West Market

First topic message reminder :

Ogromny budynek, pod względem architektonicznym pozbawiony jakiegokolwiek polotu. Otoczony jest jeszcze większym parkingiem. To jeden z tych marketów, które buduje się w mgnieniu oka, a po pięciu latach buldożer burzy go w drobny mak, by na jego miejscu postawić większy.

Wewnątrz znajdziesz wszystko, czego dusza zapragnie - w mniej i bardziej przystępnych cenach. Produkty spożywcze, kosmetyki, ubrania, książki, wyposażenie gospodarstwa domowego – wystarczy zagłębić się w ten niekończony labirynt regałów i półek! Zakupom towarzyszy muzyka z lokalnego radia, blade światło halogenów i oczywiście sklepowe ogłoszenia. Nie zdziw się, jeśli podczas morderczej wyprawy po masło orzechowe usłyszysz numer rejestracyjny swojego samochodu i wezwanie od ochrony.
I najważniejsze – nigdy nie gub tu dzieci. Podobno niektóre z nich nigdy się nie znalazły...


NARZĘDZIA

Przedmiot	Cena
Zestaw śrubokrętów	10$
Młotek	5$
Zestaw gwoździ	5$
Zestaw śrubek	6$
Wiertarka	30$
Klucz francuski	15$
Klucz imbusowy	15$
Miara	10$
Piła ręczna	25$
Mała siekiera	20$
Klucz nastawny	15$
Kombinerki	20$
Małe obcęgi	30$
Duże obcęgi	50$
Nóż introligatorski	15$
Poziomica	24$
Szpachla	12$
Wkrętak	17$
Taśma klejąca, szeroka	5$
Taśma izolacyjna	15$

WYPOSAŻENIE BIWAKOWE

Przedmiot	Cena
Wyposażona apteczka	20$
Namiot 2 os.	50$
Namiot 4 os.	80$
Śpiwór	30$
Karimata	20$
Latarka	15$
Kompas	14$
Bidon	12$
Termos	10$
Koc	12$
Lodówka turystyczna	15$
Pojemny plecak turystyczny	20$
Podpałka	5$
Zapałki	2$
Lampa przeciw owadom	33$
Zestaw naczyń biwakowych	24$

DZIECI

Przedmiot	Cena
Wózek dziecięcy - gondola	200$
Spacerówka	160$
Nosidełko	60$
Chusta do noszenia dziecka	20$
Łóżeczko dziecięce	50$
Krzesełko dziecięce	30$
Zestaw śpioszków	20$
Zestaw butelek	10$
Podgrzewacz do butelek	20$
Zestaw pieluch	30$
Zestaw kocyków i ręczników	22$
Wanienka	15$

Przełożyła koszyk do drugiej dłoni i znowu spojrzała na męża. Kiwnęła głową i wskazała w stronę alejki, gdzie można było znaleźć chemię. Ruszyła pierwsza, rozglądając się po półkach.
Minęła szampony, pozostawiając wybór mężowi a sama zatrzymała się nieco dalej. Przy farbach do włosów, znowu zastanawiając się czy powinna coś w sobie zmienić.
Może wtedy mąż inaczej na nią spojrzałby. Jak kiedyś.

Duck pokiwał głową, nie czując się jednak najlepiej z tym, że jego nowy klega Ennis będzie na tym stratny. Westchnął często i sięgnął po kit-kata, albo pięć. W końcu to niezbędny element jego diety. To dzięki nim miał taki apetyczny kolor skóry.
- Co się dzieje? - zapytał zaniepokojony, kiedy w mieście rozległ się dźwięk syren - Myślisz, że to przez to, że zaczęli nas szukać? - zpytał głupio i przełknął głośno ślinę.

Lil przystaneła gdy usłyszała dźwięk syren i z koszykiem w ręce poszła do okna przy wyjściu. Minęła kilka znanych i nieznanych osób i rozejrzała się stojąc przy szybie.
Świetnie. Cudownie.

Gdy pogoda się pogarszała, a syreny wydały z siebie dźwięk, to Mark czytał sobie codzienną gazetę ze świata na stoisku z magazynami. Pomyślał, że zgranie syren oraz pogody, która zapowiadała upragniony deszcz, było przypadkowe, a ryba na 4 litery w krzyżówce na stronie 20, to OKOŃ.

Harry wybrał jeden który kupował przez ostatnie 25 lat. Po co zmieniać sprawdzone środki. Zerknął kątem oka na żonę i bezczelnie obejrzał ją sobie z góry do dołu zatrzymując się nieco dłużej na jej pośladkach. Gdyby nie to, że pewnie dostałby za to w twarz to dołączyłaby do nich jego dłoń. Westchnął i odwrócił się do Alice, która oglądała farby. Zmarszczył się.
- Dobrze ci w twoim kolorze. - powiedział zanim pomyślał.
Chwilę póżniej podniósł głowę zaalarmowany dżwiękiem ostrzeżenia.

//z zajazdu

Ennis czuł się, o zgrozo, jak opiekunka do dzieci. Nie mógł pojąć jak do tego doszło - w końcu Regina i Sabrina powinny już trochę ogarniać życie, zwłaszcza, że dopiero co spędziły kilkanaście godzin podróżując w najgorszy możliwy sposób. A tu: czekoladka, kitkat, Prince Polo... Ducka jeszcze rozumiał, jeszcze parę lat temu Ennis też przecież ponapychał by sobie kieszenie słodyczami, a nie konserwami i suchym prowiantem, ale dziewczyny? Pokręcił głową niezadowolony.
Nagle zza półki spostrzegł wreszcie jakiegoś odpowiedzialnego dorosłego - swojego bro Jonathana. Odetchnął z ulgą.
- Hej Sabrina, pamiętasz Jona? Byliśmy u niego na imprezie z okazji awansu. Chodź, przywitamy się - rzucił do młodszej Smithówny. Szybko się jednak zreflektował, przypominając sobie, że Jonathan - jako było nie było członek policji - może wzbudzać w dziewczynie podejrzliwość, dlatego szybko dodał:
- I nie martw się, to swój koleś. Jest naprawdę spoko. Nie będzie o nic pytał. Hej, Jon! - zawołał już na głos, nie czekając na odpowiedź Sabriny, i podszedł do patologa z szerokim uśmiechem. - Kopę lat!
Ich reunion przerwał jednak jazgot syren. Ennis rozejrzał się, zaniepokojony.
- Co jest? - zapytał, najpierw patrząc na Jonathana, a potem na Sabrinę. Z oczu stracił gdzieś Ducka i miał nadzieję, że Regina się gdzieś przy nim trzyma.

Jon odwrócił się z gumowym kurczakiem w rękach.
- Ennis! Cześć. - wyciągnął dłoń do niego. Zerknął na jego to towarzyszkę. Młoda Smithówna.
- Dzień dobry. - skinął dziewczynie.
- Co się z tobą działo? Zapadłeś się pod ziemię czy mnie unikasz, co? - wrócił do Ennisa.

Drgnęła niczym przyłapana na czymś złym. Speszona, spojrzała na męża, zaskoczona jego słowami, na które nie wiedziała jak powinna zareagować. Dlatego też uśmiechnęła się lekko i już chciała coś powiedzieć, gdy rozległy się syreny.
- Co się dzieje?
Zadała pytanie, przenosząc spojrzenie w kierunku wyjścia. Te jednak były zasłonięte przez półki z papierami i trzeba było wyjść na główną alejkę. Alice popatrzyła na męża pytająco i ruszyła pierwsza.

Ennis trochę się speszył pytaniem Jonathana.
- Nie, wiesz... Miałem trochę spraw do załatwienia ostatnio. No, takich, życiowych. Musiałem trochę pobyć przy tym sam - zerknął na Sabrinę. Musiał szybko zmienić temat. Potem pewnie opowie Jonathanowi o (niektórych) swoich ostatnich przygodach, teraz to nie był czas i miejsce, zwłaszcza, że w markecie zaczynało się czuć lekką panikę. - Ale już wróciłem! A ty czasem nie byłeś na jakichś wakacjach? Chyba połowa miasta wyjechała.
Jednocześnie wyciągnął rękę do Sabriny i, objąwszy ją lekko w pasie, przyciągnął ją bliżej do siebie. Wolał ją mieć w zasięgu ramion, bo nie do końca wiedział, co się dzieje.
- Chyba jakiś alarm jest na dworze, nie? - zapytał słabo.

/17.08.2013

A w sklepie jeszcze była Joan, na pewno zabunkrowała się między półkami ze środkami czystości i w błogiej nieświadomości wybierała odpowiedni płyn do podłóg. Gdy rozległy się syreny alarmowe porzuciła koszyk miedzy regałami i podeszła do okien za kasami, może tych, co Liluye stała.
- Burza piaskowa? Trąba? Co?

Sabrina przywitała się cicho z Jonathanem. Oczywiście, pamiętała go - ale nie była zachwycona faktem, że będą z nim rozmawiać. Był z policji, a ostatnie czego chciała teraz najmłodsza Smithówna to kontaktu z biurem szeryfa. Nie mogła jednak panikować, bo było to by podejrzane.
Gdy Ennis ją objął, przylgnęła do niego i spojrzała po ludziach, którzy chyba byli zaskoczeni nagłym alarmem.
- Czy możemy stąd iść? - zapytała, szukając wzrokiem siostry i Ducka.

- Nie wiem - poszedł za żoną i teraz dopiero zobaczył nieciekawy widok zza witryn supermarketu.
- Burza? lepiej nie podchodźmy do okien, może ktoś wie co się dzieje.
Rozejrzał się.

Regina wystraszyła się syren, ale musiała pozować na odważna, prawda? Chwyciła Ducka i przyciągnęła do siebie, jakby bojąc się, ze go zgubi.
- Nie, no, co ty nie bądź głupi. To nie przez nas - uspokoiła go. Chociaż oczami wyobraźni widziała już piec gwiazdek z GTA i nadjeżdżające wojsko.

- Na to wygląda. - też się rozejrzał po ludziach - może burza? - albo może apokalipsa zombii, kto wie.
- Trzymajcie się razem. Może będzie jakiś komunikat.

- Powinniśmy wrócić do domu?
Zapytała, bo chyba jeszcze nie miała do czynienia z trąbą powietrzną a myśl o pozostaniu w supermarkecie wydawał się jej głupszy. Spojrzała na męża i stanęła bliżej niego, wyraźnie zestresowana sytuacją.

- Tak to wyglada. W kazdym razie moze lepiej się od okien odsunąć - stwierdzila i pewnie cofnęła sie miedzy polki razem z Joan, o ile ta miala jakis instynkt samozachowawczy.
- Nie powinno byc jakiegos komunikatu? To na zwykla burze nie wyglada - zmarszczyla brwi.

Duck spojrzał krzywo w kierunku Ennisa witającego się z Jonathanem. W końcu mieli działac w najwyższej konspirze. Spotkania ze znajomymi w tej chwili nie powinny wchodzić w grę, zwłaszcza, że  n, Regina i Sabrina są zbiegami i być może szuka ich już cały kartel. Ta myśl była przerażająca i znowu zachciało mu się ppłakać, no ale był twardzielem, a twardziele nigdy nie płaczą.

- Hmm - mruknął Ennis, rozglądając się. Normalnie by się nie martwił, ale przez to, że inni ludzie w markecie byli niespokojni, sam czuł się trochę nieswojo. - Chyba powinniśmy poszukać Ducka i twojej siostry - powiedział cicho do Sabriny.
- A ty gdzieś idziesz? - zapytał Jonathana, brzmiąc nagle trochę jak małe dziecko. To, że będzie się trzymał blisko Sabriny było jasne, ale wolałby w sumie, żeby Jonathan też nigdzie nie odchodził. - Może, no, razem pójdziemy sprawdzić, co jest?

Joan nie miała jakiegoś instynktu samozachowawczego, nie, ona była jednym, chodzącym instynktem przetrwania, więc cofnęła się głębiej w sklep.
- Jeśli to poważna wichura, to chyba powinnyśmy znaleźć jakiś schron, piwnicę, cokolwiek pod ziemią?

- Eeee - odwrócił się do Ennisa i dopiero teraz sobie przypomniał, że w sumie to jeszcze dzieciak.
- Nigdzie. Znaczy nie rozdzielajmy się - pokiwał i zmienił zdanie wielce subtelnie.

- Nie, chyba lepiej zostańmy tutaj. Na zewnątrz może być niebezpiecznie - zerknął w stronę witryn przy wejściu. Miał ochotę objąć żonę, ale opamiętał się.

Ennis poniósł głowę do góry, nasłuchując komunikatu. Na hasło "huragan" szeroko otworzył oczy. Serio? I nie było wcześniej żadnego ostrzeżenia? Mocniej przytulił do siebie Sabrinę, czekając na wskazówkę obsługi sklepu, dokąd mają się udać...
Ale wtedy wywaliło cały prąd.
- O cholera - powiedział tylko na wydechu. - A niech to szlag. I co teraz?
Wyjął z kieszeni telefon, żeby nim sobie poświecić.

- A chcesz stad teraz wychodzic? - uniosla brwi - bo ja niekoniecznie. Tu nie ma okien, tylko te przy wyjsciu, wiec chodzmy na tyl i powinno byc dobrze - stwierdzila i ruszyla alejka do tylu. Dojrzała Jona i Ennisa z jakaś dziewczyną.
- Chodzcie na tyl - zawolala do nich, chwile po komunikacie, gdy w sklepie zaczelo robic sie ciemno.