Pożegnanie Lata z Radiem - PLAC

- To zobaczymy. Ostatecznie albo skończymy w sklepie, albo w barze - powiedziałby jeszcze, że u niego, ale nie wiedział jakby to przyjęła Hannah, a wtedy kultura byłaby stuprocentowa!
- Zaczynam się do tego przekonywać, że co by się nie działo to zawsze wychodzi coś nie tak - przyznał. - Nie wiem czy jest to w spisie praw Murphy'ego, już dawno nie zaglądałem - skomentował żartobliwie, docierając w końcu do stoiska, gdzie poprosił o piwo.
- No, jak teraz myślę to też mi się wydaje, że natenczas lepiej wynajmować komuś i ciągły zarobek z tego jest - potwierdził i pokiwał głową, po czym odpalił papierosa.

Ba, jedna z lepszych.
- Bo to człowieka zaczyna i boleć, i męczyć to się odechciewa - powiedział, nie precyzując o co chodzi. Rozmowa z Hannah była dla niego całkiem wygodna i nie czuł się jakoś źle z tym, co mówi. Być może potrzebował osoby, której rozsądek i podejście do sytuacji jest inne niż znajomych? Coś w tym jest. Pewnie dlatego Parker z alkoholem też jakoś po przyjacielsku dzisiaj i ostatnio.
- Znam i było naprawdę dobrze - zawtórował po niej rozbawionym tonem. - I nie miałbym problemu z wynajęciem, tylko ile, na jak długo - zwrócił się z uśmiechem do Hannah. Żydowska krew, księgowa ręka, to i pieniądze były.
- Chcesz też? - spytał, zerkając wymownie na piwo. - Czy wolisz coś mocniejszego? - dodał, choć pewnie zaraz kiwnął po kolejne piwo. Najwyżej oba wypije.

William postukał kciukiem w kant stoiska od alkoholu, a przynajmniej lichego stolika, przy którym było wszystko.
- No, coś mi się wydaje, że ten dystans robi się coraz większy. Mam taką chociaż nadzieję - odpowiedział Foster, zwracając ku niej twarz. - Inaczej już dawno by się zginęło w tym idiotyzmie i nie wiadomo, cholera, czym - parsknął.
- To jeśli chodzi o ten domek to jeszcze z tym jakoś się zgadamy - powiedział. - Tutaj nie będziesz miała problemu gdzie mnie znaleźć, skoro w pół godziny już obeszłaś miasteczko albo chociaż to, co powinno interesować - dodał i przewrócił oczami, przyglądając się Hannah.
- W wakacje nieco przelałaś to teraz chociaż odpoczynek dla wątroby? - spytał żartobliwym tonem. - Może też z tego powinienem skorzystać, bo jeszcze przed grudniem skończę na liście oczekujących na przeszczep.

- Mogłoby mieć tylko lepsze widoki - westchnął, wsuwając dłoń w kieszeń spodni z zamiarem wyciągnięcia paczki papierosów. Lekkim uśmieszkiem skwitował jej przyznanie się do problemu. Will akurat był z tych osób, które nie oceniały od razu. Ktoś miał powód i tyle, a poza tym - dobrze mu się gadało z kobietą.
- Całkiem intensywny - przyznał, choć nie mógłby ostatecznie sprecyzować, o jakie problemy chodzi. Albo o ich brak? - Myślałem, że tabletki przeciwbólowe i alkohol szybciej zniszczą, ale skoro tak... to chyba muszę się postarać - zacmokał z niezadowoleniem. Ot, jakby miał nadzieję, że jednak szybciej będzie się żegnał z wątrobą. Wszystko z przekąsem, rzecz jasna. - Ale ludzie świetnie kombinują, by się nawalić - dodał.
I poczęstował ją papierosem.

- Musiałbym mieć pewność, że oprócz rad nie dostanę gratisowo mend - odparł, bo jednak takie miał wyobrażenie i choć mogło to zabrzmieć chamsko, Parker miał swój powód. Nawet więcej. Po pierwsze - był pedantem, więc chyba by opierdolił się ze skóry jak człowiek w herbie Boltonów. Po drugie - no, pseudo-prywatna sprawa.
- Nie przesadzajmy - westchnął. - Nie będę palić sam przecież.

Puścił kobiecie oczko.
- Cieszy mnie to - pewnie też zaoferował ogień, odpalając wcześniej od zapalniczki swojego papierosa. Gdy Hannah wspomniała o dawaniu sobie po pysku, Will się zaśmiał nisko.
- Nadal nie pojmuję szachowego boksu, bo brzmi zbyt idiotycznie - podsumował pokrótce i napił się piwa. - Ale wbrew pozorom, nie w każdej sytuacji.

- Uwierz mi, że ja też nie - przyznał, skipując na ziemię. - Czy najpierw rozgrywka, a potem boks. Albo odwrotnie. Może nie wiem, zbicie pionka i wtedy jeden cios... - wzruszył ramionami. - Gdyby mi się chciało to może poszedłbym się przekonać.
- Ohohoh, głównie, jeśli komuś ryj nie podpasuje i traci się argumenty - odpowiedział naprędce. - Jak broń chcesz to do Boba z dokumentem i cię zapisze od razu - wyjaśnił. - A na obrzeżach, nieco dalej, masz strzelnicę.

- To na pewno. Jak się kilka razy dostanie to potem człowiek nie myśli. Po to, by mieć spokój i nie ma tego kombinowania - powiedział. - Bardzo dużo osób to praktykuje - westchnął ciężko, jakby ten fakt go bolał. Możliwe, że tak było.
- Wiesz, zawsze jest jakieś poczucie bezpieczeństwa - wyjaśnił. - Gorzej, jak zamiast w kogoś strzelić, to celujesz sobie w stopę - zażartował.

- To ta większość zmówiła się na ten jeden, konkretny sposób - napił się piwa, a potem jeszcze zaciągnął papierosem mocniej.
- Tak. Samo poczucie, że w razie czego masz przy sobie i już czujesz się pewniejsze. Znajoma tak ma, teraz praktykuje - wyjaśnił swobodnie i wspomniawszy o Liluye, rozejrzał się za Indianką. Zaraz jednak wrócił spojrzeniem do prawniczki.

Przynajmniej rozmowa na poziomie, hohoho. Oboje zgorzkniali na tyle, by gadać o sensie istnienia!
- Najlepiej będzie, chociaż nie zdziw się jak ciebie odwiedzi policja - przyjrzał się Foster, zmrużył oczy. - W sumie nie. Jesteś prawniczką to może nie zwrócą na to uwagi.
Rzucił peta na ziemię i przydeptał.
Zmarszczył brwi, gdy usłyszał jak ktoś tam dalej gada o potańcówce.
- Trzeba będzie szybciej się ulotnić, skoro naprawdę mają to w planach.

Prawie, hohoho.
- Nie znosić będzie jeszcze bardziej, jeśli dojdzie do bronienia jednej lub drugiej grupy. Zawsze mają z tym problem - palnął obojętnym tonem, jakby to nic go nie dziwiło.
- Najprawdopodobniej, jeszcze będą ściągać na ten prowizoryczny parkiet czy coś - zaśmiał się, choć do śmiechu mu nie było. - Lepsze to niż jak karaoke miałoby być.

- Znowu? - powtórzył i pokręcił głową. - Kobiety takie niezdecydowane - westchnął i przetarł swoje oczy, by zaraz te schować za szkłami okularów.
- Nie wiem kto by chciał - przyznał. - Zresztą wątpię, żeby ci, co są już na parkiecie, byli trzeźwi - dorzucił. Dobrze, że nie spędzał czasu z Trish na tyle, by zacząć mówić totalnie. Wystarczyło mu, że to słyszał. Non toper.