Dom Jonathana

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd - używany Chevrolet Impala.

Wnętrze jest skromne, ewidentnie mieszka tu samotny mężczyzna. W salonie znajduje się wygodny, duży fotel, który nosi ślady wieloletniego użytku. Obok sporych rozmiarów regał, wypełniony książkami. Obok, na stoliku znajduje się laptop i notatnik wypełniony wycinkami z gazet.

/początek

Jon się radośnie opierdzielał po pracy. Po ostatniej sesji z whiskey i smutkami nie mógł patrzeć na alkohol. Nawet zastanawiał się nad wylaniem reszty do zlewu ale w porę sie pochamował. Wystarczy, że schowa go głęboko w szafce, na lepsze czasy.
Obierał sobie właśnie jabłko wykegując się na kanapie i oglądając jakiś szmatławy serial na Wetflixie gdy coś zaczęło się dobijać do drzwi.
Otworzył je przed swoim gościem i pierwsze co się rzuciło mu w oczy to ruszająca się i popiskująca biała kula, a zaraz potem Cath.
- Oh, hej. - patrzył na dziewczynę to na futro zdezorientowany. O, chyba zobaczył język.
- A to kto? - pochylił się w stronę szczeniaka gdy już Cath się władowała mu go domu. Uśmiechnął się i pogłaskał pluszaka.

Zwierzak w pewnym momencie przesłonił jej cały świat (dosłownie) i musiała dmuchnąć w futro, by cokolwiek zobaczyć. Sierść wlazła jej do buzi, więc zaczęła ją wypluwać. Dlatego możliwe, że mężczyzna zobaczył nawet dwa języki. I wtedy usłyszała Jona.
- Niespodzianka! - zawołała przy akompaniamencie pisków szczeniaka, który wyglądał doprawdy przesłodko i do tego miał obróżkę z wisiorkiem w kształcie kości, a do niej przyczepioną wielką, czerwoną kokardę. Wyciągnęła szczeniaka w stronę Jona, po prostu wręczając go mu prosto w ramiona. Zaraz potem wpakowała się mu do domu.

- Łoł! - Pies znalazł się w jego rękach, a raczej na nim całym. Suczka wierciła się i obrała sobie za cel pokrycie śliną każdego kawałka jego twarzy.
- Co? Jaka niespodzianka? - zapytał i po chwili przypomniał sobie groźbę...eee...obietnicę Cath, że się kiedyś u niego pojawi z "niespodzianką". I ta niespodzianka miała nawet kokardkę, jak prezent.
- Nie... poważnie? - zapytał szczerze zaskoczony i odwrócił się do Cath. - Poważnie??

Gdy suczka zaczęła lizać Jona Cath tylko spojrzała na nich i klasnęła w dłonie, drepcząc w miejscu, stukając obcasami. Wyglądała na naprawdę przeszczęśliwą. Zupełnie niepodobną do siebie samej z Chaco Taco.
- Tak! Poważnie. To mały pupil dla ciebie! Już cię polubiła. To suczka. Ma 9 tygodni i wszystkie formalności odbębnione. - zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu czegoś. Ruszyła do salonu i gdy wyciągnęła wreszcie papiery opadła lekko na kanapę. Westchnęła. - Uprzedzałam, że to nic strasznego! Tylko dbaj o nią jak należy, bo jest warta najlepszej opieki i miłości.
Pogroziła mu palcem w razie czego.

O matko. Miał pieska. O matko.
Popatrzył nieco spanikowany na szczeniaka i już chciał się pogrążyć w myslach jaki to on nieodpowiedni do opiekowania się takim małym futrzaczkiem i w ogóle. Ale wtedy mała ziewnęłą z piskiem i Jon się zakochał.
- Ale jesteś śliczna! A jak ci na imię? - powiedział melodyjnie do pieska, licząc oczywiście, że to Cath odpowie za małą.

Patrzyła rozczulona na tę dwójkę, która właśnie siebie poznawała, a na jej ustach widział wciąż lekki uśmiech. Sama chętnie by wzięła tę małą do domu, ale i tak miała już zwierzyniec plus jej praca nie była najlepsza nawet na chomika.
- Nie ma jeszcze imienia. Ani w dokumentach, ani na identyfikatorze. - wskazała na papiery, a potem na obrożę. - Załatwiłam, że to ty możesz ją nazwać.
Przekrzywiła głowę i zgarnęła kosmyk włosów za ucho. Naprawdę cieszyła się z tego, że dała mu prezent. I że on się cieszył. Bo wyglądał na zadowolonego.
- Jak ją nazwiesz? - ciekawość aż ją zżerała. A psina zżerała właśnie kołnierzyk koszuli Jona.

Zastanawiał się przez chwilę i nie miał pojęcia. Mała znęcała się nad jego koszulą i Jon głaskał ją bezwiednie. Usiadł koło Cath z psem na kolanach. Była taka mała ale wielka jednocześnie i puchata i urocza i kochana i w ogóle.
- Sophie - odpowiedział uśmiechając się do niuchającej jego ciuchy suczki. - Odwrócił się do Cath szukając opinii. Widać było jak bardzo był uradowany i zauroczony szczeniakiem. Hernandez mogła być z siebie dumna.

Uniosła brwi, gdy usłyszała zaproponowane imię. A suczka podniosła uszy.
- Ładnie. Masz o wiele lepsze pomysły ode mnie. - stwierdziła i skrzywiła sobie przypominając, że swojego psa nazwała Szczypior. Żal. No, ale za tym imieniem kryła się historia, więc wybaczyła sobie szybko.
- Ważne, byś ją dobrze ułożył, bo to ten odpowiedni wiek. Chociaż umie jakieś podstawowe rzeczy, bo w hodowli ją nauczyli. Ale posłuszność jest ważna, bo jak dorośnie to wlezie ci na głowę. - rzuciła i pochyliła się w stronę tej dwójki i zaczęła drapać Sophie za uchem, ku jej zadowoleniu.
- Cieszę się, że ci się podoba. Bo podoba? - spojrzała na niego niepewnie. No takie prezenty trzeba było dawać ostrożnie, ale Cath była przekonana, że nie popełniła błędu.

Przytaknał. 
- Pomożesz mi może? Znaczy wiesz, nigdy nie miałem psa a ty wiesz co trzeba pilnować?
Zatopił dłonie w gęstym futerku, a Sophie szczekła wysoko. Chyba miał przed sobą przyszłą rozpieszczoną królewnę. 
Jon zamiast odpowiadać odwrócił się cały i przytulił Cath mocno, trochę przy tym się na niej kładąc, ale to chyba żaden problem. Cath silna jest.

Zrobiła zdziwioną minę, gdy Jon poprosił ją o pomoc. Oj, nie była odpowiednią osobą do tego.
- O rety, jestem taka beznadziejna w tym. Mój pies jest tego najlepszym przykładem. Ale postaram się. - odparła i położyła rękę na sercu, by pokazać, że obiecuje. No i domyśliła się, że Jonowi się spodobał psiak, bo zmolestował ją. Zaśmiała się, rozbawiona tą wylewnością. O jej nie trzeba było prosić dwa razy, uwielbiała się przytulać! Zaraz go też objęła, ściskając.
- To się cieszę. Będziemy mogli razem teraz zabierać swoje psy na małe bieganie. - rzuciła. Oj jak jej tego brakowało. Tak jej się nie chciało biegać już od dawna. A dupa rosła... - Przydałoby mi się.
Stwierdziła zgodnie ze swoimi myślami.

Wyszczerzył się do Cath bo cieszył się jak dzieciak, który dostał psa na święta, a nie były nawet święta!
Sophie wierciła się nu na kolanach i czuła się chyba odsunięta, bo zaczęła się ryć pomiędzy nich nie pozwalając Jonowi dalej "molestować" Cath. A to mała przyzwoitka!
- No już skarbie. - przewrócił ją na plecy i podrapał po brzuszku.
- No tak... bieganie. Też się trochę zaniedbałem. Ale na to chyba musimy troszkę poczekać aż nie będzie taka malutka. Chcesz herbaty albo coś? Niestety nie upiekłem nic ostatnio.

No proszę proszę. Psiak potrzebował ciągłej uwagi. Od razu było widać z kim spędził ostatnie kilka dni.
- No popatrz, piesek został nazwany skarbem po pięciu minutach. Chcę znać sekret. - oznajmiła rozbawiona. - Też chcę być nazywana skarbem, o!
Machnęła niedbale ręką.
- Te psy mają dużo sił nawet jak są małe. Zresztą szybko urośnie. - rzuciła, ku rozpaczy Jona. Tak, szczeniaki zdecydowanie zbyt szybko dorastały. - Poprosiłabym o piwko, ale wiem, że dostałabym po głowie.
Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Więc herbata!

- To musisz zapuścić futerko - uniósł jedną brew.
- Dostałabyś... w sumie teina to chyba też nie jest najlepszy pomysł... zrobię ci takiej owocowej.
Wstał ale nie śmiał zostawić Sophie. Trzymając ją jedną ręką, wyciągnął dwa kubki i zrobił herbaty. Grzała go jak mały piecyk i wiedział, że wpadł po uszy.
Odłożył ją na ziemię tylko na chwilę, żeby zanieść herbatę do salonu, a ona truchtała za nim, plącząc się pomiędzy jego naogami.
- Proszę. - usiadł znowu koło niej i podniósł suczkę na swoje kolana. Odchrząknął.
- A właśnie, co to teiny... jak twoja sytuacja? Podjęłaś decyzję?

Aż się zapowietrzyła i spojrzała okrągłymi oczami na Jona. Domyślała się, że jest on zupełnie nieświadomy tego co wygaduje. W końcu nie wytrzymała i zasłoniła buzię ręką tłumiąc w miarę wybuch śmiechu.
- Jezu! Jon. - śmiała się dalej, nawet jak poszedł robić herbatę. - Nie dziękuję! Nie zamierzam zapuszczać futerka! Wtedy już na pewno nikt nie nazwie mnie skarbem!
Odparła i musiała otrzeć łzy z kącików oczu. Gdy się w miarę opanowała dopiero chwyciła kubek, by go wcześniej sobie nie wylać na sukienkę. Zaczęła dmuchać i spojrzała na niego.
- Sytuacja? Decyzję? - zamrugała oczami, nie łapiąc początkowo tematu. A potem się przełączyła. Teraz jej do śmiechu już nie było. - No zdecydowałam, że zostawiam.

Jon był zupełnie nieświadomy tego co wygaduję. 
Mrugnął kilka razy i przekrzywił głowę zdezorientowany a Sophie zaraz za nim.
- Co?
Wzruszył ramionami jak Cath się uspokajała. Się już po raz kolejny z niego śmieje, a on nie wie dlaczego.
- To dobrze... Znaczy ten, cokolwiek byś zrobiła było by okej. Ale powiem ci, że się cieszę. Poradzisz sobie - uśmiechnął się łagodnie do Cath po czum podniósł Sophie wyżej na swoją pierś i ucałował kudłaty łebek.
- No i skoro teraz oboje będziemy rodzicami to czasem mogę ci robić za opiekunkę - wyszczerzył się.

Jejku, jaki Jon był biedny z tą małą zbereźną Cath. Po raz kolejny nie zrozumiał jej, a blondynce nie chciało się tłumaczyć, bo pewnie mężczyzna by zaraz zrobił się cały czerwony.
- Dobrze? - powtórzyła z powątpiewaniem. Wzruszyła do tego ramionami. Sama nie wiedziała czy dobrze robi. - No zobaczymy. Naprawdę się boję. Wszystkiego.
Uśmiechnęła się widząc tę całą miłość Jona i Sophie. Wywróciła oczami.
- Oj, nie proponuj mi takich rzeczy, bo potem będziesz miał dość tego niańczenia. - stwierdziła. Tak. Podrzucanie bachora wszystkim znajomym po kolei było dobrym pomysłem. A ona pojechałaby sobie na wakacje w tym czasie.
Upiła kilka łyków owocowej herbaty i tak bardzo żałowała, że nie ma w niej kropli wódki.
- Ale... Serio? Nie boisz się tego? To całe ryczenie, smarkanie, kupy, siki, brudne pieluchy i milion innych obrzydliwych i głośnych rzeczy. - skrzywiła się. Kochająca mamusia.

- Wyobrażam sobie...a raczej nie wyobrażam sobie - on sam nigdy nie myślał o dzieciach i też by się bał jak cholera.
- Eeee... czy mogę odwołać swoją propozycję? - zażartował.
- No nikt nie mówił, ze będzie łatwo i przyjemnie. Ale myślę, że to dobra decyzja. - zawahał się chwilę - Nadal nie chcesz zdradzić co z ojcem? - popatrzył mimowolnie na jej brzuch.

- Nie! - rzuciła z przejęciem. - Nie ma cofania propozycji! Będziesz pełnoetatową niańką! Koniec. Zmieniasz zawód.
Oznajmiła i się roześmiała. A potem znowu posmutniała. Jej nastrój był jak dobrze rozkołysana huśtawka.
- Chcę zdradzić, ale nie mam co. - oznajmiła niepewnie i nie mogła już usiedzieć. Wstała, z herbatką w dłoni i zaczęła się przechadzać po pokoju nerwowym krokiem. - No właśnie... Właśnie...
Mruczała pod nosem jakby do siebie.

Zaśmiał się i przytulił sapiącego pieska. - No dobra, dobra. Tylko się nie zamieniaj w kukułkę! 
Jon zaniepokojony zachowaniem Cath położył Sophie na kanapie i sam też wstał. Wziął kubek z jej dłoni i sam je złapał w swoje.
- Cath, o co chodzi? - powiedział szczerze zmartwiony. Nie zna ojca? A może zna ale się czegoś boi? - Mnie możesz chyba powiedzieć?

Jako, że nie mogła się skupić to będzie krótko. Zatrzymała się w pół kroku, gdy Jon zastąpił jej drogę i zabrał do tego herbatkę. Ojej. Miała ochotę wyskoczyć przez okno. Ale to był kiepski pomysł.
- Co? Nie, nic. Nie ma o czym mówić. - no bo co miała powiedzieć. Nie warto. I wstyd. Westchnęła. - Z Lolą rozmawiałam. Tak mi jej szkoda.
Zmieniła nagle temat.

- Cath, nie kombinuj, tylko powiedz mi o co chodzi - powiedział cicho ale starał się, zeby zabrzmiało stanowczo. Na tyle na ile Jon potrafił.
Sophie kręciłas ię na kanapie i przewracała się, próbując się podrapać za uchem.
- Czemu wstyd?

Spojrzała w sufit tupiąc jednym butem. Naprawdę nie chciała tego mówić.
- Nooo... Powiem, ale nie dzisiaj. To jest za bardzo zagmatwane. - rzuciła, czując się nagle wielce zakłopotana. Uciekła wzrokiem i uciekła całą sobą, zabierając po drodze herbatę. Usiadła na kanapie i podrapała Sophie, pijąc pośpiesznie herbatę.
- A i tak ta osoba nie zmienia niczego w mojej decyzji... - osoby chyba. Spojrzała po chwili na zegarek. - Oj, będę się zbierać.

Westchnął na te koślawe wymówki i wykręty ale odpuścił. 
- No dobrze, pij spokojnie już cię nie będę wypytywał. Na razie.
Chyba jednak powąznie myslała o ucieczce. Podrzuciła mu córeczkę i już znika, coś takiego.
- Cath... - zastanawiał się chwilę jak ubrać w słowa to co chciał powiedzieć. Patrzył z uwielbieniem na białą kulę na kanapie.
- ...jesteś super.

Pokiwała głową pośpiesznie i z wdzięcznością spojrzała na Jona. O tak, bardzo lubiła swoich przyjaciół, za to, że jej nie wypytywali na siłę. Bo nie chciała naprawdę gadać o tym.
Uśmiechnęła się pod nosem.
- Wiem, wiem. Super, wspaniały, niesamowita, wyjątkowa, niepowtarzalna. - odparła, dopijając herbatę. Potem wstała i podeszła jednak do Jona. Uściskała go.
- No, dbaj o nią. - rzuciła jeszcze, a potem naprawdę miała zamiar się zbierać. - Teraz dam ci się nacieszyć nowym przyjacielem.
Splotła dłonie przed sobą, sama będąc zachwycona tym faktem.

- No już nie przesadzaj - puścił do niej oko.
- Będę - powiedział wpatrując się w niuchającego i sapiącego pieska jak w obrazek. Pogłaskał ją po głowie, a ta od razu przewróciła się na plecy. Już była rozpieszczona.
- No, to teraz tylko czekać aż pierwszy raz się zsika na dywan - zaśmiał się.