Willa Catherine Hernández

First topic message reminder :

Dom dla burżujów. Dwupiętrowy, z garażem mieszczącym dwa samochody. Na parterze znajduje się kuchnia z wyspą połączona z jadalnią, obszerny salon, łazienka, pomieszczenie gospodarcze i jeden pokój. Na piętrze mieszczą się trzy pokoje, łazienka i toaleta. Dom posiada niewielką piwnicę. Na tyłach znajduje się ogród z basenem.

Pogląd mniej więcej jakby mogła wyglądać taka willa. Z przymrużeniem oka na szczegóły. - KLIK

- Pewnie nie zdążysz się dobrze przyzwyczaić, jak będziesz musiała go sprzedać. - Debbi Lynn machnęła ręką. Jeszcze bardziej denerwował ją fakt, ze Cath zachowywała się jak głucha lub głupia. Lub obie te rzeczy na raz. Miała ochotę dać jej w twarz i krzyknąć, żeby się opamiętała.
- Ty słuchaj. - Kiwnęła na Foxy głową. - Ty idź po rozum do swojej pustej głowy. Dla ciebie i tak mamy coś innego.
- Mamy podejrzenie, że w szeregach Buendiów jest szczur P. - Zaczęła. - Trzeba go znaleźć i wysłać wiadomość do innych szczurów. - Powiedziała dość enigmatycznie i pzowoliła, by mąż przejął pałeczkę.

Spojrzał na Foxxy, usiłując już nie myśleć o chorym dziecku Cath. Nie było to jednak takie proste.
- Pojedziesz pod wskazany adres i wydobędziesz kilka ważnych informacji na pewne tematy. Potem przywieziesz szczura do mnie. Załatwimy mu razem jakąś dobrą zabawę - odparł.
Podszedł do Fxxy i podał jej karteczkę na której był adres i nazwisko mężczyzny.

Zignorowała kolejną kąśliwą uwagę Smithowej, nie zamierzała zostać sprowokowaną. Choć zapewne nie o to chodziło kobiecie.
Zaskoczył ją fakt, że w Buendiach był ktoś od P. To mógł być każdy. O rety! Rozpanoszyli się jak karaluchy.
Spoglądała na Smitha.
- W jaki sposób będę mieć okazję? - oczywiście, zrobi wszystko co karze, ale zawsze chciała wiedzieć więcej. Teraz jej ciśnienie skoczyło.

Wyprostował się i wziął głębszy oddech.
- Za kilka dni mamy dostawę towaru z Meksyku. Trzeba będzie go odebrać.

Siedziała chwilę w bezruchu. Musiało minąć kilka ładnych sekund, zanim zorientowała się o czym może mówić Smith. Teraz z kolei jej serce stanęło. Nie tak sobie wyobrażała swoją karierę.
- Odebrać i rozpakować? - rzuciła, ze zduszonym gardłem.

- Tak, masz rozładować muły, Cath - sprostował, patrząc uważnie na kobiet.
- Trzy, tak żeby być dokładnym.

Zasłoniła usta dłonią, bo potrzebowała chwili, by przyjąć to do wiadomości. Matko Boska Częstochowska. Wstała i obeszła fotel. Oparła się o niego jedną ręką, stojąc bokiem do reszty.
- W porządku. Kiedy i gdzie? - odchrząknęła i rzuciła w końcu.

- Zadzwonię i przyjadę po ciebie, kiedy będzie trzeba - oznajmił.
- Ale się przygotuj, ze może to być nawet i jutro. Sprzęt załatwiam ja. 
Uśmiechnął się lekko.
- Raczej nie ma możliwości odmowy, Catherine zdajesz sobie z tego sprawę?

Pokiwała pośpiesznie głowę i machnęła ręką, by ich uspokoić.
- Tak, tak. - rzuciła cicho, doskonale sobie zdając sprawę z tego, że nie ma wyjścia. Raz odmówiła i był to ogromny błąd.
- Będę gotowa. Nie ma żadnego problemu. - dodała częściowo po polsku, a potem zmarszczyła brwi nie wierząc w to co słyszy. No cóż, nie było to coś z czym sobie nie dałaby rady. Ze wszystkim sobie poradzi! Dla siebie. Dla domu. Dla Toto. Dokładnie w tej kolejności.

- O pieniądze się nie martwcie... a ty, Cath, jak nie spierdolisz, to ci przeniesiemy dzieciaka do specjalistycznej kliniki - dodał po chwili. 
chyba bardziej się tym dzieckiem przejmował... i chyba nie z powodu samego bachora a poczucia winy.
- Co z ojcem?

Wyprostowała się i odwróciła na nich wzrok. Co o tym dzieciaku ciągle gadali. Była wdzięczna za pomoc i to jak. Ale to było takie dziwne. Niestety nie miała podstaw, by się domyślać. A może miała.
- Nie spierdolę. - odparła. Chwilę milczała, nie wiedząc za bardzo co powiedzieć. Przełknęła ślinę. - W porządku. Na razie wyjechał do rodziny, zająć się kilkoma sprawami.
Skłamała, nie będąc w stanie mówić tak naokoło, że została zostawiona jak jakaś zwykła kobieta.

Debbi obserwowała Cath spod przymrużonych powiek. Widać kobiety miały inną hierarchię wartości: Pani Smith reagowała na stres związany z dziećmi tak, jak Cath na robotę w Familii Buendii... I odwrotnie. Smithowie budowali swoje małe imperium pod okiem Buendiów na trupach - i to nie jest przenośnia. Mimo wszystko zachowali resztki człowieczeństwa i to, co było z ich krwi było dla nich święte.
- Możesz też zdecydować się na gotówkę i kupić sobie ładny klosz na lampę. - Pani Smith musiała wtrącić swoje trzy grosze.
- Kiepski moment, prawda? - Zapytała na wieści związne z ojcem dziecka. Może gdyby nie uważała Cath coraz bardziej za tępą dzidę bez serca, to nawet by jej współczuła?

Klosze na lampy już miała, więc ewentualnie myślała nad zakupem minibaru. Takiego rodem z Hawajów. Ale o tym pomyśli kiedy indziej. Spiorunowała wzrokiem Panią Smith, a potem potarła czoło, jakby nagle była czymś bardzo zmęczona.
- Tak. Kiepski. - odparła, o dziwno nie ignorując jej. Nie kłócąc się, nie wygrażając, ani nic z tych rzeczy. Po prostu nagle przygasła zrezygnowana, chwilowo. Może ten wielki dom, basen, nowe ciuchy czy milion innych pierdół miał jej zastąpić to gówno. Może.
- W takim razie, jest pan jasnowidzem. - odparła równie cicho. No pozjadał wszystkie rozumy!
W sumie wiadomo, że wiedział, że tak będzie jak sam mu strzelił kulkę w łeb.

Pani Smith czerpała pewien rodzaj przyjemności z tego, że chwilowo pokonała tę dumną i durną kobietę. Może jak zda sobie w końcu sprawę z tego, co robi, przejrzy na oczy, to wtedy zacznie działać inaczej? Taka nadzieja tliła się w pani Smith. Dla dobra biednego dzieciaczka.
- No, cóż... - Pani Smith wstała z kanapy i spojrzała na męża. Według niej nie było już tu nic do zrobienia czy przekazania. A czy on miał coś jeszcze?

Nie powiedział już nic więcej. Ruzsył za swoją żoną, wiedząc, ze nie ma sensu więcej dyskutować, bo atmosfera jest zbyt ciężka. a jeszcze chwila, a powiedziałby o jedno słowo za dużo.
- Będziemy w kontakcie - rzucił, podchodząc do drzwi, by otworzyć je przed Debbie.

Wątpliwe, by zaraz jej się przestawił cały system wartości, ale możliwe. Tak mniejszej 0,01%...
- Tak... w kontakcie. - odparła, gdy ruszyli do drzwi i wychowanie zmusiło ją, by ruszyła za nimi, odprowadzając do drzwi.
- Do widzenia! - posłała nagle przesłodki uśmiech Debbie na pożegnanie.

Debbi za to zacisnęła zęby na uśmiech Cath. Widocznie przeceniała kobietę, uważając ją za coś więcej niż żądnego pieniędzy pustaka.

zt

Smith zanim wyszedł, chwycił Cath za nadgarstek i powiedział do niej cicho.
- Siedź przy dziecku.
Chwilę jeszcze na nią patrzył, jakby nad czymś się wahając. Lecz ostatecznie podążył za żoną.

/zt

Morgan dokładnie wysłuchała swojego zadania. Nie było łatwe, ale mniej wiecej wiedziała jak je wykonać. Przyjęła kartkę z adresem i później schowała w bezpieczne miejsce. Nie współczuła Catherine. Trochę sobie zasłużyła, ale z drugiej strony nie jej było oceniać. Gdy wyszli i Foxxy ich pożegnała.
- Jak chcesz moge chwilę zostac, a ty mi się wygadasz i wtedy pojade. - powiedziała do Cathy. Cóż w tej całej willi przecież oprócz psa i kota nie miala zbyt wiele ludzi, do których otworzy gębę. Tego foxxy nie zazdrościła. Sama nie miała wiele przyjaciól, jednak ona nie rozdrabniała problemów na drobne. Nie mówiła o swwoich uczuciach, które zatabiała w whiskey i potem było juz dobrze.

Wróciła do salonu i wtedy się odezwała Foxxy. Cath nie ogarniała już wszechświata, więc jedynie pokręciła głową i posłała słaby uśmiech mulatce.
- Nie, dzięki. - odparła krótko, ale wdzięczna za słowa kobiety, nawet jeśli nieszczere. - Wolę zostać sama.
Dodała. Musiała się nad czymś zastanowić.

W takim razie foxxy skinęła głową.
- Jakbyś potrzebowala w czymś pomocy, to mieszkam nie daleko. - powiedziała wstajac z fotela. Po czym udała się do drzwi wyjściowych.
- Dzięki za gościnę. - podziękowała i wyszła. Po chwili mogła usłyszec silnik, który odpala. Pisk kół i była okazja do pomachania biała serwetką na pożegnanie Foxxy.
<zt>

17.08.2013, popołudnie


Wiało, grzmiało, apokalipsa! Drzewa targane przez wichurę, piasek i żwir wirujące w powietrzu, krowy unoszące się nad pastwiskami!
Huragan doszedł nad osiedle. A tam już nikt nie mógł poradzić na jego niszczycielską moc!
Ślepy los na zniszczenia:
1 - lecący śmietnik rozbił ci frontowe okno. Kilogramy piasku zasypały salon
2,3 - wiatr zrywa ci połowę dachu, piasek w salonie!!
4 - Popękane szyby, brak większych szkód
5 - Zniszczony ogródek i wybite dwa okna w sypialni - piasek w pokoju
6 - brak szkód

6 - brak szkód

A Cath sobie leżała nad basenem, sączyła drinka i zza ciemnych okularów obserwowała szalejące u sąsiada tornado.

zt

// poniedz. 22.08. popoludnie

Alice wracała z pracy i coś ją podkusiło by wjechać w ulicę, na której gdzieś dalej stał jej zrujnowany dom. Przejechała obok niego i mimo że coś ściskało ją za serce, mogła śmiało przyznać, że nie zdążyła się do mieszkania przyzwyczaić. Dom bez dachu mignął za szybą, a pani weterynarz pojechała dalej, wjeżdżając na ulicę na której stały ładniejsze i bogatsze domy. Wille! Przed jedną Alice zaparkowała, zamierzając odwiedzić Cath.
Nie wiedząc nawet, że mąż był u niej na badaniach, będzie zaskoczona, jeśli pani doktor do tego nawiąże.
Po chwili już stała przed drzwiami i pukała.