Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

Koszmar. Jasne.
Mogła wstać, skoro uważa, że zrobiłaby to lepiej. Will nie byłby tym przecież urażony w jakikolwiek sposób.
Gdy zadała kilka pytań, Parker przesunął palcami po kołnierzu, sprawdzając jego rozciągliwość i kiwnął.
- Nie, jest okej. Chociaż wydawało mi się, że rękawy jeszcze mogłyby być szersze - mruknął. Z reguły to przymierzał koszule, jak już miał coś przywdziać na siebie. - Zaraz poszukam.

Pewnie kiedy Liluye sobie siedziała w najlepsze, mogąc podziwiać pedantyczny salonik Parkera, ten po ściągnięciu koszulki skierował się do sypialni, w której to szufladach grzebał. Indianka mogła usłyszeć zresztą dźwięk zamykających, zatrzaskujących się szafek. Po kilku minutach wyszedł księgowy już nie zamykając drzwi, a jedynie lekko przymykając.
Podał ciemnowłosej dwa, stare krawaty, którymi prędzej mógłby związać Liluye mógłby obwieszać klamki, żeby nikt nie przeszkadzał.
- Coś mniej więcej w stylu tych dwóch.

Parker zmarszczył brwi, nie bardzo wiedząc, o co Liluye chodzi, jednak zasiadł po chwili na kanapie, podając jej te dwa krawat, którymi będzie miała się zająć w wolnym czasie.
- Nie musisz się przesuwać, aż tak gruby nie jestem - parsknął.

William pewnie przez moment miał obawę, że kobieta tak mocno zaciśnie węzeł na jego krawacie, że na tej kanapie skończy się żywot księgowego. Przyglądał się w ciszy dziewczynie.
- Tak wyglądasz jak się skupiasz? - spytał, a jego brew drgnęła nieznacznie, w rozbawieniu.
Gdy skończyła, Parker uchylił krawat i spojrzał na splot, przy czym pokiwał nieznacznie głową.
- Nie myślałaś nigdy o pracy w galanterii? - rzucił kolejne pytanie i nie ściągał krawata, bo i po co.

- A jaką mam? - zapytał z cwaniackim uśmiechem i zaśmiał się na to, jak pokazała język; och, niczym dzieci!
- Ach, chyba że tak, to rozumiem - skinął. - Wątpię, żeby tutaj wiele osób preferowało chodzenie w garniturach i krawatach. Widziałaś takich wielu? - rzucił, lekko zadzierając podbródek, żeby mogła dalej kombinować tam ze splotem.

- Tego to akurat nie wiem. Pamiętam, że zawsze wytykałem język - parsknął i zaraz zmarszczył nos, gdy w niego pstryknęła. Pewnie pokiwał palcem.
- Nie pozwalaj sobie - mruknął, choć pewnie zaraz o tym zapomni. Podszedł jednak do lustra (dziw, że ściany nie są lustrami z jego narcyzmem) i tam, przeglądając się w nim, lekko poprawił zacisk wokoło szyi. - Jak możesz to pokaż mi, jak się robi ten splot - poprosił, odwracając się do Indianki.

Bo pewnie robił za wujka.
- Możemy spróbować tym drugim sposobem, a jak nie wyjdzie to najwyżej przy lustrze - mruknął, wracając na miejsce, na które opadł swobodnie. Wbrew pozorom, to się dobrze czuł w towarzystwie Liluye.

- Więcej wiary w ludzi Liluye - parsknął, rozwiązując krawat. Dobrze, że nie leciała reklama Milijon Pako Raban, bo mogłoby się to źle skończyć.
No tak, nauka wiązania krawata nie była ani krótka, ani łatwa. William pewnie przy każdym ruchu Liluye, powtarzał to, co miał wykonać, starając się zapamiętać każdy krok, który Indianka mu przedstawiła. Za pierwszym razem się pomylił i musiał rozwiązać, aby zacząć od nowa. Nie był jakoś zniechęcony tym głupim uśmieszkiem Lilu i nie poddając się, dalej próbował zawiązać, aż w końcu mu się udało.
- Ta-da.
Zaprezentował swój splot, który całkiem ładnie wyszedł. Po prostu więcej praktyki potrzebował.

Ucznia, który na spokojnie mógłby być jej bratem, a który w tej chwili całkiem posłusznie, zaczął na nowo wiązać krawat. W całkowitym skupieniu i lekko wytkniętym językiem czy też przymarszczonymi brwiami.
- Szybko się uczę - stwierdził. - W niektórych sytuacjach, oczywiście.

- Oj tam, czepiasz się, Lilu - mruknął, zerkając na Indiankę.
Spojrzał na krawat i zastanowił się.
- Na pewno nie ma być wąski jak te kobiece. Może nieco dłuższy i odrobinę szerszy, granat i grafit - wyjaśnił. - Ile będziesz za nie chciała?

- Mówię ogólnie. Długość, szerokość i kształt - mruknął. - Raz chcieli mi wcisnąć kobiecy, a przecież od razu widać jakie to są - zaśmiał się William.
I spojrzał nieco zdziwiony.
- Zapewniam ci rozrywkę? Szycie? - powtórzył.

- Czasem można na idiotów trafić, niestety.
Swojego krawata nie rozwiązał. Poluzował go i ściągnął przez głowę, odkładając na stolik.
- Musisz się gdzieś wybrać, zabawić - mruknął, wzruszając ramieniem i siadając obok kobiety.