Campbell's Burgers

First topic message reminder :

Ten bar to długie i wąskie pomieszczenie, którego większość miejsca zajmuje czerwono biała lada, nad którą przyczepiono wielki i tandetny napis Campbell's Burgers.
Przy ladzie rzędem postawione są plastikowe barowe stołki, nie pamiętające już czasów swej nowości; zaś pod oknem ciasno ułożono kilka stolików z krzesłami jakby wyjętymi z innej bajki.  Atrakcją miejsca, oprócz taniego jedzenia, jest apetyczny zapach kawy wydostający się z kuchni oraz czarno białe zdjęcia wywieszone na ścianach. Podobno przedstawiają pierwszych właścicieli wraz z całą rodziną. Ale kto by się nimi interesował podczas krótkiego oczekiwania na hamburgera i pośpiesznego posiłku.
Smacznego!

81

Rąbnął gościa w pysk, aż ten zleciał z krzesła.
- Wynocha stąd! - warknął. A zawtórował mu pies. Oddychał ciężko. Jednak było mu mało. Podszedł do gościa, którego powalił, złapał go jedną ręką za fraki i zaczął okładać pięścią. Papaj natomiast zniżył łeb i obnażył kły warcząc na drugiego.
Howahkan nie panował nad tym co robił. Stracił rozsądek zupełnie.

- Spierdalaj! - otrzymał w odpowiedzi od tego drugiego, bo pierwszy ścierał właśnie strużkę krwi z brody. Gdy Howakhan się do niego zbliżył, drugi kopnął psa, skoczył do Indianina i szarpnął za koszulkę, z zamiarem zamachnięcia nim tak, żeby jego twarz zderzyła się z ladą.

Rzut na siłę i kondycję. Jeśli przekroczysz próg 70, Howakhana nic nie rusza i dalej okłada tego leżącego. Jeśli nie przekroczysz, to niestety zaliczasz spotkanie pierwszego stopnia z blatem.

70 : /

Howahkan został odciągnięty od jednego gościa i wylądował twarzą na stoliku. Ale pies nie dawał za wygrana, gry jego właściciel był tak traktowany. Wilczaki były sporawe więc doskoczył od tyłu do gościa, który trzymał Howahkana i ugryzł go w dupala!

Jane zerwała się z krzesła, bo nie spodziewała się, że sprawy przybiorą tak gwałtowny obrót.
- Przestańcie! - pisnęła, ale pewnie w ferworze obijania mord i warkotu psa nie usłyszeli. Kasjerka po drugiej stronie lady była w nie lepszej sytuacji.
Facet, którego okładał Howakhan pozbierał się z podłogi i usiłował odciągnąć swojego kumpla od psa. Albo psa od kumpla. Tak czy siak, wyglądało to przykro i boleśnie, a Jean robiło się słabo.
- Wynocha, bo wezwę policję! - wrzasnął nagle mężczyzna, który wypadł z kuchni. W rękach dzierżył strzelbę. - Wy dwaj, i ty też! - celował w każdego po kolei lufą. Nie wiadomo, czy była nabita, czy tylko tak straszył. W każdym razie podziałało.
Dwóch zabijaków wypadło za drzwi, jeden krwawił dość obficie. Jean widziała, jak kolega wtarabania go do auta. Howakhanowi krew z nosa zalała pół twarzy i blat lady. Pies wciąż wyglądał groźnie, a Jean chciało się płakać.

To spotkanie ze stołem trochę go oszołomiło, ale też odzyskał dzięki temu zdrowy rozsądek i przestał wymachiwać pięściami na lewo i prawo. Uniósł dłonie w geście obrony, gdy z kuchni wyleciał gościu ze strzelbą.
- Już znikam. - oznajmił wycierając usta z krwi, która ciekła mu obficie z nosa. Spojrzał potem na Baby Jane. - Wybacz.
Rzucił przepraszającym tonem, gdyż ponieważ było mu wstyd za jego własne zachowanie. Pies zaraz się uspokoił i pognał za swoim panem na zewnątrz. Howahkan wyszedł na zewnątrz i klapnął na krawężniku, próbując zatamować krwotok z nosa i burcząc pod nosem przekleństwa.

Chwilę jeszcze stała, nerwowo wyginając palce. Ale by sobie zapaliła teraz. A najlepiej wciągnęła. Ale chociaż tego papierosa. A nie miała. Obróciła się i zerknęła przez okno. Złapała z tacek te serwetki, co zawsze ich dawali za dużo, niż to konieczne i wyszła z baru.
Spojrzała nieufnie na psa. Papaj trochę jej się teraz obrzydził. W końcu podeszła i wyciągnęła ku Howakhanowi plik chusteczek.
I tyle. Nic nie powiedziała i zastanawiała się, czy powinna sobie iść. Chyba powinna. Po papierosy do West Marketu.

Miał już całe łapy we krwi, gdy tak siedział. Papaj tuż obok niego. Grzeczny i potulny jak wcześniej. Zamerdał ogonem, gdy Baby wyszła z Campbell's. Howahkan zauważył serwetki wyciągnięte ku niemu i uniósł wzrok. Szybko go jednak opuścił i przyjął je. Zaczął sobie wycierać nos i ręce. Odchylił głowę w końcu i zatkał sobie nos.
- Naprawdę przepraszam. Normalnie... Normalnie się tak nie zachowuję. - wyjaśnił. Nie spoglądał na nią. Naprawdę było mu głupio.

Tymczasem Jean wcisnęła okulary na nos i ściągnęła gumkę z nadgarstka, po czym związała włosy w wysoki kucyk. Przygryzała wargę i dalej nie wiedziała, co ma zrobić. Jak teraz zestawiała Howakhana, który ją przepraszał za nieumyślne trafienie badylem i tego, który okładał pięściami jakichś durniów... To normalnie blue screen, error, error.
- Uhm... - skwitowała mruknieciem. - Mam nadzieję, że nie złamali ci nosa. Ludzie tutaj są głupi - dodała.

Skrzywił się, gdy złapał za nos, sprawdzając go.
- Chyba nie. Nie przejmuj się mną. Miałem już w życiu tyle urazów, że nie sposób zliczyć. Jeden w te czy wewte się nie liczy. - powiedział. Teraz dopiero na nią spojrzał na dłużej. - Jak chcesz to możesz wrócić i zjeść do końca. W końcu ciebie nie wywalili. A ja tu... się ogarnę.

Awkard, nieustannie dudniło w jej myślach.
- Um, chyba straciłam apetyt - mruknęła. Potem machnęła ręką w stronę miasteczka jakby. - Chyba już pójdę. Uhm.
Głupio trochę było jej go pytać, czy jest pewien, że może go tu zostawić, no bo co, jak... no na przykład zasłabnie i dostanie udaru?! A już i tak miała wrażenie, że ta bójka to jej wina była.
- Na pewno dobrze się czujesz?

Machnął ręką.
- Czuję się okej. Poradzę sobie. - zapewnił ją, by przypadkiem nie czuła się winna. Nie odganiał jej od siebie, ani nic, ale nie był mięczakiem i nie chciał na takiego wyjść. O nie. Miał teraz całą zakrwawioną koszulkę. Sprzeda ją za miliony bezdomnym hipisom.

- Okej... No to... To idę. I przepraszam. I mi przykro, że masz rozbity nos. No. To pa - wydukała z siebie, wbijając dłonie w kieszenie obcisłych dżinsów. Szurnęła czubkiem buta po chodniku, spojrzała jeszcze raz na psa i Howakhana, i ruszyła w stronę centrum.

zt

Westchnął i spojrzał za odchodzącą Baby. Potem zwrócił wzrok na psa, który cierpliwie czekał. W końcu jednak wstał, nadal zatykając nos serwetkami, które już były całe upaprane.
- Chodź idziemy do domu... - mruknął i tam właśnie ruszyli.

zt

// 07.09.2013, wieczór, koło 19:00

Nie miał już NIC. Nic, nic, nic. Udało mu się wyskrobać kilka dolarów spod poduszek sofy, ale to tyle. Postanowił wiec wydać je na coś miłego, jak na przykład - burgera. Udał się wiec do najtańszej knajpy i zamówił najtańszą kanapkę.
Miał ochotę płakać. A łzami posolić kotleta, bo był mdły.

// 07.09.2013,wieczór ok. 19.05.
Tak.. niestety zaczynały się powoli zachcianki. Całe szczeście nie były jakies dziwne. Po prostu musiała zjeść burgera z Campbell's. Chociaż było to bardziej spowodowane żywym odżywienia Carmality niż jej ciążą. Pewnie nie jeden wgeterianin za tym zatęsknił. Ubrana w letnią błękitną sukienkę podjechała do Campbells. Weszła do środka i rozejrzała się. Był poniedziałek i chyba wielu ludzi nie było. W końcu zamówiła frytki, gdy jej oczom ujrzała..
- Hej Noah. - mógł usłyszeć nad swoim uchem głos Carmality. Po czym zaszurała tacą z frytkami i uisadła na przeciwko. - Kupe lat. - zaczęła. Była miła, naprawdę miła. W ogóle nie oceniała go swoim spojrzeniem. Bardziej hormony przez nią przemawiały dość.. współczująco.

Uniósł głowę. Przełknął kęs burgera i chwilę milczał, jakby usiłując wymyślić, co ma odpowiedzieć.
Z jego ust wyszło zatem zwykłe "cześć".
- Ej, no, dobrze wyglądasz - zaśmiał się nerwowo. Spojrzał na swoje palce, upaćkane w sosie. Jezu.
Sięgnął po serwetkę.
- No... co tam? - rzucił, uciekając gdzieś w bok wzrokiem.

Uśmiechnęła się szczerze. Jak zawsze promieniowała optymizmem i radością.
- Dziękuję. Ty też dobrze wyglądasz. - odpowiedziała wyciskając ketchup z tubki obok swoich frytek. Całe miasteczko wiedziało, gdzie podziewał się Noah, ale Carma nie zamierzała z nim o tym rozmawiać. Faktycznie lepiej wyglądał od ostatniego razu jak go widziała.
- Ach nic ciekawego. Pracuje w przychodni, studiuje na kolejnym kierunku.. - powiedziała tym razem soląc frytki. Po czym spojrzała na Noah. Po czym spuściła wzrok. - No i jestem w ciąży.- dodała nieco, wstydliwiej? Jej własna siostra o tym nie wiedziała, a kumpel ze szkoły tak. Miała potrzebę po prostu powiedzenia komuś jeszcze.
- Frytkę? A u ciebie? - strzeliła pytaniami niczym seria z kałasznikowa.

Też się uśmiechnął, gdy w końcu znowu na nią spojrzał. Ach, ambitnie, jak zawsze. Podziwiał ludzi z planem - jakimkolwiek. A Carma teraz zdawała mu się własnie taka. Lecz wiadomość o jej przyszłym rodzicielstwie nieco go zdziwił.
- O... a to... ten, no gratulacje - powiedział. Niby uradowany, ale też zdziwiony i jakby nieco zawiedziony nowinami. 
- Sorry, ja po prostu nie wiem jak reagować na takie nowiny - zaśmiał się i podrapał po głowie - ej ale... służy ci. Ślicznie wyglądasz!

Gdyby wiedział, ze ta ambicja to tylko zapchaj dziura czasu, by nie myślec o Florenciu. Teraz nie tylko o nim, ale też i o dziecku. Chwyciła frytkę i ją zjadła. Zmarszczyła lekko brwi, niby w złości, jednak nie była zła tylko zdziwiona. Po czym westchnęła, chyba sama nei wiedząc jak teraz się czuje. Machnęła ręka po czym jak zawsze zaczęła gadać.
- Wpadłam. Nie musisz się cieszyć. - podpowiedziała mu trochę jak ma się zachować. Z resztą to chyba lubiła w tym rozmówcy, że na klatę przyjmował zakłopotanie i potrafił to wyrazić. Uśmiechnęła się na komplement.
- Dziękuję. - powiedziała nadal uśmiechnięta. Przysunęła tacę na środek. - Częstuj się i opowiadaj co tam u ciebie. - zachęciła go do rozmowy.

Otworzył szerzej swoje skośne oczka. Chwilę milczał. Nieśmiało sięgnął po frytkę i wpakował ją do buzi. Dopiero gdy przełknął, to przerwał nieco niezręczną ciszę.
- A... ojciec...? - zapytał nieśmiało i zerknął w dół, jakby chcąc obejrzeć brzuch.
Potem się zreflektował.
- Jeju, dobra, sorry, nie pytam! - aż się rumieńcem oblał. 
- No u mnie... a nic. Wróciłem, zrobiłem sobie nowy tatuaż, no i szukam pracy.

Chwyciła kolejna frytkę i zjadła, będzie pokutować na godzine lub dwie. Na razie jej smakowały. Zaśmiała się na jego reakcję i rumieniec. Jednak nie wyśmiewała go, to był raczej śmiech, ciepły i uprzejmy.
- Jestem dopiero na poczatku drugiego miesiąca. - uświadomiła go. Na temat ojca nie zamierzała mówić, co chyba zauważył. Chwyciła frytkę, ale jej nie zjadła za to wskazywała nią na rozmówcę, podczas jej słów.
- Tatuaż?! - wyraziła zdziwienie, co potwierdziła frytka wskazująca na Indianina, a potem w sufit. - Hmm.. a gdzie chcesz pracować? - dopytała. Po czym zjadła wymęczoną frytkę.
- Przepraszam jeśli za dużo pytam... trochę czas minęło od naszego ostatniego spotkania. - dodała szybko, żeby się nie czul zobowiązany odpowiadać.

- Ano... tatuaż. Mam ich, z... - szybko policzył - 7? No. 
Wzruszył ramionami i spojrzał w swój, pusty już, talerz.
- No gdzie, nie wiem. Może w szkole? Niby, teoretycznie, co nie? Mam uprawnienia. Ale, kto tam mnie przyjmie.
Machnął ręką, jakby nie chcąc tego roztrząsać. 
- Pytaj o co chcesz, w sumie, to... masz prawo, co nie?

Nie ukryla zdziwienia tymi tatuażami. Wiedziała, że ma artystyczną duszę, ale nie wyglądał jej na kogoś, kto wyraża to tatuażami. Próbowała sobie przypomniec kiedy to bylo.
- Tak... a nie na imprezie końcowej mojego.. czy twojego rocznika. Gina jakaś tam robiła ją na chacie, zaraz potem się wyprowadziła. - powiedziała jakby coś światało jej. Bardzo możliwe, że i impreza, i organizatorka mogły jej pomylić, bo przeciez większość z tych imprez już nie pamietała. Pranie mózgu na studiach szybko wymazuje takie wpsomnienia.
- Mam prawo? - spytała z uśmiechem. Wzięla frytkę zjadła ja po czym spojrzała na niego. - Dobra. - rzuciła wyzwanie. - To gdzie zrobiłeś sobie ten tatuaż? - rzuciła tak po prostu. Skoro ma prawo zadawać jakiekolwiek pytania. Oczywiście żartowała i było to po niej widać.

- Aaaa... ten nowy mam na pośladku - przyznał cicho, spuszczając głowę. - Nie... nie pytaj. Inne mam w bardziej atrakcyjnych miejscach i w takich, co mogę pokazać.
Aż wstrzymał na chwilę oddech. Nieśmiało podniósł wzrok na Carmalite, bojąc się, ze ta zacznie go oceniać.

Jej reakcja była dość śmieszna. Zasłoniła rękoma twarz, bo się zawstydziła. Tylko sobie z niego żartowała, i nie myślała, że odpowie jej aż tak szczerze.
- Przepraszam. - powiedziała odkrywajac nawet czerwone z zawstydzenia policzki. - Nie powinnam pytać to kompletnie twoja sprawa.- powiedziała przejęta tym, że wyciągnela od niego tę informację. To była kompletnie jego sprawa, gdzie robił sobie tatuaże i wiedziała, ze nie powinna pytać.