Biuro szeryfa i areszt

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

Pokiwał głową. On już zadba o to, by raport brzmiał dobrze. 
- Tak. Jeszcze coś. Będziesz zostawać po godzinach i szorować podłogi przez następny tydzień. Tak, żeby jakaś kara mimo wszystko była. rozumiemy się Iadanza? A teraz...
Wskazał na tackę ze świeżymi kanapkami.
- Poczęstuj się.

Że kurwa co?
- A nie mogą podłogi wyszorować więźniowie? Za coś tam siedzą no i płacą podatki za nich obywatele więc...? - spojrzałem na kanapki - ...nie ważne... dobra....
Mruknąłem.
- Nie, nie jestem głodny - dodałem, odwróciłem się i ruszyłem do wyjścia. Przy drzwiach się zatrzymałem.
- Dziękuję - rzuciłem i wyszedłem z biura szeryfa.

Florencio znów mógł poczuć wolność. A najważniejsze teraz było to, że musiał iść do pracy. Zahaczyć o przyczepę czy iść w stroju Zorro? Nieeee, krowy by wystraszył. I kury. I Króla Wołowiny.
Zanim jednak poczuł słodkie, wilgotne powietrze to podszedł do Romero i uśmiechnął się do niego. Przejechał palcami po wąsikach i wręczył mu małą karteczkę z numerem. Potem zrobił z ręki imitację telefonu i szepnął łamanym angielskim.
Hey, I just met you. And this is crazy. But here's my number. So... Call me maybe.
Mrugnął do indianina i pomaszerował do wyjścia, po drodze zabierając swoją gumową szablę i dokumenty, a jego lśniąca peleryna kołysała się tuż za nim niczym u superbohatera.

zt

??? ---->

Drama z Gabrielle i jej nieżyjącą świnosiostrą dobiegła końca, zanim Gab zdążyła umrzeć z zamartwienia. Lub zabić Landona. Ale hej! - w końcu to on powiedział, o kogo chodziło, a ona tylko źle to zrozumiała!
Landon miał wrócić do sprzątania, ale znó zaczął rzygać. Jako rozpieszczone dziecko bogatych rodziców umiał migać się od obowiązków, tak więc zrobił to i tym razem i opuścił poserunek, aby odchorować swoje. Następnego dnia zjawił się dopiero popołudniu. Blady, z podkrążonymi oczyma i ściśniętym żołądkiem. Mimo to, postanowił poświecić trochę czasu na dalsze ulepszanie systemu.

81 + 15 > 90

Landon rozprostował palce i otworzył plik. Podjął robotę w miejscu, w którym ostatnio ją zostawił i zaczął powoli stukać w klawisze. Co chwila przejeżdżał wzrokiem po oknie polecenia. Powoli, powoli...

81 + 20 = 101 - Akurat!

Landon odpiął guziczek swojego nieco pretensjonalnego polo, którego kołnierzyk drapał jego delikatną, piegowatą skórę. Westchnął sobie i wziął się za dalsze pisanie. Jak na razie szło mu dobrze, nie widział konkretnych błędów i wszystko wydawało się pracować! Jednak wiedział, że życie nie jest takie proste i że jego autorce nie uda się wyrzucić sensownych kostek.

wyrzuciłam 6

Landon zrobił sobie krótką przerwę na kawę i coś lekkiego do jedzenia. Lekkiego, bo jego żołądek miał problemy z przyswojeniem czegokolwiek, co nie było sałatą lub pączkiem. Wrócił do roboty pełen werwy i zapału. Zauważył też, że minęło już sporo czasu i spotkanie u Loli już się zaczęło... No cóż, musi to jak najszybciej skończyć!

1 w ślepym losie!

Mijały minuty, które zamieniły się w prawie dwie godziny, ale Landon skończył. To, co nie udało mu się za pierwszym razem, teraz było dopracowane do perfekcji. Przetestował wszystko z każdej strony i zadowolony zapisał wszystkie dokonane zmiany na komputerze głównym, w chmurze, na laptopie i na wszelki wypadek na przenośnym dysku, wszystko w folderze pod hasłem (które wcale nie brzmiało "Cycorita123!".
Jutro wszystko pokaże szeryfowi, a dzisiaj... Spojrzał na zegarek i przeciągnął się. Kochał Lolę całym serduszkiem, ale chyba będzie musiał spasować.
zt ---> ?

<---

Przyszła, bo nie zamierzała siedzieć w domu kolejnego dnia. Musiała napisać raport, więc zasiadła za biurkiem i zabrała się za stukanie w klawiaturę.

< - dom Jonathana

Siedział jeszcze chwilę w samochodzie, patrząc się w lusterko i powtarzając sobie na głos:
- Ramirez, oddaj moje majty. Ramirez, prosiłbym cię o zwrot mej bielizny... Gabrielle, proszę cię, oddaj moje szczęśliwe bokserki...
Potem zgarnął włosy i cały czerwony na twarzy, wyszedł z auta. Trochę się uspokoił, wchodząc na komisariat. 
Od razu skierował się do biurka Gabrielle. Stanął za nią i oparł się o krzesło kobiety.
- Dzień dobry. Oddasz gacie?

- Nie.
Odpowiedziała specjalnie i uśmiechając się pod nosem, dalej tworzyła kolejne zdania raportu. Już była na tym, jak gnała na opuszczoną stację, więc mina jej zrzedła, gdy miała opisać moment zastrzelenia Phersona.

- Dobra.
Wyciągnął rękę do monitora i wskazał na jedną z linijek w raporcie.
- Tu musisz wstawić przecinek.

Gabrielle od razu zrobiła oburzoną minę i trzepnęła Coopera w łapsko. Co on jej tu będzie błędy wytykał! Ramirez kliknęła w przycisk minimalizujący program i odwróciła się do detektywa, kładąc ramię na oparciu krzesła.
- Nie musisz się kawy napić?

- Piłem u Harpera, ale jak chcesz to możesz mi zrobić.
Znowu wyciągnął rękę, ale tym razem do jej policzka z czerwoną blizną.
- Oj... boli?

- Nie chcę.
Odpowiedziała i zmrużyła oczy, gdy Cooper dotknął jej rany. Odsunęła jego rękę, bo jeszcze brakowało, żeby jej paluchami jakieś zarazki dołożył. Odwróciła się znowu w stronę monitora i pokręciła głową, odpowiadając tak na pytanie o ból.
- Co z typami, którzy zostali aresztowani po strzelninie?

- Dalej siedzą. Póki nie będą chcieli nic powiedzieć, to sobie tutaj pokisną.
Przysunął sobie krzesło i usiadł niedaleko, spoglądając na monitor Ramirez.
- Mogę i poprawić przecinki, jak chcesz. Nikomu nie powiem.

Pokiwała głową i wróciła do pisania, zaraz przenosząc spojrzenie na Coopera. Czy on chciał ją wkurzyć? Zmrużyła oczy gniewnie i pokręciła głową.
- Zajmij się swą pracą.

Aż go uszy zapiekły.
- Oj tam oj tam... - mruknął, odgarniając znowu włosy.
- No zajmuję się, tak? Pomagam ci w raporcie... a zresztą... 
Odsunął się i podszedł do swojego biurka, by tam przez dłuższą chwilę wpatrywać się w tapetę z chomikami. 
- W drugim zdaniu zrobiłaś literówkę.

Gabrielle odprowadziła spojrzeniem Coopera i odetchnęła. No co za typ! Oj Ramirez nie cierpiała kiedy jej wytykano jakiekolwiek błędy! Dlatego gdy znowu usłyszała uwagę, zmarszczyła czoło i zacisnęła usta, spoglądajac na tekst.
Była literówka, ale Gabrielle wyprostowała się dumnie i udała, że wcale nie poprawia niczego, a dopisuje kolejne zdanie.
- Odwiedź okulistę.
Odcięła się i szybko dokończyła raport. Kliknęła na ikonę drukarki i zaraz dało się słyszeć dźwięk pracującej maszyny w rogu pomieszczenia. Gabrielle wstała i skierowała się po druk.

Ale Cooper był bliżej drukarki. Zerwał się z miejsca i chwycił wydrukowany raport, uciekając na drugą stronę sali. 
Zaczął go czytać na głos:
- Podczas rutynowego patrolu oficer Ramirez na obrzeżach miasta, doszło do pościgu za dwójką uciekinierów. Niezidentyfikowani mężczyźni brali udział w szarpaninie z jeszcze jedną osobą...