"Strzelnica" Boba

- Widzę, że jesteś cały - przyjrzał się Kowalskiemu. - Więc albo to oznacza, że daje ci fory, albo masz niesamowite szczęście - zaśmiał się, chwilowo opuszczając dłoń. Oczywiście, jak już zabezpieczył broń.
- Huh, pięć razy dłużej. Nie masz jeszcze dość? - spytał i zaraz westchnął po uwadze Leszka, bynajmniej z jakimś poirytowaniem.
- Ta, parę lat nie trzymało się broni, więc człowiek się odzwyczaja, he? Nie jest to raczej jak jazda na rowerze, której się nie zapomina - wzruszył ramionami, przymierzając się do kolejnych strzałów.
3 (66), 6 / 4 (76), 3 / 1 (46), 5
Następna seria skierowana była do środkowego rzędu butelek. Dwa pierwsze strzały poszły gładko, jakby rada Leszka mu w tym pomogła, jednakże przy ostatnim strzale coś mu nie poszło i zamiast zbić butelkę, wycelował w jeden, lichy słupek, podtrzymujący belkę. Dobrze, że nie spadła ona od razu.
- Powiedziałbym, że wręcz mam skamieniałe te nadgarstki - zaśmiał się i spojrzał na towarzysza. Mimo że był oburęczny, to jednak nie wypadało się witać lewą ręką; przełożył broń do niej i wyciągnął rękę do Kowalskiego.
- Jools Reynolds. Co prawda, kilka razy się człowiek mijał, ale nie poznał osobiście.

- Przyjemność? - spojrzał na Morgan, której zapłon był zachwycająco przerażający, potem przeniósł spojrzenie na Leszka. - Współczuję, bardzo - gdyby nie miał zajętych dłoni, to pewnie przyłożyłby jedną z nich do swojego serca, by pokazać, jak szczerze to mówił.
Zaraz się roześmiał.
- Ta, mam zamiar. Trzeba się wprawić na nowo - westchnął i spojrzał za uciekającą od nich Foxxy.
- Chyba się poddała - podsumował, odbezpieczając broń i ponowił serię.
3 (66), 7 / 5 (86), 9 / 5 (86), 12
Ponownie wycelował w środkowy rząd butelek i albo ciało zaczynało sobie przypominać dawne czasy, albo Leszek i jego rady mu się przydały. Niezależnie od tego jaka by to była wersja - i tak jest dobrze!
- Leszek? - zapytał. - Skąd to?

- A, ta, coś mi to mówi, mniej więcej - przytaknął, mrużąc oczy. - Miałem kiedyś znajomego, co za bardzo historią świata się interesował, więc... - wzruszył ramionami.
Spojrzał na Leszka, uśmiechając się. Nie zdążył zaproponować mu podwózki, choć aż tak daleko nie było ze strzelnicy do dzielnicy mieszkalnej.
- Jasne, na pewno będę - zapewnił, robiąc całkiem wyluzowany wyraz twarzy i pożegnał Johna, samemu jednak jeszcze pozostając na strzelnicy.
Sprawdził zawartość magazynku i westchnął nieznacznie, korzystając z ciszy, która go otaczała. Zaczął sobie coś nucić, przymierzając się do wycelowania, co też po chwili uczynił, wahając się nad najbliższym albo nieco dalszym (środkowym) rzędem butelek. Wybrał jednak to drugie, trzeba trochę poćwiczyć.
4 (76), 8 / 5 (86), 3 / 4 (76), 4
Teraz także trafił za każdym razem w butelkę, co skwitował odetchnięciem. Pełnym ulgi i zadowolenia, że jednak nie jest tak źle, jak się zastanawiał. Zważył broń w ręce, a potem ją zabezpieczył, opuszczając strzelnicę i kierując się do siebie.

/zt

William z Liluye po kilku minutach niedługiej przejażdżki, zajechali pod strzelnicę, która może i nie była zachwycająca, ale swoje funkcje spełniała, jak miała. Parker zatrzymał auto przed wejściem na strzelnicę.
- Chodź do tyłu - mruknął, przesiadając się na tylne siedzenie. Bynajmniej po to, by się zabawiali jak wedle pragnień co poniektórych. Po prostu było wygodniej.
- Krótka, początkowa lekcja - westchnął, poprawiając się. Sięgnął po Glocka, którego zakupił Liluye. - Później na tym się skupimy bardziej, bo teraz czasowo to niezbyt leży, jak psiarnię możemy mieć na ogonie - poinformował, pokazując Indiance broń, którą powoli zaczął rozkładać.

Spojrzał na Liluye.
- Lepiej będziesz się czuła, jak będziesz znała broń, którą będziesz używać. Od czasu do czasu, w sytuacjach tego wymagających, cokolwiek - przecież nie przepowiadał jej, że będzie miała teraz popieprzać po Old Whiskey z bronią w ręce, by zawsze zareagować. Tego nie wspominał, bo Lilu do głupich nie należała.
- Poza tym zawsze może się coś zdarzyć, a jeśli szybciej się dowiesz czemu, na przykład, broń się zacięła to szybciej zareagujesz, choć z Glockiem nie powinno być problemu - dodał, następnie przedstawiając Liluye poszczególne części broni już rozłożonej.
- Co jakiś czas też będziesz musiała ją wyczyścić i potraktować smarem tę i tamtą część - wskazał na odpowiednie, oblizując wargę. Zaraz złożył broń i po raz kolejny ją rozłożył, aby Liluye mogła zapamiętać, co zrobić i kiedy.

- Po prostu uważam, że lepiej jest, jak znasz broń. Zresztą jestem przezorny, więc zwracam na takie coś uwagę - wytłumaczył się i zmarszczył brwi, gdy wspomniała o broni.
- Rewolwer? - spytał i się zastanowił. - Nie bawiłem się w rozkładanie i składanie, bo jak dla mnie za dużo roboty i gmerania śrubokrętem - stwierdził. - Z czyszczeniem łatwiej będzie, ale to albo podejdziesz do brata, albo do Clausa to ci wytłumaczy - mruknął.
Zaśmiał się nikle.
- Twój brat z pewnością będzie zadowolony, że kupiłem ci broń, jeszcze mnie zje na następne przywitanie - oznajmił, podając broń Liluye.
- Działaj.

- Wiem, wiem, ale w razie czego oprócz brata do niego też możesz podejść albo sam ewentualnie później podpytam - mruknął.
Posłuchał, co dziewczyna ma do powiedzenia i parsknął, przy czym pokręcił głową.
- Teraz poczułem się staro - mruknął. - Ale jestem ciekaw, co by powiedział, jakby spojrzał na Maro i Consuelę - dorzucił i westchnął cicho. No nic innego nie miał do powiedzenia w sprawie tego czy jest za stary dla Liluye, czy nie!
Will spojrzał na to, jak Oldwood manewruje przy tej broni palcami, aby w razie czego ją pouczyć czy też dziewczynie doradzić. Gdy zwróciła się do niego, Parker przysunął się, by wziąć od niej broń.
- Musisz odciągnąć sprężynę w ten sposób, najwygodniej - pokazał ze dwa razy, zerkając to na broń, to na Lilu. - Potem wyjmujesz lufę z zamka - dodał. - ...i wtedy masz gotowe.
Złożył broń na nowo.
- Spróbuj jeszcze raz - powiedział. - Rozłożysz i złożysz bez problemu to pójdziemy na strzelnicę, nie będę cię męczył pół nocy - uśmiechnął się. Odrobinę dwuznaczny (i pewnie cierpiący) wydźwięk, ale kto by się tym przejął.

- Dzięki ci bardzo - powiedział wyraźnie urażonym tonem. - Jeszcze mnie czeka kryzys wieku średniego, nie wysokiego, więc daj mi się nacieszyć drugą młodością, która niedługo najdzie - poinformował. Ostatecznie jednak uśmiechnął się delikatnie.
- Inaczej nie zapamiętasz jak sama nie zaczniesz tego składać i rozkładać - podsumował jej słowa, oddając broń w oczekiwaniu na to, że Liluye zajmie się bronią odpowiednio, jakkolwiek by to nie zabrzmiało.
- Dobrze - przyznał. - Spodziewałem się, że dłużej będziesz się męczyć, więc jest naprawdę w porządku - sięgnął po magazynki do Glocka.
Nic dziwnego, skoro taka niedomyślna.
- No to wysiadaj - mruknął, samemu się do tego przymierzając. Wziął tylko laskę, choć wspieranie się o nią już nie było potrzebne. Normalnie chodził, noga pobolewała, a poobijane ciało wróciło do swojej świetności. - Strzelałaś kiedykolwiek?

- Nie no... Zawsze marzyłem o Bentleyu - powiedział po chwili namysłu. - Albo, nie wiem, Astony, też ładne. Jak na razie i tak motocykl - dorzucił swobodnie. Ot, nie był to temat, który teraz rozważał; poza tym - trochę na te auta musiałby zaoszczędzić, co w sumie nie byłoby trudne, skoro nieco żydowskiej krwi (osobowości) w sobie Parker ma.
- To za pół godziny zobaczymy jak ci pójdzie, a potem... po całej szopce trochę dłużej będziemy to ogarniać - oznajmił.
- Niektórych może to bawi, ale nawet dla mnie żadna to rozrywka. No, może jak paintball, ale w to... och, lata się nie grało - westchnął i pewnie stanęli przy najbliższym rzędzie butelek.
Odbezpieczył Glocka i wycelował w środkowy rząd butelek.
6 (86), 6 / 3 (56), 7 / 5 (76), 9.
I nie trafił tylko za drugim razem, ale na szczęście Will nie szczycił się swoją świetnością w użytkowaniu broni palnej, bo jednak nie potrzebował tego, póki nie było żadnych akcji.
- Pamiętaj, że jak zawsze coś chcesz zrobić. Przeładować, zmienić magazyn, odbezpieczyć czy zabezpieczyć albo też kontrolnie sprawdzasz czy komora jest pusta to najlepiej celuj w ziemię lub w bezpiecznym kierunku. Tak, aby ani rykoszetem nie dostać, ani komuś czegoś nie odstrzelić... jeśli nie masz zamiaru, oczywiście - to powiedziawszy, Will pokazał o co chodzi i wręczył Liluye Glocka.
- Pokaż jak celujesz - mruknął, drapiąc się po nosie.

- Pamiętam, że kiedyś... jak byłem piękny i młody, choć teraz tylko piękno pozostało - uśmiechnął się cwanie. - ...to w Appaloosa, w sumie za, był teren na paintball. Na upartego wszędzie się da - wzruszył ramionami.
- Z długiej? - dopytał się i spojrzał na nią sceptycznie. Zastanawiał się jak to możliwe, że odrzut jej nie zabił, taka krucha była! - Trzeba było mówić to bym Remingtona wziął - mruknął po chwili.
Przyjrzał się Indiance.
- Nogi szerzej to będziesz pewniej stała i odrzut nie będzie dla ciebie za mocny - podszedł do Indianki, dłońmi lekko łapiąc ją za łokcie. - Miej usztywnione, ale nie blokuj. Tak samo z nadgarstkami, wiesz o co mi chodzi, nie? - zerknął kontrolnie. - Lewa to wiodąca u ciebie? Wtedy prawą podtrzymujesz, dla stabilizacji - instruował dalej. - Plecy proste, ale wiadomo, że nie zawsze tak będzie - parsknął.
Wyciągnął dłoń, by wycelować w czub palców palcem wskazującym.
- Jak celujesz w tym miejscu, masz taki zamiar, to staraj się faktycznie celować niżej - przesunął palec na środek dłoni. - Przy strzale odrzut nieco, powiedzmy, wyciąga i mimowolnie wyżej nabój trafia, więc to takie zapewnienie. Jak chcesz oddać strzał to poniżej celu - dodał i się cofnął. Czekał, aż strzeli.

- Każdemu by się przydało - skwitował krótko.
- Zdziwiłbym się, gdybyś lubiła - przyznał szczerze, po czym odpalił papierosa. No cóż, chwilowo Liluye musiała pozwolić na to, by być traktowaną jak marionetka. Will przecież nie robił tego ze złośliwości, co byłoby całkiem dziwne, gdyby o takie coś go posądzono. Chciał po prostu pokazać Liluye jak najlepiej, żeby było jej też wygodnie. A to, jak faktycznie będzie gdy dojdzie do strzelania - to przecież od niej samej zależy.
A wypowiedzieć się nie mógł. Jazdy konnej nie miał i mieć nie będzie.
- Dobrze - uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony z tego. - Szybciej minie ta cała nauka, choć strzelanie nie jest jedyne - zaśmiał się, podchodząc do Liluye i lekko ją kopnął, to lewą kostkę, to prawą; ot, tak wahadłowo stuknął. - Odrobinę szerzej. Też możesz ustawić tak, jakbyś chciała zrobić krok. Jak lewą nogę też masz wiodącą to z przodu, bo wtedy łatwiej będzie ci przy odrzucie stanąć na niej - to powiedziawszy, Will cofnął - w jego przypadku - prawą nogę. - Na tym się zatrzyma, można tak powiedzieć.
Wypuścił dym.
- Jeszcze raz.

- Mógłby postrzelać do psów - mruknął w niezbyt śmiesznym żarcie.
- Nie będę, wybacz - powiedział i zaraz się uśmiechnął. - Następnym razem złapię cię za kostki po prostu i będę siłą przenosić - dodał po chwili, gasząc papierosa i wsunął dłonie w kieszenie spodni.
- Spróbuj - skinął lekko, przyglądając się Liluye, jak celuje w rząd butelek, a potem westchnął, głównie ze zmęczenia.
- Załatw sobie jakieś skórzane rękawiczki - polecił, podchodząc do Oldwood. - W nich później będziesz ćwiczyć, przede wszystkim - poinformował Indiankę i pewnie się ogarnęli, po czym opuścili strzelnicę.

/ztx2

/ początek, 31.08.2013 r., poranek

Obecność Joolsa na strzelnicy nikogo nie powinna dziwić. Reynolds musiał wrócić do formy, wiedząc dobrze, że to trochę potrwa! Spodziewał się tego i w jakimś stopniu nie czuł się z tym za dobrze. Być może było to jakieś rozżalenie, że tak to zaniedbał, aczkolwiek kilkuletnia przerwa sprawiała, że czuł się po prostu... pewniej? Po prostu adrenalina swoje robiła i czuł się jak nowo-narodzony, choć i dla niego to brzmiało idiotycznie.
Impalą zatrzymał się przed strzelnicą, przeszedł na jej teren i przygotował broń. Przed odbezpieczeniem sprawdził magazynek, puścił strzał kontrolny, aby skupić swoje spojrzenie na środkowym rzędzie butelek, by tam skupić serię strzałów.
5 (87), 9/ 6 (97), 6/ 2 (57), 6/ 5 (87), 10/ 3 (67), 2/ 5 (87), 8/ 1 (47), 7/ 6 )97), 6/ 4 )77), 4/ 1 (47), 4/
Spośród dziesięciu wystrzałów to jedynie udało mu się trafić sześć razy. Nie czuł się z tym zbyt komfortowo. Ba, zmiął przekleństwo w ustach, będąc z tego powodu niezadowolonym, aczkolwiek wiedział, że trening czyni mistrza i nie miał zamiaru się poddać, a co.
Przyjrzał się temu rzędowi, a potem przeładował broń. Skupił się na najbliższym rzędzie, aby nie strzelać w jedno i to samo miejsce.
5 (87), 4/ 6 (97), 2/ 1 (47), 7/ 3 (67), 7/ 2 (57), 7/
Przy kolejnej serii, znacznie mniejszej, nie trafił tylko raz. Niby mogłoby to go pocieszyć, no ale to był bliższy rząd. Gdyby, kurka, dalej to było to wtedy byłby powód do cieszenia japiska, a co! Strzelnicę opuścił z wynikiem dziesięciu trafień na piętnaście.

/zt