Pożegnanie Lata z Radiem - PLAC

/03.09.13 po południu

Na jarmarku zjawili się Jonathan, Sophie oraz sernik, który od razu wylądował na stoisku z żarłem. Piesek był cholernie podjarany ludźmi i zapachami i hałasem, a jako, że była już spora, to Jonathan się nieźle z nią siłował.
Kupił sobie gotowaną kukurydzę i usiadł gdzieś przy stoliku.

/03.09.13 po południu

Liluye też pojawiła się na jarmarku. Odsunęła się trochę od jakiegokolwiek życia towarzyskiego, ale też nikt nic od niej nie chciał. Nawet się spotkać. Jasne, nie było to najmilsze uczucie, ale chyba znów wracała powoli do stanu, gdzie było jej tak przerażająco wszystko jedno.. Kupiła paczkę orzeszków w miodzie i usiadła gdzieś z boku, grzebiąc w nich bardziej niż je jedząc. Zmuszała się do jakiegokolwiek jedzenia.

/ 3.09

Na jarmarku nie mogło też zabraknąć najfajniejszej meksykańskiej rodzinki w tym kraju. Boski florencio pojawił się tutaj w towarzystwie swojego pierworodnego oraz dwóch przeuroczych córeczek. Niestety brakowało jego żona oraz najmłodszej latorośli - kilkutygodniowego syna. Kobieta została najpewniej właśnie z małym. I tak nie miała humoru, by brać udział w czymś takim, znów pokłóciła się z mężem i dostała migreny.
A zatem Florian, Jesus, Leticia i Macarena zawitali na zabawie. Dziewczynki przyniosły własnoręcznie przygotowane przez siebie meksykańskie dania, który zostawiły gdzieś przy stoisku z jedzeniem, by każdy mógł spróbować. Potem najmłodsza pobiegła do swoich rówieśników, których zdążyła poznać w szkole. Leticia natomiast wróciła grzecznie do ojca. A pierworodny Jesus wciąż nie dogadywał się z Florianem, zatem przysiadł gdzieś na uboczu i w spokoju i z obojętnością obserwował bawiących się ludzi.
Edit. Ah, sam Florencio! Szukał znajomych twarzy. Gdy przyuważył Jonathana to podszedł do niego, unosząc dłoń.
- Hola, amigo! - przywitał się głośno i klepnął kolegę w plecy, aż ten dech zapewne stracił na moment. Potem objął ramieniem swoją córkę. - Moja mała Leticia. Leticia, mój amigo Jonathan.
Przedstawił ich sobie z uśmiechem, a nieśmiała nastolatka dygnęła grzecznie, ze splecionymi przed sobą dłońmi. Poprawiła nerwowym gestem duże okulary, które spadały z jej małego noska.

Jonathan prawie zakrztusił się kukurydzą jak go Florian przywitał.
- Ugh. A. Cześć Florian - przywitał się z mężczyzną a potem uśmiechnął się do dziewczynki. Kto by przypuszczał, że Florian to taki spełniony tatuś. Sophie już zanurkowała nosem między kolana dziewczyny.
- A to jest Sophie, największa przylepa w mieście. Dobrze się bawicie? - zwrócił się koślawym hiszpańskim do Florka.

// 03.09.2013 z baru, pomiędzy jeszcze w domu.
Morgan pojawiła się w sukience o ciemnozielonym odcieniu i to do kolan. Było widać jej blizny, ale było tak gorąco, ze nie miała ochoty zakładać niczego na ich zakrycie. Włosy miała upięte wysoko, a na ustach ciemnoczerwona szminka. I tak pojawiła się na pikniku jako pani McGyver. Czekała na razie przy samochodzie trzymając torebkę na ramieniu. Założyła jeszcze okulary przeciwsłoneczne i tak czekała na swojego mężulka.

Ale za to Florian w miarę mówił po angielsku. Najwidoczniej szybko się uczył w Vivie, a teraz u Gordona, córka trochę mniej. Ale gdy zobaczyła pięknego psiaka, to oczy jej rozbłysły i pochyliła się, by zacząć tarmosić Sophie za uszami i mruczeć do niej słodkim głosem.
- My jeszcze nie zacząć. Ale zabawa szybko jest rozkręcana! Ajaj! - roześmiał się gromko. - A ty co być tak sam? Gdzie rodzina?
Rozejrzał się. Dla Meksykanina niewyobrażalne było jak można się pojawić na jarmarku bez rodziny!

Jonathan uśmiechnął się ciepło gdy suczka znowu była w centrum uwagi.
- No to idź i natychmiast spróbuj mojego ciasta. A potem mi powiedz jakie było fantastyczne - Wyszczerzył się bezczelnie.
Zamrugał i podrapał się po potylicy.
- Um, no przed tobą - wskazał na psa i zaśmiał się niezręcznie - Niestety Sophie to moja jedyna rodzina w Old Whiskey.
- Ale pierwszy raz widzę twoją - kiwnął w stronę Jesusa, który ewidentnie chciał się zmyć. - też twój?

/03.09.13 po południu

Alice pojawiła się na placu, niespecjalnie wystrojona. Jak zwykle w prostych dżinsach, jednak tym razem mając dość ładną, blado niebieską koszulę, a nie zwykły t-shirt. Włosy rozpuszczone i oczy kredką podkreślone, trochę panią weterynarz odmieniały. Ale tylko trochę.
Kobieta uśmiechała się do znajomych z pracy, wracając od strony stoiska z loterią. W dłoniach trzymając rakietę do tenisa i piłkę, zastanawiała co ma teraz z tym zrobić. Nie potrafiła grać, a sama się nie nauczy.
Rozglądnęła się za... właściwie nie wiedziała kim, pozostając ciągle gdzieś na uboczu towarzyskiego życia. Z mężem się minęła, sama w końcu wybierając na plac, co zaczynało być złym pomysłem. Spacerując więc między ludźmi, przyglądała się swej rakiecie, by machnąć nią lekko, raz i drugi. Może odnajdzie nową pasję?

/ z siłowania

- Ciasto! - klasnął w ręce i potargał ciemne włosy córki. - Idziemy na ciasto!
Potem podrapał się po brodzie, gdy Jonathan wskazał jego syna. Pokiwał głową.
- Si! I tamta piękność. - wskazał palcem na biegającą latynoske wśród jasnoskórych innych dzieciaków. Skrzyżował ręce na piersi z niejaką dumą. W sumie lubił tę zgraję, choć zwykle przyprawiali go o ból głowy. Nie bardziej niż żona, jednak. - Wszystkie być moje. Dobra, ciasto!
Obwieścił i pociągnął Leticie za rękę i pognał do stoiska z jedzeniem, machając do Jonathana do zobaczenia.

/03.09.13

Harry przyszedł tu prosto z pracy, paląc fajkę. Pokręcił sie trochę po placu i atrakcjach aż dostrzegł żonę. Zawachał się, ale podszedł.
- Hej - przywitał się słabo i w tym momencie zobaczył rakietę w rękach żony. Usmiechnął się delikatnie i wyciągnął szachy, które wygrał na loterii.
- Nie jesteśmy kompletni - zaśmiał się niezręcznie.

Odwróciła spojrzenie, stając twarzą do męża. Odpowiedziała podobnym do jego uśmiechem i zwróciła uwagą na szachy, które trzymał w dłoniach. Zgarniając włosy za ucho, uśmiechnęła się weselej i popatrzyła mężowi w oczy.
- Możemy się wymieniać.
Zaproponowała, chociaż zaraz pomyślała, że w szachy przecież zagrają we dwoje. Dawno już nie grała, połowy ruchów już nie pamiętała, ale Harry był zawsze dobrym nauczycielem.
Nie wiedziała, że to szachy nie są kompletne!

Lil pewnie skinęła do Jona, Willa czy Alice, jeśli Ci na nią spojrzeli. Jeśli nie, to nie zamierzała im przecież przeszkadzać. Poszła rzucić w loterii, przy okazji wyrzucając rozklejające się już orzeszki, które i tak jej nie smakowały. Miała poklejone palce, które wlaśnie oblizała i wytarła w mokrą chusteczkę. Uśmiechnęła się lekko do siebie, gdy w loterii wygrała 1000$. Chociaż coś. Wróciła na wolną ławkę z boku, w cieniu.

Coś drgnęło mu w sercu jak się tak do niego uśmiechnęła. Jakby nie miał pięćdziesięciu lat, a piętnaście.
- Brakuje mi... - obejrzał zawartość pudełka - konia, dwóch pionków i.. królowej - zamknął pudełko.
- Ale poradzimy sobie. - i zapadła niezręczna cisza, bo nie wiedział co teraz powiedzieć.
- Um... jak w pracy? - zapytał i wewnętrznie strzelił fejspalma, no bo jak lamerskie to było?
Lamerskie? Skąd się to słowo wzięło w jego słowniku. Zapewne wina Consueli.

Miała nadzieję, że nie wygląda źle. Pozwoliła sobie na kreskę na oczach, chyba pierwszy raz od roku. Harry jednak wydawał się nie zauważać jej starań, o których zaczęła myśleć, że są zbyt słabe. A może krzywo kreskę zrobiła?!
Popatrzyła w pudełko, rzeczywiście zauważając braki i zastanawiając się jak bardzo mogą one wpłynąć na rozgrywkę.
- Dziś było spokojniej..
Odpowiedziała i jej spojrzenie zrobiło szybką rundkę wokół twarzy Harrego, omijając ją. Alice niezgrabnie podrapała się po policzku, we włosy wciskając piłkę. A chciała tylko usunąć kosmyk, który ją łaskotał!
- Tam można rzucać podkową..
Dodała, jakby miało to jakieś znaczenie. Popatrzyła w stronę konkurencji, dostrzegając watę cukrową, co przywołało wspomnienia pewnego letniego wieczoru, gdy będąc jeszcze narzeczeństwem, oboje raczyli się jedną wielką watą.
Alice uśmiechnęła się do wspomnienia i spojrzała na męża.

/ 3.09

Ostatnie dni nie były najlepsze dla Catherine, dlatego też nie przyszła na jarmark w zbyt dobrym humorze. W ogóle nie powinna przychodzić! Ale musiała sobie czymś polepszyć humor, a alkohol ją zaczynał zawodzić, bo robiła same idiotyczne rzeczy. Zatem odstawiła go na jakiś czas.
Zjawiła się po porannym dyżurze i codziennej wizycie u syna. W kwiecistej sukience, krótkiej z przodu, a długiej z tyłu. Do tego bardzo wysokie koturny. Wygodniejsze niż szpilki do chodzenia po trawie.
Miała też nadzieję, że przypadkiem gdzieś znajdzie Szczypiorka. Nigdzie go nie było bowiem. Szukała już wszędzie. Może zapach jedzenia go zwabi. Jej ukochanego idiotę.
A jak przyszła to tymczasem kręciła się samotnie przy różnych stoiskach. Capnęła zimną lemoniadę i ruszyła dalej, wziąć udział w jak największej ilości konkursach. Kasa piechotą nie chodzi.
Napotkała wzrokiem kilka znajomych twarzy. Przygryzła wargę, bo do większości nie mogła podejść. Dobrym przykładem była Liluye czy Jonathan. Westchnęła.