Dom Elisabeth

Raz na jakiś czas zdarzało się, że Parker przychodził do swoich klientów. Właściwie to nawet bardziej preferował tę formę, niźli jak wszyscy mieliby zwalać się do jego domu, co nie zawsze mężczyźnie pasowało. Tak to chociaż u kogoś siedział, nie musiał sprzątać, a i sprawę załatwiał tak szybko, jak tylko mógł.
Z jakąś teczką papierzysk czy nawet laptopem w ręce dotarł do domu Beth, przystając sobie na moment przed drzwiami frontowymi. Pewno można byłoby zastanowić się nad tym, co też Will robił. Jedynie mężczyzna obracał w palcach słoiczek kawy, którą akurat on pił (tak, takie zboczenie niekiedy!) i jego pokrywką stuknął w drzwi czekając, aż Roberts je otworzy.

Trudno byłoby nie polubić towarzystwa Willa! Chociażby ze względu na aparycję mężczyzny, który - gdy otworzyły się drzwi - uśmiechnął się nikle do kobiety, niedługo wchodząc do środka.
- No, na pewno jest lepiej - odpowiedział. - Sądziłem, że szybciej zniknie, ale i tak trzeba było się przypatrzeć, żeby zauważyć - dorzucił. Jeśli chodzi o ich relację - cóż, znali się! Były między nimi trzy lata różnicy, więc nikogo nie powinno dziwić, że znają się już naprawdę długi czas!
- Jak w pracy? - oczywiście, obowiązujące pytania na początek.

Spojrzał na nią zainteresowany.
- Nie mówiłaś, że wybierasz się na zabawę - odparł. Jak dobrze, że byli tacy, co wiedzieli o jego przynależności do gangu motocyklowego, a którzy nie byli jego członkami. Czasem było to znaczące udogodnienie. - Niektórzy skończyli gorzej. Ja tylko musiałem bawić się w przykładanie mięsa do twarzy, to wszystko.
- Ostatnio jak byłem to aż tak dużo, wbrew pozorom, ich nie było - odparł, odkładając wszystko na stolik. Gdy Beth podsunęła mu popielniczkę, Will skinął i od razu wyciągnął papierosy, odpalając jednego z nich.
- No tak, nie mogę narzekać na spokój - uśmiechnął się, bo to naprawdę było czymś cudownym! Mógł odsapnąć i tyle, a nie latać do gabinetu i męczyć się z upartymi, nachalnymi pacjentami, jak kobieta.

- Chyba że tak. Ja nie zauważyłem, a powinienem - zaśmiał się. - Byłem zbyt zaabsorbowany całą zabawą, powiedzmy. - Nie, aż tak źle z nim nie było. Przynajmniej Betty dała mu coś równie satysfakcjonującego - tak, tak. Chodziło o te dziewczyny, które otaczały Ennisa.
- Dobra tam. Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. To nie był pierwszy raz - parsknął i machnął dłonią, zaraz strzepując popiół do popielniczki i ponownie zaciągnął się papierosem.
- Na biwak chcesz jechać? Teraz? - spytał, marszcząc brwi w powątpiewaniu. Dobrze, że nie prawiła mu tego kazania, bo było ono zbędne. I tak nie zniechęciłaby go do palenia, sam najwyżej będzie musiał się przekonać za kilka lat. Lub kilkanaście. - Ale urlop ci się przyda, wydajesz się padnięta.
Zajął miejsce przy stole, opierając się swobodnie o oparcie krzesła i zakładając nogę na nogę tak, że właściwie tylko kostką wspierał się o kolano drugiej nogi.
- Z czymś miałaś problem podczas rozliczeń?

William to akurat nie był osobą, która zimą pojechałaby w góry na biwak. Na narty - może i tak, ale biwak? No bez przesady, jeszcze życie mu jest miłe, toteż nie można było na niego liczyć w tejże sprawie. Uśmiechem skwitował jej króciutki monolog, rozkładając bezradnie ręce. Nie potrafił jej w tym doradzić.
A on, jak to mężczyzna, spojrzał na Beth, skupiając wzrok na jej ramieniu czy też dekolcie. Nie robił jednak tego bezczelnie, wręcz przeciwnie - całkiem subtelnie, że szkoda byłoby marnować czas na to, aby zwrócić mu uwagę.
- Z wszystkim? No dobra - pokręcił głową, sięgając po swoje papierzyska, które otworzył i rozłożył na stole tak, by nie zająć całej jego powierzchni. Kiedy Beth podała mu teczkę, William całkiem pewnie ją otworzył i wyciągnął poszczególne rachunki oraz odpisy, które zaczął przeglądać.
- Wszystko opłaciłaś? - spytał. Teraz pewnie będą takie standardowe, nudne wręcz pytania. Praca to praca, no nie?

No, Will pewnie już kiedyś zwrócił jej uwagę o to, że kobieta powinna bardziej dbać o te wszystkie papierzyska - umowy, rachunki, odpisy. To też pewnie było zboczenie zawodowe, jak i to, że ogólnie Parker był schludnym człowiekiem. Może nie było perfekcyjnie u niego czysto, bo komu by się chciało siedzieć 10 godzin i pucować lśniące blaty czy woskować podłogę? No właśnie. Liczy się to, że był zadbany, a i nie musiał się wstydzić tego, że kogoś do siebie zaprasza.
- Mówiłem, żebyś sobie notowała gdzieś na boku i trzymała kartkę z tym wszystkim - mruknął. Nawet jeśli rachunki były wystarczającym dowodem spłaty, to opłacało się mieć swój własny spis. Przejrzał rachunki, odkładając je na mniejsze stosy - jeden stos to był jeden miesiąc. I te jeszcze rozdzielał na dwa pomniejsze. Właściwie nieistniejące, bo jeden to był opłacony, a drugi - nieopłacony.
- Tutaj musiałaś coś skopać - podsunął jej świstek papieru, wskazując długopisem na koszt i obok kolejny świstek gdzie był dowód wpłaty. - Spałaś wtedy czy co? - zaśmiał się, gasząc w końcu papierosa.

Najwidoczniej Parker będzie musiał powtarzać jej to przy każdym spotkaniu. W sumie to mógłby nawet jakąś kartkę wziąć, napisać na niej to wszystko i przyczepić ją magnesem do lodówki. Może w końcu by zapamiętała to i owo?
- I tutaj nie bardzo wiem, co jest napisane - wskazał kolejny papierek. Czasem tak się zdarzało, że ktoś napisał gorzej niż lekarskim pismem, to nawet Will nie mógł się rozczytać.
- Ta jasne - odpowiedział sceptycznie, przy czym nie szczędził sobie nieco złośliwego tonu. - Skończy się jak skończy, ale to dobrze. Ja chociaż potem zarabiam na twojej nieuwadze - czasem ta szczerość była naprawdę zbędna!
Napił się kawy, która pewnie zdążyła nieco ostygnąć.
- Powinnaś faktycznie wziąć urlop. Najpierw odpocząć, a potem zasiąść do papierów, by wszystko zorganizować, uporządkować, Beth.

Podsunął kartkę i kiedy Beth starała się wszystko rozszyfrować, William pozwolił sobie na kolejnego łyka kawy, jak i papierosa. Kiedy kobieta już to ogarnęła, William dalej wziął się za porządkowanie papierów i rachunków, które znajdywały się w teczce Roberts. Nie trwało to długo, jednak też nie na tyle krótko, że siedział przez większość czasu bezczynnie. Dokończył papierosa i kawę, więc mógł całkowicie się skupić na tym wszystkim, by co jakiś czas przerywać pracę i porozmawiać z Beth. Byłoby to dziwne, gdyby Parker całkowicie olewał swojego klienta, będąc u niego w domu.
- To urocze z twojej strony - odpowiedział z rozbawieniem, posyłając jej lekki uśmiech i chowając powoli poszczególne świstki. - Jeśli czujesz się przemęczona, to powinnaś iść na urlop. Może faktycznie odpoczniesz, o ile siedzenie w górach zimą nie będzie jeszcze gorsze - zauważył po chwili.
Po wykonaniu wszystkiego, krótkiej, przyjacielskiej rozmowie z kobietą, zainkasował 50 dolarów (nie ma nic za darmo!) i skierował się do wyjścia.

/zt