Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

- No to nie masz czym się zamartwiać, nie? Nadrobicie to szybko, znając twoją chęć i energię do ćwiczeń - powiedział z uśmiechem.
- To może jej zaproponuj albo sama ugotuj? Powinna pójść na kompromis w takim wypadku - zarzucił, choć pewności nie miał czy Betty Jou by tak zrobiła.
Will skinął lekko i napił się tej kawy ze smakiem. W przeciwieństwie do Liluye, nie miał śmietankowej plamy na nosie. Pił ostrożnie, a zresztą i tak po odstawieniu kielicha przetarł twarz. Przechylił się przez podłokietnik kanapy, wygrzebując z torby papierosy. Zanim jednak odpalił, otworzył okno.
- Connora aresztowali - odparł, wracając na miejsce.

Chcąc nie chcąc, Liluye mogła Williamowi opowiadać i wyjaśniać to wszystko, ale mężczyzna nie za bardzo ogarniał. Wyobrazić sobie potrafił, aczkolwiek jeśli miałby wygłosić swoją opinię to po prostu powiedziałby, że nie rozumie i nie widzi tego, dlaczego ludzie chodzą ze zwierzętami na wystawy.
- Na następne spotkanie zrób - zaśmiał się, jednak spoważniał gdy wyszło na jaw, że Liluye nic o tym nie wiedziała. Strzepnął popiół do popielniczki i westchnął.
- Za napad i kradzież - wyjaśnił. Lilu mogła Williama teraz swobodnie przepytać. - Postrzelili go, a potem do szpitala i teraz w areszcie siedzi - dodał.

- Wow, on tobie serio o niczym nie mówił - skwitował po chwili i poprawił się na kanapie.
- Pewnie nie bez powodu, Liluye - westchnął i się napił kawy, zastanawiając nad tym czy jej powiedzieć, czy nie.

Westchnął bezgłośnie na jej smutek. Nie lubił takich sytuacji, co nie znaczyło, że nie potrafił sobie z nimi poradzić. Prędzej nic w związku z tym nie zrobił.
- Jak bardzo mogę ci ufać?

- Na upartego kogoś niezrzeszonego z nami, by się znalazło - oczywiście, wiadomo, że miał tutaj na myśli każdego, kto nie miał bliższego kontaktu ze Świętymi.
- Wiesz, że będą ciebie chcieli przesłuchać, nie? - spytał i zaraz machnął dłonią, w której jeszcze trzymał papierosa.
- Nie bez powodu był napad - zaczął. - Też jakoś musimy się uzbroić, więc pojechaliśmy w odpowiednie miejsce, by tym się zająć. I każdy z nas to i owo dostał - powiedział, nie zagłębiając się w szczegóły. - I najwidoczniej Connor, który wówczas został postrzelony, po sobie zostawił krew, więc mogli zbadać i się upewnić. A skoro jeszcze znaleźli broń u niego w przyczepie to tak wyszło - wyjaśnił, przenosząc wzrok na Liluye.

- Tego akurat nie wiem - stwierdził. - Chociaż patrząc na to, jak są złośliwi to pewnie nie zgodziliby się na to - cóż, chcąc nie chcąc Liluye na pewno wiedziała, że Święci z psami to akurat za dobrych relacji nie mieli.
- No teraz nie bardzo - zaśmiał się i podrapał po karku. - Po prostu to ukrywał, a teraz psy zaczynają węszyć, więc będą się czepiać każdego, z kim jesteśmy powiązani - wyjaśnił, siadając wygodniej.

- Nie ma? - spytał. - Akurat na niego trafiłem, okropny bałaganiarz - pokręcił głową i aż lekko się wzdrygnął.
- Wiesz, zawsze możesz wymówić się tym, że prywatne relacje nie pozwalają na przesłuchanie - powiedział po chwili obojętnym tonem. Najwidoczniej coś tam wiedzieć musiał.
- Z tego co mi wiadomo to nadal powinien tutaj siedzieć, w areszcie - odpowiedział. - Coś jeszcze chcesz wiedzieć, Liluye?
Dobrze, że nie zaczęła ryczeć!

- A co się stało? - no hej, on jej to i owo powiedział, to ona też mogła powiedzieć, prawda? - To skoro nie przepadacie za sobą to wykorzystaj to, że osoba, z którą się znasz osobiście, nie może cię przesłuchiwać. Masz prawo do wymogu o zmianę przesłuchującego.
- Pewnie ma obandażowaną nogę, skoro mu kolano przestrzelili. Czy tam zagipsowaną - mruknął. - Tyle się od cwaniackiego Coopera dowiedziałem.
I zapił swoje słowa kawą po irlandzku.

- Masz - odparł. - Jeśli osoba, która cię przesłuchuje jest twoim znajomym to nie może cię przesłuchiwać; możesz domagać się zmiany. To tak jak z lekarzem. Jeśli jest ci bliski, twoja rodzina, nie może cię operować - wyjaśnił.
- Lola to ta, która ma taką lokową czy jak wy to zwiecie, szopę na głowie. Taka nieogarnięta trochę? - podpytał, chcąc skojarzyć twarz z imieniem. Po udzielonej - lub też nie - odpowiedzi, William się przysłuchiwał krótkiemu dialogowi Liluye.
- Jasne - mruknął i wziął kielich kobiety, podnosząc się i kierując do kuchni. Tam, zgaszonego pod kranem, papierosa wrzucił do śmietnika. Dolał alkoholu, wymieszał i zaraz wrócił, podając go Liluye. - Poczekaj chwilę - dodał jeszcze i wziął torbę, z którą skierował się do sypialni; zaraz z niej wyszedł i opadł na kanapę.
- Pewnie już jest, a ja wątpię, by mieli mnie dopuścić do niego na odwiedziny.

- Nie dziwię się. A psy potrafią być wyjątkowo nieznośne.
I nie miał tu na myśli czworonogów, bo te wydawały się lepsze.
William musiał się zastanowić.
- Na pewno to, by się nie dał i nie sprzedawał - zaśmiał się do Indianki. - I żeby się trzymał, a w razie czego nie musi się o ciebie martwić, bo możesz liczyć na Betty czy też na mnie - dopowiedział swobodnie, jakby nie było mu głupio w związku z takim względnym wyznaniem.

- Nie jest tak łatwo sobie odpuścić i zapomnieć, Liluye - powiedział cicho, jakby do siebie i do własnych przekonań. Może coś w tym było? Prawdopodobne nawet, jeśli chodzi o Parkera!
- Wiesz, może coś mu obiecała, a Betty dotrzymuje obietnic i wbrew pozorom, ma dobre serce, Lilu - zaśmiał się. - Możliwe, że zdążyła się do ciebie przekonać czy coś?
Zastanowił się, patrząc na koszulkę, którą odłożył na szafkę.
- Jak długo szyjesz?

- Ano - mrugnął do kobiety.
- Nie wiem czy obiecywał. Nie wszystko mi mówił, ale przecież nie zaszkodzi, jakbyś spytała Betty, prawda? - zagaił.
Wbrew pozorom Will nie myślał, że to szkaradztwo. Czemu miałby tak myśleć? Dobrze wyglądało! A Liluye jeszcze go zachęciła, więc pewnie dlatego księgowy bezpardonowo skierował się po koszulkę, w drodze do niej ściągając tę, co miał już na sobie.
- Myślałem po prostu czy dałabyś radę później uszyć mi krawat - powiedział, zakładając powoli na siebie t-shirt.

Pewnie w głowie Liluye nadal siedział nagi Romero...
Gdy założył koszulkę, wedle własnego widzimisię ją poprawił. Jak widać, nie było problemów. Logo dobrze się prezentowało, długość też była odpowiednia i rękawy - choć przez chwilę wydawały się zbyt obcisłe, za krótkie - także pasowały. Najwidoczniej Liluye miała miarkę w oczach; pewnie sporo się przyglądała Parkerowi, ehehe.
- Powinienem jakiś znaleźć - mruknął i się zwrócił w stronę Lilu. - I jak?
Oczywiście odpowiedzi nie oczekiwał. Dobrze wyglądał.
PRAWDA?