Dom Rona

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Dokładniejszy opis w budowie...

Nie usiadła na kanapę. O nie. Była za bardzo zbulwersowana. Zmrużyła oczy, świdrując go wzrokiem, gdy wrócił. A w środku się aż w niej gotowało. W sumie czemu się tak zawsze przejmowała.
- Odpoczywałeś? Serio, ty chcesz żebym ja zeszła na zawał? Tak źle mi życzysz? - machnęła nagle rękami i westchnęła.
Dopiero teraz, w przypływie bezsilności, opadła na kanapę i odchyliła głową, opierając ją o oparcie kanapy.
- Serio, Ron...

-Yup.-odparł też rozwalając się na swojej kanapie obok sofy i stawiając swoje gołe stopy na starym stoliku kawowy, mieszając słomką kostki lodu.
-Czasem trzeba jebać wszystko, by móc nabrać sił, zdystansować się, wyluzować...-Ron przypominał sobie piękny tydzień nic nie robienia i odpoczywania.

Śledziła go wzrokiem, nie rozumiejąc jak on taki może być wobec niej. A kiedyś się tak im dobrze gadało. I normalnie. A teraz? Jak złośliwy, obrażony bachor. Skrzyżowała ręce na piersi.
- Jak chcesz tak czasem jebać wszystko to chociaż daj znać, że żyjesz. - odparła, specjalnie przeklinając po nim, choć normalnie nie używała takich wulgarnych słów.
- Wiesz, że masz tendencję do pakowania się w kłopoty. I ja to wiem, bo nie raz cię musiałam z nich ratować. - zapewne nie zapomniał jeszcze odstrzelonego nochala i kulki w dupie.

-Zapamiętam...-odparł dalej pijąc. Słuchając słów kobiety, spojrzał na nią przez swoje czarne bryle i zapytał się rozczesując palcami swoje już przydługie włosy.
-Do czego zmierzasz ?-czuł, że coś Cath chce mu powiedzieć, coś na kształt rady lub mądrości życiowej.

Wywróciła oczami i znów gniew jej wrócił. Z każdą chwilą jak Ron był taki obojętny, to ją coraz bardziej to denerwowało. Poderwała się i podeszła do Rona, po czym klapnęła obok, niemalże na nim. Z kwaśną miną ściągnęła mu ciemne okulary z nosa.
- Do tego, żebyś nie był taki. - odparła, a potem przyszło jej coś do głowy. - Bo tęsknię za czasem, kiedy potrafiliśmy normalnie pogadać, a nie, że ja gadam, a ty tępo patrzysz się przed siebie, jakbyś był jakimś człowiekiem w śpiączce.
Patrzyła na niego.

Ron miał jeszcze sine oko oraz ślad po rozwalonym łuku.
-Bo kiedyś żyliśmy normalnie, wiesz - zwyczajna praca, jakieś życie prywatne, pomniejsze utarczki z prawem. Teraz... teraz trochę się to zmieniło.-dopił drinka i powiedział-Ok, skoro ma być normalnie, to będzie normalnie. Jak ci minął ostatni czas ?-starał się prowadzić normalną konwersacje.

Uniosła brwi.
- A co, teraz nie normalnego życia? Oprócz tego, że od czasu do czasu coś tam się kombinuje, to jakoś nie wygląda inaczej. - stwierdziła. No bo... W sumie niewiele się zmieniło.
Zamrugała oczami, gdy zapytał co ostatnio u niej. Czy mogła mu zaufać? Chyba tak.
- Święci wiedzą, że siedzę u Buendiów. - wypaliła wpierw, bo trochę ją to martwiło. Zrobiła smutną minę. - Nie wiem czy o reszcie nie wiedzą. Jestem ciekawa co planują zrobić z tym info.

-Pewnie na razie niewiele- dodadzą cię do czarnej listy i jakoś dalej to wykorzystają. O mnie też wiedzą, że jestem w rodzinie, ale na razie nic nie robią z tym faktem - pewnie czają się na odpowiedni moment.-odparł spokojnie i trochę normalniej, może to wynik rozmowy, kojących właściwości Cath lub mleczny drink działał dobrze.

Patrzyła na niego. Bosze, będzie na czarnej liście! Jezu, jak to.
- Nie boisz się? Nie wiadomo czego się po nich spodziewać. Ten Baker to szalony człowiek pewnie. - zniżyła głos do szeptu, jakby ktoś ich podsłuchiwał. - No ja nie wiem, no ja nie wiem. Bo... Bo...
Nie mogła się wysłowić. Dobra, co jej tam.
- Ale przynajmniej nie jestem bezbronna jakby mnie dorwali. Dorobiłam się spluwy. - oznajmiła dumna z siebie i posłała ucieszony uśmiech do Rona. Druga nowina. Zaraz będzie trzecia.

-Baker nie jest szalony, tylko porywczy - dopóki Skittles czegoś nie zrobi jego ziomeczką, mogę spać w miarę spokojnie.-odparł spokojnie-Jednak znając Skittlesa może to się stać w każdej chwili, choć stawiam, że prędzej dojdzie do rokoszu-zaśmiał się wyobrażając sobie grupę rewolucyjną pod motelem, jak Francuzi pod Wersalem. Gdy usłyszał o broni, to odruchowo zapytał:
-Na legalnych papierach ?-to była ważna sprawa.

Gdy usłyszała o Skittlesie to aż nią zatrzęsło. No to mogło się źle skończyć. Ale jej Smith obiecał, a ona mu ufała. Czasem nawet mogło się wydawać, że bezgranicznie.
- Cooo? - jakie papiery. - Bez papierów. Nie wiem. Nie kupowałam... Dostałam. Ron, obiecaj, że nikomu nie powiesz. Bo mogę ci mówić wszystko, bo siedzimy w tym razem.
Złapała go nagle za ramię, wlepiając w niego okrągłe, zielone oczy.
- I jeszcze jedna sprawa...

-Spokojnie, siedzimy wszyscy razem w jednym bagnie i w nim pozostajemy dopuki z niego nie wyjdziemy lub nie utoniemy-piękna, literacka metafora. Gdy Cath złapała go za ramiona czuł, że coś jest nie tak i niepewnie zapytał:
-Tak ?

Uspokoił ją tymi słowami. Siedziała przodem do niego, bokiem do oparcia, na które teraz położyła głowę, odchylając ją. Nie uśmiechała się, bo nie lubiła poruszać tego tematu. Zwykle ryczała jak szalona. Miała nadzieję, że tym razem jakoś to przejdzie jej przez gardło, bez większej dramy.
- Bo jestem w ciąży... - rzuciła i patrzyła na niego posmutniałą miną. No bo w sumie dziwne ich stosunki były ostatnio i domyślała się czemu. Teraz chciała mu jakby wyjaśnić dlaczego mogła się tak zachowywać. W sumie miała chaos w głowie. Czekała w ciszy.

Słysząc słowa Cath znieruchomiał i zaczął łączyć pewne wątki, aż w końcu zapytał się:
-Gratulować czy... coś innego ?-zapytał się będąc niepewnym dalszego toku dyskusji.

Patrzyła na niego chwilę milcząca. Wzruszyła w końcu ramionami.
- Ani to ani to. To znaczy... - sama nie wiedziała. - Zatrzymuje je, ale... nie ma czego gratulować.
Stwierdziła. I poczuła się nagle tak gównianie. Podniosła głowę i otarła wierzchem dłoni policzek od pojedynczej łzy.
- Przytulisz mnie? - poprosiła cicho.

-Jasne.-powiedział, rozsuwając ramiona będąc gotów na uściskanie kobiety. W sumie nie wiedział co teraz powiedzieć, więc lepiej było przemilczeć całą sytuacje dopóki Cath nie będzie chciała powiedzieć czegoś więcej.

Wdzięczna po prostu się przytuliła i położyła głowę mu na ramieniu milcząc przez chwilę.
- Przepraszam. - rzuciła w końcu. Tylko za co ona przepraszała. Za wszystko? Za coś konkretnego? - No to teraz twoja kolej. Czemuś zniknął. Jak na spowiedzi. Od czego musiałeś odpoczywać. Ode mnie?
Podniosła wzrok.

Ron milczał wsuwając włosy między jej włosy.
-Też...-zaczął szczerze i spokojnie-Uciekałem również przed Morgan, Skittlesem, Smithem i całym tym burdelem.Wiesz... Gdy zapytałem o moją wypłatę Skittlesa to obskoczyłem kilkukrotne spotkanie z kamiennym blatem, a później powiedział, że nie mam hajsu na ten miesiąc... W sumie nie tylko ja nie dostaję wypłaty. Czuć to ciągłe napięcie i oczekiwanie na pęknięcie ludzi... Musiałem od tego też uciec, pomyśleć o wszystkim i trochę nabrać dystansu do przeszłości... Też do "tamtego" zdarzenia.-dziwnie się czuł zwierzając się jej.

Podciągnęła nogi, uginając je i zwijając się prawie w kłębek. O, jak ona potrzebowała czegoś takiego. Chwili spokoju z kimś komu ufa i komu może się wygadać. Bez krętactw. Po prostu wszystko.
- Co? Z jakim kamiennym blatem? Czy mu na głowę padło? Swoich ludzi tak traktować. Już ja mu coś powiem. Mnie nie tknie. - odparła nagle zaborczo. I pewna siebie, że Skittles jej nie ruszy. Westchnęła, chwilę milcząc.
- Jakiego zdarzenia? - wypaliła zanim się porządnie zastanowiła. W sumie było ich kilka, a ona się jedynie domyślała. A dziś nie było domysłów.
Mimowolnie tak siedząc z głową na jego ramieniu przymknęła oczy. Jakby wszystkie problemy zniknęły.

Zamknął oczy gdy tak siedzieli razem.Od lat nie czuł się tak dobrze.
-W kuchni, walnął mnie o niego i rozwalił mi łuk brwiowy oraz okulary.-zaczął-Jakby cię dotknął spaliłbym go z motelem.-powiedział szczerze, widząc płonące pokoje gości.
-No wiesz... gdy pocałowałem cię...-nie chciał drążyć dalej tematu, ale mają teraz czas szczerości, więc co tam. Najwyżej powie mu bolącą go, już od dawna, prawdę.

W tej chwili nieświadomie była okrutną suką bez serca, bo życzyła Skittlesowi źle i nienawidziła go. A właśnie on w tym momencie był w rozpaczy po krewniaku. No, ale cóż, wiele osób jeszcze nic nie wiedziało, w tym Ron.
Już nie chciała pytać czemu z tym do niej nie przyszedł, domyslała się odpowiedzi. Ale mimowolnie się uśmiechnęła.
Gdy wyjaśnił co mu po głowie chodziło to wyprostowała się i zgarnęła kosmyk włosów za ucho. Chwilę milczała, próbując myśli ubrać w słowa.
- Cóż... Nie wiem co ci powiedzieć. - stwierdziła, gdy po jakimś czasie nadal nie miała pomysłu. - Nie chcę komplikować niczego już jeszcze bardziej, ani sobie, ani tobie. Muszę to wpierw wszystko poukładać do kupy jakoś.
Może to było egoistyczne z jej strony, ale cóż, taka już była.

-Dlatego nic ci nie mówiłem, nie nachodziłem i w ogóle.-zaczął dalszą paplaninę, poprawiając swoje już przydługie włosy-Co będzie to będzie, a czego nie będzie, tego nie będzie.Każdy z nas ma do pewnego stopnia wolną wolę, a działanie przeciw niej jest kretyńskie.-podsumowanie tej sprawy podczas długich przemyśleń Rona, bo on sam teraz nie wiedział czego chce od niej, od siebie i ogólnie od życia.

Uśmiechnęła się mimowolnie, bo trochę ją rozbawiła ta mądrość Rona. Zawsze musiał czymś takim rąbnąć. Lubiła je, ale bawiły ją też trochę.
Zwróciła też uwagę na jego włosy i skrzywiła się.
- Znowu zaczynasz wyglądać jak bezdomny. Trzeba coś na to poradzić. - uniosła brwi wymownie i rzuciła zdecydowanym głosem. No z tymi włosami, to zawsze będzie mu wiercić dziurę w brzuchu.
Przelotnie też spojrzała na zegarek na ręku.
- Oj. Późno. Będę się zbierać. Chciałam w sumie się tylko dowiedzieć czy żyjesz.

-Nie widzę powodu by się obcinać lub golić. To bezcelowe, jakby obchodził mnie mój wygląd.-stwierdził patrząc na swoje jeszcze wilgotne włosy.
-Jak widzisz, jeszcze żyje, więc nie bronię ci opuszczenia mojego mieszkania.-nawet by ją wywalił, ale gorzkie żale sprawiły, że nie wypadałoby tego robić.

Westchnęła i wzruszyła ramionami. Ucałowała go w policzek, a potem zebrała się z kanapy i poprawiła luźną koszulkę.
- No dobrze, dobrze, niech już ci będzie. - machnęła ręką, a potem się pożegnała. - To wracam do siebie, zwierzaki mi głodują.
Oznajmiła po czym ruszyła do wyjścia i opuściła dom Rona.

zt