Słodka Brzoskwinka

First topic message reminder :





Stan na 2017 rok:
Nowy właściciel - Clyde Sawicky

---

Słodka Brzoskwinka to jeden ze słynniejszych klubów w mieście. Stał się popularny do tego stopnia, że postanowiono zaostrzyć selekcję, gdyż klub nie był wstanie pomieścić wszystkich, którzy chcieli przyjść na imprezę! Jednak to nikogo nie odstraszyło – wręcz przeciwnie! Brzoskwinka stała się jeszcze bardziej elitarna i wielu stawia sobie za punkt honoru przekroczenie jej drzwi.
Jeśli uda Ci się już dostać do środka, oniemiejesz z nadmiaru różowego koloru, mieszającego się z żółtym i pomarańczowym światłem. Neony nad głównym barem migocą równie intensywnie co lampy nad parkietem. Jak już przyzwyczaisz się do kolorystyki wnętrza, na pewno zachwycą cię wymyślne drinki przygotowywane przez znanego w całym mieście barmana Maxa; a gdy wychylisz pierwszy kieliszek, ruszaj do tańca, by całkowicie się zapomnieć!


Weekendowe imprezy w Brzoskwince to drogie, kolorowe alkohole, celebry ci w salach dla VIP-ów i śmiało wyginające się tancerki w różowych spodenkach. Można by nawet powiedzieć, ze arizońska pustynia zamienia się tu w kalifornijską plażę. Miejscowi biznesmeni i śmietanka towarzyska wydaje swoje brudne dolary, a dzieci bogatych rodziców wychylają kolejne szoty kupione dzięki fałszywym dowodom. Zresztą, pojęcie fałszu jest tu powszechnie znane i nawet lubiane...a właścicielka, pani Smith, dba o to, by nikt o tym nie zapomniał.



Żeby się dostać do klubu, należy przejść selekcję. Mnożnik na charyzmę: Charyzma + k6 * 5. W zależności na którą salę/loże chcesz się dostać, należy przekroczyć dany próg:

<--- Old Whiskey/ Viva Maria
/wczesne popołudnie/

Trzej motocykliści wjechali na główną i najbardziej reprezentatywną ulicę Appaloosa City. Oczywiście była zatłoczona, ale będąc na dwóch kółkach łatwiej było się przez nią przebić. Baker doskonale wiedział, jak najłatwiej dojechać w obrane miejsce. Skręcił w końcu z głównej ulicy w bok. Generalnie uznał, że lepiej będzie zatrzymać się nieco dalej od klubu, więc gang Świętych zaparkował w zaułku jedną przecznicę dalej. Ostatecznie nie wszyscy muszą od razu wiedzieć, że wpadli w gości.
- Nie zapomnijcie broni. - rzucił do Connora i Willa. Ruszyli w stronę klubu. Baker i jego plecy stanęli przed drzwiami do najbardziej prestiżowego klubu w mieście. No, to zaczynamy!

Wielki Indianin zsiadł z motoru i ruszył za swoim szefem. Na jego ramieniu spoczywał zdobyczny remington 870. Zastanawiał się czy zaczną od razu rozpieprzać bar czy najpierw będą gadać, a właściwie Sue będzie gadać ze Smithem. Wiedział, że dopóki któryś z nich nie dopuści go do głosu to powinien siedzieć cicho. Ale już się cieszył, że zaraz pojawi się w najbardziej znanym klubie w Appaloosa City. Wprawdzie o tej porze był nieczynny, ale zawsze. Może być tu naprawdę ciekawie.

Chociaż klub był nieczynny, to drzwi przed Świętymi się otworzyły; a za nimi stał nie kto inny jak sam pan Smith.
Chwilę milczał, przyglądając się swoim "gościom" - nic nie powiedział, tylko otworzył szerzej bramy piekieł i zaprosił mężczyzn do środka.

Baker był poniekąd zdziwiony, że Smith nie wysłał na front swoich byczków - nie ukrywajmy, że sam specjalnie przybity nie był, na pewno nie w porównaniu z przywódcą Świętych. W każdym razie Sue bez słowa przekroczył próg klubu.
- Stęskniłeś się, Smith? - rzucił Baker, odwracając się do gospodarza. Wykrzywił twarz w złośliwym grymasie. - Widzę, że doprowadziłeś ryj do porządku.
To by było na tyle, jeśli chodzi o kulturalne powitanie.

Przywitał ich sam pan Smith? Czymże zasłużyli na ten zaszczyt, oczywiście, gdyby nie było wśród nich Sue to pewnie nawet by nie weszli. Poczekał aż wejdzie przywódca i ruszył za nim mijając Smitha. Przyjrzał się mężczyźnie, szczerze powiedziawszy na początku szukał broni przy pasku właściciela lokalu. Gdy już wszedł do lokalu to oparł się o jakąś ścianę i patrzył dookoła szukając i patrząc czy to nie jest jakaś zasadzka lub pułapka. Cokolwiek.

Ani Sue, ani jego goryle nie mieli się czego obawiać... jak na razie. Lokal był pusty. Zarówno hol,w którym stali, jak i główna sala.
Smith ich jednak nie prowadził dalej, wolał stać blisko wyjścia. Stanął naprzeciw Bakera, pokazał mu dłonie.
- Jestem nieuzbrojony, a ty wchodzisz tu jak na wojnę...
Spojrzał na Connora. Cóż, te to był chyba o głowę od niego wyższy i pewnie by go zgniótł jednym ciosem... ale nie dał sobie poznać, ze to go przeraża.

- Przezorny zawsze ubezpieczony, Smith - odparł. Jego pistolet siedział sobie spokojnie za spodniami na plecach. Tym niemniej zerknął na swoich ludzi znacząco, czyli żeby na razie wyluzowali... Ale bez przesady.
- Wpadłem pogadać. Ty jesteś taki dobrze poinformowany... - zaczął zupełnie spokojnie, po czym urwał na chwilę. - Więc może mi wyjasnisz, co kurwa dzieje się w moim mieście?! - po "co" to było już huknięcie.
Wsadził kciuki za szlufki przy przednich kieszeniach i łypnął na Smitha. Keep calm and carry on.

Pół-indianin przechadzał się po lokalu spoglądając to na Smitha to na Sue. Szef gestami pokazał im, żeby wyluzowali. Connor zastanawiał się czy Baker sam zluzuje, bo tak naprawdę to wyglądało jakby to on był tutaj najbardziej spięty i wkurwiony. Spojrzał na Williama ciekawiło go czy ten chciałby coś powiedzieć. Pewnie tak, ale w momencie gdy Smith gadał z Sue to nie należało im przeszkadzać. Wystarczyło tylko chodzić i wywierać presję na właścicielu lokalu, bo może nie chciał tego pokazać, ale na pewno nie czuł się ze Świętymi sam na sam komfortowo.

- Skąd ja mam wiedzieć, do kurwy nędzy? - Zapytał Smith, nad wyraz spokojnie. Nie dał się wyprowadzić z równowagi. - To ty tam rządzisz, prawda?
Pokręcił głową.
- Ja tu nawet waszego radia nie odbieram..
Nagle rozległo się jakieś kobiece wołanie. Z piętra zeszła Regina, najstarsza córka Smitha. Weszła do holu - ubrała w obcisłe, lśniące leginsy i zwiewną tunikę, która zapewne kosztowała setki dolarów a warta była ze dwa.
Żując gumę, spytała:
- Wszystko okej?

Westchnął. I jeszcze raz. Spokojnie, kurwa, spokojnie - tak sobie powtarzał.
- Nie udawaj, Smith. Może wróćmy do tego uroczego dnia, gdy wpadłeś powiedzieć mi o ostrzeżeniu. Chyba nie dosłyszałem wtedy n a z w i s k?... - przytknął na chwilę dłoń do ucha.
Ale słuch miał dobry, więc usłyszał wołanie. Zerknął najpierw na Smitha, potem na dziewczynę, która zeszła po schodach. Co ona miała na sobie? Baker powstrzymał się od wywrócenia oczami.
- Dzień dobry - skinął gówniarze głową i posłał Smithowi wymowne spojrzenie. Lepiej niech młoda spada w podskokach, skąd przylazła.

Cały czas się przysłuchiwał rozmowie dwóch panów, którzy zapewne w okręgu około dwóch kilometrów byli najbardziej wpływowymi ludźmi. Mieli już podejmować poważniejsze tematy, a tu nagle zeszła córka Smitha, Indianin podniósł brwi i spojrzał na właściciela lokalu. Czy on nie potrafił powiedzieć córce, żeby się nie wałęsała jak dorośli rozmawiają. Ciekawe czy jak przerzucają koks lub dziwki to ta mała też się zjawia jak gdyby nigdy nic. Connor podszedł do Williama i zaczął szeptać mu do ucha.
- Czyżby to była ochrona lokalu? - Uśmiechnął się na twarzy mimowolnie.

- Regina, pamiętasz pana Bakera? - Zagaił do córki. - Mój stary znajomy! Sue, pamietasz, moja najstarsza córa.
- Aa, tak, tak... dzień dobry.
Wbrew temu co myślał Connor, córka w klubie była zabezpieczeniem Smitha - w tym momencie miał nieco wiary w Sue, ze ten nie przestrzeli mu łba w obecności pierworodnej ani nie pozwoli swoim gorylom na to, by zrobić tu jatkę, gdy Regina się tu szwenda.
- Idź, Regina, na górę, dobra? 
Dziewczyna nieco się ociągała, ale w końcu poszła w stronę schodów, by pewnie znowu popalać papierosy w biurze swojej matki.
- O czym my to... a, nazwiska, tak? Nie wiem Sue chyba gadaliśmy o tym, jak wytykasz mi to, ze mam nazwisko swojej żony.

Baker uniósł brwi. Potem spojrzał jeszcze raz na Reginę... tak miło i uprzejmie, jak tylko potrafił. Naprawdę się starał. Może nawet udało mu się uśmiechnąć. Nie obleśnie ani złośliwie, tylko jak na kulturalnego człowieka przystało. Oczywiście, gdy tylko nogi Reginy w lśniących gaciach zniknęły na piętrze, wszystko to spłynęło z twarzy Świętego.
Szczególnie, gdy Smithdwa razy z rzędu rzekł "Sue". Więc Sue zacisnął mocniej pięści.
- Kurwa, Smith, nie przyjechałem, żeby użerać się z tobą jak z obrażoną babą. Ja pierdole. Gadaj, co Buendia wykręca na moim terenie, bo to się kurwa w pale nie mieści. Równie dobrze mogli, do jasnej cholery, rozpylić kokę z samolotu, byłoby to równie dyskretne zagranie.
Baker wsadził ręce w kieszenie i przestąpił parę kroków tam i z powrotem.
- Mów, Smith, póki jestem miły - powtórzył, zatrzymując się tuż przed ochroniarzem. No chyba nie chciał dostać wcir na oczach swojej drugiej córeczki?

Szczerze powiedziawszy to nie wiedział czemu Baker się tak cackał ze Smithem. Może to przez wzgląd na dziewczynę? Może przez stare czasy? A może zwyczajnie Sue się starzał i zwyczajnie bał się, że dostanie wciry od młodszego znajomego i nie chciał stracić twarzy przy chłopakach. Cholera wie, fakt był jednak taki, że Connor nie zamierzał się swoimi spostrzeżeniami podzielić z nikim innym. Usiadł na stoliku przy barze i łypał na gospodarza wzrokiem, który nie był zbytnio miły. Eastman miał nadzieję, że zacznie gadać i skończy tę farsę. Bo szczerze powiedziawszy zaczynało mu się już tu nudzić. Parker pewnie też nie był zbytnio zadowolony, chociaż on chyba wolał spokojniejsze akcje. W końcu był księgowym, chyba dobrze mu płacili i nie musiał się dofinansowywać wypadami ze Świętymi.

- Słuchaj, SUE.-- Warknął Smith, wyraźnie już podirytowany. - Myślisz, ze teraz ci powiem? Tutaj? Ty chyba naprawdę masz już wyżarty przez te spaliny tych pierdolonych rowerów, na których popierdalasz na tej swojej pipidówie.
Zadarł głowę, po Baker był zdecydowanie wyższy od niego.
- Gówno mnie teraz obchodzisz, gówno mnie interesuje co tam się u was dzieje. Ale wiedz jedno SUE. Jeden tój błąd... a wyśle kogo trzeba do was. Rozumiesz?
Spojrzał na Connora.
- I nawet ten twój niedźwiadek ci nie pomoże...
Skierował kroki ku Eastmanowi.
- Bo jak zobaczysz na jego czole czerwona kropkę to już tacy silny i niezawodny nie będzie jako twój przydupas. A ten tu?
Wskazał na Willa.
- Strzał w plecy czy zepsute hamulce w skuterku? Możesz wybrać Baker, mamy całe menu! Więc lepiej pilnuj swojego kutasa, bo może stracisz go jak będziesz się wychylać.

- Ta? A może już wysłałeś? Nudzisz się u boku żonki, to robisz mi smród na dzielni?
Insynuacje i groźby Smitha poważnie wkurzyły Bakera. Nie będzie mu tu sprzątał ludzi, nawet hipotetycznie. Podszedł do ochroniarza i szarpnął go za kurtkę (albo koszulę?).
- Nie powiesz bo co? Boisz się? W swoim własnym klubie? - pokręcił współczująco głową. Potem szarpnął Smitha mocniej i przybliżył swoją twarz do jego. - Nie pogrywaj sobie. Nie chcesz chyba, by którejś z twoich córek coś się stało? Wiesz... - puścił go i odsunął się o krok - ...jak to ludzie czasem znikają i nigdy się ich nie znajduje?
Znów rozluźnił i zacisnął palce. Aż go rączki świerzbiły. Baker ponownie skoczył do Smitha, złapał go znów za ubranie i pchnął do tyłu, na kontuar.
- Mów-co-wiesz. Mów co Buendia robi w Old Whiskey - wycedził.

Zaczęło się robić coraz ciekawiej. Czy ten pacan groził Świętym? Owszem był na swoim terenie, ale powinien zapamiętać, że Connor miał przewieszoną przez ramię strzelbę i naprawdę Smith powinien założyć, że Indianin może nie wytrzymać i wystrzelić. A przy tak małej odległości to nawet ochrona, ani córunia mu nie pomogą. Gdy Sue zaczął gnębić Anthony'ego to Eastman zaczął się rozglądać. No bo jeżeli pojawi się tu ktoś z rodziny właściciela lokalu to może nie być tak fajnie i kolorowo. Ale, że nazwał go niedźwiadkiem? Cholera, Loco powinien rozważyć zmianę ksywy.

- Jeszcze jedno słowo Baker na temat moich córek a gwarantuje ci, ze nie wyjdziesz stąd żywy. - Wysapał, nawet się nie szarpiąc. Czuł ciężar ciała motocyklisty, ale nie usiłował się wyrwać. Wpatrywał się tylko w oczy mężczyzny, jakby to tym miał go zabić.
- Teraz nic ci nie powiem. Proszę, obij mi mordę, zabij nawet. A jutro się nie obudzisz...
Nagle zaczął dzwonić telefon, który Smith miał w kieszeni kurtki. Mężczyzna milczał, wciąż wpatrzony w Sue.
- Odbierz, to do ciebie. - powiedział z uśmiechem.

Connor mógł się porozglądać, póki Smith był trzymany za frak. Jako, ze sama była pusta warto było rozejrzeć się na zapleczu za barem...

- Możesz mi wysłać list w butelce, do chuja pana, tylko przestań pierdolić, że nie masz pojęcia co się dzieje - warknął.
Smith niemiłosiernie wkurzał Bakera. Pierwszy był, by grozić kulkami w głowę i ciosami w plecy, ale jemu coś powiedzieć! Może zamiast mówić, należało przejść do czynów, ehehe.
Kiedy zadzwonił telefon, Sue się wahał. Nie podobał mu się uśmiech Smitha. Nic mu się w ogóle nie podobało w tej całej akcji. Generalnie był zły. W końcu sięgnął łapą do kurtki ochroniarza i spojrzał na wyświetlacz. W końcu odebrał i przyłożył słuchawkę do ucha, ale się nie odezwał. Słuchał. Drugą ręką mocniej przycisnął Smitha do lady.

Korzystając z okazji, że Sue zajmuje się Smithem, a Connor za bardzo nie miał co robić. Mógł wprawdzie się rozglądać, ale nie było sensu. Spojrzał na Williama, miał nadzieję, że on to zrobi. Eastman spojrzał tylko na dwóch "tulących się" mężczyzn i gdy stwierdził, że nikt go nie obserwuje to wszedł do pomieszczenia zwanego przez wielu zapleczem. Miał nadzieję, że coś tam znajdzie...