Sad pomarańczowy

Bobby i Joan, jak wszyscy opuścili sad i udali się do motelu.

/zt

On na razie nie zostawiał ciała córki, nie mógł. W końcu gry karetka ją zapakowała, długo nie mogąc się doprosić Toma, by zostawił Tammy. W końcu jednak to zrobili, ale Tom został na trawie, piasku czy co to tam było. Siedział ze zgiętymi nogami, opierając się rękami o kolana i spoglądał pustym wzrokiem na zgliszcza hotelu. Potargany, brudny, zapłakany. Teraz w bezruchu niczym posąg.

// noc z 30 na 31 lipca 2013, z motelu

Taksówka podjechała pod główne wejście do sadu. Cooper zapłacił i nawet zostawił napiwek; a może po prostu nie chciał czekać na resztę? Nie zwracając już jednak uwagi na auto, wbiegł do ogrodów.
- Tom?
Spojrzał na mężczyznę, który wciąż stał w miejscu, gdzie jeszcze  niedawno leżała jego córka. Stanął kilka kroków za nim, nie chcąc się narzucać.

Siedział raczej. I już sam nie wiedział ile czasu tkwi w tym miejscu. Tępo wpatrywał się przed siebie, w osmolony i rozsypujący się budynek. Nie wiedział co dalej. Jak ma wrócić i oznajmić rodzinie o tym wszystkim. Nie chciał wracać. Chciał znów trzymać w ramionach swoją małą córeczkę.
Drgnął, wyrwany brutalnie z rozmyślań przez czyjś głos. Nie potrafił dopasować źródła dźwięku do osoby, zatem musiał się obejrzeć. Spojrzał obojętnie na Coopera.
- To ja. - burknął.

Cooper podszedł bliżej i usiadł obok, kierując wzrok na coś, co kiedyś było uroczym hotelem "California". Dłuższą chwilę milczał, zbierając się na odwagę, by w końcu powiedzieć:
- Przykro mi...
Nie miał zamiaru udawać, ze wie, co czuje Tom, bo nie miał pojęcia. Nie chciał mu tez mówić, ze będzie dobrze, bo to nie byłaby prawda. Jednak całkowite zignorowanie tego co się stało... nie, to też nie jest dobre rozwiązanie.

Carmalita chwyciła rękę Florencia i udała się wraz z nim do motelu.
<Zt x2>

Początkowo Tomcio nie odpowiedział nic. Milczał długą chwilę. Już zdawać by się mogło, że chamsko olał Coopera. Ale w końcu odwrócił w jego stronę głowę. Nie było smutku. Był gniew, pomieszany z determinacją.
- Ci co to zrobili zapłacą mi za to. A cena będzie wysoka i krwawa. Zatłukę każdego, kto chociaż był minimalnie związany z tym... - rzucił mrukliwie. Po chwili jednak oparł dłoń o czoło i potarł twarz. - To była kurwa, tylko mała dziewczynka.
Dodał, nieco mniej złowrogim tonem.

Cooper spuścił głowę i słuchał tego, co Tom chciał powiedzieć. Nie zamierzał go odciągać od jego planów - pełnych złości i emocji. Wiedział, że nic nie wskóra uspokajając go.
- Jeśli chcesz - zaczął ostrożnie - mogę pojechać jutro z tobą na posterunek.

Tom nagle się wyprostował i poklepał Coopera po ramieniu.
- Dzięki. Nie chciałbym cię jednak w to wciągać. Świeżo upieczony mąż z ciebie. Wracaj do żony. - Tom nie uśmiechnął się, a do tego miał takie podkrążone oczy. Możliwe, że przez noc nieco bardziej osiwiał.
- I zapewne nie wrócę do pracy już... - dodał sucho, świadom, że pewnie skończy w pierdlu gdy już się rozprawi ze wszystkimi.

Spojrzał na Tomasa i uśmiechnął się lekko.
- Może to zabrzmi okropnie, ale miesiąc miodowy może poczekać - odparł - a zabójstwo młodej dziewczyny? Twojej córki? Nie...
Tak, dla Coopera to było zabójstwo. Może nieumyślne, ale na pewno nie był to "nieszczęśliwy" wypadek. Takie eksplozje, pożary... nie biorą się z niczego.
- Pojedziemy rano na komisariat - zarządził.

Podrapał się po głowie, aż mu ciśnienie skoczyło, gdy Cooper mówił o zabójstwie i jego córce. Wyciągnął z kieszeni papierosa i go odpalił, zaciągając się mocno.
- Dzięki, Cooper. Nie jestem najlepszym detektywem, tylko zwykłym gliną. Pomoc na pewno... się przyda. - odchrząknął i miał już dość spoglądania na spalony hotel. Dźwignął się na nogach.
- Zgoda. - kiwnął głową i schował ręce do kieszeni.

Pokiwał głową.
- Wiesz, zabiorę cię do motelu. Chcesz się przejść? - zaproponował. Mogli równie dobrze zamówić taryfę, ale może spacer dobrze im zrobi. 
Wstał i sam schował ręce do kieszeni spodni.

I tak by stali jak takie dwie gliny z rękami w spodniach. Ale Tom ponownie skinął głową i ruszył w stronę tego drugiego motelu gdzie miał zamieszkać. Sam. Bez żadnych rzeczy. No masakra.
- Sam się zabiorę. - burknął, co miało chyba znaczyć, że nie jest z nim jeszcze aż tak źle. Ale najwidoczniej wybrał dla nich spacer.

zt dla panów

1.08.2015

Kolejna kłótnia z ojcem o fakt, że Joshua nie zostanie żadnym ginekologiem, ani innym lekarzem. Był tak podminowany, że jego oczy rzucały tylko nieprzyjemne ogniki. Usiadł pod jakimś drzewem i jadł skradziony z drzewa owoc. Przy okazji bawiąc się swoim aparatem.

// 01.08.2013, początek

Regina spędziła całe rano na planowaniu hipotetycznej imprezy, na której Sabrina mogłaby się spotkać Ennisa. Ale wpadł jej też do głowy inny pomysł - chciała podejrzeć spalony hotel, w którym pracował Sasza. Jako, ze dojazd był tam zamknięty, musiała więc podejść od strony sadu, ale jej uwagę zwrócił chłopak jedzący kwiaty pomarańczy.
- Co ty robisz? - zapytała.

Chłopak podskoczył jak oparzony, gdy usłyszał damski głos, a aparat i wszystko wypadło mu z rąk. Przez moment był zdezorientowany ale potem już pojawiła się u niego tylko złość i rozdrażnienie.
-Fotografuję to co zostało po hotelu i odpoczywam z dala od kalifornijskiego zgiełku- powiedział dość uprzejmym głosem.
-A ty? co tu robisz?- odbił podejrzliwie pałeczkę.

Skrzywiła się i spojrzała na resztki hotelu za sobą.
- Oglądam nową atrakcję turystyczną, a co, nie można?
Wywróciła oczami i poprawiła kardigan zarzucony na ramiona. 
- Zresztą, mogę sobie łazić gdzie chce. Jestem dorosła!

-Ja ci nawet nie bronię- powiedział, albo też raczej odburknął.
-Skoro masz osiemnaście skończone to co ja się będę czepiał dziewczyno- powiedział po czym wstał spod drzewa i skierował obiektyw aparatu na kwiat pomarańczy, wyostrzając lekko obraz i robiąc mu fotkę. Potem wstawi na swój funpage jako nowe zdjęcie . Huehuehueh.
-Jeśli ten sad jest jakąś atrakcją turystyczną, to ja wymiękam. Mieszkam tu od urodzenia i Kalifornia jest nudna, jak dla mnie. Wielki dom nadaje się tylko na imprezy, a rodzice wyjechali. Ot jedyna atrakcja- powiedział z przekonaniem w głosie.

Uniosła brwi, zdziwiona gadaniem chłopaka.
- Grzeczniej, co? Zresztą, ja mówię o spalonym hotelu, a nie o sadzie pomarańczowym, pff.
Nudziarz, stwierdziła. Tak narzeka na nudę, a sam zbyt interesujący nie jest.
- O, imprezowicz? Jak oryginalnie.

-Spalony hotel, racja. Jest co podziwiać- powiedział po czym ruszył przed siebie nie bacząc na to, czy Regina ruszy za nim. Postanowił sfotografować bowiem ten hotel z bliższej perspektywy.
-Jestem Joshua- przedstawił się po czym skupił się już potem tylko na zdjęciach.

- A co ty, reporter? - zapytała, spoglądając na niego z ukosa.
- Zawodowo szukasz sensacji? No to się chyba spóźniłeś, płomieni już nie ma.
Odrzuciła włosy do tyłu, jakby dumna z siebie.
- Regina Maria - przedstawiła się pełny imieniem.

Joshua spojrzał się na Reginę po czym wyciągnął w jej kierunku swoją dłoń.
-Miło mi poznać Regino. Jestem fotografem, na razie jeszcze amatorem. Chcę zarabiać na sesjach modelingowych i na sensacjach- powiedział dość szczerze, chociaż przerażało go to, że nadal jest jeszcze za bardzo nieśmiały.
-Mam jedno zdjęcie płonącego hotelu. dość wyraźne- powiedzial z szerokim uśmiechem na twarzy.

Nie uścisnęła mu dłoni. Zamiast tego, splotła ręce epod piersiami i przekrzywiła głowę, grymasząc.
- Serio, zawsze w jednym zdaniu jak się przedstawiasz, zawierasz swój życiorys? - prychnęła.
- O, super, co z nim zrobisz? Wstawisz na Pejsa?

-Może- powiedział krótko, a na jego twarzy pojawiły się czerwone wypieki. Odwrócił szybko twarz od dziewczyny.
-Nie wiem jeszcze co z nim zrobić, ale jest bardzo ciekawe. Może przekażę do gazety- powiedział z lekkim wahaniem w głosie.

Znowu uniosła brwi, dziwiąc się paplaninie chłopaka.
- Em, do gazety? A nie jest za późno? - zapytała - pożar był kilak dni temu, już dawno tu telewizja była i pewnie obczaili ten budynek ze wszystkich stron.