Dom Elisabeth

Och, cóż. Możliwe, że Parker był świadomy tego jak działał na kobiety i czasem potrafił zagrać tak, by dla niego sytuacja była najkorzystniejsza. Wiedział jednak, że jeśli chodzi o Beth to nie ma aż tak łatwo.
- Nie, z pewnością tak nie będzie, Beth - wyjaśnił i nawet pokręcił głową. Nie mógł być pewien, aczkolwiek mógł mieć takie założenie, prawda? Przecież Święci musieli być świadomi, że osoby, które nie przynależą do gangu, a które mają swoją legalną pracę to jakoś muszą się pilnować i nie pokazywać. Nawet Parker jako osoba, która była księgowym z tym całym udokumentowaniem, nie chodził dzień w dzień w kurtce z czaszką na plecach.
- Obojętnie, naprawdę - odparł po chwili.

- Jakoś to będzie - odpowiedział.
Dobrze, że Brutus nie wywalił, kiedy Connor tutaj był, bo jeszcze nie dość, że zachowywałby się jak siedmiolatek, to jeszcze jako siedmioletnia dziewczynka, którą wystarczyłoby wcisnąć w sukienkę i kokardkę na tym jego irokezie. Tak by się przeraził pewno.
Parker zaś podrapał kota za uchem, palcami niespiesznie smagając łepek zwierzęcia.
- Ale co nie powinienem? Pić? - aż prychnął z pewnym niezadowoleniem, bo co jak co, ale akurat teraz miał większą ochotę na alkohol. Pewnie chwycił szklaneczkę, której jeszcze nie opróżnił.
I ten ekwipunek niedługo stąd zniknie, przecież i tak wszystko w torbie, więc nie widać, co tam jest!

- Do twojego wewnętrznego lekarza zdążyłem się przyzwyczaić - mrugnął do kobiety. W końcu nie znali się od wczoraj, a kilka lat, podczas których zdążyli na tyle się poznać, żeby wiedzieć co nieco o sobie, jak nie więcej.
Spojrzał na te tabletki, które obrócił w dłoni, marszcząc przy tym brwi, jakby chciał doczytać nazwę. Chyba był za bardzo zmęczony, by jednak móc rozczytać odpowiednio, więc sobie to odpuścił.
- Nie mieszam, nigdy. Powinnaś o tym wiedzieć - zaśmiał się, odkładając buteleczkę na stół. - Ile gojenie się będzie trwało? - spytał, bo jednak z chęcią już ściągnąłby opatrunek.

- Dokładnie. Beth, jako lekarz masz powołanie, inni mają zadania. Niektórzy czują, że coś powinni zrobić, bo jest to prawidłowe. Nie tylko dla nas samych, ale i miasta - stwierdził, nieco obojętnym tonem, ale kobieta wiedziała, że on często tak właśnie mówił. - Po prostu... coś trzeba robić w życiu, nie? - parsknął, wzruszając ramionami.
- A będę mógł chociaż zmienić opatrunek na mniejszy? Bo czuję się niekomfortowo z tym, jakbym miał kolczyk - pokręcił głową, jak dziecko, ale co się dziwić. Źle mu było.
- No, to na pewno. Trochę się czuję przygłuszony, ale to powinno minąć. Mała blizna na uchu nic nie zrobi, skoro nie będzie rzucała się w oczy.
I stuknął w szklaneczkę lekarki.

- Wiesz, że i tak to zrobię. Chociaż zmienię na mniejszy - parsknął. Pewnie te super maści by dostał czy inne płyny, żeby nie musieć nosić opatrunku, bo może i Beth nie zdawała sobie sprawy, jak źle się z tym czuł i dziwnie wyglądał.
- Ta, ta, wiem - przytaknął, dopijając alkohol i pustą szklaneczkę odstawił na stół, uśmiechając się do kobiety nieznacznie.
- Nie mam powodu do śmiechu, każdemu się zdarza - odparł, wzruszając ramieniem i przyglądał jej się przez moment, w pewnym milczeniu. Poza tym to powinien dostać order za to, że nie zapalił papierosa, bo już trochę tutaj siedzieli.
- Dobra, będę się zbierał - uznał po chwili, podnosząc się i zarzucając na ramiona kurtkę. Wziął jeszcze torbę z całym swoim ekwipunkiem, jednakże zamiast skierować się do wyjścia to podszedł sobie do Beth całkiem swobodnie.
Tam jakoś się nie wstydził (bo niby czego by miał?) i nie obawiał (tu miał, w jakimś stopniu), więc nie minęła chwila, jak dłoń ułożył tak, że palce mogła czuć na szyi, jedynie kciuk na policzku, który muskał niespiesznie. Nawet po chwili ucałował Roberts; równie leniwie, z pewną namiętnością.
- Dobranoc, Beth.
I poszedł.
/zt