14.02.2013 Catherina - Liluye

Dryń! Dryń! Z samego rana Cath została amorka, a to przypomniało jej o smsie Connora. Miała gdzieś, że może on by chciał zadzwonić. Skoro prosiła, to blondynka będzie łaskawa.
Wyszukała numer psychiatryka i poprosiła do telefonu Liluye Oldwood. Czekała z gulą w gardle.

Trochę poczekała, gdy już ktoś odebrał musieli jeszcze przyprowadzić Liluye do telefonu. Dziewczyna usiadła na krzesełku przy małym stoliku i odebrała. Nie wiedziała kto dzwoni, nie dosłyszała.
- Halo?

Gdy usłyszała cichy głos Liluye, ręka jej zadrżała. Ale przełknęła gulę w gardle i dzielnie odparła.
- To ja. - rzuciła krótko i nieco może zbyt sucho. Już pożałowała swego tonu, dlatego dodała nieco milej. - Cath.

Cisza. Przedłużajaca się, bo Lil też miała ściśnięte gardło.
- Przepraszam. - chciała powiedzieć coś ładnego, trochę patetycznego, ważnego, żeby Cath wiedziała że ona na prawdę żałuje i.. ale nie umiała. Głos jej się załamał do tego na końcu.

Indianka usłyszała westchnienie przyjaciółki.
- No ja myślę! Życie ci nie miłe, mała? Naprawdę masz takie do dupy, że trzeba było je skończyć? Co ci strzeliło do głowy. Nie myślałam, że jesteś aż taka słaba. - rzuciła. Nie uznała przeprosin za kłótnię, a za samobójstwo. - Zapytałabym jak się czujesz, ale siedzisz w psychiatryku. To durne pytanie. Co mówią lekarze o twoim stanie?
Znów pierwsza część była sucha, a druga milsza.

- Nie.. nie o tym mówię. - nerwowo zaciskała palce na słuchawce. - Chciałam przeprosić za kłótnię.. ale.. za to też. - westchnęła, gubiąc się na chwilę w tym wszystkim, za co miała przepraszać. Tyle tego było..!
- Nic mi nie mówią. - pokręciła głową do słuchawki bez sensu.

Chwila ciszy. Jakby Cath nie miała ochoty o tym mówić.
- Tak, tak. Było minęło. - rzuciła sztywno chcąc zmienić temat. - To muszę przyjechać wyciskać to z nich siłą? Ile masz wizyt? Raz w tygodniu? W sumie pewnie Connor wpada, więc przyjadę bez wizyty i się wszystkiego dowiem. Ale lepiej z tobą, czy gorzej? Nadal chcesz się wieszać w przyczepie? Dziewczyno, myślałam, że zejdę na zawał jak cię tam zobaczyłam!
Się rozgadała. Jak to Cath.

Odetchnęła bezgłośnie. Czyli Cath nie jest już zła? Może trochę.. Ale to dobrze.
- Raz w tygodniu.. Connor już był, następna za.. 5 dni. - tak, odliczała dni do kolejnego spotkania z kimkolwiek.
- Nie wiem, Cath. Pakują mnie takimi ilościami tabletek, że nie wiem jak na prawdę się czuję. - wyjaśniła. Tak się czasem czuła, jakby nic z tego co odczuwa nie było prawdziwe.
- Zobaczyłaś..? - znów coś zacisnęło się Lil w gardle. Nie wiedziała kto ją znalazł i jak..

- Nie będę stawać na drodze wielkiej miłości. Szczególnie jak wizyty raz w tygodniu. Brr... - mruknęła. - Dziwisz się? Wieszanie nie jest zbyt normalne. Tak, zobaczyłam. Razem z tym twoim adwokatem cię znaleźliśmy i na pogotowie dzwoniliśmy i te wszystkie inne pierdoły czy sprawdzić z jakim sukcesem się zabiłaś. Jezu, Liluye!
Gdy tak o tym mówiła, jej głos się nagle stał płaczliwy. Jak nie jej.

- Nie, nie. Możesz wpaść jak chcesz. - dodała zaraz po jej słowach. W końcu Connor ma pracę i w ogóle, droga do Appaloosa niby krótka, ale nie powinien tak jeździć wciąż.
Słysząc płaczliwy głos Cath nie pytała o nic więcej.
- Przepraszam. - mruknęła znów. - Nie chciałam. - nie prawda. Chciała. Chciała jak cholera, dlatego to zrobiła.

- Ta! Mydlić oczy to ty możesz temu swojemu facetowi! Nie mnie! W phoenix widziałam niejednego samobójcę. Nikt nie żałował, więc albo się weźmiesz w garść, albo to powtórzysz. I może następnym razem żadnego lekarza nie będzie w pobliżu. Ani nikogo kto zadzwoniłby. Więc jak? Chcesz walczyć czy odpuszczasz?
Pociągnęła nosem, ale po chwili znów mówiła zdecydowanym głosem. Silna psychika wygrała.

Opuściła wzrok. Zastanawiała się cyz rozmowy są nagrywane. Pewnie tak. Trudno.
- Nie wiem, Cath. - mówiła tak, że ledwo ją było słychać. Na chwilę obecną, gdyby wróciła.. sama nie wiedziała. Moiry nie było, więc ten obowiązek odpadał. Przed nią - wizja stracenia pracy, może siedzenia w więzieniu, pewnie wytykania palcami na ulicy. Otarła oczy rękawami, piekły ją powieki. Pociągnęła nosem.

Ale ona wiedziała. Słyszała.
- Po twoim głosie wnioskuję, że nic się nie zmieniło. - westchnęła. - Jeśli nie potrafisz chłonąc siły od innych, ci bliskich, to musisz ją znaleźć u siebie. Nie da rady tego przeskoczyć. I nikt ci nie pomoże jeśli nie chcesz sama sobie pomóc. Liluye, pamiętaj o tym.
Wyjaśniła jej łagodniejszym głosem. Już nie wiedziała jak ma z nią rozmawiać. Gdyby tylko była psychiatrą. Nie... Nie chciała być. Chciała być przyjaciółką.
- A jak już będziesz chciała sobie pomóc, to my jesteśmy dla ciebie.

- Po to tu ponoć jestem.. żeby coś się zmienilo. - wzruszyła ramionami. Nie miala pojęcia na ile to wszystko zadziala. Tak na prawdę to nic jej się nie chcialo, robic, mówić, jeść, być.
- Mam nadzieję, że walentynka ci się podobała. Terapia grupowa. - Lil nie chciała o tym rozmawiać, więc zmieniła temat.
- Więcej brokatu już nie mogłam tam wcisnąć.

Znowu chwila ciszy. Cath w sumie też nie miała ochoty o tym całym gównie rozmawiać. Psuć sobie humor.
- Wiesz, że ja lubię takie rzeczy. Choć wolałabym od wielbiciela jakiegoś. Ale bardzo ładne.
Odparła lekko rozbawiona.

- Dobrze. Wyślę ci jeszcze jedną, zobaczysz. Nie będziesz wiedzieć od kogo. - stwierdziła głupio. Pewnie, że bedzie wiedzieć.

Westchnęła.
- Będę wiedzieć, mała. Nie mam takich znajomości, by dostawać walentynki. - odparła, a potem umilkła. Nie chciała wznawiać tego tematu. Już nie miała zamiaru zwierzać się Liluye. - Ale jak się nudzisz to możesz wysyłać ile tylko zechcesz. Mam do ciebie prośbę.

Lil wpadła na maly pomysl. Może się uda, może nie.
- Zobaczysz. - nie skomentowała tego, chociaz miała okazje. Jakby Cath nie bawiła się w jednonocne znajomości to byłoby inaczej.
- Prośbę? - zainteresowała się.

- Tak, prośbę. Weź się postaraj zebrać do kupy. A jak to zrobisz to przypomnę ci dlaczego warto żyć. Okej? Nie odpowiadaj! - szybko zmieniała zdanie. A jej głos wyrażał czystą determinację. Jakby prosiła żołnierza na wojnie, by pozostał przytomny, zaraz po postrzale. Ta, Cath w wojsku. Chyba tylko jako generał w ciepłym biurze. Bo na wojnę szpilek nie założy. Khm... Wracając do tematu.
- Po prostu nie odpowiadaj, a to zrób, mała! Kocham cie. - rzuciła czysto spontanicznie.

Uśmiechnęła się do słuchawki, choć blondynka nie mogła tego widzieć.
- Ja ciebie też. - mruknęła po chwili. Skoro miała na tamto nei odpowiadać. ..
- Moira jest już u rodziców. - zmieniła temat po raz kolejny. - Jak twój łobuz?

- Łobuz? - początkowo pomyślała o kimś innym. Zaraz jednak ogarnęła, że chodzi o psa. Boże, Cath! Idiotko. - Łobuzuje. Biedny, ostatnio się męczy, bo mam tak mało czasu dla niego. Muszę się ogarnąć. Ale jak już pójdę z nim na spacer to za wszystkie czasy i wydaje mi się, że kocha jeszcze bardziej. A ja taka niewdzięczna.

- Masz wiecej pracy? - zapytała, ciekawa czemu ma mało czasu.
- Jak wrócę.. to ci pomogę z nim...? - pytajnik na końcu był ledwo słyszalny. Może Cath nie chciała takiej pomocy od niej?

Pokiwała głową, ale potem stwierdziła, że tego nie słychać.
- Nie tyle co pracy, choć tego owszem, tez więcej. Uczę się, niedługo mam egzamin, bo staż już zrobiłam. Wiesz, ten na uprawnienia lekarza. Może po nim wreszcie dostanę pracę w szpitalu prawdziwym. - wyjaśniła. - Jasne! Chętnie! Ty masz takie podejście do psów! A ja jestem niekonsekwentna i biegam razem z nim jak zagubiony szczeniaczek.
Odparła z entuzjazmem.

- Ah, no tak. Przepraszam, zupelnie zapomniałam o twoim egzaminie. - głupio jej było, powinna pamiętać o takich rzeczach! A ta tu siedzi i wszystko zapomina. Gdyby była teraz w domu.. to by pomogła Cath i odciążyła ją trochę. Ale nie była. Skrzywiła się.
- Dobrze.. do wyjścia jeszcze troche. moze juz zdasz ten egzamin do tego czasu..

- Nie przejmuj się, miałaś inne rzeczy na głowie. - odparła z udawaną swobodą. Chciała dodać zresztą, przyzwyczaiłam się, ale sobie darowała. - Wychodzisz za miesiąc pewnie, a ja mam za dwa egzamin. Jeszcze zdążysz mi pomóc. Jeszcze będziesz miała tego dość. I nie mów, że nie wiadomo czy nie zostaniesz dłużej. Bo nie zostaniesz.