Słodka Brzoskwinka

First topic message reminder :





Stan na 2017 rok:
Nowy właściciel - Clyde Sawicky

---

Słodka Brzoskwinka to jeden ze słynniejszych klubów w mieście. Stał się popularny do tego stopnia, że postanowiono zaostrzyć selekcję, gdyż klub nie był wstanie pomieścić wszystkich, którzy chcieli przyjść na imprezę! Jednak to nikogo nie odstraszyło – wręcz przeciwnie! Brzoskwinka stała się jeszcze bardziej elitarna i wielu stawia sobie za punkt honoru przekroczenie jej drzwi.
Jeśli uda Ci się już dostać do środka, oniemiejesz z nadmiaru różowego koloru, mieszającego się z żółtym i pomarańczowym światłem. Neony nad głównym barem migocą równie intensywnie co lampy nad parkietem. Jak już przyzwyczaisz się do kolorystyki wnętrza, na pewno zachwycą cię wymyślne drinki przygotowywane przez znanego w całym mieście barmana Maxa; a gdy wychylisz pierwszy kieliszek, ruszaj do tańca, by całkowicie się zapomnieć!


Weekendowe imprezy w Brzoskwince to drogie, kolorowe alkohole, celebry ci w salach dla VIP-ów i śmiało wyginające się tancerki w różowych spodenkach. Można by nawet powiedzieć, ze arizońska pustynia zamienia się tu w kalifornijską plażę. Miejscowi biznesmeni i śmietanka towarzyska wydaje swoje brudne dolary, a dzieci bogatych rodziców wychylają kolejne szoty kupione dzięki fałszywym dowodom. Zresztą, pojęcie fałszu jest tu powszechnie znane i nawet lubiane...a właścicielka, pani Smith, dba o to, by nikt o tym nie zapomniał.



Żeby się dostać do klubu, należy przejść selekcję. Mnożnik na charyzmę: Charyzma + k6 * 5. W zależności na którą salę/loże chcesz się dostać, należy przekroczyć dany próg:

Dała się zaprowadzić z całą resztą, bo co miałaby zrobić. Ręce wciąż jej się trzęsły. Najpierw zacisnęła je w pięści a potem splotła na piersi. Zrzuciła szpilki ze stóp.

27

Rachela jednak nie miała tyle szczęścia, by ukryć się za sodem i wyprowadzić ochroniarza w pole. Złapana, szarpnęła się, ale sił większych nie miała, więc i uciec z łapsk mężczyzny nie mogła.

Lil miała ochotę zapytać czy zgarnęli tylko ich, z tych wszystkich ludzi będących w kolejce przed klubem. Czy na rozmowie, czy też żeby się ochłodzić. Albo wyrzygać, bo kible zajęte. A może byli jedynymi, którzy wykazali się jakimkolwiek instynktem samozachowawczym i zaczęli uciekać słysząc strzały i widząc jakieś gangsterskie porachunki? Albo jedynymi z Old Whiskey? A może jedynymi, którzy mieli jakiś związek z policją albo Świętymi? Może łączyło ich wspólne kółko zainteresowań? Lil przelotnie zastanowiła się czy Joan i Jools należą do Pejsbukowej grupy "Szycie na maszynie".
Ale nie odezwała się, bo nikt nie pytał.

Logika podpowiada, że idąc na imprezę do klubu powiązanego z kartelem nie powinno brać ze sobą legitymacji pracownika biura koronera, ale widać Joan miała zaćmienie umysłu. Postanowiła na razie ograniczyć tego typu przypadłości. Siedziała cicho i spokojnie, ponieważ nie chciała prowokować nikogo w tej i tak napiętej, jak na Czerwonym Październiku, sytuacji.

Jak dobrze, że parking na którym miała miejsce strzelanina nie był przed klubem, toteż nikt nie musiał zbierać ludzi z ulicy. 
- A skąd ja mam taką pewność mieć? Nie znam ich - odpowiedział Joolsowi, wskazując na Liluye i Joan. 
- Mam sobie was tak po prostu puścić? O nie, Jools, tak łatwo nie ma. Będziesz moim zakichanym dłużnikiem. Ty - wskazał na Liluye - znaj łaskę pana, ale jeśli jeszcze raz zbliżysz się do tego klubu chociaż na kilka kroków, to będziesz żałować, ze nie trafiłaś do ciupy z innymi świętymi. A co do ciebie...
Oddał Joan dokumenty i telefon.
- Jeśli chcesz bym dał wiarę słowom twojego kolegi, to raczej ciebie już tu nigdy nie zobaczę, jasne? I raczej się dowiem jak będziecie coś kombinować. 
Po tych słowach Smitha, na zaplecze wprowadzono Rachelę.
- O, super, pani dziennikarka. Ja mam nadzieję, ze nie myślała pani o tym, żeby cokolwiek pisać na temat tego przykrego incydentu?

Rachela nie miała szans nawet złapać oddechu, wtargana na zaplecze tak szybko, aż nie miała szans mrugnąć. Żołądek skręcił się jej ze strachu, ale nie chciała ukazywać paniki.
Ciężko jej było jednak przełknąć ślinę, gdy stanęła twarzą w twarz ze Smithem.
- Jakiego incydentu?
Odpowiedziała, wysilając się na uśmiech, który jednak nie przypominał tego jej promiennego uśmiechu, którym raczyła mężczyznę jeszcze jakiś czas temu.

Odebrała swoje rzeczy od Smitha. Skinęła głową, że zrobi, co on jej wymyślił, w końcu nie miała żadnej pozycji przetargowej. Nie wiedziała czy mogą już sobie wyjść, tym bardziej, że pojawiła się Rachela.

- Dobra, już spierdalajcie stąd, nie chcę was tu widzieć przez następne tysiąclecie. Bo inaczej, to... no wiecie.
Ochroniarze oddali Liluye i Joolsowi ich rzeczy i pogonili całą trójkę do drzwi. 
Tylko by mogli odjechać, to Smith kazał swoich przydupasom zmienić opony w samochodzie Reynoldsa.
- Jestem już za stary... o chwila, pani dziennikarka zostaje - uprzedził, gdyby  Rachela myślała, ze i ona jest wolna.
- Ty jesteś ta najgorsza. Tak, tak, dziennikarze są gorsi od psów.

Nie odzywając się wcale zabrała szpilki z ziemi i wyszła boso, o ile było czysto w miare. Pewnie przeprosiła Joolsa jak Joan i sie wrocili jakos do domu.
zt

Teraz zaczynała się bać jeszcze bardziej. Popatrzyła za wychodzącą trójką, nie wiedząc czy może mieć nadzieję na pójście w ich ślady. Zaraz jednak przeniosła spojrzenie na Smitha i ugryzła się w język, mając na jego końcu niewybredny komentarz.
Odpowiedziała więc milczeniem, wpatrując się w mężczyznę i czekając.
Ale nie wiedziała na co.

Kiedy wyszli na zewnątrz, Joan nie oglądała się za siebie. Poczekała, aż zostali sami, na tyle o tyle i będą mogli odjechać, w końcu zwróciła się do Joolsa: - przepraszam - właściwie za nie wiadomo co, chyba, że wszyscy tutaj byli, kim byli.

Smith stanął nad Rachelę i zmęczonym głosem powiedział:
- Jeśli ma pani ochotę napisać jakiś artykuł, to bardzo bym prosił to przemyśleć. Inaczej chyba będę musiał zrezygnować z miłej współpracy z rodziną Hernandez.
- Chyba... liczy się pani z dobrem swojej siostry i siostrzeńca, prawda?

Zacisnęła zęby mocniej, słysząc o Cath i siostrzeńcu. Myśl o krzywdzie najbliższej rodziny była gorsza niż jakakolwiek inna groźba. I to jedno pytanie było gorsze niż jakikolwiek krzyk czy ból.
- Nie mam ochoty nic pisać.
Odpowiedziała, w tym momencie zmieniając całe zdanie jakie wyrobiła sobie o mężczyźnie. A z siostrą zapewne będzie miała do pogadania.

- No... i to jest dobre podejście. Wie pani, jeśli chce pani pisać to może znajdzie sobie pani temat o Old Whiskey? Albo o Cole Town? Podobno tam też jest wiele ciekawych wątków.... i nie mówię tu o idealnych ogródkach, chociaż pewnie dział dla gospodyń domowych byłby dla pani idealny.

- Nie musi mnie pan obrażać, panie Smith.
Powiedziała sucho, czując jakby mężczyzna nadepnął jej na odcisk. Zmierzyła go nieprzyjemnym spojrzeniem i pokręciła głową.
- Wyjaśniliśmy sobie o czym nie powinnam pisać, więc niech nie zachowuje się pan jak dziecko.

Zamrugał kilka razy. Och, mógł się spodziewać, że będzie pyskata, no ale żeby takie teksty?
- No widzę tak samo jak siostra ma pani zawsze coś do powiedzenia. Tylko czasami to może się źle skończyć.

- Znam swą wartość.
Odpowiedziała, nerwowo odrzucając włosy na plecy. Przejechała dłonią po karku, czując jak napięte ma mięśnie i jak rozpaczliwie potrzebuje czegoś się napić. Mając nadzieję, że ta rozmowa długo nie potrwa, powstrzymywała się przed zgarbieniem, który podpowiadałby jak zmęczona jest całą sytuacją.

Uniósł jedną brew. Chwilę wpatrywał się w Rachelę, jakby oceniając w głowie jej zachowanie. Wreszcie przysunął sobie krzesło i usiadł na nim tyłem, lecz frontem zwrócony do kobiety.
- Mhm. No to widać. Podoba mi się to. Może gdyby sytuacja wyglądała inaczje to pozwoliłbym ci ten artykuł napisać. Ale... to klub mojej żony, a ona nie lubi bałaganu.

Rachela mogła prowadzić tę rozmowę jeszcze przez długi czas. Mogła spytać teraz o cokolwiek, ale była przekonana, że na żadne pytanie nie otrzyma odpowiedzi. No może na jedno, które aż wwiercało się w myśli dziennikarki, obserwującej Smitha.
Jeśli chciałby jej coś zrobić, zrobiłby już. Groźby miały miejsce, jej zgoda również padła, więc co innego pozostało?
- Czego pan ode mnie jeszcze chce?

Smith nie odpowiedział. Sięgnął tylko po portfel, schowany w wewnętrznej kieszeni marynarki. Odliczył jakąś sumę i wręczył kobiecie pieniądze.
- Weźmie pani sobie taksówkę do Old Whiskey. Na mój koszt. I przepraszam za problem.
Uśmiechnął się, chociaż zapewne daleko było tej minie do szczerej serdeczności.
Coś czuł, że Rachela przysporzy mu jeszcze trochę problemów.

A Rachela pieniędzy nie przyjęła. Wstała z krzesła, nie odpowiadając mężczyźnie i wyszła z zaplecza, a potem klubu. Dopiero na zewnątrz odetchnęła głęboko, przymykając oczy na moment. Spojrzała w niebo, uspokajając się i wracając do świata, gdy podjechała taksówka, a kierowca krzyknął, że nie będzie długo czekał.
Hernandez szarpnęła za drzwi i wsunęła się na tylne siedzenie, a taksówka ruszyła.

zt