Bar i salon gier "Chaco Taco"

First topic message reminder :

Chaco Taco to jedno z ulubionych miejsc mieszkańców Old Whiskey. To za sprawą licznych maszyn, które pochłaniają skromne pensje w zamian za kilka minut rozrywki i nadzieję na wygraną.
Jest to budynek wolnostojący, ogłaszający się krzykliwym szyldem. Na pierwszy rzut oka wydaje się zaniedbany, tylne ściany pokrywa graffiti - jednak wewnątrz prezentuje się jednak nieco lepiej. Można tu usiąść przy białej ladzie i zamówić specjalność: czekoladowe tacos! W ofercie znajdują się też tortille i inne przekąski. Wybór alkoholi nie jest zatrważający: głównie piwo, tequila i różne kolorowe drinki. Część lokalu zajmują białe, plastikowe stoliki i krzesła, tyły zaś to strefa rozrywki. Są tu dwa stoły do gry w piłkarzyki, kilka jednorękich bandytów, flippery (znane także jako pinball) i parę symulatorów, dzięki którym zagramy w strzelankę lub wyścigi samochodowe.

Aż odwrócił wzrok, gdy Joan go spiorunowała. Cóż, wychodziło na to, że ilość komplementów w tym dniu powinna się już wyczerpać. Ale Winchester raczej nie chciałby dać za wygraną. Skoro już była jego randką to nie mógł jej tak łatwo odpuścić.
- Wiesz, w takim miejscu jak to, tak. - Powiedział ze spokojem. - Ale w siedmiu milionowym Hongkongu wydawało mi się to dziwne. - Zaśmiał się, bo faktycznie tyle ludzi tam żyło, a takie sytuacje bywały tam.
- Romantyzm dwudziestego pierwszego wieku. Musisz przywyknąć. - Mrugnął do niej zalotnie. - Dobra, koniec tego gadania. Pokaż mi lepiej Joan jaką jesteś królową parkietu. - Powiedział po czym zaczął ją ciągnąć na środek. Ona go pewnie za to zabije, ale cóż. Było warto!

Nie mogła nie przyznać, że nie odczuła satysfakcji, gdy ten odwrócił wzrok, a nich ma, komplementów mu zachciało.
- Tak, ale przypadki, ironia losu i prawa Murphy'ego nie śpią - odpowiedziała z uśmiechem.
- Cokolwiek sugerujesz, to spokojnie z czegoś takiego mogłaby zrezygnować, obywałam się bez niego dotychczas, to przeżyję dalej - dodała. I nie spodziewała się, że zaraz ją wciągnie w ten tłum, więc Alexowi dość łatwo poszło z tym zabraniem Wharton na parkiet.
- Królowa parkietu, taki tytuł bym dostała, tylko w ramach nagrody pocieszenia. - Przesadzała nie było z nią ani tak tragicznie, ani źle, właściwe nie odbiegała od przeciętnej. Popatrzyła tęsknie za barem, było tam miło, żadnych tańców.
- Obiecałam, prawda? - zapytała z rezygnacją, bo nie dało jej się już wykręcić. Tyle dobrego, że leciało coś w miarę szybkiego, więc rytm mogła łatwo załapać.

- Nie wiadomo czy niedługo w Old Whiskey nie będą się takie rzeczy dziać. - No bo kto to wiedział? To było nie do przewidzenia, czy zaraz ktoś nie zacznie zabijać dla swojej ukochanej.
- Na pewno tańczysz świetnie i zaraz mnie upokorzysz na parkiecie. - Zaśmiał się. Chociaż szczerze powiedziawszy to Winchester potrafił tańczyć, zdecydowanie lepiej mu szły tańce wolniejsze, gdy mógł prowadzić swoją partnerkę, ale teraz też nie było źle.
- No, obiecałaś, ale jako, że ja wyciągnąłem twoją obietnicę to ty teraz możesz wymusić coś na mnie. - Odpowiedział jej nie przerywając tańczyć. Zastanawiał się co ona teraz wymyśli dla niego. Miał nadzieję, że nie będzie mu zakazywała komplementowania, bo tego na pewno nie będzie Alex przestrzegał.

Ennis skończył właśnie chrupać swoje Taco. Otarł usta chusteczką, zerknął na zegarek na przegubie - noc jeszcze była młoda. Obrzucił też długim spojrzeniem sytuację na parkiecie: obściskujące się pary, ludzie próbujący wygrać sto dolców za wygibasy, Lala Martinez wybiegająca z płaczem do łazienki i goniący za nią, zdezorientowany Naiche (Ennis zapisał sobie w myśli, żeby spytać Indiańskiego kumpla, czy wszystko spoko z nim i Lolą), ktoś się już narąbał, ktoś już z kimś obmacywał - niechybnie jako preludium do nocy pijackiego seksu, którego później nie będą pamiętać.
- Wiesz co, wszędzie, byle nie tutaj. Chodźmy - zakomenderował Ennis i od razu wstał z krzesełka.
Z trudem przecisnęli się przez różne zakochane pary, aż nie dotarli do drzwi wejściowych, gdzie wreszcie można było odetchnąć świeżym powietrzem.
- Fajną laskę, mówisz? Pracuje w Vivie? - Ennis przelotnie zastanowił się, czy chodzi o Cassidy. Autumn chyba nie zdążył jeszcze poznać.

- Lepiej nie i bez tego dość się dzieje - w kwestii tak romantycznych gestów Joan pozostawała skrajnie racjonalna i pragmatyczna.
Tańczyło jej się dobrze, swobodnie, najwyraźniej zdążyła rozluźnić. Akurat wykonując obrót kobieta się zachwiała i chwyciła się ramienia Alexa. Nie była pewna czy zakręciło jej się w głowie po alkoholu, a może ktoś ją potrącił.
- Jak na razie, to wychodzi mi upokarzanie samej siebie. Jestem swoim najgorszym wrogiem - roześmiała się, zaraz spoważniała. - Nie - pokręciła przecząco głową. - Nic nie będę wymuszać, naprawdę nie chcę żadnych obietnic, zobowiązań.
Skończyła się piosenka i z głośników zaczęło sączyć się coś wolnego, dużo wolniejszego. Muzyka była puszczana w rytm chyba zmiennych nastrojów kobiety z ostrym pmsem. Joan stanęła niezdecydowana.
- Miał być jeden taniec, nie?

Tammy zaś podążyła za panami! Tak, bo dalej tu siedziała, jedząc ciągle taco, którym się pocieszała, że jest sama!

zt

Uśmiechał się jak głupi do sera ledwo słysząc słowa Rity. Mrognął kilka razy gdy w którymś momencie jej twarz znalazła się tuż przed jego. Ta dziewczyna nie wie co to przestrzeń osobista?
A tak w ogóleto się nie zarumienił, tylko duszno i gorąco mu było. Na pewno przez ten tłum wokół. Tak, tego się trzymaj, Harper.
- Um, no..znaczy jasne.
Ale tak po prawdzie to nie miał jeszcze siły się ruszać z miejsca, a tym bardziej tańczyć. Odwrócił się do parkietu i oparł o bar. Rozejrzał się po tańczących i jakoś nikt mu nie wydawał się wyróżniać.
- Hm, nie wiem kto mógłby ci robić konkurencję - po chwili zastanowienia wyszczerzył się i dodał - i szczerze mówiąc to chyba zaniżam nasz poziom.

- To musisz częściej u mnie bywać, w takim razie.
Wzruszył ramionami, uznając to za odpowiednie rozwiązanie nieistniejącego jeszcze problemu.
- Dobra, Lalka, będziemy się miziać w toalecie czy wpadniesz do mnie, posłuchać moich kaset? - zapytał, falując brwiami jak pierwszorzędny amant. - A może od razu przejdziemy do codzienności jak małżeństwo, zjemy coś, umyjemy zęby, weźmiesz do dzioba, znowu umyjesz zęby i pójdziemy spać?

Och, ta dziewczyna robiła co jej się żywnie podobało! A szczególnie po paru drinkach i skręcie. A może chciała wprawić Jonathana w zakłopotanie? Kto tam wie!
Uśmiechnęła się i też rozejrzała po barze.
- Oj oj, już nie bądź taki skromny! - machnęła ręką. Przez krótką chwilę milczała, bo ją oświeciło. Zrobiła się za miła! To okropne. W takiej sytuacji należałoby już Jona zaliczyć i zostawić na pastwę losu, żeby sobie nie pomyślał, żeee, hm. Podrapała się po głowie. Po czym wzruszyła ramionami.
- Nooo, Lola robiła konkurencję, ale poszła chyba obciągać... eee, spódniczkę... swojemu wodzowi... No i ten - zaczęła okręcać kędzierzawe kosmyki wokół palca. - Możemy iść też, znaczy, eheheh, sukienkę obciągnąć, eheheh - zaśmiała się głupio.
Chyba Jon był tak milusi i słodki, że Rita nie miała serca być TAKA BEZPOŚREDNIA jak bywała w innych przypadkach. Co wychodziło jej marnie. A może to dlatego, że wyobrażała sobie ostre jak brzytwa tipsy Loli przebijające jej cudowne cycki, jeśliby randka Jonathana nie była dostatecznie udana?
- Fuck - jęknęła żałośnie i przycisnęła dłonie do biustu.

Założyła ręce na klatce piersiowej.
-Dalej mi się to nie podoba.-mruknęła, choć była trochę udobruchana.
Oparła się o kran, odsuwając się nieznacznie od niego. Zmrużyła lekko oczy i przez chwilę milczała, słuchając jego super podrywu. I chyba w pewnym momencie jej się coś nie spodobało.
-Jeju, Naiche!-żachnęła się.-Nie masz za grosz romantyzmu!-wytknęła mu, zadzierając nos do góry i odwracając do niego twarz bokiem.
Lola miała dziś jakiś trudny dzień, bo chyba pobijała swoje rekordy strzelania fochów.
-Pewnie Rita wykrzesałaby więcej delikatności od ciebie.-burknęła, niepocieszona.-Bo to, że jesteśmy, eeeeee...-zastanowiła się chwilę.-...krok dalej, nie oznacza, że masz się przestać starać!

Na komentarz o Loli parsknął śmiechem ale jak w końcu zrozumiał co chce mu zasugerować Rita, uśmiech mu zamarzł na twarzy. Odwrócił się w stronę tłumu, co by dziewczyna nie widziała jego spanikowaniej twarzy. Cholera, nie miał teraz głowy do wymyślania strategii ucieczki. Jeszcze go ta kobieta wykorzysta! I po co było mu tyle pić?
Kurczę, jak długo unika kontaktu wzrokowego? Bedzie się musiał niedługo odwrócić i zareagować. Nie może przecież być nieuprzejmy.
W tym momencie usłyszał przekleństwo. Czyżby się spóźnił? Oby nie dałą mu w twarz...a jeżeli już to może chociaż w drugi policzek, bo lewy ma nadal wrażliwy..
- Hm? Co jest?
Gdy odwrócił się trochę gwałtowniej zrobiło mu się słabo i jego głowa wylądowała na ladzie w jego ramionach. Ale będzie jutro kac gigant. Jęknął nieszczęśliwie.

- Boże, dobra, dość tych hormonów, idziemy do domu.
Jak postanowił, tak zaczął wcielać plan w życie. Chwycił Lolę, podniósł ją i trzymając jak worek zieleniaków - wyniósł z toalety. Niezgrabnie przecisnął się przez salę do wyjścia.
- O kuu... ach...
Nie poddawał się jednak i wyszedł z Lolą-workiem na zewnątrz.

-Co?-zdążyła z siebie wyrzucić, zanim jej neandertalczyk potraktował ją jak swoją zdobycz i postanowił być mężczyzną w swoim domu. Znaczy... jak już tam dotrze.
-Posrało cię! Nigdzie z tobą nie idę!-zaczęła protestować, machając nogami i próbując go uderzyć rękoma.
Jeżeli to była sierżant Martinez w akcji, to naprawdę obywatele Old Whiskey mogli się obawiać o swoje bezpieczeństwo.
Jej sprzeciwy na nic się nie zdały, bo już po chwili opuszczali teren tego przybytku. Nie zdążyła nawet zauważyć, że jej Księżniczka była w podobnej opresji!

/zt gdzieśtam

Rita pogrążyła się w żałobie za swoimi cyckami, tak na przyszłość. No i Jonathan nic nie powiedział. No to już na pewno Lola jej zrobi kaszanę! Swoją drogą, czy to nie jej czupryna mignęła właśnie w tłumie? Od kiedy to Martinez posiadła zdolność lewitacji?...
Zamrugała i potarła oczy, zapominając, że jest umalowana.
- Psiamać - mruknęła, zobaczywszy resztki cienia do powiek na palcach. No nic! Wytarła rękę w sukienkę i spojrzała na Jona.
Zastanawiała się, co teraz zrobić.
Tyknęła go czubkiem palca w bok.
- Nie ma się co wstydzić, małe też widziałam! - rzekła, odzyskując trochę animusz. - No, ale... Emm. Eeeem... Odwieźć cię do domu? - spytała w końcu z rezygnacją w głosie.
Zupełnie oczywiście nie przejmując się przy tym faktem, że była pod wpływem. A bo to pierwszy raz, hehehe. No przeciez nie puściłaby go tak samego! Jeszcze ktoś by go zgwałcił w bocznej uliczce, jakaś baba niewyżyta, albo facet, w gorszym wypadku...

'Harper, tu ciulu.'
Jedna tylko myśl obijała się w jego głowie. Tylko czemu musiała robić takie echo? Ale łeb zaczął go napieprzać. I jeszcze ta jebana trawka. Zachciało ci się robić wrażenie, co?
- Co małe? - wybełkotał - Sorry, łeb mam do wymiany. - chciał spojrzeć na Ritę ale jej blask go oślepił. A może to były te wszystkie oczojebne lampki i brokat? Generalnie wszystko wydawało mu się zbyt jasne.
Wyprostował się z trudem.
- Bez urazy, ale chyba cię pogięło - uśmiechnął się z przumrużonymi oczami - jeśli myślisz, że wejdę z tobą jeszcze raz do samochodu. I to po alkoholu, wariatko - szturchnął ją przyjaźnie ramieniem i wyszczerzył się pociesznie.
- Ale poszedłbym się przewietrzyć zanim dotoczę się do domu.

Wywróciła oczami i ześlizgnęła się ze stołka.
- Co - wyrzuciła z siebie po jego jakże szczerym wyznaniu. Nooo, teraz to ją naprawdę uraził. Ściągnęła usta i zmrużyła niezadowolona oczy.
- He he he - zaśmiała się sztucznie, krzyżując ramiona pod piersiami i przechylając się z prawa na lewo przy każdym "he". - To sam się tocz - prychnęła, odwróciła na pięcie i zaczęła przepychać do wyjścia.
Chyba jednak za długo była miła. Zaciskając usta dotarła do auta, wsiadła do środka i trzasnęła drzwiami, aż się całe zatrzęsło. - Chyba cię pogięło - zaczęła przedrzeźniać Jona, usiłując jednocześnie uruchomić silnik. - Pffffffffff!

Jon wywrócił oczami i zaśmiał się. Nie dość ze wariatka to jeszcze drażliwa. Wbrew rozsądkowi wstał i poszedł za Ritą. Otworzył drzwi pasażera gdy ta męczyła digorywajacy silnik i skinął na nią.
- ej, bo nie chce znowu iść na świadka w sprawie wypadku. Nie minął jeszcze nawet miesiąc od poprzedniego.
Położył rękę na biodra, drugą opierając się o drzwi samochodu. 
- Może zamiast tego ja cie odprowadzenie i pozwolę się zwyzywac za tą 'wariatke', hm?

Popatrzyła na niego wzrokiem mówiącym "bitch, please".
- Proszę cię. Jestem doskonałym kierowcą. Zresztą, zupełnie jakbym pierwszy raz jeździła pijana - mruczała, dalej usiłując odpalić silnik.
W końcu wydał z siebie jakiś drażniący, przeraźliwy warkot.
- TAK - pisnęła zachwycona i ruszyła powoli. - Och, słodziaczku, kusząca propozycja, ale jak widzisz... Jedziemy! - zachichotała. Wjechała na odpowiedni pas. Samochód toczył się prawdopodobnie z prędkością, z jaką mogliby iść z Jonem pieszo, ale to nic!
- No, to gdzie jedziemy? - zapytała, zapominając już chyba o urazie. - Ej, zjadłabym burgera. Chcesz burgera? Na pewno chcesz!

Nie wiedział jak ale nim się obejrzał siedział obok Rity i gdzieś jechali. To pewnie jakieś voodoo czary.
Otworzył usta żeby odpowiedzieć, ale przerwał.mu jego żołądek. W sumie, cos tłustego może pomogło by mu w prewencji jutrzejszego kaca... I wcale nie miał na myśli tyłka Rity.
- A wiesz, że nawet chce. Patrz. Ledwo kilka godzin a ty juz mnie tak dobrze znasz. - wyszczerzył się

Zarzuciłaby włosami, gdyby nie to, że były dość sztywne i nie chciały falować tak ładnie, jak u lasek z telewizyjnych reklam. Za to chyba jej coś strzyknęło w szyi, bo skrzywiła się i przyłożyła jedną rękę do karku.
- Ała - jęknęła smutno. - No to jedźmyyy - zaśpiewała i skręciła, kierując się na Main Street.

zt

//Sorki Joan za taki późny odpis, ale przez cały dzień byłem praktycznie u chrześnicy, miała pierwsze urodziny xd.

Alexander się uśmiechnął gdy Joan złapała go za ramię podczas tego szybkiego tańca.
- Całkiem nieźle się ruszasz, myślałaś może o karierze tancerki? - Zapytał i puścił do niej oko. Pewnie zaraz jeszcze bardziej się na niego zdenerwuje, albo zarumieni, lub też oba naraz.
- Skoro tak nalegasz to chętnie z tobą zatańczę. - Winchester wykorzystał jej słowa i stwierdził, że są zaproszeniem na następny taniec. Jak nic Joan będzie na niego zdenerwowana, ale cóż. Niestety.
Chwycił jej jedną rękę, a swoją drugą położył na jej plecach, jakieś pięć centymetrów wyżej niż jej pośladki. Oj, oby mu ta ręką nie opadła za nisko.

Joan potraktowała jego słowa, jako żart, co prawda z niej, ale z takimi sytuacjami sobie radziła.
- Po prostu jestem osobą wielu talentów - odpowiedziała z uśmiechem. Szybko jednak zszedł on z jej twarzy, bo doprawdy, nie to miała na myśli i pewnie Alex doskonale zdawał sobie sprawę. Ładnie sobie z nią pogrywał.
- To nie było - nie dokończyła protestów, bo by nic nie dały. Wolną rękę oparła o bark technika. Ta jego dłoń tak nisko ją niepokoiła, bardzo nawet. - Ej, nie jest ci przypadkiem za wygodnie? - zapytała zgryźliwe. Skoro ona nie czuła się swobodnie, to Winchester też nie powinien. - Nie myślałeś, żeby zostać prawnikiem, przekręcanie wszystkiego na swoje idzie ci doskonale.
Mimo wszystko Joan starał się wczuć w muzykę i tańczyć, chociaż w tym względzie zdała się na partnera.

Alexander cały czas się uśmiechał, a już w ogóle rozśmieszył się gdy Joan chciała protestować, ale chyba skapitulowała widząc co on robi.
- Mi jest bardzo wygodnie. - Powiedział prowadząc ją w tańcu. - Bycie prawnikiem nie jest mi do szczęścia potrzebne. - Właśnie muzyka mocno zwolniła, w taki sposób, że powinni się właściwie zbliżyć do siebie. No to Winchester delikatnie, powoli i spokojnie "przytulił" się do niej. Skoro tak bardzo nie przepadała za kontaktem fizycznym to mogła się czuć niekomfortowo.
- A tobie się nie podoba? - Zapytał szepcząc jej do lewego ucha. Akurat głowę miał nad jej lewym ramieniem. - Jak nie, to zawsze możesz się wykupić całusem. - Alex zaproponował jej rozwiązanie. Ciekawe czy z niego skorzysta?

Kiedy Alex ściślej ją objął, to tylko bardziej się spięła. Na propozycję wykupienia się, Joan podniosła wzrok na Alexa i rzuciła mu długie spojrzenie. Chciała już rzucić coś w stylu "dzięki, przeżyję", ale zamiast tego przyciągnęła jego twarz i pocałowała w usta. Krótko i szybko. Odsunęła się. Wyplatała się z ramion Winchestera i równocześnie powiedziała spokojnie: - późno już jest.
Joan ruszyła przez parkiet w stronę baru, żeby zebrać swoje rzeczy.