Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

- Mam się cieszyć? Będę miał o czym z nią rozmawiać - rzucił z cichym śmiechem, dokańczając pierwszą butelkę piwa i niewiele myśląc - sięgnął po kolejną. Wbrew pozorom, Connor nie musiał się obawiać, że poza zwykłą gadką, o której wspomniał Willie, mogło kryć się coś więcej!
- Nie dzisiaj - przyznał. - Jutro albo na dniach spróbuję to wszystko sprawdzić. Jak coś się uda ogarnąć to wtedy cię poinformuję, dzięki - mruknął do Connora.
Jako że nie warto opisywać tego, jak panowie resztę czasu poświęcili na komentarze/ dogryzanie/ dopijanie alkoholu, to pewno po jakiejś godzinie czy dwóch Will pożegnał Eastmana, umawiając się z nim pod Vivą nazajutrz.

/zt dla obu

William, gdy tylko wrócił z Vivy, kończąc tym samym walentynkowy wieczór, poszedł się ogarnąć. Zadbał o to, by wcześniej położyć klucze w odpowiednim miejscu, żeby tylko przekazać je Gigi. Parker wstał, odświeżył się i zanim przystąpił do swojej pracy to jeszcze oddał klucze do baru Gigi, mówiąc jej od razu o tym, ażeby posprzątała wszystko. Oczywiście, pewnie mówił do niej tak, jakby w ogóle nie potrafiła zrozumieć słów księgowego.
Rozsiadł się w salonie, wcześniej rozkładając wszystkie papiery; rozliczone i nierozliczone faktury, bilanse do poprawienia, jakieś rachunki, które niekiedy były tak wypisane, że pożalsięboże. Uzupełnić księgi, wszystko, co śmieszne i z reguły nudne. Czasem sam się zastanawiał, jak mógł wybrać sobie taki zawód na przyszłość. Pewnie dlatego, że lubił pieniądze. Niemniej, Parker zadbał o to, by to, co należało do A, zostawić w jednym stosie, do B w drugim i tak dalej, i tak dalej. Podliczał, rozliczał; odejmował i dodawał, powpisywał do jednego, wykreślał z drugiego. Normalnie bawił się w latanie między kartkami. Jakieś dwie godziny po skończonej pracy i jej uporządkowaniu, siedział sobie w salonie, zastanawiając się nad spotkaniem z Indianką, jak i nad rozmowę z Connorem przedwczoraj. Wpisał w adres przeglądarki stronę tego rumblra, chcąc raz jeszcze przejrzeć notatki. Potem zaś postanowił sprawdzić czy dobrze myślał o tym sposobie sprawdzania IP. Chciał w końcu ogarnąć, kto to pisze i ewentualnie z taką osobą się spotkać. Taki miły i sympatyczny Will.
Stwierdził więc, że można spróbować, a nic mu nie zaszkodzi, no nie?

I. 56
Jako że Will nie był z zawodu informatykiem to można było się spodziewać, że nie będzie tak łatwo. Trochę pogrzebał w internecie, by dowiedzieć się czegoś więcej, no ale na tym to się kończyło. Za pierwszym razem próbował ogarnąć - nie wyszło.
Odczekał chwilę, jakoby chciał dotlenić, ekhm, mózg.

II. 71, ledwo, a to 6, yay!
Spróbował jeszcze raz. Jako że był cierpliwy (pewnie najcierpliwszy ze Świętych, hehe) to na spokojnie i bez pośpiechu zapragnął to ogarnąć. Trwało to nieco dłużej, jednakże uzyskał zamierzony efekt - posunął się dalej i czegoś się dowiedział.

Will był jednak niepocieszony, toteż stwierdził, że jeszcze spróbuje dowiedzieć się czy dane IP odwiedzało jakieś inne strony, jeśli tak - jakie? Może to mu da coś więcej, bo nawet jeśli dowie się, jaki to dostawca to jednak komu by się chciało jechać do Appaloosa?

Jako że Willie naprawdę chciał się dowiedzieć o co chodzi, to działał dalej. Jak na razie, szło mu dobrze i zadowalająco, toteż udało mu się to i owo dowiedzieć. Spojrzał na tę stronę ratlerka (wystarczył nagłówek) i pokręcił głową; jak zobaczył jeszcze te fora zrzeszające to stwierdził, że ma nadzieję, że nie trafi akurat na tego bloggera. Jeszcze brakowało mu, żeby ktoś do niego smalił cholewy (ach, ta pewność siebie!). Najbardziej go interesował ten pejsbuk i ewentualnie rumblr, bo nuż... dowie się czegoś?
Może uda mu się włamać i dowiedzieć, kto pisał notki na tym ghosthunters?

Parker próbował, chciał ogarnąć, a tu jednak psikus i wychodzi na to, że tyle się dowie, co nic. Wie tylko tyle, że adres dostawcy w Appaloosa, a jeden z prowadzących ten blog jest gejem albo zamierza przejść na tylne oddziaływanie przyjemności. Księgowy w to nie wnikał, bo to przekraczało jego umiejętności.
Westchnął ciężko, wyraźnie niezadowolony z tego. Cóż, najwyżej będzie próbował za jakiś czas albo... zobaczy się, jak to będzie.

/zt 

Po całkiem udanej akcji, lataniu z jednego miejsca do drugiego i do trzeciego, Parker w końcu dotarł do swojego domu. Wlazł, zamknął drzwi, poszedł się ogarnąć. Pewnie wypalił przy tym ze trzy papierosy, napił się nie wiadomo czego, jakieś teczki z roboty wyciągnął, by je nad ranem uzupełnić i walnął się do łóżka.

Parker przez część drogi zastanawiał się, na chuj ten łysy idiota wziął jego zęba, którego mu wybił. Z pewnością to nie było normalne. Kto, po bijatyce zbiera czyjeś zęby? Schorzenie, fetysz? Tego to raczej księgowy nie chciał wiedzieć. Inne też rozważał, choć bardziej się skupił na smaku krwi i dymie nikotynowym, którego posmak mieszał się z metalem w gębie Williama.
Gdy Święty dotarł do domu, ściągnął całą odzież wierzchnią, kierując się do łazienki, by przejrzeć się w lustrze. Po to, by zakląć na dziurę w górnym rzędzie zębów, która mu się nie spodobała ani trochę. Wypłukał jamę ustną, ogarnął się całkowicie, a w salonie pewnie zgarnął dwie tabletki przeciwbólowe na zaś, zapijając je czymkolwiek, co znalazł pod ręką.
Klapnął, zasiadł czy tam się położył; w końcu noc była. I zasnął z dziwną pustką w pysku, taki smutek.

Will był takim typem, że póki nie miał potrzeby czy ktoś nie miał potrzeby widzieć jego osoby - nie odzywał się. Nie chodziło tu nawet o jakiś powód czy przekonanie, że to on jest najważniejszy. Ot, wychodził z założenia, że jeśli ktoś ma do niego sprawę - wie, gdzie mężczyzna mieszka.
Już dawno Parker był na nogach. Pewnie nie robił nic konstruktywnego, znaczącego. Możliwe, że kawę parzył, więc pukanie do drzwi usłyszał niemal od razu, toteż podszedł i te otworzył.
- Beth - z takim lekkim uśmiechem (który jeszcze nie pokazywał wybrakowania), przywitał kobietę. - Masz cudne wyczucie czasu - wbrew pozorom, nie było tutaj złośliwości. Otworzył szerzej drzwi, wpuszczając lekarkę i zaraz za nią zamykając.

Gdy tylko Beth skupiła swoje spojrzenie na dolnej części twarzy księgowego, ten westchnął bezgłośnie. Dał się nawet podprowadzić pod okno, choć swobodnie mógłby się zatrzymać i zaprzeć w jednym miejscu, to Roberts dużo by nie zrobiła.
- Nie musisz mi matkować, Beth - zaśmiał się. - Pewnie, alkoholem. Od zewnątrz, od wewnątrz, jakkolwiek - taki kiepski żarcik; te były najlepsze. - Jak zawsze coś się dzieje w tym mieście. Nic szczególnego - odparł, by zaraz zwrócić twarz w stronę kuchni, gdyż właśnie była informacja, że kawa gotowa. - Chcesz też? - kiwnął w tamtą stronę, mając nadzieję, że lekarka wie, co ma na myśli.

Nie znali się od wczoraj, by Will nie ufał kobiecie. Naprawdę już sporo czasu minęło i pewnych tajemnic, rozmów mieli za sobą. Tyle lat znajomości, całkiem bliskiej, swoje robi. Księgowy więc nie oponował, a w jakimś stopniu chłodne opuszki palców były kojące.
- Uwierz mi, są tacy - choćby rodzice, bo pewnie co jakiś czas dzwonili. Oczywiście, Parker nie był z tych, co z każdym problemem się odzywali. Już tyle lat minęło! - Ejej, ale też nie jestem taki stary, by w ogóle nie wychodzić z domu. Bez przesady, Beth - kiwnął głową na wyrażoną chęć kawy, więc skierował się do kuchennej części, by takową przygotować kobiecie. Swoją mógł już wypić.
Oparł się o blat w niewielkim zastanowieniu.
- Naaah - na wspomnienie o szwach machnął ręką. - Będę musiał przejechać się do dentysty, ogarnąć wizytę. Nic szczególnego, za parę dni zejdzie - dodał, wskazując na swoją twarz.
Zaraz postawił kubek z kawą przed Roberts.
- Jakąś sprawę masz, że przyszłaś?

Najważniejsze, że Parker w tym wieku tak dobrze się prezentował! Służyło to mu, oby jak najdłużej.
- Proszę cię, na koordynację ruchową narzekać nie mogę - parsknął. - Nic nadzwyczajnego się nie stało. Ot, idziesz wieczorem, palisz papierosa, nagle trafiasz na łysego idiotę, któremu możesz napluć na łysą glacę, a potem leci - wzruszył ramionami. Jak widać - nie rozpaczał za bardzo. - Bardziej dziwi mnie to, że ten typek wziął ząb, który mi wybił - zamyślony, uniósł spojrzenie gdzieś ponad głowę kobiety, a potem swoją pokręcił, chcąc wyzbyć się tych myśli.
Prawdę mówiąc to rzadko kiedy nosił. Przede wszystkim chyba wtedy, gdy przychodził do Beth, o!
- Ta, trójka poszła, na szczęście - aż cmoknął, językiem mimowolnie przesuwając po luce między zębami. - Dzień nudny, wieczór, cóż, niezbyt radosny, ale zdarza się. Nie ma co płakać nad wybitym zębem, no nie?
Przewrócił oczami, słysząc jej słowa.
- Jasne, że nie musisz, Beth. Ciekawy byłem.

- Albo ogólnie mogłaby stąd spieprzać, jeśli nic nie robi - stwierdził nieco oschłym tonem. Takie było jego zdanie. Latali z jednego miejsca na miejsce, zamiast zająć się sprawą raz, a porządnie. Dziwne, że jeszcze się nie toczyli, bo te donuty i kawkę to wpieprzali za dziesięciu. Ot, takie przekonanie przez te amerykańskie komedie.
- Ciesz się, że mam lenia - zagroził jej, choć nie wiadomo, co by zrobił. - Rozważałem nawet to, że jemu musiał wypaść i nie miał kasy na protetyka. Ohyda - wzdrygnął się ledwo zauważalnie, sięgając po popielniczkę i papierosy. Odpalił sobie od razu.
Na komentarz z miejscem na papieros, uśmiechnął się.
- Nie, dobrze, że to była trójka. Tak czy siak nadal mogę sobie wetknąć - wzruszył ramionami. - Mostek, koronka, implant, cokolwiek - dodał.
Kiwnął w zrozumieniu.
- Jak widać, żyję, więc jest dobrze, Beth - mrugnął do niej. - Jak tam u ciebie?

Wzruszył ramionami na jej słowa. Niespecjalnie wydawało mu się, że byłoby gorzej. Pewnie byłby z tym problem, gdyby w Old Whiskey nie było policji, ale hej - wystarczą Święci, prawda? Dobrze by się to prezentowało, a co!
Uśmiechem skwitował jej reakcję na tę myśl. Oczywiście, jego także to obrzydzało, ale cóż - niektórzy mieli naprawdę nierówno pod kopułą, więc wszystkiego mógł się spodziewać po pewnych osobach (pozdrawiam, Skittles).
- Wiesz, jeśli chcesz, to mogę załatwić ci osobę, która sprawi, że też będziesz mogła wetknąć papierosa między drugą jedynkę a dwójkę - powiedział poważnie, choć w jego głosie dało się słyszeć, że to żart. Beth pewno wiedziała, że Parker nie był skory do uderzenia kobiety, o ile (!) nie dostał z zaskoczenia, co jest sensowne w takich sytuacjach.
Napił się kawy, mrużąc nieco oczy.
- Praktykantkę? Tę blondynkę, ta? - spytał, chcąc się upewnić. - Zawsze możesz to zrobić, by ją utemperować. Przyda się dziewczynie - dodał, opierając się o blat kuchenny. - Ale też się przepracowywać nie możesz, Beth. W tym wieku? - spojrzał na nią sceptycznie i się nieco skrzywił, bo udawał, że jej współczuje.