Stacja benzynowa

Dobrze, że Parker nie miał kaca. Cierpiałby przy takich wrzaskach, a skoro Maro znalazł dla niego zajęcie, to Will - pewnie zmotywowany tym, że to jeszcze dobry przyjaciel, członek gangu zachęca - pomknął nieco szybciej w odpowiednią stronę.
- Dystrybutory już ogarnąłeś? - rzucił, przygotowując się do pomocy, o!

- Ja? Ja mam dobry humor, czemu miałbym nie mieć - zaśmiał się, rozglądając się po placu budowy, jakby nadal szukał zajęcia dla siebie, aczkolwiek w tym momencie ciągle pomagał Maro, żeby to i owo ogarnąć.
- Nie, mam lęk wysokości - dopiero wtedy William pozwolił sobie na dłuższą chwilę odpoczynku. Oczywiście zażartował, ponieważ po chwili wspiął się na górę, by razem z resztą chłopaków zacząć stawianie dachu, przy czym Parker wydawał się być nad wyraz precyzyjny i dokładny. Pewnie dlatego, by kiedyś to jemu ten strop na głowę nie spadł.
- Potem trzeba będzie ogarnąć przybudówkę. Wzmocnić, nie? - spytał. Jest księgowym, na budownictwie znał się tyle o ile! Autorka za to w ogóle się nie zna i pokłada nadzieje w autorze Maro.

- Starość, starość mnie trapi, przyjacielu - powiedział to tonem zmęczonego mężczyzny, który już tyle przeżył, że spokojnie mógłby umrzeć. Oczywiście, Will nie miał zamiaru umierać. Nadal chciał błyszczeć swoją przystojnością i świetnością, a nuż - podobnie jak Maro - może za dwa lata uderzy w niego druga młodość, kryzys wieku średniego i będzie szaleć?
No to pewnie księgowi, jak to on, pytał się mechanika, co robić. Akurat Salinasowi ufał i w takich robotach wiadomo, że lepiej było się spytać niźli robić coś na głupka.
Spojrzał na Świętego, marszcząc lekko brwi.
- To się ogarnie szybciej - i zaraz się zastanowił. - Nie, nie przypominam sobie, co mówił Baker. A co, jakieś plany ma? - spytał od razu, bo tak też wywnioskował.

Parker przyjaciela posłuchał (wierzę, że tak mógł nazwać właśnie Salinasa, po tylu latach w gangu!) i podobnie jak on, wybuchnął śmiechem, kręcąc przy tym głową. A potem ludzie się dziwią, że ma takie mniemanie o sobie, jak nawet kumple mówią, że jest przystojny. Ach, te przyjaźnie!
- Zobaczymy, jak to będzie za te kilka lat. Tyle powinniśmy dożyć - zaśmiał się jeszcze. Humor im dopisywał, a co.
Pewnie gdy Maro kładł pierwsze arkusze, Will te drugie. Cokolwiek, przybijał czy coś, co jakiś czas z innymi pracownikami wymieniając się uwagami dotyczącymi tej robocizny.
Posłuchał Salinasa i pokiwał głową, przetrawiając w umyśle informacje.
- Fakt. Najwidoczniej nie ma co robić - stwierdził po chwili. - A to by było akurat dobre. Wszystko z motoryzacji przypisane do grupy, więc nie byłoby problemu - kiwnął z uznaniem.
Uśmiechnął się zaś nikle na wspomnienie o Consueli.
- Widziałem się z nią wczoraj. I chwaliła mi się, że w barze będzie pracować - odpowiedział i zaraz spojrzał na Maro. - Częściej będziecie się widywać - dodał, wracając do ogarniania pracy.

Pewnie po jakiejś godzinie czy dwóch, obaj skończyli robotę na dzisiaj. Umówili się na jutro czy później, o!

/zt

William, nieco wycieńczony, przyszedł w końcu na stację benzynową, by znowu ogarnąć swoją pracę. Zanim jednak to zrobił to mężczyzna musiał przebrać się odpowiednio, założyć jakieś spodnie i obuwie robocze, koszulkę czy bluzę, których nie byłoby mu szkoda i również robocze rękawiczki. Księgowy - gdy już znalazł się na miejscu - zadbał o to, by mieć co posłuchać.
Mógł więc wziąć się do roboty swobodnie. Postanowił zająć się przybudówką, jako że ta była w całkiem zadowalającym stanie. Uznał jednak, przy czym na pewno nie był pierwszym, że trzeba jej ściany i dach wzmocnić. Parker więc zabrał się za to, przykładając co poniektóre ścianki i mocując je w odpowiednich miejscach; gdzieniegdzie przytrzasnął młotkiem, gdzieś musiał lekko wygiąć, pewnie przy tym ze dwa razy sobie raniąc palce. Nie można było spodziewać się, że księgowemu pójdzie to tak łatwo i szybko. Dalej mężczyzna, po wyrównaniu z zewnętrznej strony, wziął się za wnętrze, tam wzmacniając (i kiwając się na drabince) dach i jego podstawę, do której przytwierdził pewnie jedną czy dwie szyny. Następnie wziął się za elektronikę, właściwie co poniektóre kable rozplątano i przytwierdzono za pomocą niewielkiej tasiemki, by nie latały. Potem podłożył ścianki, pozostawiając je do zamontowania przez Maro czy kogoś innego.
Kilka razy stuknął, kilka razy puknął, kilka razy przykręcił i pomalował. Nazbierany syf zaś zgarniał gdzieś na bok, by potem się tego całkowicie pozbyć. Dopiero po jakichś trzech, jak nie więcej, godzinach roboty, mógł sobie odpocząć, odpalając papierosa i w zastanowieniu przyglądając się wykonanej pracy. Pewnie zamienił parę słów z innymi pracownikami na stacji, ażeby nie siedzieć cicho i mieć co robić. Tak czy siak, robotę swoją skończył na tym, aby wynieść śmieci ze wzmocnionej już przybudówki, która czekała na doklepanie ze strony Salinasa. A w klepaniu... on był dobry!

/zt

Raz na jakiś czas wypadało zatankować, prawda? Także sprawdzić, jak ta pięknie wyremontowana (ciekawe przez kogo, hehe) stacja, się prezentuje.
Parker, jako że trochę miał lenia, a wyjątkowo przyjemna pogoda to doprawiała, poprawił okulary przeciwsłoneczne na swoim nosie, wcinając dalej orzeszki ziemne, które co jakiś czas podrzucał i tak próbował "przechwycić".
Zauważywszy wjeżdżający, znajomy samochód, uniósł dłoń, jakby pokazywał Beth, że tam się znajduje. Albo witał.

Dopiero gdy Beth znalazła się bliżej, Will posłał kobiecie szerzy, witalny uśmiech.
- Przepracowana? - spytał, wskazując na jej kręgi pod oczami. Zaraz zszedł z jednej ze skrzyń przy budynku, opierając się o nią swobodnie. W jednej dłoni trzymał paczkę orzeszków, a drugą wytarł pewnie w chusteczkę.
- I jak tam, Beth?

Och, dobrze, że Beth nie wytknęła mu tej bezpośredniości, bo jeszcze Parker pomyślałby, że lekarka rozmawiała sobie o nim z Liluye.
Will wychylił paczkę w jej stronę, ażeby ogarnęła, że może brać bez pytania. Na jej odpowiedź kiwnął, choć nie dociekał bardziej.
- No, właśnie się zastanawiałem, co się nie odzywasz - przyznał z uśmiechem, robiąc miejsce, by Beth mogła klapnąć obok niego, jeśliby chciała. - Coś znalazłaś?

- Zadzwoniłbym pewnie jutro - powiedział z uśmiechem, przyglądając się Elisabeth przez dłuższą chwilę. Przekazał kobiecie te orzeszki, bo Parker to pewno już się najadł. Dlatego też odsunął się od niej, bo musiał zapalić papierosa; ot, po jedzeniu, tradycja.
Kiwnął.
- Tak myślałem - westchnął. - Albo nic nie robi, albo dobrze się z tym kryje - oznajmił. Dobrze, że Beth nie mówiła, co dokładnie znalazła. Pewnie by się załamał.

Księgowy skrzywił się na słowa Beth. Okej, nic co ludzkie, nie jest mi obce i inne sprawy, aczkolwiek sądził, że jakaś krztyna prywatności jest, a nie... Catherine, która między przyjęciami kolejnych pacjentów zabawia się ze swoim podręcznym kolegą.
- Nie musiałaś tego mówić. Informacja o wibratorze nie jest przydatna - powiedział z nikłym rozbawieniem, chociaż pewnie pomyślał, że ta blondyneczka to nieźle osamotniona/ zdesperowana musi być, że na imprezach zostaje sama, tutaj jeszcze te całe zabawki seksualne. No nic, nie jego sprawa, na szczęście.
Podał jej chusteczki.
- Może kiedyś się potknie w swojej pracy.
Powiedział i zaraz tego pożałował, bo źle pomyślał. A żeby nic więcej nie powiedzieć to się zaciągnął papierosem.
- Ale nic, absolutnie nic nie znalazłaś? Jakichś skrótów, zapisków?

Uniósł brwi, jak Beth się do niego zwróciła, a potem spojrzał na ten palec, którym go tknęła. Nic nie powiedział. Uśmiechnął się tylko półgębkiem na jej słowa, bo jednak stwierdził, że on nie będzie cierpiał na samą myśl. Pewnie szybko zapomni o Cath, która sobie dogadza na przerwach i tyle.
- No okej, dzięki - mruknął, wyciągając telefon, by napisać sms-a, a że jeszcze dostał jednego to szybko odpisał i zaraz wystukał kolejną wiadomość.
- Szybko - powiedział, marszcząc delikatnie brwi. - Albo i nie, może jej się ta dziura spodobała - parsknął.

- Nie tylko ty myślałaś o tym, by wynieść się z tego miasteczka - odpowiedział z uśmiechem, po wysłuchaniu jej krótkiego monologu. Parker przecież też mógłby na spokojnie pracować w większym mieście, oddawać się pracy w biurze i poświęcać jeszcze więcej czasu na liczenie rachunków i innych kombinacji cyfr.
Nie wiedział, o co chciała spytać. Pewnie nawet nie zwrócił na to uwagi.
- Jak specjalizację chcesz robić to rób, nikt ci nie broni, nie? Poza tym, Beth, im szybciej tym lepiej, z upływem czasu pamięć coraz gorsza - mrugnął do kobiety, zaciągając się papierosem.