Casa de la familia Constantino

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Siedział na krześle i patrzył jak dziewczyna skaczę jak jakaś małpka z epilepsją. Odgarnął włosy z czoła i pokręcił głową.
- Nie, nie, nie, nie mogę ot tak sobie tego tańczyć! - Zaprotestował - Nie do tej muzyki. No i nie mam rekwizytów - rzucił. 
- Musze mieć włócznię, tarczę no i pomalowaną twarz. Wyobrażasz sobie wojownika tańczącego bez broni?Ja nie. Jak chcesz, żebym cię nauczył, to musimy to zrobić NA POWAŻNIE.

Uniosła brwi. Na poważnie! Z rekwizytami. O bosze, prawie poszczała się w majty z entuzjazmu. Jednak była zbyt niecierpliwa, by czekać na to wszystko.
- Ale musisz mnie wpierw nauczyć kroków, bym mogła zatańczyć to z tobą na poważnie. - zaprotestowała i namawiała dalej. A potem uśmiechnęła się chytrze. - Powiem mamie, że odmówiłeś zabawy ze mną! Ona się wścieka za to na nianie. Dwie pobiła w szale.
Paplała. Jesus westchnął po raz kolejny. Jednak nie orzekł czy to kłamstwo czy najprawdziwsza prawda.

Spojrzał na jej brata, ale widząc, że ten raczej mu nie pomoże, uznał, że chyba trzeba obrać inną taktykę.
- A może umówimy się tak... w poniedziałek przyniosę wszystkie rekwizyty i wtedy się nauczymy. Pomaluję ci nawet twarz i, co?  A teraz mogę cię nauczyć gry w mokasyny. Co ty na to?

Wyglądała na zmartwioną i lekko obrażoną. Pokręciła gwałtownie głową ze smutną minką, a warkocze jej latały na boki. W kącikach oczu pojawiły się łzy, a dolna warga zadrżała.

Wstrzymał na chwile oddech.
Policzył do trzech. Podszedł do dziewczynki.
- Hej, nie płacz. Wojownicy nie płaczą. W poniedziałek przyniosę ci PRAWDZIWĄ tarczę i włócznię. No i pióra do ozdoby. Naprawdę, przysięgam. Po pierwsze, każdy, prawdziwy wojownik musi przejść próbę. No i to twoja próba, czekanie. A dziś zajmiemy się czymś innym. Możemy pograć w indiańskie gry.

Pochlipała raz czy dwa i spojrzała na Noah. W tym czasie Jesus skończył sprzątać i ze spokojem wszedł do salonu i usiadł na kanapie, obok stojącej na niej Macarenie.
- W porządku! Ale ja nauczę cię samby! - zakrzyknęła. Swoją drogą wspaniale mówiła po angielsku. Podgłośniła muzykę i zaczęła robić piruety, a potem wyciągnęła drobne rąsie do Indianina.

Odetchnął z ulgą, ze uniknął histerii. Wiec nie miał co się sprzeciwiać i pozwolił Macarenie na to, by go "nauczyła samby". 
- No dobra, naucz mnie, mistrzyni.

Macarena złapała go za ręce i zaczęła wywijać jakieś chaotyczne figury. Tak naprawdę to było dalekie do jakiegokolwiek tańca, ale widocznie się tym nie przejmowała, tylko śmiała głośno i radośnie. Nawet Leticia wyjrzała z pokoiku nieśmiało.
- Jesteś beznadziejna. - mruknął Jesus.
- Zamknij się! - warknęła Macarena i dalej zaczęła ciągnąc Noah za ręce w wesołym tańcu. - O tak właśnie! Ale jesteś drętwy, niańka. A co za gier mnie chciałeś nauczyć?!

- Ej, nie gadać tak do siebie, dobra? - zwrócił im uwagę.
Gdy usłyszał komentarz o tym, jaki to jest drętwy, chwycił Macarenę i wziął ją na barana.
- No, na przykład mokasyny. Trzeba zgadywać liczbę kamieni jaką ma przeciwnik. Ha, no ni bieg apacki... ale to jest rudne, nie wiem czy dasz radę!

Wyglądało na to, że Macarena wcale nie była taka zła jak z początku się zdawało.
- Bo on jest głupi. I tępy. Do głupich mogę tak mówić. - wyjaśniła swoją odzywkę, a potem pisnęła, gdy ją wziął na barana. Złapała go za włosy i machała jak lejcami końskimi.
- Wio! Wio! Ja dam radę z każdą grą! Papa mówi, żem mądra jestem. No, nie tak jak Leticia, ale że jestem cwana. Papko ma zawsze rację.
Prychnięcie Jesusa.
- Skończysz już z tym papkiem? Papko to, papko tamto. To skurczybyk, który nas zostawił! Odpuść już! On nas nie kocha, pogódź się z tym... - miał coś jeszcze dodać, ale umilkł, gdy przyszła Leticia i przysiadła nieśmiało obok. Spojrzał na nią ponuro.

- Ał! - syknął, gdy ta chwyciła go za włosy.
- Ej, nie ciągnij! Indiańskie włosy to świętość!
Chwycił ją i wciął pod pachę, jak jakąś torbę. A potem posadził na kanapie. Słysząc co mówi Jesus, aż mu się przykro zrobiło... od razu wspomniał mu się własny ojciec.
- Ej, nie znam waszego ojca, no ale... chyba się teraz wami opiekuje, co? - zapytał niepewnie - no nie teraz, bo ja tu jestem, co nie? No ale... 
Sam przysiadł obok starszej z sióstr. Odgarnął włosy. 
- Aż tak wam źle?

Nie robiła sobie z tego nic, że włosy dla Indian to świętość.
- Papa ma bardziej miękkie włosy. I one lśnią w słońcu! - a potem gdy Jesus wygłosił nieprzyjemny monolog to pokazała mu język i skrzyżowała ręce naburmuszona.
Po słowach Noah nikt się nie odezwał przed dłuższą chwilę. Siostry nie odezwały się, a Jesus westchnął.
- Nie twój interes. - odparł.
- Może obejrzymy jakiś film? Albo w coś zagramy? -odezwała się cicho zawstydzona Leticia.

Uniósł ręce.
- Przepraszam. Masz rację, nie mój interes - powiedział, nie ruszając już tego tematu. Spojrzał na Leticię i uśmiechnął się lekko.
- No, a w co chcecie pograć? W karty? Możemy brać w pokera na zapałki, nie powiem waszym rodzicom - powiedział konspiracyjnym szeptem.

Leticia uniosła brwi i przygryzła wargę i szybko spuściła wzrok, gdy Noah się do niej uśmiechnął.
- Nie umiem w pokera. - rzuciła ledwo dosłyszalnie. Macarena zerwała się na równe nogi.
- Ale umiemy w mokrą wojnę! - zakrzyknęła młodsza z sióstr z konspiracyjnym uśmieszkiem.

- Aaa... co to mokra wojna? - dopytał, unosząc brwi.
Nie brzmiało to bezpiecznie. Spojrzał pytająco na starszą z sióstr.
- Jeśli bardzo chcecie...

- Mokra wojna to taka, że grasz w wojnę, a jak przegrywasz to wylewamy na ciebie wiadro lodowatej wody! Byśmy zagrali w ogródku! - podjarała się Macarena, a Jesus wywrócił oczami. Brzmiało jak dobra zabawa. Tak, na pewno.
- Mamy takie super karty z bohaterami bajki Dragon Balla przebranych za meksykańskich grajków! Są kolorowe! Edycja kolekcjonerska! Dawaj, to super gra!

- Eeee...
Chwila zastanowienia.
- Dobra - wstał - namówiłaś mnie. Jak karty z Dragon Balla to nie mam wyjścia.

Dziewczynka klasnęła w dłonie i zachichotała. Zerwała się na równe nogi i pobiegła do pokoju. Leticia i Jesus wstali i ruszyli do wyjścia, by przejść do ogrodu. Dziewczyna jedynie się nieśmiało odwróciła i pomachała do Noah.
Gdy już byli na zewnątrz to powróciła do nich Macarena z diabelskim uśmieszkiem.
- Gramy! - spojrzała po reszcie i przysiadła. - Gramy! Gramy! Gramy!
Żadne się nie przejęło małym Pablo Rapallo, który miał na wszystko wyjebane i spał.
Macarena zaczęła rozdawać karty.

No dobra, Noah przystał na ten pomysł, ale nie miał zamiaru pozwolić na to, by taka Macarena dostała prosto w twarz lodowata woda. Dlatego też... dął spore fory i na własne życzenie przegrał pierwsze rozdanie.
Był gotowy.
Tak.

Oczywiście, że przegrał pierwsze rozdanie i nikt nie był tym faktem zaskoczony. Zapewne dlatego, że Macarena w pokoju ustawiła sobie talię tak, by wygrać. Z następnymi będzie ciężej.
- Ha! Looser! - zawołała młodsza z sióstr i wskazała palcem na Noah, śmiejąc się diabelsko. - Wody dla niego, chłopcze!
Zakrzyknęłą gromkim głosem, ale gdy Jesus nie wstała to sama się zerwała i chwyciła wiadro, które sobie przygotowali. W wodzie pływały roztapiające się już kosteczki lodu prosto z zamrażalki. Była silna, nie ma co. Wylała całą zawartość prosto na łeb Noah, aż się reszta rodzeństwa cofnęła takie tsunami poszło.

- O JEZUSIE Z GWATEMALI! 
Zaczał się cały trząść. Szok termiczny był za duży. 
- Cococococococcccccooooo.... nie, nie nie, nie gram już w to! Do....do...do.. DO DOMU.

Macarena śmiała się, stojąc tak za Noah z pustym wiadrem. Brakowało jej rogów i ogona oraz ognia piekielnego dookoła.
- Przegrałeś! Przegrałeś! - krzyczała. Leticia spojrzała na biednego Indianina i zerwała się na nogi, biegnąc do domu po jakiś ręcznik. A Jesus w końcu stracił cierpliwość. Wstał i złapał Macarenę za ucho.
- Ałałałałałałałałał!
- Uspokój ty się, wariatko! Albo cię zamknę w piwnicy! - warknął do niej. W oczach Macareny pojawiły się łzy. Chłopak spojrzał potem na rozdygotanego Noah. - Ostrzegałem cię. Nie powinieneś pozwolić wejść jej na głowę. To ty tu jesteś opiekunem.
Pan mądraliński z niego był niezły. Dojrzalszy niż powinien być w tym wieku. I na pewno zbyt ponury jak na nastolatka. Leticia wróciła po chwili i zarzuciła jeden ręcznik na ramiona, a drugi na mokrą głowę.
- Macarena, jesteś okrutna!

- Do..do..bra. Dosyć tego.
Wstał. tak, jest opiekunem. Założył se ręcznik na głowę i warknął do chłopaka:
- Puść jej ucho i do lekcji, Macarena, ty za karę tu posprzątasz! A Leticia... - spojrzał po dziewczynie.
- No, dziękuję - dodał i wytarł twarz. 
Widać był zły. 
- Widzicie, jestem zły - warknął  ale nie na grę, ale na to jak się do siebie odnosicie. jesteście rodzeństwem! Rodzeństwo powinno się szanować. Jasne?! Żadnego wyzywania. W życiu bym nie pomyślał, żeby się tak... do brata... odzywać.
Znowu potarł twarz ręcznikiem.

Starsza z sióstr zarumieniła się, gdy jej podziękował.
Jesus posłusznie puścił ucho Noah, gdy ten ich ochrzanił i każdemu dał zadanie. A potem jeszcze krótki wykład na temat rodzeństwa. Macarena otarła łezkę z oka milcząc. Cała trójka zresztą milczała.
A gdy pan niańka zakończył to po krótkiej ciszy, zakłócanej jedynie dźwiękiem świerszczy w wyschniętach krzakach odezwała się najmłodsza.
- On taki nerwowy, bo się kocha w jednej dziewczynie, a ona nie chce się z nim całować. - oho! Macarena wiedziała, by po tych słowach zmykać w podskokach, bo Jesus rzucił się na nią wściekle niczym puma na swą ofiarę.
- Zatłukę! Zatłukę no! Nikt cię nie obroni! Głupiaś ty! Jaka ty głupia! Zamknij w końcu tę krzywą mordę! - pokrzykiwał wściekle i gonił ją po małym ogrodzie, a Macarena ze śmiechem spierniczała. Leticia zasłoniła usta dłonią, wpatrując się w ciszy w to co się dzieje.

Och boże. Nigdy nie miął młodszych sióstr i chwała za to. Z jednej strony obrazek bardzo zabawny. Z drugiej - cóż, mogło się skończyć źle!
Dlatego sam dogonił Macarenę, chwycił ją i przerzucił sobie rzez ramię.
- Jesus. Nie masz lekcji do zrobienia? - zapytał.
- Jak się za chwilę nie uspokoicie, to powiem rodzicom jak się wyzywaliście! Makarena, nie można się śmiać z czegoś takiego, weź, no!