Dom dr Hernández

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

W domu rzadko pali się światło, gdyż młoda lekarka spędza większość czasu w pracy. Czasem słychać szczekanie psiaka za płotem. To Szczypiorek, żyjący wraz z Catherine.

~
Po ciężkim dniu dziewczyna wróciła do domu. Podjechała samochodem na podjazd i zgasiła silnik i światła. Jednak nie wysiadła od razu. Siedziała długą chwilę rozmyślając.
To na pewno jakiś kryminalista. Z gangu? Po prostu opryszek? Karze mi zrobić coś nielegalnego. Nie mogę... Co mi zrobi, zabije mnie? Policja go złapie, ale... ja... będę nieżywa... Potrząsnęła głową i wysiadła. Już słyszała radosne skomlenie Szczypiorka. Przeszła przez furtkę i zniosła ataki miłości kundelka. Wzięła go do domu i zamknęła drzwi na klucz. Usiadła przy stole w kuchni długo rozmyślając. Wiedziała, że nie zazna snu tej nocy...

Oj, Majlo się rozgadał, że hej. Ten cały mini wykład sprawił, że Catherine odrobinę serce zmiękło (!) i minimalnie się przejęła tym całym ukazywaniem wrażliwości przed przydupasa Skittlesa. Opadła na kanapę z westchnieniem. Słuchała tego cierpliwie, podrygując nogą.
- Tak, normalnie Michał Bajoro mi się zrobił. - odpowiedziała ironicznie ze sztucznym, słodkim uśmiechem i zatrzepotała rzęsami. - Nie masz przypadkiem nic innego do roboty? Chyba cię Skittles wołał.

Milo wyszczerzył się, uznając że skoro wypowiedziała takie słowa, to one na pewno muszą być prawdą, dlatego też, zaraz po wzmiance o Bajorze Wilson usiadł obok na kanapie i wyciągnął ku Catherine swoje łapy, wydymając usta w dzióbek. Jeśli Catherine zaczęła się wzbraniać przed nim, ten zapewne zrezygnował od razu z tego przedsięwzięcia i z wyraźnym zawodem wbił wzrok w podłogę.

Catherine miała nauczkę, by nie używać tego typu żartów przy Milo, który najwyraźniej brał wszystko na serio. O zgrozo. Jak wyciągnął ręce w jej kierunków i robił dziwne dzióbki to odsunęła się na sam kraniec kanapy, jakby miała do czynienia z trędowatym.
- Ściągnij wodze, nie rozpędzaj się tak! - rzuciła zdecydowanie. Nawet smutne minki nie zadziałały, ale wdzięczna była, że zaraz się ogarnął w swych czynach. Już chciała wrócić do swojej pięknej willi i drinków z parasolką nad basenem.

- To ja... to ja se pójdę może... dywan wytrzepie. - oznajmił i zapewne Catherine miała do rana z Milo święty spokój.
zt

/noc 11/12,09.2013/początek/z domu Consueli/

Ciemno już, zgasły wszystkie swiatła, noc nadeszła głucha, a Consuela zakradła się w bluzie z kapturem i piżamowych szortach pod dom Hernandez-Srandez, u której na chacie ostatnio ponoć bujali się Buendie. Dziewczyna postanowiła dać upust swojej frustracji, czując się wyjątkowo źle z myślą o tym, jacy są bezkarni. Dlatego też zasłoniła usta dłonią i wymalowała na frontowej ścianie napis:
Potem cichaczem zmyła się z miejsca zbrodni, by na powrót wskoczyć do swojego wyrka.
zt

/ z akademika

Trochę spędziła czasu w Old Whiskey, łarząc od śmietnika do śmietnika. Wyniuchać też chciała kokę i tych co to sprzedają. Zasłyszała tajemniczą nazwę Skittles i Buendia. I tak też zrobiła, gdy przyjechała dziś do miasteczka. Przed imprezą pognała do domu, który miał niemalże wizytówkę na swej ścianie JESTEŚ W BUENDIACH - JESTEŚ BUENDEM. Zapukała w drzwi, z narzuconym kapturem na jasną łepetynę, z rękami schowanymi w kieszeniach. Czekała taka zgarbiona.

Otworzył jej Milo, bez koszulki, w klapkach Kubota i piwem w ręku.
- No cze. Czego. - zapytał grzecznie, a potem skrzywił się niedyskretnie, przyglądając się dziwolągowi.
- Nie chcę być niegrzeczny... ale ty jakaś chora jesteś, czy co?

Uniosła wzrok, z racji tego, że ona była mała, a on duży. A fakt, że był bez koszulki przyprawił ją o dreszcze, a po plecach pociekł zimny pot. Przypomniała sobie zaraz nagą fotę dziadka w portfelu. O bosze, nie! Ona zaraz oślepnie.
- Ja pierdole, ktoś cię mazakami pomalował. - burknęła. A potem odchrząknęła i rozejrzała się konspiracyjnie. - Ja przyszłam po ten no... No wiesz. Cukrowe puderki.
Zafalowała niewyregulowanymi brwiami i uśmiechnęła się, a przez to jej twarzy wyglądała na jeszcze bardziej krzywą.
- Mam hajs, jakby co.

- O ja jebie, kurwa mać! - oznajmił, jak zobaczył napis na domu - Ja pierdole, do ciężkiej kurwy! Taki błąd ortograficzny?! Buendem?! Za takie coś powinni wsadzać na krzesło elektryczne. - warknął i pokręcił głową - Każdy średnio dorozwinięty wie, że się pisze Błąt, a nie Buend. Koniec świata, kurwa. - westchnął i cofnął się do domu.
- Weź tu zaczekaj, ok? Buend. Kurwa mać. Ej, Skittles, widziałeś ty.. - jego głos ucichł w miarę oddalania się od Mulan. Na szczęście dziewczyna niedługo nie musiała czekać. - Ile ego chcesz? - zapytał, wracając do drzwi.

Stała i w ciszy wysłuchiwała tego jakże elokwentnego wywodu Milo. Nagle jej oczy zza kresek jakby rozbłysły. Czyżby Mulan znalazła miłość swego życia? Jakiż on był mondry! Tylko taki strasznie owłosiony. Bleh.
- No nie, kurwa? Hehe. - wzruszyła ramionami. - Myślałam, że to wasz znak firmowy. Ale hujowy w sumie. I nie pisze sie błąt, tylko błond.
Poprawiła go i skinęła głową, czekając na powrót. Kopnęła kamyk w międzyczasie.
- No kurwa. A po ile jednak działka? Jak to sprzedajesz? - nie ogarniała, bo każdy sprzedawał inaczej. A zwykle też kupowali to jej starzy znajomi z czasów szkoły.

- Za towar pierwsza klasa to działa za 50 dolców. jak chcesz wymieszany ze strychniną, to po 30. Ale to już nie daje takiego kopa. - przyznał, kiwając głową.

Pokiwała głową, udając, że wie co to takiego jest ta strychinina.
- Żadnych strychów nie chcę. Wezmę cztery działencje. - wygrzebała z kieszeni dwie stówki i podała Milo, wyciągając drugą dłoń, by dostać jedzonko.

- Miło się robiło biznes. - oznajmił, licząc pieniądze i chowając je do kieszeni.
- Baw się dobrze, mała i polecam się na przyszłość. - powiedział i zamknął jej przed nosem drzwi.

Chichocząc jak zmutowane dziecko po wychuchu w Czarnobylu pobiegła przed siebie, prosto na imprezkę u Consueli. Nieświadoma, że idzie do kogoś kogo okradła ze wszystkiego.

zt

/ 16.09, wcześnie rano

Obowiązki, obowiązkami. Dwie prace jasne, swoją drogą, ale o siebie też trzeba dbać! Szczególnie po ciąży. Bycie Beauty Old Whiskel zobowiązuje. Zatem Catherine postanowiła od dzisiaj wstawać skoro świt i przy superowskiej muzyczce, która teraz jest modna w radiu, postanowiła rozruszać trochę mięśnie i wrócić do figury i kondycji.
Zapodała więc w głośnikach rytmy Jasona Derulo i zaczęła wygibasy w krótkich sportowych spodenkach i obcisłej bokserce. Hop! Hop! Hop! Step touch! Szase mambo! Skłony, podskoki. Truchcik w miejscu. W prawo! W lewo!
Chyba zapomniało jej się wyprowadzić stąd z powrotem do swojej willi.
Ale kto by się tym przejmował skoro gra Trumpets. Trza ruszać pupą!

/początek/ta sama data/ta sama pora/

Jedynie Cath okazała się mieć chęci podskakiwać w rytmie Derulo skoro świt. Reszta jej współlokatorów wybrała sen. Jeden z nich spał twardym, kamiennym snem, którego nic nie mogło zmącić. Był w tak głębokiej fazie snu, że nawet Florek tańczący sambę do wuwuzeli by go nie zbudził.
Skittles natomiast miał bardzo niespokojny sen i dość źle znosił mieszkanie na tak małym metrażu z dwojgiem pojebów: gadatliwym, przypominającym czasem jaskiniowca Milo i pyskatą, kłócącą się co chwila z Milo Catherine.
Skittles poniósł się z łóżka, idąc powolnym krokiem w stronę salonu, w samych slipkach, które opinały jego jędrną pupę i nie zasłaniały reszty jego wyrzeźbionego ciała.
Mężczyzna podszedł do sprzętu grającego, chwycił je w dłonie i rzucił nim o ziemię, by to roztrzaskało się tuż pod jego bosymi stopami.

Lewa, prawa. Podskok. Obrót. Ah, jak wspaniale. Żyć, nie umierać. Szczególnie, że na zewnątrz nie było aż tak gorąco i nie trzeba było być przyklejonym do wiatraka, którego i tak nie było.
Jednak ta świetna zabawa nie wszystkim się udzielała wraz z pierwszym skowronkiem. Skittles chyba nie należał do rannych ptaków, sądząc po jego reakcji. Pewnie nawet nie wiadomo było czy zrobił to przez sen czy już na jawie.
- Ej, ej, ej! No wiesz ty co?! Cooo robiiiiisz! - spojrzała na zniszczony sprzęt grający u stóp Skittlesa. Może gdyby był Smifem to zapomniałaby o wszystkim, widząc go w samych slipach. Ale nie. Podparła się pod boki i westchnęła. - Żeby tak Jasona Derulo potraktować.
Zdążyły już zadziałać endorfiny i nie popsuło jej to jakoś humoru, którego najwyraźniej w chwili obecnej nie posiadał czarny człek.

- W dupie mam twojego Jasona Srulo. - potem odwrócił się do kobiety, pewnie po to, by zmierzyć w kierunku swojego pokoju... ale nie. Zsunął slipki, pokazując Cath dwie śniade bułeczki, które były jego pośladkami.
- Możesz sprawdzić.

Jak się odwrócił to Catherine zareagowała na jego słowa bardzo dojrzale i po prostu pokazała mu język pochylając się lekko, właśnie myśląc, że wraca do pokoju, a ona będzie zmuszona robić dalsze wygibasy na zewnątrz przy słuchawkach w uszach.
Jednak nie spodziewała się tego, że Skittles tak bardzo będzie się lubował w obnażaniu przy niej ciała. Może czuł taką potrzebę.
Aż znieruchomiała na moment i taka scena tkwiła. Skittles z wypiętą gołą pupą, a Cath z wywalonym językiem. Jednak w końcu się ogarnęła z szoku i zasłoniła sobie oczy, by nie umrzeć. What has been seen, cannot be unseen.
- Moje oczy! Oślepłam! - krzyknęła.

- To teraz jeszcze oniemiej. - powiedział i dopiero teraz skierował się do swojego pokoju. Z kanapy nioopodal nadal dobiegało głośne chrapanie.
- Oj dana dana, cho na kolana... - ...i senne mruczenie pod nosem.
- Oj dana dana, dam ci banana... - podśpiewywał sobie niezbyt wyraźnie przez sen Milo.

- Nie licz na to! - krzyknęła za nim i jeszcze wygroziła mu pięścią, taka odważna jak poszedł do pokoju. Miała ochotę zacząć śpiewać, krzyczeć, tupać nogami, narobić jak najwięcej hałasu się dało. Jednak nie chciała się narażać na gniew najbardziej nieprzewidywalnego człowieka jakiego znała. Jeszcze by ją zabił lub kazał zrobić coś o wiele gorszego. Zatem by się jakoś wyżyć kopnęła i tak już rozwalone radyjko. Na szczęście miała buty, bo by bolało.
Miała zamiar w przypływie złośliwości iść i tłuc w gary, ale wiedziała, że ze Skittlesem nie ma żartów, wbrew pozorom. Mało zabawny człowiek. Tylko, by na golasa łaził.
Usiadła na fotelu i ściągnęła buty. Potem się rozsiadła i skrzyżowała ręce na piersi obrażona na cały świat.
Gdy Milo zaczął coś bredzić przez sen to spojrzała na niego krzywiąc się. Bosze, a ten co. Dobrze, że kciuka nie ssał. Szturchnęła go stopą.
- Cicho bądź!

- No weeź... - odparł przez sen i zacmokał, zostawiając na poduszce mokry ślad od śliny.
- Kto tu w ogóle powiedział, że masz macki. Masz macki, hyhyhy... - znowu zacmokał - Czy to nie Jason Derulo? - zapytał przez sen - Nie płacz, Skittles... tylko nie płacz, to kura. - mówił, ciągle tkwiąc w swoim kolorowym śnie.
- A ty, Cath? Jesteś... piękna jak zwykle. Jak tak se siedzisz. - mruknął znów średnio wyraźnie.

Nie mogła się powstrzymać, żeby się mu nie przyglądać. On tak na serio wszystko przez sen?! Aż się pochyliła w fotelu i przyjrzała uważniej, unosząc brwi w zdziwieniu. Popukała go lekko z czoło, chcąc sprawdzić głębokość jego snu.
Płaczący Skittles rozbawił. A niewyraźny komplement o jej urodzie to już w ogóle. Aż się uśmiechnęła. No ona i tanie komplementy. Tylko tyle wystarczyło.
- Ciekawe... - jako człowiek uczony zaraz chciała coś sprawdzić. W naukowca się pobawić. - Bu!
A potem poleciała do kuchni i wróciła z tubką bitej śmietany, którą wysmarowała jego rękę i połaskotała jego nos. Szybko się cofnęła. Bardzo to naukowe.

Milo dalej leżał niewzruszony, pochrapując sobie cicho. Niedługo po tym, jak Cath wysmarowała mu dłoń w bitej śmietanie, Milo znowu odezwał się sennie. Tym razem powiedział coś bardzo, bardzo cicho. Potem można było usłyszeć z jego ust, nieco głośniejsze.
- Chodź, chodź... podejdź bliżej, powiem ci sekret. No chodź, chodź...

No nie wierzyła w to. Jej piękne plany o dupę rozbić. Byle nie Skittlesa dupę.
Skrzywiła się i przygryzła wargę dalej namyślając się jak by tu mu zakończyć sen w najmniej przyjemny sposób.
Nie wkładała palca do ciepłej wody, bo musiałaby zapewne zmywać to z kanapy.
Zatem nachyliła się znów i złapała go a tę rękę, która miał w bitej śmietanie i chciała ją zgiąć, tak by sam się walnął po twarzy (z jej malutką pomocą).