Posiadłość Ramirez-Cooper

First topic message reminder :

Dom dwupiętrowy, z garażem mieszczącym dwa samochody. Na parterze znajduje się kuchnia z wyspą połączona z jadalnią, obszerny salon, łazienka, pomieszczenie gospodarcze i jeden pokój. Na piętrze mieszczą się trzy pokoje, łazienka i toaleta. Dom posiada niewielką piwnicę. Na tyłach znajduje się ogród z basenem.

- Nie, nie, on akurat ma mocne alibi. Był na odwyku w tym czasie. Raczej nie ma możliwości by był w Old Whiskey w tym czasie - odpowiedział. 
- No ale jeśli jego brat brał udział w takich akcjach... nie sądzę, by sam Noah nic o nich nie wiedział.

- A to jest oczywiste!
Nie musiala nad tym dlugo rozmyslac, zawsze wszystkich o wszystko podejrzewajac. Dziwne, ze jeszcze męża o nic nie oskarzala!
- Ale nic to nam nie daje.

- No cóż. To była afera związana z... panią Mayer? Tą, której udowodniona, że miała kontakt z KKK. Wiem, sprawa niby zamknięta ale... no wszystko wskazuje na to, że starszy Houser był w tych całych Duchach.

- I nie zdziwiłoby nas gdyby Noah także w nich był..
Pokiwała głową, tej opcji trzymając się już jakiś czas. Bez dowodów nic nie mogła zrobić, zajmując się złodziejaszkami i pijaczkami, gdy w tym czasie Nate rozgryzał wszystko od nowa.
- Bardzo się w takim razie pilnuje.
Stwierdziła, bo nic innego zrobić nie mogła. Popatrzyła na męża, który wydawał się strasznie blady i zdecydowała, że należy mu się przerwa. Bez pytania i bez informowania o zamiarze, Gabrielle wstała i zaczęła zbierać teczki.
- To nie jest tym czym powinniśmy się teraz zajmować...
Rzuciła aluzją, chociaż nie spodziewała się, że mąż załapie o co jej chodzi. Ale może ją zaskoczy!

- Nie mozemy mu zakazać być w tej grupie, bo nie jest to, na razie, organizacja przestępcza. No i za rękę go nie złapaliśmy. Znaczy, z jakimś łamaniem prawa... ej, co?
Spojrzał po niej jak ta zbierała teczki. 
- Ach, no tak, obiad miał być.

Przewróciła oczami. Tak, obiad. No ale może dziś zamówione dania się nie zmarnują. Gabrielle odłożyła teczki i ruszyła do kuchni. Już nie zamierzała Nate pytać czy pomóc, by nie czuł się słaby. Nie chciała słabego mężczyzny.
- Może potem pójdziemy na spacer?!
Zawołała do męża, wykładając pieczone ziemniaczki i mięso na talerze.

- Spacer? 
Bał się spacerów. Nie chciał by Gabrielle mu pomagała, a sam nie czuł się pewnie. Dopiero niedawno wyszedł z łóżka, dopiero niedawno rehabilitacja pozwoliła mu na siadanie i jako-takie funkcjonowanie. Zresztą, nie chciał by ludzie się GAPILI.
- A... gdzie?

- A gdzie chciałbyś?
Zawołała z kuchni ponownie, zerkając raz po raz w stronę sypialni. Czy Nate zdecyduje się wyjść z pokoju i dołączyć do niej?

- Nie wiem - co było prawdą. Nie wiedział gdzie i czy w ogóle chce wyjść.
Zwlekł się z łóżka, co zajęło mu nieco czasu. wsiadł na wózek i po dłuższej chwili - dołączył do żony.
- Nie wiem czy jestem gotowy.

Obróciła się w stronę męża i złapała za talerz, by postawić go na stole. Dłuższą chwilę milczała, łapiąc niespiesznie za drugi talerz i stawiając go dla siebie.
Usiadła na krześle i dopiero wtedy zechciała się odezwać.
- Może spróbujesz...
Chciała najpierw mężowi podarować ale przecież zawsze pozostawała trzecia opcja. Próba. Jeśli nie był pewny. Jeśli nie wiedział czy zupełnie wykluczyć spacery.
Gabrielle nie za bardzo wiedziała co ma mówić. Nabiła ziemniaka na widelec i zamiast go zjeść, zaczęła się mu przyglądać.

Mężczyzna spoglądał w talerz, jakby się nad nim modlił Chyba nie miał apetytu.
- To nie jest takie proste - dodał po chwili, szeptem. Nie spojrzał nawet na kobietę.
- Za bardzo się... wstydzę? Nie wiem. Po prostu czuję się bezsilny, jak jestem poza domem.

Podniosła spojrzenie na Nate. Bolało ją każde niepewne słowo z ust mężczyzny. Bolało ją, że nie potrafiła pomóc mu pozbyć się tych wszystkich negatywnych uczuć.
- Jeśli nie chcesz, to nie musimy. Ale wiesz, że nie będziesz sam.
Gabrielle odłożyła widelec i wstała, by podejść do męża. Nachyliła się nad nim i objęła, przytulając się.
- Możemy pomyśleć o tym innego dnia.

Wypuścił z płuc powietrze, wyglądało to jakby to sprawiało mu trudność. potarł oczy i pozwolił się objąć, chociaż sam nie wykonał żadnego gestu względem żony.
- Jedyne o czym teraz myślę to sprawy związane ze Skittlesem - wyznał po chwili - jak dla mnie to teraz ważniejsze. Wybacz Gabrielle, ale nie zamierzam skupiać się na sobie, jak trzeba twoją siostrę z więzienia wyciągnąć i ogarnąć jej życie.

Odsunęła się i westchnęła, kręcąc głową. Kochała siostrę i chciała jej pomóc na długo przed pojawieniem się Coopera, ale teraz chciała się zająć tylko nim.
- Nie zrobimy tego, jeśli ona nie zechce. Jeśli wyjdzie z więzienia i wróci do tego czym się zajmowała... nie damy rady nic zmienić. Nie możesz się zadręczać innymi.
Ja od tego jestem. Chciałaby dodać, ale coś ścisnęło ją za gardło i nie była w stanie.

- Gabrielle, ja myślę, że twoja siostra jak na razie chce wyjść z więzienia. To może się na tym skupmy. I na tym, że wielkie prawdopodobieństwo, ze za śmierć twoich rodziców odpowiada Skittles - odparł, chyba zdenerwowany tą postawą żony. Nie miał zamiaru milczeć w tej sprawie.

- A moze ja wole sie skupic na Tobie, bo w przeciwienstwie do innych jestes obok!
Podniosła glos, bo nie chciała znowu wysłuchiwac teorii, ktorych za cholere nie mozna bylo dowiesc. Czujac jak bardzo jest beznadziejna w rozwiązywaniu prywatnych spraw, bronila sie uporem i zloscia.

- Ja sobie dam radę, Gabrielle. Jestem dorosłym człowiekiem, mam rodzinę, pieniądze i hej... mogło być gorzej. Tak, jest mi źle, ale sobie poradzę. A twoja siostra siedzi w więzieniu, będąc w ciąży z ćpunem walczącym w indiańskiej bojówce i do tego koleś, którzy zabił wam rodziców wciąż jest na wolności. Wciąż chcesz się skupiać na mnie?
Odsunął się.
- Chcę się skupić na tym co mi nie będzie przypominać o tym - wskazał na swoje nogi - dobrze?

- Ja jestem twoja rodzina.
Wtracila sie, ugodzona mysla, ze Nate o tym zapomnial. Chcial zajmowac sie wszystkim, tylko nie nimi?
- Dobrze.
Odpowiedziała i wyszla z kuchni, kierujac sie prosto do barku. Musiala sie czegos napic. Stwierdzając, ze jej sie nalezy, zlapala za butelke tequilli i wypelnila szklankę alkoholem.

- Tak samo jak Consuela, która została sama, Gabrielle. Naprawdę nie chcesz czegoś zrobić, by w końcu zamknąć tę sprawę? Czy sobie zupełnie odpuściłaś?
Tak, był zły. Nie lubił, gdy Gabrielle sobie odpuszczała.

Wypila wszystko na raz i spojrzała w strone kuchni.
- Nie wiesz ile zrobilam dla sprawy! Mam sie przy niej wykonczyc? Czy ty w ogole teraz bys sie nia zajmowal gdyby niie wypadek? !
Nalala sobie jeszcze raz i wypila od razu. Byla zmęczona zyciem.

Milczał chwilę. Czy by się zajmował? No właśnie, Gabrielle mogła powątpiewać. Ale on doskonale znał odpowiedź.
- Obiecałem to Consueli jeszcze przed wypadkiem - wyznał w końcu, przyznając się do tych wszystkich spotkań za plecami starszej Ramirez.

Odlozyla szklanke i zaskoczona, wrocila do męża.
Słucham..? Jak to obiecales? Kiedy...jak - Nic nie rozumiala!

Westchnął ciężko i potarł twarz. Musiał w końcu jej powiedzieć, prawda?
- Rozmawiałem z nią kilak razy. O tym, co się stało... o twoich rodzicach, Skittlesie. Nieoficjalnie, pora komisariatem, bez raportu. Chciała, bym coś na Jonesa znalazł.

Pokręciła głową i milczała dłuższą chwilę.
- W jaki sposób mnie jeszcze okłamywałeś? - Była zawiedziona postawą męża, który coś tak ważnego przed nią ukrywał.

Wiedział, ze kiedyś będzie musiał się do tych "spisków" przyznać, ale... no, nie przygotował się. Może dlatego, że straciły dla niego aż takie znaczenie - liczył się cel, środki się uświęca, prawda?
- W żaden. I nie okłamałem. Po prostu się nie przyznałem.