął przed gabinetem. Kiwnął głową i jeśli mógł wejść, to wlazł do środka.

Pielęgniarka poprosiła, żeby Curwood przyszedł po badaniach do recepcji w celu dopełnienia formalności.
W środku powitał go lekarz, który wpierw wypytał o zdarzenie, przeprowadził wstępne badanie, między innymi osłuchał Billa, zbadał go palpacyjnie, a potem kazał położyć się na stole i zaczął nastawiać sprzęt, żeby wykonać zdjęcie rentgenowskie.
- Bedzie pan musiał trochę zaczekać na zdjęcie - poinformował go później lekarz. - Wstępnie nie zauważyłem nic poważnego, ale musimy mieć pewność.

Billy cierpliwie znosił badania, wykonując polecenia lekarza i na koniec kładąc się na stole. Wolałby żeby go doktor Hernandez badała, ale nie mając na to wpływu, musiał czekać.
- Co może być nie tak? - Zapytał.

- Co? Uraz żeber chociażby, stłuczenie płuc, uraz tchawicy, krwotok... - wymieniał. - Ale proszę się nie martwić, u pana wszystko powinno być w porządku. Ale oczywiście musimy mieć całkowitą pewność. Stłuczenie płuc rozwija się powoli, wie pan, może dopiero jutro by pan to poczuł. Dlatego sprawdzamy - tłumaczył lekarz.
W końcu polecił Curwoodowi, by, jeśli czuje się na siłach, poszedł do recepcji skończyć uzupełnianie formularza przyjęcia, a potem skierował do innego gabinetu, gdzie przedstawią mu wyniki RTG.

Nawet Curwood się wystraszył, słysząc o krwotoku. Proszę się nie martwić? Jak już był zmartwiony! A co jeśli urazu tchawicy dostał i zabronią mu palić? Chyba wolałby już dostać krwotoku.
Pokiwał głową, ubrał koszulę i zwlekł z łóżka, powstrzymując przed zapaleniem.
Poszedł do recepcji, by wszystko pouzupełniać i ruszył do gabinetu.

skądś tam

Ale w gabinecie już nie było randomowego pana doktora, który, owszem pewnie był dobry, ale nie tak zajebisty jak blondynka w białym kitlu ze zniewalającym uśmiechem, którym to powitała Billiego w pomieszczeniu.
- Dzień dobry! - rzuciła na wstępie, siedząc przy biurku, a przed sobą miała ogromną kopertę, w którym najprawdopodobniej było zdjęcie rentgenowskie.
- Jak się pan czuje? - zapytała uprzejmie.

- Dzień dobry, pani doktor.
Billy uśmiechnął się kącikiem ust i zamknął za sobą drzwi. Aż żałował, że blondynka nie badała go wcześniej. Podszedł do krzesła i usiadł przed kobietą.
- A dobrze. Teraz już dobrze.
Położył sobie kapelusz na kolanach i zwrócił spojrzenie na kopertę. Denerwował się czekającą go wiadomością. Ostatni raz denerwował się chyba tak, gdy starał o przejęcie radiowęzła!

Skinęła głową i rozplotła ręce, które trzymała razem na biurku.
- Wspaniale. - zaświergoliła niczym Śpiąca Królewna tańcujące wśród ptaszków i innych zwierzaczków. Chwyciła za okularki, która sobie leżały z boku na biurku. Wstała i wyciągnęła z koperty zdjęcie RTG i stukając obcasami podeszła do ściany, gdzie znajdowało się ta specjalna lampka, która się zapalała i się doczepiało zdjęcie i pięknie było wszystko widać. Tak też zrobiła i odchyliła poły kitla, opierając ręce na biodrach. Wydała z siebie ciche pomruki hm, hm.
- Ma pan szczęście, bo wszystko jest raczej w porządku. - stwierdziła z niezwykłą pewnością w głosie i poprawiła okularki, odwracając się w stronę Curwooda.
- Ale... - Uniosła rękę z palcem wskazującym. Oho, zaraz się zacznie wywód o tym czego nie będzie mógł robić. Czas się przygotowac na to psychicznie.

/ z domu

Doktor Roberts przyszła do pracy dzisiaj bardzo uśmiechnięta. Wręcz promieniowała radością, którą rozsiewała w okół siebie. Nawet widok nazwiska Scot na liście pacjentów nie potrafił jej zepsuć humoru. W duchu obmyślała sobie co zrobi dzisiaj na kolację.

/ początek

Cooper, w przeciwieństwie do Beth, nie kipiał radością. Co było dosyć dziwne w jego wykonaniu. Mężczyzna dziś od rana nie bł gadatliwy, mruczał pod nosem i zdawało się, ze nie miał ochoty siedzieć na komisariacie.  Dlatego skorzystał z pierwszej lepszej okazji, by z niego uciec. Dziwne jednak, ze zamiast na patrol czy przesłuchanie wybrał się do lekarza... a może w tym szaleństwie jest metoda?
Ha, Nath nawet nie miał na sobie szaliczka, tylko był dziś pod krawatem (!!!).
Wszedł do gabinetu, w którym siedziała Beth. 
- Dzień dobry... - przywitał się ładnie.

- Dzień dobry.- uśmiechnęła się do swojego nowego pacjenta. Widziała go tutaj pierwszy raz a przecież znała większość mieszkańców miasteczka a więc to ktoś nowy albo tylko przejazdem. W gruncie rzeczy nie miało to dla niej większego znaczenia jako dla lekarza.
- W czym mogę panu pomóc?- wskazała mu wolne krzesło.

Billy mruknął coś sam do siebie, spoglądając za panią doktor i mierząc ją spojrzeniem od stóp do głowy. Tym bardziej, gdy biały fartuch już więcej odkrywał niż zasłaniał. Curwood uśmiechnął się do siebie i odruchowo wyciągnął paczkę fajek.
szybko się jednak zorientował co robi i nim kobieta na niego spojrzała, on paczkę do kieszeni znowu wcisnął.
- Tak? - Zagadnął, wybudzony z obserwacji. Spojrzał na twarz Hernandez i mina mu zrzedła - Ale?

Cooper nie usiadł, tylko jako rasowy przedstawiciel W11 zaczął przechadzać się po gabinecie.
- Hm, jakieś witaminki by się przydały - odparł oglądając wielce nudny kalendarz na ścianie - i jeszcze jedno...
Z kieszeni spodni wyciągnął odznakę.
- Detektyw Cooper z policji stanowej... hm, jeden z oficerów biura szeryfa już tu był, ale wasza recepcjonistka nie bardzo mu pomogła.