Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

Nie zostało jej nic innego, jak kochać Świętych całym sercem swoim i całą dusza swoją. Po raz kolejny któryś z nich ratuje jej niesforne dupsko.
Po kilku minutach jeden z funkcjonariuszy przybył uwolnić ją zza krat, po czym oboje - Parker i Ramirez znaleźli się przed budynkiem psiarni.
- Jak wrócę do domu, to wyślę ci przelew. Ale najpierw... najpierw napisze coś na Starej Kiszewie. Mam wenę na posty wyrażające głęboką rozpacz. - powiedziała, zaciskając usta w głęboką kreskę i oczyma duszy swojej widząc scenę, w której jej podstarzały, kaszubski rolnik - Włodzimierz bajadera - płacze nad grobem swojego rozstrzelanego Żyda ze strychu.

Zmarszczyła brwi po pytaniu Parkera. Nie miała siły się już z nikim kłócić. Kiwnęła ręką, by za nią poszedł, by dać mu należnego pieniądza, a potem się z nim pożegnać.
zt

/13.05

Martinez nie miała ochoty przychodzić do pracy. Zbyt wiele przesiedziała, zamiast coś faktycznie robić. Była pełna frustracji do samej siebie i wszystkich wkoło. A poza tym była naprawdę podminowana i nic nie chciało jej się robić. Jednak... było coś, czym musiała się zająć. I miała ku temu okazję. Idealną wręcz.
Wzięła akta Jimmy'ego Falcone'a. I skierowała się do sali przesłuchań. Lepiej, by jej nikt nie powstrzymywał.

Jimmy Falcone, młody, łysawy, biały mężczyzna, z poparzoną twarzą. Siedział w pokoju przesłuchań, skulony, niepewny i wystraszony. Lecz czuć chyba było, że to tylko taka [poza. Gdy tylko Lola zasiadła naprzeciw niego, wyprostował się, patrząc jej prosto w oczy.
- Spójrz - wskazał na rany na twarzy - to zrobiły brudasy!

Brunetka, gdy tylko weszła do pokoju, poczuła obrzydzenie. Znienawidziła tego człowieka od momentu, gdy na niego spojrzała. Zasrany białas.
Zacisnęła usta, kierując się do krzesła. Usiadła, układając starannie akta. Małe sprawy, by jakoś sobie wszystko ułożyć. Od maleńkich rzeczy. Powoli, powoli przejdzie do większych i zbuduje sobie spokój i harmonię... Taaak, spokojnie, wdech i wydech... wdech i wyd...
Prawie się zapowietrzyła, gdy to powiedział. Momentalnie wstała. Miała ochotę mu przywalić. Zabić. Zniszczyć. Sprawić, by to odwołał.
Zacisnęła szczękę i usiadła z powrotem, z trudem się kontrolując.
-Z tego, co słyszałam, to nie byłeś dłużny, co?-zagadnęła, starając się nie cedzić słów.
Nie patrzyła na niego, z namiętnością zaciskając palce na długopisie.
Zabije go. Zabije...!

- Grzeczniej, bo nic nie powiem - warknął!
Mnożnik na charyzmę, próg 80. Jak przekroczysz, koleś wszystko mówi. Jak nie - milczy. 

53

Lola uniosła wzrok i rzuciła mu wrogie spojrzenie.
-A od kiedy to ty stawiasz warunki?-warknęła, nachylając się niebezpiecznie.-Radzę zacząć ci gadać, bo jak już dobiorę ci się do dupska, to możesz nie zakończyć już tak kolorowo jak mógłbyś, jeśli zacząłbyś teraz grzecznie współpracować.-syknęła, mrużąc oczy.
Zaciskała palce na krawędziach stołu, aż do momentu, gdy zbielały jej kłykcie.

73

Usiadła powoli, nie spuszczając wzroku z kolesia. Lepiej, by zaczął mówić.

Mężczyzna w końcu zaczął mówić. O tym, jak wciągnęli go to grupy pół roku temu. Tuż przed akcją na święcie Emmy. Że wdowa Mayer to zaplanowała, a on to robił... najpierw dla kasy, potem jednak wszedł w grupę już jako ideowiec.
Przyznał, ze faktycznie, Klan napadł wtedy na ludzi w czasie uroczystości dojrzewania.

Powstrzymywała się przed zgrzytaniem zębami, słuchając jego zeznań. Nie myślała, że słuchanie tego będzie takie trudne. Miała ochotę wbić mu ten długopis w oko i ostatkiem sił się przed tym wstrzymywała.
Wypuściła wolno powietrze.
-A dalej? Co było dalej?-zapytała, przymykając oczy.-Opowiesz o konflikcie... z Duszkami?-spojrzała na niego uważnie, ciesząc się, że jest taka wściekła. bo chyba tylko dlatego się nie popłakała.

68 ;//////

-Mam ci przypomnieć o wydarzeniach ze stacji benzynowej? To był wet za dom Mayer'owej?-odezwała się po dłuższej chwili, gdy już w miarę opanowała gniew.

63

Zazgrzytała zębami.
-Powtórzę się: DUSZKI. Co o nich powiesz?-założyła ręce na klatce piersiowej.

Ostatnia szansa - Mnożnik na charyzmę, próg 60. Jak przekroczysz, koleś mówi o Duszkach. Jak nie - milczy. 

63

-Więc?

Chłopak opowiedział, ze wszyscy w klanie wiedzieli, ze rodzina Whiteoak jest w duszkach. Wyznał też, że Mayerowa planowała ich nie tyle wygonić, co zabić.
- Ale nie by zabiliśmy Naiche, mimo, ze to on wysadził farmę. Nie zdążyliśmy. Ktoś nas... uprzedził.

W trakcie, gdy mówił, Martinez wstała i chodziła po pokoju, za jego plecami. Przymykała oczy, próbując się uspokoić. Skupiła się na miarowym oddychaniu, jakby to była jej ostatnia deska ratunku na drodze do utrzymania równowagi.
-Chodziło wam tylko o... Tobiasa Whiteoak'a?-zapytała, przełykając gulę w gardle, która ciążyła jej dosyć mocno.
Mogła się czegoś dowiedzieć. Byleby tylko odpowiedział.

- Nie - odparł - stary Whiteoak latami prowadził tych brudasów. Kilka lat temu jego wnuk przejął pałeczkę. I wciągnął tego dilera ze stacji...  no i ostatnio mieli werbować młodą Whiteoak.

Przymknęła oczy, przystając. Kilka lat temu... jeszcze zanim wyjechała? Czy w trakcie jej nieobecności? Nie mogłaby znieść, gdyby zmieniał się tuż pod jej nosem, a ona by nic nie zauważyła...
-Oni? Czyli kto? Jones i... Naiche? Kto jeszcze należy do tej grupy?-dopytała, nie mogąc uwierzyć, że... że Tobias pozwoliłby na to, by Emma się narażała. Przecież to wcale nie było bezpieczne!
Nie powinna się skupiać na Duszkach. By nie zaszkodzić (choć chyba nic już nie mogło mu fizycznie zrobić) swojemu... zmarłemu narzeczonemu. Ale to mogłoby pociągnąć Skittlesa do odpowiedzialności. I... mogła się czegoś dowiedzieć więcej o swoim Indianinie. I nie mogła się powstrzymać...!

Pokręcił głową.
- Innych nazwisk nie znam. - odparł i chyba mówił szczerze.
- Whiteoaków znam, bo Mayerowa o nich gadała.

Wpatrywała się w jego plecy w milczeniu.
-Kto teraz zastępuje Mayer'ową?-zmieniła temat.
Nie była pewna, czy coś od niego by więcej wyciągnęła na temat członków Duszków. Powinna prawdopodobnie wziąć w obroty Emmę i ją przepytać... jednak aż za dobrze utkwiły jej w głowie słowa Naiche. Miała się odpieprzyć od jego rodziny.

- Nie wiem. Niedawno wyszedłem ze szpitala i od razu mnie zaaresztowali. Nie miałem kontaktu z nikim z grupy...
To prawda - Lola mogła zobaczyć o tym notatkę w aktach.