Casa de la familia Constantino

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

/ 11.08, wieczór

Zajechał taksówką pod stary domek. Wysiadł z niej i zgarnął rzeczy z bagażnika, a taryfa odjechała. On jednak nie ruszył się. Stał na podjeździe i spoglądał w okna, w których paliło się światło. Było wyraźnie słuchać pokrzykiwania trzech głosów. Żony, syna i jednej z córek. Trajkotali po hiszpańsku. Zapewne kolejna kłótnia.
Florencio już był zmęczony. Uciekł do Ameryki przed tym. Mniej więcej. W sumie sam nie wiedział czy uciekł, czy po prostu posłuchał rodziców żony, którzy mu wygrażali, że jak jej nie zostawi w spokoju to go pogonią bydłem.
W końcu polazł do domu, by pomóc w rozpakowywaniu się i rozpocząć nowe, jakże bolesne życie.
Gdy tylko przekroczył próg żywiołowa żona (mimo, że dopiero co urodziła) zaangażowała go w milion zadań. Syn z nim nie gadał. A córki kłóciły się właśnie, która jakie łóżko bierze.

zt

5 - Zniszczony ogródek i wybite dwa okna w sypialni - piasek w pokoju

Nowy dom i taka dupa! Florian był załamany, a żona jak zwykle wrzeszczała. Dzieci płakały i rozpaczały. Ogólnie Meksyk.

/ 21.08, dzionek ogólnie

Jak Florencio nie był w pracy to pracował przy remontowaniu domu. Co prawda wykupił fachowców, ale siedzieli oni właśnie na trzeciej fajce i piątej kawie, a nie minęło południe. Zatem odziany tylko w dżinsy, opinające sexy jego pupencję ogarniał ogród. Naprawiał płotek i nadrabiał stracony czas ze swoimi dziećmi, które chętnie pomagały. Tak zostały wychowane. Nawet jego pierworodny widząc jak Florian się stara zaczął rozmawiać z ojcem.
Żona już tyle nie krzyczała. Wyglądało na to, jakby zaczęło im się minimalnie układać.
Oprócz wrzeszczącego non toper dzieciaka, od którego łeb bolał niemiłosiernie. No i żona wciąż nie dawała.

zt

/ 11.09.2013, popołudnie

Może i był od 24 godzin bezdomny, ale nie bł na tyle głupi by nie umieć o siebie zadbać. Noc spędził w aucie, ale dumę schował do kieszeni i skorzystał z uprzejmości paru znajomych, którzy raczej pozwolili mu na użycie ich prysznica. tak wiec czysty i pachnący (no, kurde bele, wody kolońskiej nie sprzeda!) - zapukał do drzwi domu Florencio.
Pan Niania.

/ 11.09, popołudnie, początek

Minęło zaledwie kilka dni od umieszczenia ogłoszenia w gazecie i proszę. Odezwała się idealna do tego osoba. O tym przynajmniej przekonany był Florencio. Zawsze optymistycznie nastawiony do wszystkich i do wszystkiego.
Gdy Noah zapukał do drzwi licznej rodziny Constantino (z czego jeszcze zapewne nie zdawał sobie sprawy) to słyszał w środku bardzo charakterystyczną nutę. A także wiele głosów przekrzykujących się wzajemnie.
Szybko też otworzyła drzwi ciemnowłosa dziewczynka, na oko miała lat dwanaście. Uśmiechnęła się do przybysza i zawołała.
- Papa! Jakaś dziwna dziewczyna przyszła! - oczywiście po hiszpańsku. I wtedy za nią zjawił się rosły mężczyzna o zniewalającej urodzie i jeszcze bardziej zniewalających włosach. Uniósł brwi, a potem odsunął córkę.
- Hola! Ty być niania?! - rzucił i zaprosił do środka, a potem rozłożył ręce i uścisnął Noah z przesadną wylewnością.

- Dziewczyna? O nie, nie - zaśmiał się, odpowiadając dziecku po hiszpańsku. Jak się domyślał, to tymże dzieciakiem miałby się zajmować. Chwilę potem chyba przybył jej ojciec.
Nie skomentował wylewności. Indianie nie byli aż tak "kontaktowi" w witaniu się z obcymi.
- Tak, niania - potwierdził, rozglądając się po domu.

Po tym uroczym powitaniu wyciągnął rękę i zaprosił do salonu, z szerokim uśmiechem.
- Macarena, ale ty głupoty pleciesz! - roześmiał się gromko, słysząc swoją córkę. A dziewczynka wyglądała na nieprzekonaną i taką, która nie przejęła się swoim błędem. Na jej buźce widział chytry uśmieszek, a oczy błyszczały. Niczym skrzat skoczyła gdzieś w bok i pobiegłado kuchni. A w salonie był tłok. Na kanapie siedziała kobieta, na oko czterdziestka (choć niestety miała znacznie mniej), która niańczyła płaczące dziecko. Natomiast na podłodze, opierając się o kanapę znajdowała się druga dziewczyna, nieco starsza od tej w warkoczach. Miała niezdarny kok i grube okulary na małym nosie, które w kółko poprawiała. Czytała jakąś książkę, nie zwracając zupełnie uwagi na to co dzieje się wokoło.
Macarena wbiegła do aneksu kuchennego i zaczęła coś szybko trajkotać do chłopaka, który stał przy kuchence. W domu roznosił się apetyczny zapach jakiegoś ostrego dania. Chłopak wysłuchał siostry i odwrócił się, spoglądając ponuro na przybysza.
Florencio wyraźnie przywykły do tego całego harmideru roześmiał się znów.
- Oi! Oi! Uwaga! Przybyła niania! - zawołał. A potem wskazywał kolejno każdego domownika. - Ma piękna żona Maricruz Alejandra. A to Pablo Rapallo, Leticia Sol, Macarena i Jesus Miguel. Wszystkie moje. - podparł się pod boki i zrobił minę dumnego rodzica.

Przyjrzał się każdemu z osobna i wyszczerzył zęby, staczając wewnątrz walkę z własną nieśmiałością. Ale wokoło wszyscy byli tak pewni siebie i energiczni, że chyba Noah nie mógł zachowywać się inaczej jak tylko - przyjąć to samo usposobienie.
- Hola - przywitał się - rozumiem, ze zaczynam od zaraz?
Trójka dzieciaków i niemowlak. Będzie się działo.

Macarena spojrzała na Indianina i posłała wymowny uśmiech swojemu bratu, szturchając go. Jesus coś do niej szepnął, a potem machnął ręką odganiając od siebie i skupiając się na obiedzie.
Dziewczyna która czytała książkę uniosła wreszcie wzrok i spojrzała niepewnie na Noah. Zarumieniła się i natychmiast zasłoniła się książką zawstydzona.
A żona Floriana, najwspanialsza istota na Ziemi, wstała i westchnęła. Miała kwaśną minę i zmęczone spojrzenie.
- Macarena, do pokoju! Leticia Sol, nakryj do stołu i pomóż bratu! - krzyknęła tak gwałtownie, zagłuszając płacz dziecka. - Florencio!
Zaczęła wymachiwać jakieś polecenia, a mąż jakby nagle gdzieś zniknął. Maricruz podeszła do Noah i zmierzyła go uważnie wzrokiem, mrużąc oczy. Po chwili podała mu płaczące niemowlę.
- Si, zaczynasz od zaraz. Dzień próbny! Jeśli okiełznasz te bandę to dostaniesz medal. I minimalną krajową. - syknęła i wróciła na kanapę do oglądania brazylijskiej telenoweli. A dziecko ryczało i ryczało.

- Eee... - chwycił ryczące niemowlę i spojrzał na nie pytająco. Nie bał się dzieci, nie bał się też nimi opiekować. Miał pojecie o pieluchach i innych bzdetach, chociaż ostatni raz przewijał dzieciaka dwa lata temu. I było to dziecko jego brata.
- Si, si... - mruknął i rozejrzał się po pokoju, ale chyba znikąd pomocy. 
Westchnął i zaczął dziecko kołysać i mówić coś do niego w swoim ojczystym języku - a raczej to co jeszcze pamiętał. 
- Ty, a ty się przypadkiem nie nudzisz? - zapytał dzieciaka, kołysząc go ciągle.

Dziecko płakało i płakało, a kołysanie nie przynosiło rezultatu. Jednak jak tylko kobieta oddała małego pod opiekę Indianina to nikt się tym nie przejmował. Każdy krzątał się w domu, robił swoje.
Leticia Sol spojrzała z przestrachem na Noah i zerwała się na równe nogi, w pośpiechu idąc do kuchni, by nakryć do dużego stołu. Lepiej się nie narażać na gniew meksykańskiej matrony.
Po chwili jednak pojawił się Florencio i spojrzał na nową niańkę. Zacmokał z dezaprobatą.
- Kupa! - rzucił i zatkał nos, cofając się o krok. Dziwnym było to, że nic nie śmierdziało. Może Florian miał wyczulony węch na tego typu zapachy ze względu na swoją fobię - odchody. Wskazał jedynie palcem na kąt salonu, gdzie była kołyska i taki śmieszny mebel do przewijania.
Florian zasiadł sobie w fotelu.
- Powiedz mi Noah, jakie masz doświadczenie z dziećmi? I skąd pochodzisz? - rozsiadł się wygodniej od czasu do czasu zerkając to na mężczyznę, to na ekran małego telewizorka, gdzie właśnie jakaś kobieta kłóciła się z przystojniakiem.

Noah podszedł z dzieciakiem do przewijaka i zajął się jego pieluchą. Fakt, kupa. Doskonale! 
- Ja? Ach, ja... - zaczął koślawie po hiszpańsku - ma praktyki w szkole podstawowej i an studiach dorabiałem jako opiekunka. No i jakiś czas prowadziłem zajęcia dla dzieci - skrzywdził się nieco, patrząc na marudzące dziecko. O tak, ciesz się, za kilka lat nikt ci dupy nie podetrze!
- Jestem z Old Whiskey. Tu połowa mojej rodziny mieszka. Druga... w rezerwacie w Oklahomie. 
Ubrał na nowo niemowlaka i poniósł go przyglądając mu się uważnie.

Jak Noah przewijał dzieciaka to żona Floriana przyglądała się temu wszystkiemu. Może i była zmęczona, ale dzieci swoje kochała całym sercem i uważała na nie jak tylko mogła. Wprawnym okiem szybko oceniła poczynania Noah i szturchnęła męża. Pokiwała dyskretnie głową. Florencio natychmiast się odprężył. Uuu! Mogli zabalować!
- Bueno! Bueno! - zawyrokował głośno i klasnął w dłonie. Mały Pablo zaraz się uspokoił. - Zatem witaj w rodzinie! Patrz, mały Pablo już cię lubi!
Wskazał na niemowlaka, który dużymi oczętami jak dwa węgielki wpatrywał się w Noah.
- Obiad! - zawołał nagle Jesus i wszyscy się zerwali i ruszyli do stołu. Florencio objął Indianina i zaprosił jego także do stołu. A na nim było Chili con carne.

Oczywiście Noah dołączył do stołu, gdy udało mu się ułożyć niemowlaka w łóżeczku i zaśpiewać mu znaną kołysankę autorstwa Ricky'ego Martina. Gdy był pewien, ze dzieciak jest spokojny, dosiadł się do reszty.
- A... gracias - odparł, dziękując za "włączenie" do rodziny i obiad. O boże, był tak głodny! Ale nie rzucił się na chilli jak jakiś wsiur.
Spojrzał po reszcie dzieci.
- A... jeśli chodzi o Macarene, Leticie i Jesusa... to ja rozumiem, ze to ewentualnie opieka po szkole, tak? Bo ja mam prawo jazdy i auto i mogę spokojnie tez wozić. do szkoły, znaczy się. I po.

Każdy przy stole dostał kosmiczną ilość potrawy tak po meksykańsku. Nawet drobna żona czy mała Macarena. Cała micha!
Florian zabrał się do pałaszowania posiłku jakby był co najmniej dzieckiem z Etiopii co nie miało nic do jedzenia w ustach od miesiąca.
Z buzią pełną jedzenia spojrzał na Noah.
- Nie trzeba. Oni sami chodzą i wracają ze szkoły. Blisko. Ale żeby małego przypilnować i ich jak już będą w tym domu. Wiesz, lekcje, żeby nie zdemolowali domu. - rzucił i potarmosił włosy młodszej córki, która siedziała obok oraz gdy Indianin na nią spojrzał to pokazała mu jęzor i zachichotała. Oho, mały diabełek. Jesus znudzony grzebał w misce, a Leticia Sol przyglądała się Noah, ale gdy została na tym przyłapana to pośpiesznie spuściła wzrok, znów zawstydzona.
Żona jednak nie do końca zgadzała się ze słowami męża.
- Florencio, nie gadaj! Skoro niania proponuje, że je odbierze to się zgadzaj. Niech jeździ. Obiad by mógł zrobić, ja potrzebuję iść do pracy. Albo popracować w ogrodzie. Muszę zrobić tutaj porządek, bo same chwasty są. To niedopuszczalne. Tyle pracy przedemną a Pablo tylko ryczy i ryczy. Gdybyś czasem mi pomógł to bym miała czas na to, ale nie! Ciebie ciągle nie ma i nie ma i musimy płacić komuś innemu za opiekę jak jacyś amerykanie, co to sobie nie mogą poradzić w życiu! Wstyd, Florencio! - jak zaczęła tak skończyć nie mogła. Do tego mówiła tak niewyraźnie i tak szybko, że Noah zapewne z trudem cokolwiek rozumiał. A Florencio? Przejechał dłonią po twarzy i westchnął. Macarenę to wszystko bardzo bawiło, a Jesus spojrzał nieprzychylnie na ojca, jakby zgadzał się w pełni z matką.

Charakter żony Florencia faktycznie mógł przytłoczyć - szczególnie taką osobę jak Noah. dlatego się nie wtrącał. Czekał, aż kobieta skończy i posłusznie kiwnął głową.
Zawiezie, zajmie się, pomoże z lekcjami, ugotuje obiad. Tak, tak, no przecież jak tu się nie zgodzić?
Spojrzał na najstarszą córkę Florencia i uśmiechnął się do niej, widząc, jak ta na niego zerka. 
- A... czy jest coś, czego dzieci robić nie mogą? - zapytał, wracając wzrokiem na małżeństwo. 
- I czy dzisiaj mam z nimi zostać? Znaczy, dłużej?

Florencio się zastanawiał, a żona spojrzała na Noah, mrużąc zmęczone oczy.
- Nie mogą pić alkoholu i palić papierosów, ani innego świństwa. I ty! - wskazała na niego łyżką. - Nie możesz też tego robić przy moich dzieciach. Mają pomagać w pracach domowych, podczas obiadu. I mają mieć odrobione lekcje! To nie żadna głupia banda, tylko mądre dzieciaki i my o to dbamy.
Spojrzała sceptycznie na Floriana, który posłał słaby uśmiech Noah i wzruszył ramionami.
- Ja o to dbam. Reszta jak zwykle. Żadnych słodyczy przed obiadem. I żadnego szwendania się po miasteczku. Macarena!
Maricruz grzmotnęła pięścią w stół, gdy spojrzała na córkę, które zrobiła świński ryjek, podnosząc palcem koniuszek nosa i robiąc głupie miny do brata.
- Dzisiaj? Hm, chyba nie. Musieliśmy po prostu cię zobaczyć. Ty wpaść w poniedziałek. - kontynuował Florianek, gdy żona ochrzaniała młodszą córkę.

Aż sam podskoczył, gdy kobieta walnęła pięścią w stół.
- Tak, rozumiem, żadnych takich głupot, tak! - aż zasalutował.
- Ja jestem dyspozycyjny cały czas, tak, proszę pani - pokiwał kilka razy głową - nie pożałuje pani, ze mnie zatrudniła!

Maricruz się uspokoiła i coś tam pogadała pod nosem dokańczając posiłek, tak jak reszta rodzinki. Florian widząc ten kiepski humor żony wpadł nagle na genialny pomysł. Ah, Florencio. Normalnie dziś zostanie mężem roku.
- Moja piękna, a może byśmy się wybrali gdzieś i urządzili niańce dzień próbny? - zafalował brwiami i uśmiechnął się do niej czarująco. A Maricruz nagle zmieniła się nie do poznania. Mieć takiego urokliwego męza to sama przyjemność. Zapewne zabierze ją na jakąś romantyczną kolację.
- Oh! Tak! Nao, zostaniesz? - zaświergoliła nagle, przyprawiając o mdłości młodą trójkę.

- Ach, tak zostanę!
I tak nie miał nic innego do roboty! A tak to pozna dzieciaki i może miło czas spędzi? Znaczy... na pewno, oj na pewno go wymęczą!..
- Mogę zostać nawet do późna - dodał.

Florencio zerwał się na równe nogi jakby wstąpiła w niego nora energia. Wykonał kilka ruchów rękami i zakołysał bioderkami. Wyciągnął dłoń w stronę żony, która zachichotała jak nastolatka. Oboje pognali do pokoju, w którym się ubrali ładnie i po piętnastu minutach wybiegli z domu głośni i weseli.
A dzieci...
Pablo na szczęście spał. Jesus wstał od stołu i zajął się sprzątaniem stołu i zmywaniem naczyń. Leticia Sol szybko przemknęła do salonu, zgarnęła książki i uciekła do pokoju. Za to Macarena. Siedziała przy stole i z diabelską miną wpatrywała się w Noah.
- Umiesz tańczyć? Nasz papa umie! Najlepiej na świecie! - odezwała się po angielsku.

Spojrzał zaskoczony na dziewczynę. Chwilę się rozglądał za resztą dzieci, ale te na szczęście miały swoje zajęcia.
- Em, zależy co... - powiedział. Zmrużył oczy.
- Umiem Apacki taniec wojenny - przyznał, przypominając sobie, ze za dziecka jeździł na pow wow i razem z bratem występował na scenie. Aż go ścisnęło w gardle, przypominając sobie ten czas beztroski.

I tak już duże oczy Macareny zrobiły się teraz jak dwa spodki. Wpatrywała się w Noah z niedowierzaniem, a potem zachłysnęła się powietrzem. Jesus westchnął pod nosem.
- I po coś to mówił... - mruknął pod nosem chłopak. Dziewczyna poderwała się i podbiegła do radia. Zapodała jakąś meksykańską stację gdzie grał Banderas na gitarce i śpiewał jakieś aj aj aj i jakiejś ciemmnowłosej damie jego serca.
- Tańcz! - wskazała palcem na przestrzeń w salonie i rozkazała. - Tańcz! Tańcz! Tańcz! Naucz mnie! Naucz mnie!
Wskoczyła na kanapę i zaczęła na niej podskakiwać jak małpka.