Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

W wyrazie zauważalnego rozbawienia, Parker zakrył twarz dłońmi. W sumie można byłoby pomyśleć, że księgowy w tym momencie się załamał czy coś w tym stylu, choć - spojrzawszy na jego ramiona, które drżały - to jednak ta myśl nie była tą wiodącą, a co najwyżej sprytnie zakamuflowaną pod rozbawieniem.
- Weź mi o tym nic nie mów. Niedobrze mi - zarzucił, zerkając rozbawiony na Beth. Co prawda, z pewnością były gorsze rzeczy, które znacznie szybciej mogły go zniesmaczyć, aczkolwiek wizja szczęki w szklance jest, cóż, okropna.
- Ach, nic szczególnego. Tylko niech pamięta, że to, iż człowiek wie, po jakie leki chce przyjść, które są nasenne, przy czym mówi otwarcie o problemie, to nie znaczy od razu, że jest ćpunem - odpowiedział, krzywiąc się. Roberts znała jego stosunek do narkotyków. - Nachalna nieco było w tej sprawie - dodał, a to, że cóż, względnie umówił się z Catherine, to o tym wiedzieć Beth nie musiała.
Pstryknął palcami, wskazując na lekarkę.
- Będę o tym pamiętać - stwierdził nagle. - Ty z kolei mogłabyś pamiętać, że jak będziesz chciała ogarnąć mi laskę, to niech będzie miała ostrze. Przyda się.

Głupi nie był, nawet jeśli to było tylko 29 punktów inteligencji! Znał Beth, ona znała jego - wiadomo więc, jak to jest.
- Wiesz, wtedy akurat o tym nie pomyślałem, a stwierdziłem, że jeśli nie jest to coś, co lepiej załatwić po znajomości, to co mi szkodzi - strzepnął popiół do popielniczki. - Ale fakt, trochę podejście powinna wyrobić, ale wierzę, że jeszcze znajdą się tacy, co dadzą jej popalić, chociaż z drugiej strony aż tak źle nie jest. Chwila przygotowania i ogarnięcia - odpowiedział. W końcu nie wiedział, że pewnie po spotkaniu z państwem Smith to Cath nieco pokory w sobie będzie miała.
- W sumie - zastanowił się. - Niewielki miotacz ognia byłby lepszy, no ale... niech będzie - uśmiechnął się uroczo. - Liczę na twoją kreatywność, Beth - napił się kawy, dokańczając tym samym myśl.

Z każdym wymienionym dodatkiem do starej laski do chodzenia, Will kiwnął, potwierdzając. Dopiero gdy wspomniała o papierośnicy, pokręcił głową.
- Nie, nie jest mi to potrzebne. Papierosy wolę mieć przy sobie, w kieszeni, a nie nosić w lasce - stwierdził, przysuwając sobie krzesełko, na którym zasiadł po chwili. Zatem teraz było wygodnie, Beth nie musiała nadwyrężać szyi, zaś Parker nóg, jakkolwiek by to nie brzmiało. Pewnie niektórzy mają nadzieję, że zaraz coś się wydarzy między Roberts a Parkerem, jednakże muszą się zawieść - nie ma na to planów.
- Jasne, Beth - odpowiedział, z delikatnym uśmiechem. - Przecież nie jest mocno rozcięta, więc to tylko kilka dni - dodał. - Ja pewnie też na jakiś czas wyjadę, żeby jechać do tego dentysty i ogarnąć - cóż, miał taki zawód, że jednak musiał odpowiednio wyglądać!

- Dokładnie - odparł z uśmiechem i nawet po torsie się poklepał, jakby wskazywał miejsce, gdzie najczęściej mieszczą się papierosy i zapalniczka Parkera. Pewnie już nie raz i nie dwa podejmowała się tego tematu, którego efekty - jak widać - nie były dla kobiety zachwycające.
- Jasne, nie ma sprawy. Sam muszę zajrzeć i popracować - stwierdził i odprowadził Beth do wyjścia. - Współczuję, chociaż dobre to, że nie biega i nie drze się na wszystkich ta Rowan - dodał z nikłym uśmiechem. - Do zobaczenia, Beth.
Niedługo po wyjściu kobiety sam Parker się ogarnął, posprzątał i wyszedł.

warsztat ->

/ nie wiem jaka pora, dostosuję się

Parker akurat kończył swoją pracę. Wszystko składał w niewielkie stosy, które - poprzedzielane kolorowymi zakładkami - zostały ułożone w jeden, znacznie większy. Miał lada moment schować, a tutaj nagle ktoś zapukał i zastukał, więc Will nieco się ociągał, zanim ostatecznie dotarł do tych drzwi frontowych i je otworzył.
- Szybko ci przychodzi ta tęsknota, Maro - palnął żartobliwie. - Co się dzieje?

Uniósł brwi.
- Zawsze tak szybko przechodzisz do rzeczy? No proszę - westchnął z nieco udawanym zaskoczeniem i zaraz pokręcił głową. - Nie mam. Pewnie gdybym miał piwnicę to połowę rzeczy nie trzymałbym na górze - dodał i spojrzał od razu na samochód.
- Klient nic więcej nie chciał powiedzieć? - jakoś nie spieszyło się księgowemu, by zajrzeć do tego z P. - Można gdzie indziej sprawdzić. Może Betty nam użyczy jakieś lokum? - oczywiście, dziwnie dla osoby postronnej mogłoby to zabrzmieć, ale kto by się przejmował...

- Jak Viagrę zażywasz to wszystko możliwe - powiedział pewnie i z rozbawieniem. Co prawda, szybciej zakładałby, że to Baker zażywa, ale kto go tam wie.
- Wiesz, gdybym ja lada moment miał zginąć to też pewnie zacząłbym ściemniać, będąc na jego miejscu - mruknął, drapiąc się po policzku. Niezbyt przyjemna sytuacja, to trzeba przyznać, jednakże jaką mieli pewność, że mówił prawdę?
- Czekaj - Parker na chwilę zniknął w tym niewielkim domu bez piwnicy, sięgając po kurtkę i te pomniejsze dyrdymały. Zaraz był gotów do wyjścia, zamknął tylko drzwi, upewnił się, że to, co mu potrzebne, jest w kieszeniach i mogli wsiąść do auta, aby skierować się do Betty.

/ dom Betty ->

Oczywiście, że się nie pokazał. Will już tak miał. Opatrunku może nie ściągnął przez te dni, tylko wymieniał posłusznie. Nie musiała się o to martwić i gdyby to był zakład, cóż - przegrałaby. Szwy już go męczyły, a rana zaczęła się goić.
Beth miała doskonałe wyczucie czasu, bo akurat Parker był kilka minut po prysznicu, który wziął kiedy tylko wrócił ze stacji benzynowej. Mężczyzna zdążył się wytrzeć, przywdziać coś wygodnego, a gdy kierował się do kuchni to wtedy usłyszał pukanie do drzwi.
Po chwili je więc otworzył. Wcześniej nawet przeczesał niedbale swoje wilgotne włosy.
- Beth - rzucił na wdechu i zaraz się uśmiechnął, wpuszczając kobietę do środka. I żeby nie wyszedł z Willa cham i prostak, księgowy dosyć prędko wziął od kobiety torbę lekarską (jakby była ona naprawdę ciężka!) i zaniósł w międzyczasie do salonu czy tam części kuchennej. A porządek, jak zwykle, panował w tym miejscu.  

Okej, takim posunięciem Will odrobinę (ale naprawdę, niemalże tyle co nic!) się zdziwił, jednak nie zaczął rozmyślać nad tym wszystkim.
- Ta, niedawno wróciłem ze stacji - wyjaśnił. - Wiesz, praca na zlecenie, odbudowywanie - dodał, wzruszając ramionami i zaraz odruchowo, jak tylko wspomniała o jego włosach nawet gestem, znowu te przeczesał.
Parker uśmiechnął się szerzej, opierając się o blat kuchenny, uprzednio wstawiając wodę na ewentualną kawę lub herbatę.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. Już za bardzo drażni to wszystko i się odechciewa. Ujma dla mojego oblicza - powiedział ze śmiechem i otaksował Beth spojrzeniem. - Dobrze wyglądasz - skomplementował po chwili.

- Lekarskie zalecenie, by nie zastygnąć w jednej pozycji - zażartował, bo jednak nie można aż tak było narzekać na jego sylwetkę i kondycję, moi mili. Nie bez powodu ma aż 24 punkty! - A tak na poważnie to trochę grosza się przyda - wyjaśnił. I widzę, że autorka mi nie zapomni tych 50$, ech. Następnym razem podbiję do 70$, żeby nie było! Niemniej, na następną informację, William nieco się zdziwił.
- Będę miał to na uwadze - powiedział, zacieśniając usta w wąską linię, która otoczona była kilkudniowym zarostem. Jakoś Will nie miał problemu z zapuszczeniem odrobinę włosów, skoro potem i tak na nowo będzie to ogarniał. - Jak to stanowi? - spytał dopiero po upływie kilku sekund ciszy. - Słyszałem, że jest nowy glina tylko - dodał, podkreślając ten niski stopień. Będzie musiał podejść do Bakera wtedy i pogadać. No, chyba że wie, chociaż skąd?
A tam próżność. To po prostu pewność siebie i nieco narcystyczne podejście!
- Proszę - powiedział, takim tonem, jakby lada moment chciał się z nią przekomarzać, aczkolwiek Will zaraz posłał kobiecie delikatny uśmiech, w palcach obracając długopis. - Coś ciekawego się u ciebie dzieje poza pracą? - rzucił, tak jakby od niechcenia i przechylił głowę tak, by ułatwić kobiecie ściągnięcie szwów.
A ten błysk to zarejestrował od razu, lecz nijak zareagował.

Miejmy nadzieję, że to byłyby te ciekawsze zalecenia, o których nie będziemy się rozpisywać.
Will parsknął cicho.
- Ta. Nieśliśmy dystrybutor i musiałem źle stanąć, więc z mojej winy pudło poszło na niego, przewalając go - odpowiedział i podrapał się po ramieniu. - Zepchnąłem z niego ten dystrybutor. Dziwię się, że palców jeszcze nie straciłem - dodał i wymownie zerknął na swoją dłoń, którą mimowolnie poruszył. - Potem przepchnąłem i na tym koniec. Teraz, na dniach, znowu trzeba będzie wstąpić - napomknął mimochodem.
Oho! Widzę, że autorka zaczyna mi subtelnie grozić naliczaniem, więc będę pamiętać, czego nie robić, a jakże. Niemniej William nie miał problemu z tym, jak stanęła Beth czy jak blisko niego się znalazła. Nie był dzieckiem, które kręciło głową niecierpliwie, bo tej niecierpliwości to naprawdę trudno się doszukać u księgowego. Niemalże jest to niemożliwe.
- Ugh - westchnął ciężko. - A przedstawił się, coś więcej powiedział, o co cię pytał? - spojrzał kątem oka na lekarkę. Oboje dobrze wiedzieli, dlaczego Parker chce się dowiedzieć tego i owego. Wypada uprzedzić Bakera, porozmawiać z nim, a poza tym - sama świadomość też jest potrzebna. Ponadto księgowy musi napomknąć o tym, bo raczej był pewien, że Święci sami będą wiedzieć, że nie ma co liczyć na pomoc Beth wciąż i wciąż, bo musi się pilnować.
Will złapał za swoje ucho delikatnie, marszcząc przy tym nos.
- Dziękuję - powiedział, podnosząc się i właściwie stając tuż przed Beth, w odległości kilku, niewielkich centymetrów.
Parsknął na jej słowa.
- Nigdy tego nie zrobisz - odparł, nachylając się w stronę postawionych wcześniej kubków, które zdążył wyciągnąć. - Ale jak będziesz chciała to ja mogę się tym zająć - rzucił z rozbawieniem, bo wiedział, że kobieta nigdy na to by nie pozwoliła.

- Muszę. Do pracy mi są potrzebne - zaśmiał się i kiwnął na następne słowa. Na wspomnienie o Catherine nieco zmarszczył brwi, bo przypomniało mu się, że już daaawno miał z nią iść na randkę, choć nie powiedział, że to randka. Nic z tego nie wyszło, a z tego, co ostatnio się dowiedział - nieszczególnie żałuje. - Niektórzy tak mają. Niestety nic z tym nie zrobisz. Zawsze możesz do niej oddelegować tych najgorszych, te stare prukwy i dziadów - mrugnął po chwili z pewną dumą w głosie, bo na taki świetny pomysł wpadł, a co.
Kiwnął lekko, z jakimś niezadowoleniem w głosie, kiedy wydał z siebie gardłowe "mhm". Nie podobało mu się to, a każdą przekazaną przez lekarkę informację, odnotowywał w pamięci, by powiedzieć co nieco Bakerowi później, jak się z nim spotka. O ile.
Mężczyzna dlatego też nie dzielił się tymi sprawami. Im mniej wiedziała, tym lepiej spała, a i to było swego rodzaju bezpieczeństwo i troska o nią. Pewnie gdyby wiedziała o wszystkim to by chyba zsiwiała i w ogóle miałaby stracha o Parkera.
Księgowy się zaśmiał i spojrzał na ten palec, w który lekko pstryknął swoimi.
- Kto jak kto, ale ty powinnaś wierzyć w moje umiejętności. Jak chcę to też potrafię być cwany - powiedział po chwili z uśmiechem, sięgając po herbatę, bo takową też pił. Od czasu do czasu. - No, chyba że za takiego mnie uważasz, to nie mamy o czym rozmawiać, Beth - dodał ze śmiechem.

Parker przymrużył oczy i spojrzał na Roberts z uśmiechem, który świadczył o tym, że częściowo myśli przeszły na inny, niezbyt nadający się na ogólną rozmowę tor, ale z drugiej strony prezentował się tak jak większość uśmiechów u mężczyzny - przyjaźnie. W miarę.
- Wydaje mi się, że wytrzymałaby te dwa miesiące. Ledwo, ledwo, ale z uparciem - parsknął i pokręcił głową po chwili. Przy okazji zastanowił się czy czasem nie powinien napomknąć o Catherine, o jej przynależności do Buendii. Stwierdził jednak, że nie nazwie wszystkiego odpowiednio, a po prostu powie o tym, co sam uważa za słuszne. Jak już wcześniej było powiedziane - im Beth mniej wie, tym lepiej. Dla niej samej. Taka troska ze strony księgowego. - Wiesz, ale i tak nie radziłbym ci się z nią zbytnio spoufalać - powiedział i spojrzał na kobietę znacząco. Nie miał jednak zamiaru tej myśli rozwijać bardziej. Beth mogła zauważyć o co chodzi lub się domyślić.
Najpewniej sam William doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Beth się zamartwia. Sam przecież musiał też dbać o to, by zobowiązania wobec gangu nie były czymś, co koliduje z jego pracą. A skoro w Vivie czy w warsztacie też uzupełnia całą księgowość - ot, współpraca, czyż nie?
Spojrzał na nią sceptycznie i z pewnym rozbawieniem.
- Tak, na pewno zrozumie i się przestraszy - żachnął się i napił przygotowanej wcześniej herbaty czy tam kawy (kto by się tym przejmował...). Kiedy Roberts do niego się zwróciła z tym jakże ważnym pytaniem, księgowy najpierw zmrużył oczy, potem zmarszczył brwi i spojrzał na nią z powątpiewaniem.
- Nie, nie możesz - powiedział i zaraz się uśmiechnął, nieco złośliwie. - Czasem głupie pytania zadajesz, Beth - dodał po chwili z rozbrajającym triumfem na twarzy. Tym samym znaczyło, że kobieta śmiało może sobie na to pozwolić, o.