Stacja benzynowa

First topic message reminder :

Stan na 2017 rok:
Właścicielem stacji jest Noah Houser. Pracownikiem Delshay. 

To miejsce na obrzeżach miasta, wypełnione głównie motocyklistami i entuzjastami szybkich samochodów. Czasem trafi tu również turysta bądź przejezdny, któremu bak nie wystarczy na dojechanie do Appaloosy.
Pod koniec kwietnia 2013r. stację wykupił klub Świętych z Arizony. Została ona odremontowana i od tego czasu ponownie prosperuje. Na stacji znajduje się odremontowany sklep, gdzie oprócz zapłacenia za benzynę, możemy kupić gumy do żucia, prezerwatywy, rozpuszczone od temperatury batony i schłodzone słodkie napoje, a także gazety. Przybudówka na tyłach również została doprowadzona do dobrego stanu. Pod wiatą zainstalowano nowe dystrybutory. Na stacji można też skorzystać z pompy do opon, odkurzacza samochodowego oraz wiader z płynem do szyb.
Ważne! Na amerykańskich stacjach benzynowych nie kupisz alkoholu – ten można sprzedawać wyłącznie w Liquor Store.


Dodatkowe informacje:

1) W nocy z 26 na 27 lutego miała miejsce pożar, który doszczętnie zniszczył stację benzynową!
2) Pod koniec kwietnia (21-28.04.3013) stacja została ostatecznie wyremontowana i wykupiona przez Sue Bakera.
3) Stacja od dnia 20.10.2013 - ZAMKNIĘTA

23.01.2014

- Głupia, głupia, głupia, głupia - powtarzała pod nosem Linda, mijając tablicę z napisem "Old Whiskey". Powtórzyło jej to każde z jej dzieci i ich partnerzy. Ethan wyraźnie dał do zrozumienia, że znów pakuje się w bagno i nic dobrego z tego nie wyjdzie, i że nie ma dzwonić do niego po nocach z płaczem, bo on już tego nie zniesie. Shirley zapowiedziała, że ona swoich ciężko zarobionych pieniędzy na ojca na pewno nie da. Pozostali też mieli wątpliwości, ale jak powiedziała Ivy: przynajmniej w domu będziesz miała spokój.
Linda nie była w swoim domu w Old Whiskey dobre kilka miesięcy. Martwiła się, w jakim zastanie go stanie. Nie dojechała jednak do centrum, lecz zatrzymała się na stacji benzynowej. Sięgnęła po podajnik i wbiła wzrok w swoje ziemiste oblicze odbijające się w szybie.

23.01.2014, popołudnie

Noah jeszcze nie załatwił wszystkich spraw związanych z kierownictwem interesu, ale uznał, ze nie ma co czasu tracić. Dlatego też zakasał rękawy i już od szóstej rano ogarniał stację. Trzeba było posprzątać, sprawdzić elektrykę... no i z nosem w książce "Nie daj się porazić prądem" naprawiał palmę przy suficie.
- Wcale mi się to nie podoba - mruknął sam do siebie. Chwila, czy on na pewno wyłączył prąd?
Usłyszał jak jakiś samochód się zatrzymuje przy dyspozytorach. zlazł z drabiny, odrzucił podręcznik i śrubokręt.
- Dobry, w czymś pomóc?

Wzdrygnęła się nieznacznie, jakby przyłapana na gorącym uczynku. No tak, stała tak bijąc się z myślami i wbijając wzrok w szybę. Nawet nie wcisnęła podajnika do wlewu. Zmierzyła chłopaczynę i odpowiedziała:
- Dzień dobry. Poradzę sobie, dziękuję - uśmiechnęła się półgębkiem i otworzyła wlew. Stanęła bokiem, żeby widzieć licznik.
- Zaraz przyjdę zapłacić, proszę się nie bać - dodała.

Podrapał się po głowie, patrząc jak kobieta nerwowo otwiera wlew. Przestąpił z nogi na nogę.
No, spoko, tylko tyn dystrybutor nie działa - wskazał na tabliczkę z napisem "out of order".
Podszedł do dystrybutora obok i podał kobiecie drugi podajnik.

- Och - to by wyjaśniało, czemu chodził tak cicho i czemu nic nie zmieniało się na wyświetlaczu. - Przepraszam - wydusiła cicho i zaraz potem dodała: - To znaczy... dziękuję. Przepraszam. Jestem zmęczona po podróży - zaczęła tłumaczyć i wzięła drugi podajnik.
- Spojrzy pan tam?... Do stu dolarów jak dojdzie, powie mi pan?

Postukał w szybkę licznika i pokiwał głową. Po kilku chwilach dał znać Lindzie, że doszła do 100$.
- Em... chwila, czy nie jest pani żoną pana Bentona? - powoli sobie zaczął przypominać twarz kobiety.

Podziękowała i wyciągnęła podajnik, zamknęła klapkę i odwróciła się do Noah akurat, gdy zadał pytanie. Zbladła trochę, nerwowo zacisnęła usta, ale zaraz potem uśmiechnęła uprzejmie.
- T-tak, owszem. Skąd wiesz?

- No, trudno zapomnieć o rodzinie pana Bentona - rzucił, opierając się o dyspozytor.
- Znaczy, no ja tu mieszkam od urodzenia,a le może mnie pani nie pamiętać - machnął ręką. - No, to jak pani jest żoną pana Bentona, to nie musi pani płacić, spoko.

Spięła się jeszcze bardziej po tym wytłumaczeniu. Sława Jima do najlepszej nie należała.
- Moja rodzina to nie twoja sprawa - burknęła. Przyjrzała się jednak chłopcu, zastanawiając chwilę. Cóż, może i go widywała, ale szczerze - ciężko było jej zapamiętywać takie rzeczy.
- Nie muszę? Jak to?

- No, normalnie. Nie musi pani - powtórzył.
- Widzi pani, no... ta stacja to jest Świętych, co nie? Ja tu tylko... ogarniam. Więc wie pani, jak pani jest rodziną, to na rachunek klubu. No chyba, ze chce mi pani napiwek dać, hehe.

Westchnęła cicho.
- Wiem, że ta stacja klubu Świętych - odparła zirytowana. - Właśnie dlatego chcę zapłacić - mruknęła i otworzyła drzwi, sięgając po torebkę.
- Masz terminal, mam nadzieję? - nie czekając na odpowiedź, ruszyła do budynku. Nie skomentowała napiwku. Aż tak szczodra nie była, a od opłaty i tak pobierali automatycznie.

- Co? Terminal? Ja... ledwo co prąd podłączyłem!
Potruchtał za kobietą i otworzył przed nią drzwi.
- Nie wiem, kasa fiskalna działa...
Poszedł za ladę i zaczął szperać pod nią. Wyjął kartonowe pudło i wysypał a niego wszystko, co tam było. Między innymi terminal.
- No mam.

Zaczekała, aż chłopak otworzy i weszła do środka. Zmarszczyła lekko nos, bo w środku było duszno i czuć było kurzem. Obejrzała się na ladę i przyglądała szamotaninie chłopca.
- Nie rozumiem. Stacja działała od maja... - być może Lindę ominął fakt, że wraz ze Świętymi zamknięto ich interes.
Westchnęła ciężko, bo młodzieniec ewidentnie sobie nie radził.
- To może ja czek wypiszę - powiedziała w końcu cicho i zaczęła grzebać w torebce. Wyciągnęła bloczek i długopis. Uniosła jeszcze raz wzrok na Noah i wpisała "105$", bo chyba zrobiło jej się go żal.

Noah zaczął prostować kabelki i usiłował podłączyć terminal do prądu, gdy Linda uznała, że wypisze czek. Swoją drogą, jak nisko trzeba upaść, by to właśnie Linda Benton cię pożałował?
- No działała, ale po aresztowaniach to ten.... zamknięto ją bo nie miał kto się zająć... no ale pojawiłem się ja! Ha... nie żeby to był jakiś wielki ratunek. Nie mam bladego pojęcia jak powinno się pracować na stacji i nie znam się na paliwie. Ale rano podłączyłem lodówkę, wiec może pani sobie kupić colę - wskazał na chłodziarkę w rogu.

- Och... - kiwnęła głową, ale nic nie powiedziała. Czy to źle, że tak mało wiedziała o sytuacji Świętych z Arizony? Na pewno wychodziła właśnie na okropną kobietę. No, przecież zresztą taka była. Męża zostawiła i trafił do więzienia, to sam znak z Niebios, że źle zrobiła.
- Nie masz pojęcia? To jak zamierzasz tu pracować? - uniosła brew. Wręczyła mu czek.

Wziął czek i zaczął wklepywać kod do kasy. Oczywiście dwa razy się pomylił, a gdy się udało - wysuwana szufladka na pieniądze uderzyła do w brzuch.
- Aj... no... nauczę się. Ja się szybko uczę.

Przyglądała się, jak Noah walczy z kasą. Może było ją stać na współczucie, bo prawie pół roku nie doświadczyła na sobie ciężkiej łapy swojego męża?
Linda kiwnęła chłopakowi głową i ruszyła do wyjścia, ale zatrzymała się i obróciła z powrotem, znów ze swoją zatroskaną miną.
- Pokazać ci, jak ją obsługiwać? Kasę. Mam na myśli.

- Eee... - spojrzał na kobietę, potem na kasę.
- O tak, tak, bardzo bym prosił - odparł, odsuwając się nieco od lady, jakby chcąc zrobić Lindzie miejsce.

Uśmiechnęła się lekko i podeszła do lady. Odstawiła torebkę obok i zaczęła Noah opowiadać, jak to działa. Pokazała, co gdzie nabijać, co naciskać, żeby wysunąć szufladę i jak zmienić rolkę paragonu. Prawdopodobnie obsługa kasy była jej główną życiową zdolnością, poza gotowaniem i wychowywaniem dzieci.
- Zapamiętasz? - spojrzała na chłopca, obawiając się, że powiedziała to wszystko za szybko.

- Jasne, spoko! - powiedział, drapiąc się po głowie.
- E... ale mogłaby pani powtórzyć, jak się wycofuje polecenie? 
Wziął jakiś notatnik i pospisywał to co pamięta.

Zauważyła, że Noah wyciągnął notes dopiero na koniec i uznała, że głupio zrobiła, nie proponując mu tego od razu.
- Oczywiście - odparła jednak cierpliwie i zaczęła wskazywać kolejne przyciski, zerkając, czy chłopak nadąża z pisaniem. - Powtórzyć ci coś jeszcze? I możesz mi mówić Linda... - ...to się czuję mniej staro, pomyślała. Zerknęła na zegarek. Ostatecznie tak bardzo jej się do tego domu nie spieszyło.

- Eeee.... aa... nie, nie, jest dobrze - spojrzał na notatki.
- Dziękuję... Lindo. To, ja teraz jestem twoim dłużnikiem... ot może ja ci za to auto umyje? - zaproponował. 
- Albo cokolwiek.

Uśmiechnęła się, najwyraźniej czując się wyjątkowo dobrze z tym, że spełniła jakiś dobry uczynek. Propozycja chłopaka ją natomiast zakłopotała. Nie była pewna, czy ta drobna pomoc była warta jego trudu.
- Hm, to bardzo miło z twojej strony... Ale teraz powinnam już chyba jechać. Może... przy kolejnym tankowaniu? - nie była wprawdzie pewna, czy mówił o "teraz" czy "kiedyś", ale w ogóle się dosyć zdziwiła tą chęcią odwzajemnienia.
Linda wzięła torebkę, uśmiechnęła się raz jeszcze do chłopca, który swoją drogą się jej nie przedstawił, ale jego matką nie była, żeby go upominać.
- Więc do zobaczenia. I dbaj o tę stację - dodała. Wróciła do Nissana i ruszyła do domu.

zt

/23.01.2014? czas nie wiem.
Lil wsiadła za kółko po raz pierwszy i nie dojechała daleko. Właściwie, ledwo wsiadła i zatrzymała pickupa na stacji, gdzieś z boku. Wysiadła i przeszła do krawężnika na którym usiadła. Nie nadaje się na to. Musi sprzedać ten samochód. Sprzedac i kupić inny albo nie kupować nic wcale. Tak by było najlepiej.

Noah, po wyjściu pani Benton, wrócił do podłączania terminalu. Ale chyba musi zadzwonić do banku, czy coś, bo działać - to nie działał. Chwycił więc pas z narzędziami i poszedł zorientować się, czy żarówki na zewnątrz działają.
- O, Liluye, hej! - zawołał, widząc ją na krawężniku.
- A tobie co?