Motel Flamingo

First topic message reminder :

Motel dla pracowników barów i lokali w Santa Barbara umieszczony bardziej wgłąb lądu. Z zewnątrz nie wygląda zbyt obiecująco - nie jest on szczytem architektury. Różowy, majtkowy kolor tynku i neonowy napis w tym samym kolorze, który wisi nad frontowymi drzwiami, zdecydowanie nie sprawiają najlepszego wrażenia. Po wejściu do budynku zawitamy od razu w recepcji, która jest niemalże wyjęta z amerykańskich filmów - na ścianie znajdują się malutkie półeczki na klucze, a na barze stoi dzwoneczek, który przywołuje obsługę. By przejść do pokojów, należy wyjść na zewnątrz i przejść wzdłuż budynku. Każdy pokój ma osobne wejście i wyposażony jest w niewielką łazienkę oraz aneks kuchenny.
Głównym elementem wystroju recepcji motelu są różowe neony przedstawiające, a jakże by inaczej, flamingi!

- Cholera. Biedna Emma. Musiała wyskoczyć przez to okno.
Zastanowił się chwilę.
- Czyli Amaro w ogóle nie miał nic wspólnego z całą sprawą?

- Na to wygląda - odpowiedziała - Loveless chciała go wrobić. Cóż, można powiedzieć, że znalazła sobie dosyć łatwą ofiarę. Amaro miał motyw i możliwości. Tylko nie przypuściła, ze w pewnym momencie Holland zacznie sypać. Widać... nie kochał jej aż tak bardzo!

Pokręcił głową z uśmiechem ale bez rozbawienia.
- Cóż za wykalkulowana kobieta. Muszę przyznać, że też przez pewien czas podejrzewałem Amaro.
Rzucił patyk Sophie a ta poktneła się i zrobiła fikołka. Jonathan musiał się wysilić żeby do niej nie podejść i nie zacząć się przejmować. Jego futrzana córeczka nic sopbie z upadku nie robiła gdy zaintrygowała ją jaszczurka.
- To wszystko po to, żeby nie sprzedać hotelu, który potem spalono.

- Cóż, widać miała powody - odpowiedziała - szalona to ona nie jest. Coś się za tym kryć musiało, ale jak na razie baba milczy.
Spojrzał na Jonathana.
- Byłeś tam?

- Hm. Ciekawe, bo jak dla mnie morderstwa są chyba jakimiś odchyłami od normy.
Popatrzył na Coopera z neutralnym wyrazem twarzy.
- Przechodziliśmy tam z Lolą i psami - wzruszył ramionami po czym zacisnął usta - Pogożelisko jak pogożelisko. Czy to Loveless też podpaliła hotel? Ona zabiła młodą Johnson?

- Z tego co policja wie, to prawdopodobnie ona podłożyła ogień. Ale to są tylko poszlaki. Raczej odcisków palców się już tam nie znajdzie.
Wyciągnął nogi przed siebie.
- Teraz będą sprawdzać, czy pod tym hotelem faktycznie był jakiś skarb...

Parsknął bez humoru.
- Czyli nikt nie odpowie za jej śmierć? - odwrócił się do Nathana - Słyszałem, że byliście z Tomem na komisariacie... jak się trzyma?
Uisechnął się i popatrzył w niebo.
- Myślisz, że jest? Albo był? - Przekrzywił głowę i zapytał zaciekawiony.

- Dopiero co się śledztwo zaczęło. Jak zmusza Loveless do gadania to pójdą na przód - odpowiedział, wzruszając ramionami.
Znowu wystawił twarz do słońca.
- Myślę, ze na pewno coś tam było. Inaczej by nie było awantury.

- Hm. Może i tak. Mimo to, niezła z tego bajeczka się zrobiła. Skarby, morderstwa, intrygi. Ktoś by mógł napisać o tym książkę.
Siedział tak chwilę i ziewnął.
- A wy kiedy z Gabi wracacie?

- No zobaczymy. Miejmy nadzieję, że wiadomość o "skarbie" nie poszła dalej. Sprawdzałem niedawno po ile chodzą takie ciekawe znaleziska z okolic. Na czarnym rynku to są miliony dolarów.
Spojrzał na swoje zakurzone trampki.
- Jutro? Chyba tak...

Popatrzył na niego z uniesionymi brwiami.
- Gdzie ty niby sprawdzasz takie rzeczy, w internecie? Wu wu wu skarby kalifornii kropka kom. - zaśmiał się bo sama myśl o wycenianiu takich rzeczy i za tak ogromne pieniądze była dla niego jakąś abstrakcją.
- Ktoś mi kiedyś powiedział, że skarb dla jednego jest śmieciem dla drugiego. Wiadomo co to miało by być? Może kolekcja pierwszych edycji z supermanem? ...chociaż to też pewnie by szło za grubą kasę.
- I jak wrażenia z pierwszych dni po zaobrączkowaniu?

Zdjął okulary i spojrzał na Jonathana jak nie dziecko, które nie rozumie co to sylaba.
- Pracuje w wydziale zwalczania gangów. Monitorujemy takie strony, gdzie idole ze złota kosztują więcej niż cały komisariat. Nie wiem, poszukają, może znajdą.
Sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął obrączkę. założył ją.
- Ciągle zapominam.

- No dobrze, dobrze panie Cooper. Wybacz ja grzebię w innych rzeczach. - powiedział nadal jeszcze rozbawiony.
Zmarszczył się trochę gdy Nathan wyciągnął obrączkę.
- Co, niewygodnie z nią?

- Czy ja wiem - przyjrzał się swojej nowej biżuterii - inaczej. Ni jestem przyzwyczajony do świecidełek.
Taka prawda, ze Cooper stronił od wszelakich ozdób i zegarek był szczytem elegancji u niego; a i o nim zapominał. Co dopiero obrączka, która się błyszczała i była czegoś symbolem!
- Nie mów Gabi, ze tak lekko do tego podchodzę.

- Przyzwyczaisz się. Nie powiem ale jak będziecie ze sobą mieszkać to chyba nie będziesz udawał, że ci wygodnie z pierścionkiem? Związki wymagają chyba kompromisów, co? - uśmiechnął się i zawołał do siebie psa.

- Nie wiem, nie wiem, nic nie wiem, nigdy nie byłem mężem - odpowiedział. Usiadł proso i po chwili wstał z ławki.
- Jakoś specjalnie mi się o tym myśleć nie chce - mruknął - z dnia na dzień nie stałem się innym człowiekiem, bo się zaobrączkowałem. Mam inne zmartwienia na głowie niż kompromis o kawałek metalu.

Pogłaskał Sophie po głowie i westchnął. Ale z Nathana potrafi być pochmurny kot.
- Nie wątpię. - powiedział i zamilkł bo nie wiedział w którą stronę ciągnąć rozmowę z Panem Spanielem.

- Jak wrócimy do Old Whiskey... - zaczął zmieniać temat na ten przyjemniejszy - trzeba będzie sprawdzić tę sprawę z ostrzelaniem Rosie, jakieś tam trupy... przeszukanie - zaczął mamrotać.
Chyba już go nosiło, by iść na komisariat i przepytać Loveless. Kopnął jakiś kamień przed sobą.

Widać obu ich już ciągnęło do roboty.
- A no. Trzeba, trzeba. Zdaje się, że wrócimy do niezłego kotła. Dlatego dzisiaj jeszcze mam zamiar wypić ostatniego słodkiego drinka nad wodą.

- Kotła, tak. Och i wiesz co? Ciesze się z tego powodu. Lenistwo męczy - wyznał - a nie można sobie pozwolić na rozleniwienie, bo potem człowiek nie wie co ze sobą zrobić.
Ale dziś był pełen mądrości życiowych.
- A tu się gaci nie luzuje, tylko pracuje!

- Paolo Cotletto - podsumował z uśmiechem - Dobra, leć na komisariat bo ledwo siedzisz.

Uśmiechnął się lekko i zasalutował Jonathanowi.
- Dam ci znać, jak już będę widział co i jak - obiecał - bo wiem, ze ciebie tez to interesuje.
Posłał mu buziaczka, potem kucnął i pocałował Sophie w główkę... i już go nie było.

/zt

- Dzięki. Dobry z ciebie kolega.
Jon się zaśmiał i złapał "buziaka" w powietrzu i przyłożył do piersi.
Posiedział jeszcze chwilę na ławce zastanawiając się nad tym czego siię dowiedział od Coopera. Nie wiedział do końca czy na słowo brać jego "wycenę" ale teraz Jon poczuł się trochę jak Lola wtedy w tunelu. Zrobiło mu się gorąco, więc wziął psa pod pachę i poszedł wziąć zimny prysznic.

/zt