West Market

Podążał wciąż przed siebie, jak samotny rewolwerowiec przez prerię. Nie był jednak ani rewolwerowcem, ani nawet nie miał rewolweru. Nie miał nic, nawet własnej godności, którą zostawił w pierwszym śmietniku, do jakiego zajrzał. Wędrował przez parking, duży, mogący pomieścić wiele samochodów. Asfaltowe morze a w nim ryb kilka, stwierdził filozoficznie, mając na myśli, że samochody to ryby.
Już zapomniał, że wciąż ma na głowie aluminiową czapeczkę z antenką. Może to dlatego, że zadziałała, że odbierała fale kosmiczne, które oczyszczały jego umysł. Zaczął grzebać w kieszeni, by wyciągnąć z niej kilka drobniaków. Pięć centów, dwadzieścia pięć... dolar?! Schował go z powrotem. Ruszył w stronę wózków sklepowych poustawianych pod wiatą. Jeden przy drugim, pozaczepiane ze sobą tworzyły mityczny obraz potwora, wielkiej, srebrno białej Gąsienicy na setkach małych kół. Dotarł do nich i wrzucił te dwadzieścia pięć centów do puzdereczka, które połykało monety dając w zamian wózek. Był zbyt nierozgarnięty, by po prostu zapytać jakiegoś wychodzącego klienta czy mu wózka nie odstawić na miejsce.
Jak już zdobył swój, wsadził do niego siatkę i zaczął wracać po parkingu w stronę ulicy. Nie, nie zamierzał iść do sklepu na zakupy. Chciał po prostu mieć wózek, do którego mógłby wsadzać swoje znaleziska.

- Nic nie kradnę! - krzyknął kłamiąc John i zaczął uciekać. Z wózkiem. Zaczął biec przed siebie, pchając przed sobą metalowe ustrojstwo, mające być polepszeniem jego bytności oraz ogólnie rozumianego jestestwa w tym okrutnym i bezlitosnym dla kulturoznawców świecie. Nawet przechylił się przez niego na chwilę i jechał, niczym Steve-O w Jackass. Nie mógł dać się złapać. O nie!
Zapłacił za niego! Całe dwadzieścia pięć centów! Minął ruda jak on sam kobietę, ale nie zdążył się za nią obejrzeć i kulturalnie pozdrowić. Wpadł do wózka i jechał dalej.

John jechał dalej. Małe kółka pędziły przed siebie, powietrze rozwiewało jego rudą czuprynę. Byłby pewnie wdzięczny Astrid, gdyby tylko mógł ją usłyszeć!
- Geronimooo! - krzyknął, ale zaraz się zamknął, ponieważ wyjechał na ulicę gdzie już czekał na niego jadący samochód. Centymetry dzieliły go od tego, by się z nim zderzyć, i wtedy już na pewno straciłby ząb. Górną jedynkę, na bank. Albo od razu dwie. Miałby wtedy przerwę na papierosa.
Dostał mini zawału, złapał mocno za krawędzie wózka, z którego bał się wyjść. Poruszał się z zawrotna prędkością czterech kilometrów na godzinę. Oczy szeroko otworzył, źrenice się zwężył ze strachu, zdążył zatęsknić za mamą.
Jechał dalej.

Wózek się zatrzymał, a John poleciał do przodu, uderzając nosem w naprzeciwległą krawędź. Oj, jak bolało!
- Ałała - zajojczył i zaczął zbierać się do opuszczenia swojego pojazdu.
Czuł adrenalinę, serce mu szybciej biło, był pełen emocji. Nigdy wcześniej niczego nie ukradł! Nawet do tego wózka wrzucił własne dwadzieścia pięć centów. Później spróbuje je jakoś wydłubać, bo to dużo pieniędzy. Starczy na przykład na lemoniadę sprzedawaną przez dzieciaki w okresie wakacyjnym. Obejrzał się za siebie. Był wdzięczny rudej jak on kobiecie za to, że zagadała ochroniarza. Stała się przez to wspólniczką jego zbrodni.
Wygramolił się z wózka, sprawdził, czy jego reklamówka wciąż się w nim znajduje. Co za dzień. Żył na krawędzi.

Kiedy już wyszedł ze swojego pojazdu, z którym wiązał ogromne plany na przyszłość (rozdarł sobie przy tym swoje stare dżinsy na kolanie), spojrzał raz jeszcze w stronę parkingu. Ochroniarz chyba sobie odpuścił. Pomachał więc na pożegnanie nieznajomej, ale rudej - przez co bratniej- duszy.
Zaczął pchać swój nowy nabytek przed siebie.
Ukradł wózek sklepowy.
To czyniło go przestępcą i złodziejem.
Co on powie mamie?
Uciekł.