Biuro koronera i laboratorium

First topic message reminder :

Jest to dość specyficzne i odpychające miejsce, do którego trafić można na dwa sposoby. Pierwszym jest oczywiście zgon i wjazd nogami do przodu, drugi zaś to poczucie obowiązku jakie towarzyszy pracownikom Biura Szeryfa. Frontowe drzwi prowadzą najpierw do niewielkiego biura, gdzie koroner prowadzi ewidencję oraz wystawia odpowiednie dokumenty; stąd można wejść do chłodnej, surowej sali. Na jej wyposażeniu są dwa metalowe stoły, od których odchodzą wysokie lampy z jaskrawym światłem oraz dodatkowe półki, wypełnione najróżniejszymi przyrządami do sekcji zwłok. To tutaj patolodzy, toksykolodzy i chemicy badają przyczynę nagłych, tragicznych śmierci, nie szczędząc sobie czarnego humoru, tak dla nich typowego.
Gdy zakończą swą pracę, do czasu pogrzebu zwłoki przechowują w specjalnych wysuwanych lodówkach, ustawionych naprzeciwko stołów.

Laboratorium
W budynku, w którym znajduje się biuro koronera, zostało wybudowane także laboratorium. Składa się z dwóch pomieszczeń, w których można dokonywać części analiz kryminalistycznych. Nie jest wyposażone w sprzęty najnowszej generacji, tym niemniej wciąż działające. W licznych szafkach pochowane są drobne sprzęty laboratoryjne, szkło, zestawy i odczynniki chemiczne.
W laboratorium przeprowadza się badania biologiczne, chemiczne, daktyloskopijne i traseologiczne. Nie przeprowadza się analiz balistycznych, analiz wypadków drogowych, badań mechano- i fonoskopijnych ani komputerowych. Dowody do badań tego typu muszą być przesyłane do większych laboratoriów!
Pracując tu należy pamiętać o zasadach BHP i odzieży ochronnej, a także wykonywaniu dokładnej dokumentacji ekspertyz.

- Tak, psze pana, tak było. Takie marnawe to królestwo - obrzuciła wzrokiem laboratorium, o tyle dobrze było na uniwerku, że wtedy miała dostęp do najnowocześniejszego sprzętu.
- Jasne, idź. Do zobaczenia.
Joan zamknęła szafkę, wróciła do biurka. Dokończyła jeszcze książkę. Pokręciła się jeszcze po biurze i wyszła z budynku na kawę, może coś zjeść.

/zt/

/z domu, 2.02.2013r., rano/

Joan weszła do biura, zostawiła kurtkę na oparciu krzesła. Westchnęła.
- Co za pogoda - rzuciła do siebie pod nosem, znowu pochmurno, słońce chyba nie zamierzało się pojawić więcej w tym tygodniu. Włączyła komputer, chcąc sprawdzić, co też ją dzisiaj czekało.

/nowy wątek

Wysoki mężczyzna przybył do pracy, tym razem miał trochę roboty w biurze koronera, dlatego tam też się pojawił. Miał jeszcze do napisania jeden raport, ale to czekał jeszcze aż pojawią się akta w sprawie pożaru, dopiero wtedy dołączy swoje wstępne lub może już zdąży zrobić całą analizę odcisków palców z kanistra.
Wszedł do biura koronera i spojrzał na Joan.
- Dzień dobry. - Powiedział delikatnie skłaniając się i idąc prosto do swojego biurka. Na nim zauważył plik zdjęć oraz polecenie służbowe, aby przeprowadzić analizę śladów hamowania ze sprawy która obecnie się toczy. Najwyżej prześle im swój raport faksem. Tak będzie chyba najszybciej.

/Liluye: 1. 20+27+(1*5)=52<60
Liluye: 2. 20+27+(3*5)=62>60
Sugar: 20+27+(6*5)=77>60 /

Spostrzegła zlecenie na testy na obecność substancji odurzających ze sprawy Oldwood. Trochę ją to zaskoczyło, bo rozprawa była chyba w trakcie. Może coś nowego wyszło, choć Wharton była przekonana, że Harper badał krew, a przynajmniej Sugar. Od rozmyślań oderwał ją głos Winchestera.
- Dzień dobry - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Podeszła do Alexandra i wyciągnęła rękę: - Joan Wharton, analityk. Nie wiem czy ktoś pana wprowadził w biurze, ale niestety muszę zrobić analizę do sprawy, która jest już w sądzie, ale chyba na pana też czeka zadanie, - skinęła głową w stronę zdjęć spoczywających na blacie - więc, jakby co jestem w laboratorium - dodała i skierowało się do bocznych drzwi. Facet był od niej starszy, czyli na pewno zielony nie był, do tego chyba to policjant, a nie cywil, jak ona.
Weszła do pomieszczenia, ubrała fartuch, rękawiczki. Wyszukaną odpowiednie próbki krwi. Najpierw zabrała się za tą od Oldwood, pobrała część, dodała odczynniki i wykonała analizę, ale coś poszło nie tak. Joan z jeszcze większą uwagą zrobiła kolejną próbkę i powtórzyła czynności. Teraz wydawało jej się, że jest w porządku. Przygotowała materiał do kolejnego badania,tym razem od Samanty Wallace. Teraz tylko interpretacja wyników i spisanie raportu.

Zarówno Samatha Wallece jak i Liluye Oldwood nie były odurzone. We krwi nie znaleziono narkotyków.
Teraz test na alkohol.

Żeby zrobić test na alkohol, mnożnik dla obu próbek taki sam: cecha plus umiejętność, próg 62.
Jeśli się uda, analiza wychodzi, jeśli nie - niestety musisz jeszcze raz spróbować.
Wynik analizy w poście mg.

---

Alexander - musisz przeanalizować fotografie i dane z miejsca wypadku.
Aby to zrobić - mnożnik na inteligencję+spostrzegawczość, próg 90.
w następnym poście MG pisze ci co znaczy przekroczenie progu, a co porażkę.

/Liluye: 1. 20+27+(2*5)=57<62
Liluye: 2. 20+27+(6*5)=77>62

Sugar: 1. 20+27+(3*5)=62
Sugar: 3. 20+27+(4*5)=67>62/

Po otrzymaniu wyników z analizy na obecność narkotyków, zabrała się za testy na alkohol. Pobrała jeden mililitr krwi Liluye, ale Joan dodała nieodpowiedni odczynniki i musiała zaczynać jeszcze raz. Westchnęła, chciała to zrobić szybko, ale pośpiech nie był dobrym doradcą. Powtórzyła czynności jeszcze raz uważnie, nie szybko. I jak ostatnio zabrała się za badania krwi Sugar. Po otrzymaniu wyników, Joan schowała próbki, posprzątała po sobie laboratorium.

40+30+4*5=90=90 - próg nie przekroczony

Alexander również uśmiechnął się do Joan, ale tak krótko, gdyż z reguły tego nie robił. Potrząsnął delikatnie jej ręką, w końcu była kobietą.
- Alexander Winchester, pełnię tu obowiązki technika. Przyjechałem z Hongkongu. - Taka krótka autoprezentacja póki co musiała na tym etapie wystarczyć. Bo nie było aktualnie czasu na żadne pogaduszki, a trzeba było ostro się wziąć do roboty. - Miło poznać panno Wharton. Powodzenia w pracy. - Dodał tylko słysząc, że ona również zabiera się do pełnienia obowiązków służbowych. Szczerze powiedziawszy to Winchester nie zamierzał jej wzywać nawet jakby czegoś potrzebował, z reguły starał się być w pracy samowystarczalny.
Usiadł przy biurku i zabrał się za analizę tych zdjęć, był teraz bardzo na nich skupiony, ale coś mu chyba tam nie pasowało, nie wiedział jeszcze o co chodzi. Przeczesał ręką włosy jak to miał w zwyczaju i zaczął trzymać końcówkę długopisu w ustach.

40+30+2*5=80<90
6 - nic nie wyszło

No i dupa. Winchester zastanawiał się czego mu brak. No bo kurcze, to nie było chyba aż tak trudne, aby zanalizować fotografię z hamowania. A może to wina tego kto wykonywał te zdjęcia? Trudno powiedzieć, w każdym razie wydawało mu się, że nic nie może wykombinować tutaj. Poszedł sobie zrobić kawę, upił jednego łyka zostawiając ją oczywiście w innym miejscu niż na biurku, bo bał się, że fotografie mogą mu się zniszczyć, ale chyba na szczęście powinny być kopie. Ze świeżą dawką kofeiny postanowił przystąpić do kolejnego oglądania fotografii.

Joan po opuszczeniu laboratorium, wolno podeszła do swojego biurka. Alexander był bardzo zajętymi fotkami z wypadku, więc się nawet nie odzywała, nie chciała przeszkadzać. Kiedy poczuła rozchodzący się po biurze zapach kawy, doszła do wniosku, że też by jej się przydało, ale najpierw raport, w końcu czas ją gonił, jeszcze do tego zeznania. Zdecydowanym ruchem odgarnęła kilka kosmyków, które znowu pchały się jej do oczu i zaczęła pisać sprawozdanie z wykonanych testów. Po skończeniu wydrukowała dokumenty i wraz z wynikami schowała do teczki, które pewnie w sądzie będą chcieli do wglądu, poza tymi wysłanymi faksem. Na chwilę oderwała oczy od ekranu i spojrzała na nowego pracownika. Przyjechał z Hongkongu od Starej Whiskey, kto tak robi? Chyba, że zdegradowano. Z drugiej strony ona w sumie zamieniła San Diego na to cudownej urody miasteczko, więc nie jej to oceniać.

40+30+3*5=85<90
4 - bez zmian

- Tā mā de túpiàn. - Zaklął po chińsku na te zdjęcia. No bo naprawdę nie wiedział co ma z tym fantem zrobić. Kompletnie nie udawało mu się cokolwiek z tego wyczytać. Cały czas stwierdzał, że nie ma dostatecznej ilości zdjęć, brakowało mu może jednego, dwóch. Zaczął wertować zdjęcia szukając czy jakieś które mogło mu się skleić, a może w tej kopercie coś jest, czego nie wyciągnął? Zastanowił się po czym zaczął sprawdzać kopertę w której były zdjęcia.

1. 30+1*5=35<40
2. 40+30+4*5=90=90

Winchester czuł się jakby oczy mu po prostu odleciały gdzieś. Nic nie mógł zauważyć, kompletnie jakby coś mu uleciało ze łba. Nie palił już chyba od 8 lub 9 lat, a teraz miał tak ogromną ochotę, aby puścić dymka i się odstresować, że to była masakra. Czyżby to oczy nie te, a może zwyczajnie pora iść na strzelnicę i zwyczajnie stanąć w miejscu celu, żeby dać się odstrzelić, bowiem Alexander nie wyobrażał sobie emerytury, a zwyczajnie nie w tym wieku. Zbliżał się dopiero do czterdziestki, jeszcze co najmniej dwadzieścia lat powinien przepracować. Rozsiadł się na krześle zastanawiając się co teraz zrobić.

Juz naprawdę ostatnia szansa - jak teraz zawalisz, to niestety, musisz spisać niepełny raport (mg powie ci co wiesz)

Mnożnik na inteligencję+spostrzegawczość, próg 85.
w następnym poście MG pisze ci co znaczy przekroczenie progu, a co porażkę.
Dodatkowo rzucasz kostką na rzut krytyczny, czyli ślepy los:
6 - niezależnie od wyniki mnożnika , wychodzi ci analiza
1 - niezależnie od mnożnika - znowu nic
pozostałe - bez zmian.

1 - niezależnie od mnożnika - znowu nic

Kompletnie nic, dane były niepełne i naprawdę nie było szans, aby cokolwiek stwierdzić. A może to zwyczajnie Alex dzisiejszego dnia był do niczego? Zdenerwowany, wkurzony ruszył ponownie do stolika na którym zostawił kawę i postanowił ją dopić do końca, bo i tak dzisiaj nic więcej nie zrobi. Było po nim widać, że był zrezygnowany i zdenerwowany.

Oderwała się znowu od przeglądania kolejnych plików na komputerze. Popatrzyła za Winchesterem, zastanawiając się, co temu stało, przed analizami wydawał jej się pełny profesjonalista, pewny swoich umiejętności. Teraz wyglądał na poirytowanego. Wstała od biurka, o które się oparła i obróciła się w stronę Alexa.
- Coś się stało? - powiedziała spokojnie.

Można powiedzieć, że przez tę robotę to wszystko mu się popieprzyło, niby coś tam znalazł, bo musiał, ale miał wrażenie jakby coś przeoczył, czegoś nie zauważył. I to mniej więcej to go zdenerwowało, ale nie zamierzał się na ten temat nikomu spowiadać, a tym bardziej osobie, którą właściwie teraz widział pierwszy raz.
- Nie, wszystko w porządku. - Winchester był zimnym profesjonalistą, a teraz trochę za bardzo się tym zdenerwował. Nie powinien tego okazywać. Może trochę powinien zluzować i coś innego jej powiedzieć, w końcu będą pracować razem. - Ale dziękuje za troskę panno Wharton. - Uśmiechnął się do niej przez chwilkę i upił kolejny łyk kawy. Poirytowanie już mu trochę przechodziło.

Założyła ręce na piersi i skinęła głową. Nie chciał rozmawiać, to nie jej sprawa. Sama też nie była ani wylewna, ani od razu stawała się psiapsiółką od serca. Niemniej uznała, że wykazanie odrobiny zainteresowania nie zabije ją natychmiast (może za tydzień czy miesiąc). Tym bardziej, że mieli razem pracować, a przecież lepiej mieć chociaż poprawne relacje.
- Proszę bardzo - odpowiedziała z uśmiechem, choć wewnętrznie bardziej ją rozbawiła ta krótka wymiana słów wypełniona grzecznością, niczym na herbatce u królowej angielskiej, dobrze nie ma na co narzekać.
- Jak się panu tutaj podoba, wdrożył się pan?

Nawiązanie do herbatki u angielskiej królowej iście trafne, oboje trochę zachowywali się jakby połknęli kij od szczotki, ale może po prostu mieli problem z przesadnym okazywaniem swoich uczuć. Bo niektóre policjantki, a konkretniej jedna, którą Winchester zauważył była aż nadto ekspresyjna. Co jak co, ale profesjonalizm był bardzo przydatną zaletą w tej pracy. Niektórzy jednak nie potrafili odczepić życia prywatnego od pracy, a to już było bardzo złe.
- Jeszcze trochę się przyzwyczajam, jest tu trochę inaczej niż w Hongkongu, jeszcze nie spotkałem nikogo mówiącego po chińsku. - Zaśmiał się cicho, bo taka była prawda. Nie spotkał jeszcze nikogo. Tutaj to ludzie mówili po angielsku, hiszpańsku oraz w języku Apaczów. - A panna tutaj długo pracuje? - Zapytał, aby podtrzymać odrobinę rozmowę.

Jeżeli niedawno Alex cierpiał z powodu egzaltacji innych, to teraz mógł spokojnie odpocząć - cisza, introwersja i zachowania aspołeczne, aż adepci psychologii mogliby by sobie siedzieć, zachłystywać się z ekscytacji i robić notatki. Wracając do biura koronera Joan również starała się prowadzić konwersację.
- Trochę? - odpowiedziała z lekko sceptyczną miną i dodała: - raczej, jak trafić z oceanu do kałuży. Faktycznie Chinatown się nie uświadczy - dokończyła z uśmiechem, choć po prawdzie, to tego jeszcze im brakowało w Old Whiskey, poza Świętymi, neonazistami i kartelami.
- Około roku, ale w Starej Whiskey mieszkam od półtora roku.

Na wspomnienie o Hongkongu lekko się uśmiechnął, nie było tam wprawdzie kolorowo, podobnie jak na łazarskim rejonie, ale były również przyjemne sytuacje, a profesjonalizm Chińczyków bardzo przypadł do głowy Alexandrowi i pewnie gdyby nie koniec umowy to by tam został.
- Niektórzy lubią kałuże, bo w kałuży nie utoniesz. - Taka była prawda, ale w sumie, w Old Whiskey też można było "utonąć". - Kontrakt się skończył, dostałem zawiadomienie o przeniesieniu do USA. Miałem tyle dobrze, że pozwolili mi wybrać posterunek. - Trochę się rozgadał, ale faktycznie było mu trochę żal, że już nie uświadczy tutaj Triad i tych intryg wymyślnych, a może to i lepiej bo starzeje się i już umysł nie tak światły.
- I co panią skłoniło do przybycia w ten cudowny grajdół? - Zaśmiał się, bo to było faktycznie dziwne, że tutaj przyjechała skoro podejrzewał, że się tutaj nie urodziła.

Popatrzyła na Alexa, który chyba chwilowo myślami był w innym miejscu.
- Nie, za to można się nieźle upaprać - wtrąciła swoją uwagę. Prawda była taka, że pod każdą szerokością geograficzną można było sobie złamać życie. Zmierzyła uważnie Winchestera, bo z jego słów wynikało, że przyjechał tu całkiem dobrowolnie, w grę nie wchodziło żadne przeniesienie. Ale ona też tu przyjechała bez niczyjego przymuszania.
- Mogłabym się odwzajemnić takim samym pytaniem - uśmiechnęła się i uciekła wzrokiem w bok.
- Co mnie skłoniło? Ani rozum, ani serce - o to ostatnie Joan w ogóle się nie podejrzewała.
- Właściwie sentyment i dziwnie pojmowane poczucie odpowiedniości - wzruszyła ramionami. - Za czasów szkolnych przyjeżdżałam tu na wakacje, moja mama stąd pochodzi, a niedawno mój dziadek zaczął podupadać na zdrowiu i ktoś musiał się nim zająć. Tak to się złożyło.