Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

- Jechać tylko przed siebie, ewentualnie z muzyką, nawet jeśli to country prosto z OWWWR. - Joan pokiwała głową ze zrozumieniem. Całe to gadanie, że nieważny jest cel, a sama podróż, jednak coś w tym było.
- Jeżeli śledztwo pójdzie sprawnie, to szybko wrócisz na stare śmieci, a to więcej czasu i na wysypianie się, i na wypracowania z francuskiego - uśmiechnęła się wesoło. Pomimo przypuszczeń Loli o leceniu Coopera na Gabi czy na odwrót, to raczej nie przypuszczała, aby coś go w Starej Whiskey faktycznie trzymało.
Mechanicznie zamieszała resztką kawy, jak jej została. - Ups, to chyba był błąd zmącenie tego czegoś na dnie - równocześnie z rezerwą przyjrzała się zawartości kubka. Teraz go odłożyła na biurko obok siebie. Może się ustoi. Założyła ręce.
- O, to prawdziwe szaleństwo. W sumie, jak komu wygodniej.

Zaśmiał się cicho.
- No tak, wrócę na stare śmieci i będę mógł z znowu żyć tempem ludzi z Appaloosa.
Teraz sam nie wiedział co lepsze, wieś, czy zagonione miasto.
- Właśnie, posłałem kilka próbek DNA paru osób z bazy do laboratorium. I odciski... zajęłabyś się tym... Jo?

Osobiście Joan dusiła się w wielkim mieście, ale bardziej chyba chodziło o rodziców, a tutaj, jeżeli chodziło o tutaj, to już sama nie wiedziała. Przejechała z roztargnieniem po włosach.
- Trzeba było mi mówić od razu. Jasne, już się biorę.
Wyrzuciła kubek z resztką kawy.
- To miłego dnia, mimo niefortunnego początku - rzuciła do Nathaniela z uśmiechem i wyszła do koronera.

/zt ->biuro koronera/

<---

Do pracy rodacy!
Gabrielle już sama nie wiedziała, czy jej przymusowy urlop jeszcze trwa, ale zamierzała go właśnie porzucić. Tym bardziej, że dostała cudownego sma. Ubrana w świeżo wyprasowany mundur, z włosami ciasno związanymi, weszła na posterunek, gotowa do obowiązków.

// 21.04.2013, początek

Cooper spędził calutką noc na pisaniu raporcików i załatwianiu w prokuraturze szybkiego nakazu aresztowania. Za wstawiennictwem McConnora udało się uzyskać papiery i Nathan z radością wyprawował sobie najlepsza koszulę, by móc w niej aresztować Connora.
Założył nawet niebieski krawacik. 
Wszedł do biura, z radością pokazując wszystkim wypchaną teczkę, gdzie miał raport i nakaz. Widząc Gabrielle, zatrzymał się, poprawił krawat, po czym zaproponował je przejażdżkę.
- Ale załóż kamizelkę kuloodporną - dodał szybko.

/zt - > przyczepa Connora.

/popołudnie, 21.04

Lola nie miała zbyt dużo nocy do przespania, gdy w końcu wróciła do domu. Była zmęczona i ciągle wściekła. Pewnie była zła nawet o to, że ominęło ją aresztowanie. I że świeciło słońce. I że kawa była taka niedobra. I że czeka ją tyle pracy papierkowej po tych przesłuchaniach, że boli ją głowa na myśl kolejnych.
Westchnęła i poszła - dla odmiany - po zimny napój. Tego automat zepsuć nie mógł. A słodzone picie to najlepszy wynalazek na świecie. Cukier był super.
Pewnie czekała na naszych małych bohaterów po akcji, czekając na relację.

http://www.oldwhiskey.pl/t424p510-przyczepa-loco#29886

Gabrielle podjechała na posterunek, po drodze uspokajając się. Gdy zatrzymała pojazd i wyszła z niego, od razu skierowała do biura, nie czekając na Coopera. Musiała zdjąć z siebie kamizelkę, bo zaraz ją coś trafi.
Lola więc mogła ujrzeć, jak Gab ledwo po przekroczeniu progu, zrzuca z siebie kurtkę i zabiera za ściąganie kamizelki. Rzepy zatrzeszczały, gdy Ramirez odpinała kolejne części, nie mogąc się doczekać pozbycia grubego materiału.

/ < przyczepa Connora


Za Gabrielle wszedł Cooper. Spokojniej, wolniej, ale i on miał dość kamizelki, która kryła się pod koszulą. Lecz on sam wolał iść do szatni i tam się jej pozbyć. Bez słowa wiec wyminął biurka, witając się z Lolą tylko skinieniem głowy.

Lola nieco się rozchmurzyła na widok tej dwójki. Cóż, przynajmniej się czegoś dowie! Już otwierała usta, gdy... ci ją po prostu wyminęli.
Rozłożyła ręce w bezsilności. Zamknęła jednak się i nic nie mówiła. Coś musiało pójść nie tak.
-Coś poszło nie tak?-zagadnęła Gabrielle, idąc za nią.

Gabrielle porzuciła kamizelkę na swym biurku i opuściła ręce, wzdychając ciężko. Dłonie jednak zaraz powędrowały na kark i twarz. Ramirez potarła policzki i rozpuściła włosy, zamierzając je poprawić.
- Connor dostał dwie kulki. Ale żyje.
Powiedziała, nie słysząc nawet, że głos jej jeszcze drży. Nie chciała mówić o tym, że omal nie zarobiła strzału w głowę. Opadła na krzesło, palcami zgarniając każdy kosmyk na tył głowy i tworząc nowy ciasny kok.
- Znalazłam skradziony karabin.

- I teraz nam się nie wywinie - dodał Cooper, wracając z szatni. Zapiął guziki koszuli i męczył się z zawiązaniem krawata.
- Jego krew była na miejscu zbrodni, to znaczy, w magazynie JTC. Teraz znajdujemy broń z magazynu u niego. Idzie siedzieć... pytanie tylko, czy sypnie współtowarzyszy...

Sam wylazł ze swojego archiwum, Rzucił trzy teczki na biurka kolegów a potem poszedł o zgrozo po herbatę. W miedzy czasie przysłuchiwał się toczącym rozmowom.

Blondynka rozszerzyła oczy w zdziwieniu. Znała odrobinę Connora prywatnie i... chyba nie spodziewała się, że faktycznie był z niego... no, gangster! Drżenie w głosie Gabrielle było dobrze słyszalne. Lola momentalnie zapomniała o swojej złości. Zastąpiła ją troska.
-Wszystko ok...?-zapytała delikatnie, wydychając powietrze.
Ożywiła się na tą nowinkę.
-Ten karabin?-zapytała, podekscytowana.-Och, to świetnie-wykrzyknęła.-A co z resztą próbek? Nic?

/ początek, popołudnie

- Tak, ten karabin - odpowiedział Cooper, prosząc Lolę by ta mu zawiązała porządnie krawat. Jeśli dziewczyna sobie poradziła, to pewno jej podziękował uśmiechem. 
- A teraz, dziewczyny i... chłopaki - spojrzał na Sama, który rozporządzał teczkami.
- Mam coś dla was. 
Z szuflady swojego biurka wyciągnął płytki z zapisem monitoring z dnia napadu na magazyn JTC. Podał je Loli.
- Przejrzyjcie je uważnie, zanotujcie wszystko co wyda wam się istotne. Musimy znaleźć coś na resztę tych bandziorów.
Sam chciał dołączyć do oglądania, ale jedna z policjantek mających dyżur w recepcji zawiadomiła o pojawieniu się Parkera. Zostawił więc resztę z nagraniami, które mogli sobie obejrzeć.

- Pan Parker!
Wszedł do pokoju przesłuchań, gdzie William mógł już się rozgościć. 
Wyprostował się, poprawił swój niebieski krawat w odcieniu Błękitu Paryskiego i usiadł naprzeciw Williama.
Wziął głęboki oddech.
- Jestem detektyw Cooper. Miło pana poznać. Domyśla się pan, czemu chciałem z panem rozmawiać?

Ostatni raz przełożyła gumkę na włosach i przejechałą dłońmi po włosach, wygładzając ewentualne niedociągnięcia fryzury. Zerknęła na Sama, którego nie widziała chyba z tydzień, po czym spojrzenie na Lolę znowu przeniosła.
- Tak.
Pokiwała głową na jej pierwsze pytania i wstała. Nie mogła usiedzieć w miejscu, po strzałach w przyczepie. Tyle brakowało...! Wciągnęła powietrze nosem i podeszła do maszyny z kawą, chcąc czymś ręce zająć.
Gdy Cooper odchodził, spojrzała za nim z kubkiem kawy. Powoli wróciła na swe miejsce i wbiła spojrzenie w płytkę.
- No to zobaczmy co tam mamy.

Sam odebrał swój przydział do obejrzenia i klapnął na cztery litery by zając się oglądaniem. Pewnie zajmie mu to najbliższych kilka godzin wyciągnął więc z szuflady orzeszki, które miał zamiar pogryzać. Włożył płytę do odtwarzacza i włączył odpowiedni program.

Nie wyglądało, jakby z Gabrielle było ok. Postanowiła jednak tego nie roztrząsać tutaj.
Uśmiechnęła się do Sama.
Lola na prośbę Coopera z ekscytacją podeszła do zadania, by zawiązać mu krawat. Mogła przy okazji ponapawać się jego zapachem pełnym zajebistości. To prawie jak narkotyk. Mogłaby to wciągać codziennie. Ach, detektyw Cooper...!
Z błogim uśmiechem odsunęła się od niego, gdy skończyła. Przyjęła z tym samym wyrazem twarzy kasetę i z westchnieniem odprowadziła go wzrokiem.
Chwilę stała, wpatrując się w drzwi, za którymi zniknął. Po jakimś czasie się ocknęła i odchrząknęła.
-Dobra, to do roboty!-oświadczyła jakby nigdy nic i puściła taśmę!

Cooper położył na stole swoje teczki - pogniecione, niektóre zalane kawa. W środku niepoukładane akta i zdjęcia. W kajecie zaś powyrywane kartki, zabazgrane marginesy.
Telefon Coopera już od dawna miał pęknięty wyświetlacz. 
- nie, niestety, to nie bar z lat 50tych - puścił oczko do Willa i przeszedł do konkretów.
- Wie pan, ze okradziono magazyn Jenkins Transportation Company?

W tym czasie policjanci puścili pierwsze nagranie, na którym widać było samochód dostawczy, który wjeżdżał przez bramę.
Mnożni na spostrzegawczość, próg 50. Jeśli ktokolwiek przekroczy, dostrzega numery rejestracyjne, które można sprawdzić w bazie.
Może rzucać każdy.

33

Przyglądał się jak samochód dostawczy przejeżdżał przez bramę niestety nie dostrzegł niczego co by mu pomogło go namierzyć.

45<50

-O, samochód!!-krzyknęła, podekscytowana i zbliżyła się do ekranu.
Za cholerę jednak nie mogła zobaczyć numerów. Zmarszczyła brwi.
-Ej, możemy zrobić jakieś zbliżenie na to...?-zapytała, wskazując na tablicę.

39

Nie miała pojęcia czy ten ich sprzęt robi takie zbliżenia. Wątpiła w to. Pokręciła głową sama do siebie, też nie mogąc niczego dostrzec.
- Oglądajmy dalej. Może będzie lepszy widok.

- A jakoś w lutym, panie Parker... - mruknął, ale zaraz potem podał mu dokładniejsza datę.
Spojrzał na telefon, a potem wskazał na kamerkę, która nagrywała ich przesłuchanie.
- Pan wybaczy, ale wolałbym ograniczyć się do jednego nośnika. Ale aj an chce mogę panu potem udostępnić kopię.
Zapisał coś w kajecie.
- Co pan wtedy robił, panie Parker? W noc napadu?

Dalsza część nagrania. Samochód zaparkował a ze środka wyszło trzech mężczyzn.
Mnożnik na spostrzegawczość plus inteligencja (można wspomagać logiką). Próg 100. Jak toś przekroczy to dostrzega, ze takie dostawczaki jeżdżą po knajpach w Old Whiskey.