Pożegnanie Lata z Radiem - PLAC

Odmachała Liluye z uśmiechem. Dawno jej nie widziała, dawno tez nie była w Vivie i dlatego. Po czym zaraz musiała pomachać na do widzenia Kate. Zdziwiła się, że dziewczyna już sie ewakuuje.
- Taką mam pracę. - odpowiedziala. Oczywiście nie poważnie, tylko z uśmiechem. Lubiła być pielęgniarką. - To ty w końcu ile masz lat? - spytała Joolsa trochę zdezorientowana tymi zgadywankami. Nie przejmowała się jakoś tym wielce, ale jak już bawili sie w zgadywanki, to nalezy dokończyć.
- Dokończ za mnie, ja chyba jednak pójde po wodę. - powiedziała z lekkim uśmiechem. Chyba bobo nie lubił za bardzo lemoniady, za to chleb kukrydziany jadła bez przerwy. Zawsze go lubiła, wiec nie była to jakaś zachcianka, ale nie reagowała na niego zbyt gwałtownie.
- Po raz pierwszy na takim zbiegowisku? - zagadnęła.

Odciągnięcie Joolsa od znajomych nie było celem Kate, która dzisiejszego dnia sama nie wiedziała czego chce. Nawet jedzenie nie do końca jej smakowało, a humor zmieniał się jak w kalejdoskopie.
Jednak gdy zaciągnęła się dymkiem, poczuła się od raz wolniejsza od trosk. Przymknęła powieki, skupiając się na smaku tytoniu i powoli wypuszczając dym z płuc.
Zrzucając kapelusz z głowy, oparła ją o pień i oczy otworzyła dopiero, gdy usłyszała Reynoldsa.
- Nic.
Odpowiedziała, bo sama w to właśnie uwierzyła. Poruszyła się, jakby chciała Joolsa poczęstować już zapalonym papierosem, ale w ostatnim momencie zrezygnowała, bojąc się, że taka chwila za każdym razem przyniesie zdradzonego kochanka z bronią.

Wzruszyła ramionami i na moment obróciła głowę, by na Joolsa spojrzeć. Ale wolała patrzeć przed siebie. Nie odpowiedziała przez chwilę, ważąc słowa, które nie wiedziała czy wypowiedzieć.
- A na co ci wygląda niby?
Zapytała, może nieco nieprzyjaźnie, ale wszystko było podyktowane niechęcią do zwierzeń. Kate zaciągnęła się papierosem i rozejrzała po tłumie, który na szczęście nie otaczał drzewa, oddalony o kilka metrów.
A Dawton siedziała i się zastanawiała co w ogóle zamierza ze sobą zrobić.

Kate westchnęła i zacisnęła usta na papierosie, szukając w jego smaku spokoju umysłu. Tak bardzo wolałaby tyle nie myśleć i nie rozpamiętywać felernego dnia, a tu jeszcze Jools o nim przypominał i wywoływał większe poczucie żalu i wstydu.
Wciągnęła go w bagno, w którym Jools już dawno zaczął się pławić, a ona nie miała o tym pojęcia, plując sobie w brodę.
- Masz tu wielu.. znajomych. Nie zamierzałam ci wchodzić na głowę ani tym.. no wiesz ani niczym.
Tak, widząc uśmiechniętego Joolsa, otoczonego mieszkańcami, Kate pomyślała, że jest piątym kołem u wozu, który sprawia tylko kłopoty.
- Pojadę gdzieś i będziesz miał spokój.

Niestety, na ten moment Jools nie ufał Kate na tyle, by jej o tym powiedzieć. Nie wiadomo nawet czy kiedykolwiek zaufa dziewczynie na tyle, a po latach pewnego doświadczenia nie miał zamiaru wkopywać się w coś omyłkowo. Dlatego starał się nic nie mówić. Jego zachowanie było niepokojące, owszem, ale Eb tłumaczył to tym, że praca jest pracą, a przyjemności przyjemnościami. Starał się rozdzielać to, co robił kiedyś od tego, co robił na co dzień.
- Jak ktoś jest przesadnie otwarty to tak znajomych zyskuje - wzruszył ramionami, bo uważał, że taki argument jest wystarczająco logiczny. - A to, co się stało... no to się stało i już, nic z tym nie zrobisz. Po prostu trzeba się pilnować, by nie palnąć tego komuś obcemu - dorzucił od siebie, a na następne jej slowa zmarszczył brwi.
- Dlaczego chcesz wyjechać? - spytał. - Spokój i bez wyjazdu mogę mieć, nie musisz przecież gdzieś jechać, jeśli jest ci tutaj dobrze, nie?

Zaśmiała się i popatrzyła na Joolsa z kpiącą miną. Jak mogło być jej tu dobrze, jak każdego dnia spała gdzie indziej, niedaleko gnił jej były facet, a ona nie potrafiła stworzyć normalnych reakcji. Pokręciła głową i zaciągnęła się ostatni raz papierosem, by niedopałek wcisnąć w piach.
Myślała chwilę, myślała.
- Mogę przekimać dziś u Ciebie?
Wydawało się, że dziewczę jest cholernie niezdecydowane i jeszcze nie raz zaprzeczy swym własnym słowom. Wypowiedzianą myślą albo gestami. Ale nie chciała spać dziś gdzieś pod płotem.
- Nie jem śniadań, ale jak mnie poczęstujesz kawą, to będę wdzięczna. Potem się zmyję... gdzieś.

// siłowanie

On też nie zje tyle... znaczy - potrafiłby, ale nie powinien. Spojrzal po sobie i zaczął mentalną walkę z apetytem. W przeciwieństwie do autorki, która zjadła już paczke ciastek.
Spojrzał w stronę, w ktora machała Liluye.
- To... jedna z Auguste?

- Ano. Młodsza. A co? - zerkneła jeszcze w stronę Carmy, stając w kolejce. O Evie starała się teraz nie myśleć, chociaz nadal nie miała od niej żadnej informacji.. I nie wiedziała o co chodzi. Coś zrobiła źle? Ech.. Powiedziała tylko Cath, a ta zamiast jej w czymś pomóc.. Nieważne. Nie bedzie się nad tym teraz zastanawiać.
Stanęła w kolejce po kukurydzę.

Szbko odwrócił wzrok, żeby nie było, że się wgapia!..
- No dawno jej nie widziałem - odparł - ciekw jestem co u tych wszystkich ludzi...
Których ledwo pamięta.

- Masz okazję, żeby podejść i się dowiedzieć - stwierdziła - Ale spodziewaj sie wybuchu emocji, bo ostatnio u niej nie najlepiej - ale Lil nie wiedziała, że kobieta jest w ciąży, przynajmniej jeszcze nie.
- Sporo się działo, ale większości nie masz co żałować, że ominąłeś.

Wybuch emocji? Noah sobie z tym nie radził, a szczególnie, jeśli chodziło o kobiety.
- Ach... może kiedy indziej.
Rozejrzał się jeszcze, poten skupił wzrok na swoim burgerze, któty zdażył kupić.
- A coś miłego sie dzialo? Słyszałem, że starsza Ramirez wyszła za mąż...

- Miłego? - zastanowiła się - Kilka ciąż chociaż nie wiem czy wszystkie takie miłe.. Slub Ramirez.. Wyjazd do Santa Barbara.. - ciężko jej było sobie przypomnieć miłe rzeczy.. Pomyślała, że to trochę straszne.

- Ciąże? - to się zdziwił.
- No to będzie tupot małych stóp? - a może beka z mamuś na forach? Temat dzieci też go w dziwny sposób zawstydzał...

- No.. Autumn.. ta ruda, co się ze świętymi trzymała.. Lola, z posterunku.. Cath, z przychodni.. Więc będzie, faktycznie. Przedszkole otworzą jeszcze trochę - czy jego jakikolwiek temat nie zawstydzał? Pewnie dotyczący tylko jego pracy.
- Masz z góry jakiś plan na mój dom czy raczej chcesz go zobaczyc?

Podrapał się po głowie i zastanowił. Lola? To go zaskoczyło.
- Ale z kim? Lola z Naiche?
To go nieco rozbiło.
- A dom... no, zobaczyć, ale nie dzis...
Otworzył piwo.

- No.. Z Naiche.. - odsunęła od siebie poobgryzaną trochę kukurydzę.
- Ale Naiche nie żyje - co tłumaczyło jej włosy, chociaż w części.
- Nie, jasne, że nie dziś. Ogólnie mówie.

Jonathan oglądał zawody na zmianę z częstowaniem sie smakołykami ze straganów. Wpakował w siebie tyle, że już powinien się martwić, czy nie pójdzie mu w tyłek. Z hot-dogiem w ręce i śliniącą się Sophie w drugiej podszedł do szeryfa zaraz po tym jak Gabi zniknęła z imigrantką.
- Agresywne te szachy dzisiaj - uśmiechnął się i kiwnął na powitanie.

Kopnął jakiś kamień przed sobą i chwile obserwował jak ten znika między nogami tłumu.
- Tak... wiem, że nie żyje - mruknął, nie wiedząc co innego ma powiedzieć. Po za tym, że czuje się po części winny.

Szeryf wciąż siedział w siodle. Z góry spojrzał na Jonathana i odparł:
- Masz nieco musztardy na brodzie.
Zdjął kapelusz i potarł czoło. Puścił lejce i rozsiadł sie wygodniej, jak kowboj na pastwisku obserwujący swoje krowy.

Zrobił wilekie oczy i wytarł się. Nie dość, że żarłok to jeszcze fleja.
Szeryf siedział wierzchem niczym prawdziwy strażnik teksasu. Znaczy arizony.
- Próbował już pan batatów? Są nieziemskie - powiedział i automatycznie się rozejrzał za stoiskiem. Koroner miał chyba zamiar najeść się na następny tydzień.
Sophie zamarła koło nóg Jonathana i gapiła się na tego wielkiego psa, którego dosiadał stary człeko-pies. Jakieś wariactwa. A w dodatku jej tatuś zjadł kiełbaskę całkiem sam i się nie podzielił. Chyba pora się obrazić. I tak Sophie zaczęła śpiewać.
- Oj cicho.

Szeryf spojrzał na zegarek. Nad czymś się chwile zastanawiał nim odpowiedział:
- Za dwie godziny kończe i wtedy zjem steka i popije piwem. A ty Harper - spojrzał na niego srogo - nie wydasz mnie żonie.
Koń nic sobie nie robił ze stęków psa. Stał znudzony i skubał resztki wyschniętej trawy.

- Niczego nie obiecuję. Pana żona jest bardzo przekonująca jeśli tego chce. - uśmiechnął się pokazując zwoje białe zęby. No i jej bał się chyba bardziej niż szefa, ale tego nie powiedział wprost.
- Nie ma tu gdzieś córki, która by mogła donieść mamie? - przekrzywił głowę.