Dom Jacoba i Naiche

Lola wzięła oddech i odwróciła wzrok, nie wiedząc co powiedzieć.
-Wiesz, że nie.-odezwała się w końcu.-Będziesz mieć teraz rehabilitację i...-zaczęła i urwała.
I co? I wszystko się jakoś ułoży?
Wzięła Rodrigo na ręce i spojrzała jeszcze raz na niego.
-Chodź do domu.

Westchnął ciężko i wyszedł z samochodu. Trzasnął drzwiami i zabrał z bagażnika torbę. Pozekał jednak pod drzwiami na dziewczynę, jakby bojąc się samemu wchodzić do domu.
- Zostaniesz tu? - Zapytał, siadając na kanapie. Rodrigo wyskoczył z rak loli i podreptał na poduszki obok chłopaka.

Policjantka jeszcze chwilę siedziała w aucie, jakby to wszystko rozważając. A może próbując się uspokoić...?
W końcu wysiadła z auta, zamknęła ostrożnie drzwi i weszła z nim do domu.
Patrzyła na swego psa, jak zajmuje miejsce koło swojego pana.
Wzruszyła ramionami.
-Nie wiem. Trochę od ciebie to zależy, co?-mruknęła, siadając na podłodze, w jego nogach, by oprzeć sobie głowę o jego kolana.

- No chyba to jasne, ze chcę żebyś została - mruknął, może nieco urażony tym, że lola myślała o tym... by wyjść? Nie mieszkać z nim? Chociaż na ten czas?
Westchnął ciężko. Musiał przestać myśleć o odcięciu sobie ręki i pochowaniu jej za domem.
- Padam z głodu... - dodał słabo.

Lola po prostu nie mogła się ciągle pogodzić z myślą, że musi na kimś innym polegać! To było straszne! I pewnie to samo uczucie towarzyszyło przez cały czas Naiche, gdy nie miał pieniędzy na operację, utrzymanie i... i w ogóle. Ale kompletnie nie potrafiła w tym momencie skojarzyć podobieństwo między swoją frustracją a jego. Cóż.
-To zostanę!-stwierdziła szybko, z energią i ekscytacją, podrywając się do góry i dając mu buziaka w czoło.
Chyba wiele kobiet w Old Whiskey było nieco bipolarnych.
-To dobrze. Bo zrobiłam obiad.-powiedziała wesoło, kierując się w stronę kuchni.-I kupiłam ci czekoladę dietetyczną. I może nawet pozwolę ci ją zjeść przed obiadem. Chcesz?

- Nie, nie chce przed obiadem... najadłem się czekolady w szpitalu - mruknął i aż go zemdliło na myśl o słodyczach.
Wziął na rękę goi się do niego przytulił.
- Powiedz... co z ta twoja przyczepa, hm? - zapytał, wciąż przykładając sobie pliczek do miękkiej sierści psa.

Lola uśmiechnęła się pod nosem. Jej niecny plan zadziałał. Obrzydzić Naiche czekoladę do tego stopnia, że będzie prosił o sałatę. Genialne. Cóż. A raczej usprawiedliwiła swój uczynek taką ideologią.
Nakładając obiad na talerze, obejrzała się do tyłu, gdy usłyszała pytanie.
Westchnęła ciężko.
-No... dach się zawalił. Podobno zebrało się za dużo deszczówki no i...stało się!-powiedziała, aż wzdrygając się na samą myśl.-Ale nic się nikomu nie stało. To w sumie najważniejsze, tak?-odezwała się chwilę potem, czując wewnętrzną potrzebę przywołania pozytywu sytuacji.

- Dobrze, dobrze... jeszcze by tego brakowało, by tobie sie coś stało... - westchnął - zdecydowanie za dużo wypadków... podobno Liiluye jest w szpitalu. Coś z ciążą.
Nie chciał jednak mówić nic więcej, ze się martwi, bo Lola pewnie by nie chciała tego słuchać.
- Lola... hm, nie chciałabyś wyjechać?

Blondynka spojrzała na niego z rozczuleniem, gdy się tak o nią martwił.
-Nic mi nie jest.-zapewniła go, jakby to nie było kompletnie widoczne, po czym postawiła przed nim talerz z zapewne jakimś super meksykańskim i bezglutenowym daniem.
Zmarszczyła brwi, momentalnie dostając trzęsawki na samo brzmienie imienia Liluye. Jednak nawet ona się zaniepokoiła, słysząc o ciąży. W końcu dziecko było niewinne, tak? Nawet, jeśli w przyszłości miałoby być brzydkie, śmierdzące i głośne.
-Co? Co się stało?
Usiadła obok niego, głaszcząc psa. Uniosła gwałtownie głowę na jego pytanie.
-Co? Gdzie?-spytała nieco przestraszona.

Wzruszył ramionami. Zabrał sie do jedzenia; był tak głodny, że wszystko mu smakowało, nawet tortilla z kartonu.
- Nie wiem, nie chciała mówić. Ale... wiesz, widziałaś jak wyglądała. Boję się, że mogło się stać coś poważnego.
Przełknął kilka kęsów.
- Gdzie chcesz, na wakacje.

Westchnęła.
-No ale to chyba początki dopiero, nie?
Bo przecież ani brzucha nie miała, ani nic...
Trochę się uspokoiła, słysząc słowo "wakacje". Już się bała, że Naiche będzie chciał gdzieś wyjechać na stałe. Z nią lub bez niej.
-Ummm...-przetarła wierzchem dłoni brodę, zastanawiając się.-Ale tak teraz? Wiesz, dopiero co miałam urlop no i tak...-wzruszyła ramionami, ciągle o tym myśląc.-...na długo?

- Na ile byś chciała. Musze się stąd wyrwać, naprawdę. Nie chcę jechać bez ciebie... - powiedział, mieszając widelcem w papce z mięsa i fasoli.

Lola normalnie bardzo chętnie by pojechała. Pewnie na samo pytanie zerwałaby się do góry i zaczęłaby pakować swoje rzeczy! Nie potrzebowałaby przekonywań, zaproszeń ani niczego, byleby tylko zobaczyć choć niewielki kawałek świata, przeżyć jakąś przygodę lub zrobić coś głupiego.
Ale bardzo, bardzo nie chciała się nigdzie stąd teraz ruszać. Teraz, gdy szeryf ją przywrócił, pewnie dał jej spory kredyt zaufania... No i Cooper, przy którym - być może! - jeśli by się pokazała z dobrej strony, to może mogłaby liczyć na powrót to pełni obowiązków... i wtedy mogłaby wrócić do sprawy Kawińskiego. I może też się zaangażować w Świętych.
Nie spodziewała się, że praca będzie dla niej taka ważna, a jednak... była!
Zaczęła pstrykać paznokciami, wyraźnie zdenerwowana.
-Może jak temperatury się zrobią nie do wytrzymania, co? Pojedziemy wtedy gdzieś, gdzie da się żyć bez wypicia kilku litrów wody dziennie...-zachichotała, próbując trochę rozrzedzić atmosferę.
Westchnęła, chyba zdając sobie sprawę, że to nie była najlepsza próba.
-Naprawdę myślisz, że wyjazd to najlepszy pomysł w tym momencie, Naiche?-spytała, poważniejąc znowu.-Masz przecież rehabilitację...

- Dwa czy trzy dni mnie nie zbawią - mruknął, kończąc obiad.
A naprawdę nie chcę teraz oglądać tego jebanego miasta na oczy. Ale jak ie chcesz to sam pojadę. Z Rodrigo.
odłożył talerz i położył się na kanapie, uznając, że to jedyne co może teraz zrobić. Bo do niczego innego się nie nadawał.

Zagryzła wargę, tocząc ze sobą wewnętrzną walkę i prawie było słychać odklejające się tipsy, które powoli poddawały się w tym, by dalej utrzymywać się na jej paznokciach, po maltretacji jaką im serwowała, stale nimi strzelając.
-Co? Czemu chcesz mi zabrać Rodrigo?!-wybudziła się nagle z zamyślenia, bliska płaczu.
Zabrać Loli psa. Najgorsza kara.

- Nie zabrać, chciałem z nim jechać na wycieczkę. To tez moje dziecko!! - udał że płacze.
Oparł się wygodniej o starą poduszkę, obita jakimś okropnym, pomarańczowym materiałem.
- Jedźmy gdzieś razem. Na dwa dni... do Phoenix, co ty na to? - Zaproponował.

Lola pociągnęła nosem.
-No... no dobrze...-powiedziała w końcu, ocierając łzy.
Opadła na Naiche, lądując głową na jego brzuchu. Objęła go w pasie i chwilę tak leżała z nosem w jego bluzie.
-Jak taki... narzeczeński weekend miodowy?-spytała po chwili, opierając brodę na wysokości jego pępka.
Chyba... chyba dwa dni jej nie zbawią?

- Tak, dokładnie tak.
Wyciągnął dłoń i położył ją na czubku głowy Loli i... zaczął popychać tak, by dziewczyna zniżyła się nico.
- Bierz do dzioba - powiedział, oczywiście wszystko w żartach, bo szanuje Lolę.

I Lola już miała zamiar się zgodzić, gdy nagle...
-JEZU, NAICHE!-krzyknęła, momentalnie podrywając się do góry i nawet nie udając oburzenia złapała poduszkę i trzepnęła go nią w twarz, a potem jeszcze raz i jeszcze.
-JEZU!!-krzyknęła ponownie, dla efektu, najwyraźniej nie mając zbyt dużej satysfakcji z tego okładania go poduszką.
Wstała i poszła na drugi koniec pokoju, by potem usiąść pod ścianą i błyskać wściekłym i obrażonym wzrokiem na chłopaka.
Niech spada. Pfff!

- Ała, ała, ej!
Podciągnął się na kanapie i zaczął zasłaniać zdrową ręką.
- Ej, dobra, przepraszam, jak chcesz to ja ci wezmę!!..
Usiadł an kanapie ze smutną miną i patrzył na Lolę, wyginając usta w podkówkę.

-Nie chce byś mi nic brał!-odkrzyknęła, ciągle wzburzona i totalnie obrażona, a potem dla wzmocnienia swych słów rzuciła w jego kierunku poduszką, być może nawet nie pudłując!

- Nie? Ej... no...
Spuścił głowę i nią pokręcił.
- No dobrze, nie ma sprawy.
Odrzucił poduszkę i znowu położył się na kanapie, wracając do obserwacji sufitu.

Lola dalej siedziała obrażona.

Naiche nie był obrażony. Lola powiedziała "nie" i chyba dalej trzymała się tego zdania - wiec nie będzie naciskać. Po prostu sobie poleży.
Rodrigo wskoczył znowu na kanapę i zwinął się w kłębek z nogach Naiche.
- I tka cię kocham, pulpecie... - powiedział chłopak - i ciebie też, Rodrigo.

Lola popatrzyła na psa, który chyba poczuł solidarność męską. Momentalnie nazwała go w myślach zdrajcą i naburmuszyła się jeszcze bardziej.
-Też cię ko...-odezwała się, gotowa już jakoś zapomnieć tą zniewagę, ale...
-Ughhhhh, Naiche!!-krzyknęła, chowając twarz w kolanach.-Boże!-prychnęła.-Nie jestem pulpetem, pulpecie!-burknęła.