Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

Cooper znowu walnął dłonią w stół. Ał, zabolało.
- Siadaj, bo dostaniesz nie 28, a 72 godziny. Jasne? - warknął, nie ruszając się jednak z miejsca.
- Teraz gadaj jak na spowiedzi. O czym chciałeś gadać z Cosuela Ramirez.

Koksu tym razem się nie przestraszył. Zrobił swoją przytępawą, groźną minę i patrzył na policjanta z wściekłością i obrzydzeniem.
-Spierdalaj, pedale. Nie będę z tobą gadać.-oznajmił z uporem pięciolatka.

Cooper spojrzał na niego z politowaniem.
- Dobra, to w takim razie tydzień aresztu w towarzystwie tego pedała, co się dobierał do twojej Consueli. Pasuje?

-początek

Siedziałem w biurze, coś mnie ocknęło podszedłem do automatu z kawą zrobiłem dwie mocne czarne i poszedłem do pokoju przesłuchań.
Wszedłem do środka spojrzałem na koksa stawiając kubeki z kawą na stole.
- A co on taki - spojrzałem na wściekłego koksa - kawę ci przyniosłem, może cię zmienić? A ty chcesz łysy?

Lionelowi chwilę zajęło przetrawienie tej informacji. Gdy mu się udało, wydał z siebie głośne "grrrrr" i zazgrzytał zębami.
-Po prostu chciałem pogadać z nią.-odparł w końcu ze złością.-Z dziewczynami się rozmawia.-wyjaśnił, patrząc na niego dalej z tą samą niechęcią.
Może nawet większą.
Przeniósł wzrok na tego drugiego.
-Kolejny pedał?-zapytał z żałością.

Spojrzał na Aldo i odetchnął z ulgą. Wziął kawę i podziękował mężczyźnie trzy razy.
- Ach, pedałów się boi, nic takiego - mruknął i upił niego z kuka.
- Tak, wiem, ze się z nimi gada. Też czasami to robię.Na przykład, rozmawiam o musicalu który widzieliśmy w teatrze. A ty? Lubisz musicale, Lionel?

/ no z domciu

Nuda.
Przesłuchania świętych się ociągają, nic do krojenia w pracy. Nic Jonowi nie pozostawało tylko zalegać w domu i czytać o ekscytujących morderstwach. A raczej zalegałby gdyby nie nad wyraz aktywny jak na swój wiek pies w domu.
No więc wyszedł na długi spacer i po zrobieniu kilku ósemek i błądzeniu bez celu po mieście w końcu zawędrował na posterunek. Zobaczy co tam, skoro i tak nie ma nic do roboty.
No i Fifi odwiedzi swoją pańcię w pracy.
Pies wlazł pierwszy ciągnąc smycz i obwąchując wszystko i wszystkich. Nowe otoczenie nowi ludzie do głaskania! Ekscytacja, tylko pańci nie ma, pewno zajęta.
Jonathan poszedł po herbatę.
- Siad - powiedział do suki, która, o dziwo, posłuchała.

- A ty chcesz kawy? Samo do picia - oparłem się o stół stawiając kubek z kawą na brzegu potem poszedłem na drugi koniec pokoju, w przeciwny kąt, no zaraz se pomyśli ze mu krzywdę chce zrobić.
- A rowerem nie jeździ? To czego się boi, taki duży chłop, ile na klatę wyciskasz?

Już miał zamiar odmówić wypicia kawy tekstem "kawa jest dla pedałów", ale przecież nie była w sumie. Ale nie chciał kawy. Spojrzał więc tylko nieufnie na Aldo.
-Musicale są dla pedałów.-powiedział bez mrugnięcia okiem.
Przez chwilę się nad czymś zastanawiał.
-Lubię łyżwiarstwo figurowe.-i jakoś tak się rozluźnił na samą myśl o tym.
Jakoś tak też się wypiął dumnie (w sensie muskuły) na pytanie o to ile wyciska.
-No... 150 na miękko.-przyznał wolno.-A ty?-skrzyżował ręce na klatce piersiowej i spojrzał na Aldo.
Chyba powoli zaczął się uspokajać.

- O, łyżwiarstwo? - ożywił sie Cooper-  a jeździsz? Bo ja kocham łyżwy!
Wyprostował się i zamknął kajecik. Odsunął go od siebie wraz z długopisem. 
- Aj, no to silny chłopak, z ciebie. Teraz to zupełnie nie wiem, czmeu ta Consuela jest na ciebie taka cięta...

- No nieźle ja to ze 120 - mruknąłem - dobra gadajcie sobie ja idę.
- Potrzymaj go tutaj aż mu pęcherz po kawie przyciśnie to zacznie śpiewać jak skowronek, zawór mu puści rura zmięknie, potem posprząta swoje szczochy to i gadać zacznie normalnie - mruknąłem i wyszedłem.

-Co? No... no nie jeżdżę, co nie... zawsze chciałem, ale...-zacisnął usta i poruszył nimi, jednak nie powiedział nic więcej.
Chyba wiązało się z tym jakieś traumatyczne przeżycie. Pewnie jakaś trauma z dzieciństwa.
-No, ja też nie wiem czemu!-teraz to on się ożywił.
Spojrzał na Aldo gniewnie, gdy wyjawił głośno lub na ucho swój niecny plan Cooperowi.
On nawet bez słyszenia tego nie pił kawy, o!

Uśmiechnął się do siebie i odprowadził wzrokiem Aldo. Chwile potem wrócił do wypytywania Koks.
- Aj, no to powiedz, wkurzyła cie tym, co? - Skrzywił się - olała cię? Wolała innego?

Wzruszył ramionami, ciągle przybity myślą braku umiejętności jazdy na łyżwach.
-Nie no. Raczej było mi smutno.-przyznał.

Westchnął.
-No, mi tez smutno jak dziewczyna mnie olewa.
Cooper umiał jeździć na łyżwach, wiec posmutniał z innego powodu.
- Powiedz mi, co wiesz o gangu Świętych?

Podniósł głowę.
-Chujowa sprawa.-przyznał.
Koksiowi o Świętych Skittles powiedział jedno: to pedały, pedałów się nie lubi. Koksiu miał nie lubić Świętych. Także opowiedział:
-Nie wiem. Nie lubię ich.-stwierdził, wzruszając ramionami.

- Hm, myślisz, ze Consuela ich lubi? - zapytał, nachylając się nad blatem biurka.

Wzruszył ponownie ramionami.
-No skoro jest z tym łysolem, to pewnie tak, nie?-zezłościł się.-Jak była u niej ta... imprezka, co nie? To był tam ten łysol.-skrzywił się.

Pokiwał głową.
- No tak, tak... - zapisał coś w aktach.
- A ten twój kolega, co to z nim byleś, to jak ma na imię? - dopytał.

Odsunął się trochę od ściany. Zaczynało go to męczyć.
-Ronnie.-mruknął, odwracając wzrok.

- Ronnie, jak? - dopytał.
- Powiedz mi, Lionel, gdzie pracujesz? Hm? I jak się z Consuelą poznaliście?

Lionel westchnął i odchylił głowę do tyłu, by uderzyć nią o ścianę. Mózg mu się zaczął gotować.
-Jestem kucharzem w motelu. Rosie. Kojarzysz?-mruknął, patrząc się na sufit.
-Na przystanku się poznaliśmy. Zemdlałem, a ona uratowała mi życie. I to był nasz pierwszy pocałunek.-wyznał, wzdychając cicho.

Awww, gdyby to nie było przesłuchanie, to by się Cooper rozpłynął.
- Ach, tak, kojarzę... uratowała ci życie? no, no, dzielna kobieta... i co? Będziesz o nią walczyć, Lionel?
I co, będziesz o nią walczyć, Cooper?

Wzruszył ramionami.
-No. Muszę. Zasługuje na więcej niż na drugiego ciapatego. Wystarczy, że ona jest taka, nie?-wyznał z powagą.
To się nazywa poświęcenie dla miłości!

- Jaka, to znaczy?
Cooper czuł się  jak u psychoanalityka - i to on był lekarzem, tylko nikt mu za te konsultacje dodatkowo nie płacił. A szkoda.