Dom Elisabeth

- Mam nadzieję, że Beth coś ma. Wcześniej z tym nie było problemu, choć wydaje mi się, że Connorowi zaczął udzielać się syndrom opóźnionego buntu młodzieńczego - odpowiedział, kręcąc głową i czekając na odzew z domu.
Jednak takowego nie było, więc jeszcze raz zapukał.
- Lepiej, żeby coś miała, bo jak dziecko się zachowuje.

Odwrócił się, gdy usłyszał głos lekarki.
- Cześć, Beth. Mała pomoc nam się przyda - powiedział z uśmiechem, rozplątując ramiona. Zerknął na Clausa, a potem na samochód. Dopiero po chwili kobieta przypomniała mu, że przecież i on ma coś z uchem.
- Mamy mały, ruchliwy i chwilowo ogłupiały problem - wyjaśnił pokrótce. - Masz coś uspakajającego? Bo Connor spadł z dachem i rękę sobie złamał i chyba przypomniały mu się lata dzieciństwa - dodał po chwili.

Milczący murzyn pewnie zajął się pilnowaniem samochodu, hehe.
I nie musiała tego robić. Wystarczy, że Will już miał problem z uchem. Nie chcemy przecież, by one mu zwiędły, no nie? To nie byłoby zbyt sympatyczne czy wygodne, ani trochę.
- Już nawet go nie czuję - zażartował, podchodząc do samochodu.
- Connor, wysiadaj - stuknął w drzwi auta, pewnie zaraz przymierzając się do otworzenia ich.

- Wyłaź - stuknął raz jeszcze.
I spojrzał na Beth, przy czym pokręcił głową.
- Jest po prostu w szoku i się obraził, bo nie będzie mógł się bawić w cokolwiek ze złamaną ręką, Beth, także wątpię, by była mu potrzebna hospitalizacja, w której jeszcze bardziej zgłupieje - odparł, drapiąc się po nosie i po chwili otworzył drzwi, wyglądając zza nich.
- Wyłaź, Connor. Nastawimy ci rękę i będzie spokój - powiedział.
- Tylko to mu się przyda. Nie zapowiada się na to, by miał jakąś większą krzywdę. To nie było aż tak wysoko, może piętro?

Okej, tego Will się nie spodziewał i spojrzał zdziwiony na to, co Beth robi. I cóż, kłamstwem byłoby, gdyby takie podejście mu się nie spodobało.
- Na jak długo? - spytał, a następnie rozejrzał się za Clausem, którego w tych ciemnościach nie dostrzegł. - Może jak się zbudzi to zacznie się zachowywać - mruknął po chwili, opierając się bokiem o drzwi auta.

Will kiwnął głową i wziął się za wyciąganie Connora z tego auta, coby posadzić na pace czy nawet na ziemi.
- To już Baker go przyprowadzi do przychodni, ja będę pracować i nie będę miał czasu - jasne, pewnie by miał czas, ale jednak praca to praca, wykonywać ją trzeba, a Sue jest bardziej przekonujący, to i Eastman za nim pójdzie, no nie? Tak przynajmniej sobie pomyślał księgowy.
- Dzięki, Beth - powiedział po chwili.

Spojrzał na tatuaż. Szkoda, że nie mógł dostrzec dzieła Skittlesa. Pośmiałby się chociaż.
- Może lubi niedźwiedzie? - rzucił pytaniem na pytanie Beth i wzruszył ramionami.
Oczywiście, że Parker wykonał polecenia. Przytrzymał Connora, ledwo powstrzymując się od tego, by mu czasem w ten ryj nie przyłożyć za zachowanie. Jednak kiedy Beth skończyła ogarnianie jego osoby i połamanej ręki, ten go znowu ułożył w aucie, kurtką go przykrywając.
- Dobra, ty odwieziesz Connora, a ja napiszę Bakerowi, żeby najwyżej jutro z nim podszedł do przychodni - powiedział do Clausa i pożegnał się z nim, następnie idąc za Beth.
- Mi nic nie jest - stwierdził po chwili, co prawda, był nieco ogłuszony, ale względny humor mu dopisywał. Wszystko, co było jego, w ekwipunku to miał przy sobie.

- Bez przesady, Beth. Trochę mi naderwało i trochę krwi poszło, nic strasznego, naprawdę - nie wiadomo czy Parker się z nią droczył, czy naprawdę tak uważał.
Zanim jednak usiadł, to w drodze do kuchni, zdążył z siebie ściągnąć kurtkę, którą położył na jakimś meblu i odłożył torbę ze swoimi rzeczami. Sięgnął także do kamizelki, której się pozbył i dopiero wtedy zasiadł, czekając.
No bo lepiej się nie odzywać, jak zaraz ktoś ma się nim zaopiekować, nie?

William miał ochotę pożartować, pośmiać się chwilę, ale jednak widząc wyraz twarzy Beth może nie tyle był przerażony czy się czegoś obawiał, a po prostu nie miał zamiaru dolewać oliwy do ognia, skoro sytuacja i tak nie była ciekawa. Kobieta z pewnością jego humoru by nie podzielała, co wcale a wcale nie powinno go dziwić.
Czekał więc spokojnie, nie ruszał się. Może dwa razy syknął, a gdy już mu założyła opatrunek to odruchowo pokręcił głową i stwierdził, że mu strasznie niewygodnie. Pewnie jak wróci do siebie to ściągnie ten opatrunek albo chociaż nałoży mniejszy.
- Ej! - zawołał, po chwili rozmasowując ramię, bo jednak trochę to go zabolało. - Teraz naprawdę nie przesadzaj. Poszło jak poszło, problemu nie ma, Beth, naprawdę! - nawet wzrokiem ją odprowadził do tej lodówki. - Jest okej.

Parker westchnął ciężko. Spodziewał się kazania ze strony Beth i choć chciałby się do tego przyzwyczaić to jednak nie było tak łatwo. Pewnie jednym uchem część jej słów wypuszczał, żeby przez natłok informacji nie zaczęła boleć go głowa.
Nic jednak nie mówił, nie chcąc kobiecie przerywać. W końcu wychowanie swoje robiło, nie? Obserwował tylko bacznie Beth, przyglądając jej się w zastanowieniu.
- Wiem, Beth, wiem o co ci chodzi - powiedział cicho, kiedy kobieta skończyła swój monolog. Nawet delikatny uśmiech przemknął przez twarz mężczyzny, kiedy wyczuł na swoim policzku jej dłoń. - Ale też wiesz, że nie miałem do kogo zaprowadzić Connora, a w przychodni od razu zaczęliby wypytywać, wszystko zapisywać, a jeśli chodzi o zdrowie to tobie ufam - wyjaśnił.
Parker pewnie nawet ściągnął z twarzy dłoń Beth, by lekko ucałować jej wierzch.
- Postaram się ich nie przyprowadzać, ale wiesz jak to jest...