Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Lola uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
-Oczywiście, że jesteeeeeeeeeś!-przytuliła go ponownie i chwile się tak z nim pobujała na boki, wzmacniając uścisk jej stalowych (no w końcu była policjantką, nie?) ramion.-To pączki z posypką multiwitaminową!-oznajmiła mu, ucieszona.-Spróbuj!-zachęciła go, podsuwając mu kartonik pod nos.
Gdy włączył się Vincent, wysłała mu najbardziej wdzięczny uśmiech na świecie. Ktoś doceniał jej radosną twórczość.
-Weź nawet dwa!-zaoferowała, rozanielona.
I nagle mina jej zrzedła. I pewna scena ponownie rozegrała się przed jej oczami. I była przekonana, że trochę zbladła.
Odsunęła się sztywno.
-W przeszłości... kiedy?-spytała, tracąc ten wesoły ton.
Była przerażona. I zaraz po tym ogarnęła ją wściekłość.
-WIESZ CO WYKRADLI?!-zapytała go, obracając na tym krześle i łapiąc mocno za ramiona. Ścisnęła go chyba nawet odrobinę za mocno, nachyliła się i wpatrywała uważnie.-Sprawdź to!
Zmarszczyła brwi i tylko na chwilę uniosła wzrok, by spojrzeć na Jona.
-Pierdolony Smith!-warknęła, kopiąc kubeł stojący przy biurku.-JAK JA MU SIĘ DOBIORĘ DO GACI, TO SIĘ NIE POZBIERA!!!

Victor Romero II, ur. 13.09.1982
Żonaty, bezdzietny, be wcześniejszej kartoteki.
02.02.2011 znaleziono przy nim niewielką ilość kokainy - nie bł pod wpływem.
Zatrzymany został podczas kontroli drogowej.
Wyrok prawomocny w pierwszej instancji, kara w zawieszeniu na rok, grzywna (5000$) i prace społeczne.
Zwolnienie z uczelni.

Lola westchnęła i wyłączyła bazę. No chyba nie było to zbyt pomocne w tych całych poszukiwaniach.
Wysłała smsa do Jona z tym, co znalazła, po czym zakręciła się na krześle i odprowadziła Cherry wzrokiem.
-Jak poszło?-zagadnęła Alexa, gdy wylazł z pokoju.

Winchester wyszedł z pokoju przesłuchań i zmierzał właśnie do swojego biurka chcąc się wreszcie napić kawy, gdy zagadnęła go Lola.
- Jak mieszkałem tu dwadzieścia lat temu to ludzie byli prostsi w obyciu. - Stwierdził tylko opierając się o jakieś biurko tak tylko, aby być zwróconym frontem do Martinez. - Ale przecież nie jesteśmy tutaj, aby być wszyscy nas lubili. Dbamy o porządek w mieście. - Powiedział to chyba bardziej do siebie niż do niej.

Lola zachichotała.
-Trzeba dać im szansę.-podsunęła, mrużąc lekko oczy, dalej z uśmiechem na twarzy.
Czy dalej mówiła o tym, co on?
-Ważne, że się czegoś dowiedzieliśmy.-powiedziała już poważniej, prostując się.-Wygląda na to, że Old Whiskey właśnie zarobiło swojego pierwszego psychopatę.-mruknęła, przewracając stronę swego raportu.
Drgnęła, gdy to powiedział. I zmarszczyła brwi. Zamyśliła się.
-Tak.-przyznała mu rację, unosząc wzrok.-Ale łatwiej jest, gdy wszyscy nie podchodzą do ciebie jak do zarazy, co nie?-rzuciła lekkim tonem.

- Człowiek się już zdąży przyzwyczaić, tyle lat pracy. - No bo już naprawdę długo pracował w policji i takie zachowania już widział. Fakt, wolał jak przesłuchiwani byli rozmowni, bo wtedy naprawdę można było szybciej i prościej zakończyć tę sprawę.
- Najważniejsze, że tak szybko zaczął i szybko zginął. Teraz jednak wypadałoby zrobić tak, aby takie rzeczy się nie zdarzały, może przydzielić jakiś patrol do tego motelu? - Stwierdził rozglądając się po biurze, chyba na niego był już czas w tej chwili, bo naprawdę nie było co robić już tutaj. Chętnie by jeszcze porozmawiał z Martinez, bo chyba jakoś lepiej im ta rozmowa szła niż ostatnio. - Na mnie już czas, do widzenia. - Kiwnął jej głową po czym ruszył do wyjścia z posterunku.

/zt

Lola przyjrzała mu się uważnie.
Wcale nie wyglądał jakoś super staro. A mówił tak, jakby był co najmniej Charlesem Mikaelsonem, który był starszy do niego. I tak samo irytujący. Och, choć nie. Ładnemu się wszystko jakoś tak łatwiej wybacza. A na  Alexandra, jakby nie patrzeć, całkiem miło się patrzyło.
Toteż policjantka podparła brodę na dłoniach i wpatrywała się z uśmiechem w swojego kolegę.
-No... Szkoda, że po drodze zabił 4 osoby... ale niech będzie!-powiedziała powoli, z powątpieniem, ale potem ochoczo przyznała mu rację, co by nie było, że jest niemiła!
Zamknęła akta i sama też miała się z nim żegnać, gdy ten ją wyprzedził.
-Ach. No... No cześć!-zawołała za nim, po czym zmarszczyła brwi, stwierdzając w myślach, że to dziwne, zabrała swoje rzeczy i zwinęła się do domu.

/zt

Morgan bardzo cierpliwa znosiła warunki panujące w areszcie. Ogólnie była w tym pomieszczeniu najbardziej spokojną osobą, by się mogło wydawać oazą spokoju. Bo taka właśnie była. Nawet jeśli są jakieś problemy to ona podchodzi do tego z zimną krwią. Nawet wtedy, gdy jej "współlokatorzy" są po kolei brani do przesłuchania, a ona musi dalej czekać. a potem zapada noc i policjantów prowadzących sprawę nie ma. Następnie wstaje dzień i znowu musi czekać. Już mniejsza z tym czy pospała sobie czy nie, czy coś zjadła czy nie. Jakby kompletnie to nie miało sensu.

/od mamusi

Lionel właśnie zjadł obiadek u mamusi i był mega zadwolony. Po drodze mu się pary razy głośno odbiło, co świadczyło, że definitywnie mu smakowało. Doceniając tak wspaniały, spokojny wieczór, postanowił raz-dwa wrócić do domu.
Właśnie słuchał sobie patriotycznych kawałków, gdy wpadł na jakiegoś gościa.
-E! Problem?!-spytał, dopiero teraz unosząc wzrok.
Aż zamrugał. To jak czterolistna koniczyna! I do tego sama na niego wpadła! Jak nic wróżyło to dobre kostki, co nie, Jackie?
-Hehe, siema, goguś.-mruknął, ściągając słuchawki.
Popchnął Williama do tyłu.
-Za czym jesteś?-spytał, unosząc brodę do góry.
Niezły wstęp.

Koksu mrugnął i otworzył usta. Pewnie nawet podniósł rękę i wyciągnął nieśmiało palec wskazujący do góry, namiętnie trawiąc tą odpowiedź.
Czy to był komplement?
-Ej, lalunia! Bo się zarumienię!-mruknął, uśmiechając się pełną gębą.
Za chwilę jednak kąciki ust mu momentalnie opadły, a on zrobił tą swoją groźną minę.
-Podrywasz mnie, cioto?-warknął, podrzucając brodę do góry, po czym raz jeszcze go pchnął, tym razem z większym impetem. A chwilę potem sprzedał mu lufę w twarz.
Troszkę go poobija. Za ładny jest laluś! Jeszcze się Koksiowi spodoba i co będzie?

Bić się przed biurem szeryfa? WSTYD! Podobno najciemniej jest pod latarnią - to się jednak okaże!

Kostki dla Parkera na siłę i refleks, próg: 60. Jeśli Ci się uda przekroczyć próg, Koksu chwieje się na nogach zamroczony - masz szansę wiać, albo przyfandzolić mu po raz drugi. jeśli progu nie przekroczysz - Lion wystosowuje Ci pigułę w szczenę i to Ty chwiejesz się na nogach zamroczony.

3 (55),

Koksu korzystając z faktu, że gościa zamroczyło, schylił się, chwycił go w połowie i w dzikim szale podgonił do ciemnej uliczki i wyrzucił go pod murem, by następnie zasadzić mu kopa pod żebra.
Zero litości dla frajerów i podobnych gości, ehehe!
-Chyba ty!-odpowiedział mu jakże elokwentnie.
Zastanawiał się, czy teraz będzie już odpowiednio zrobiony.
Początkowo chciał mu wybić połowę zębów, ale postanowił być MIŁOSIERNY. Tak, jak Jezus. Ksiądz go dziś zainspirował na mszy!

5 i 5

Koksu z cichym "jes!", które przepełnione było satysfakcją, kucnął przy swoim nowym pacjencie, wyciągął z kieszeni nić i już miał rozpocząć dziełoa, łapiąc za jego szczękę i rozwierając ust, gdy zauważył jakiś cień.
Zmarszczył brwi i się obrócił z groźną miną.
-Eee, no zasłabł chłop trochę. Właśnie mu usta usta robię, nie?-mruknął z głupkowatą miną.

Koksiu mrugnął.
-Eee, no. Panie władzo.-uśmiechnął się nerwowo.-Nie ma nerwów! Kolega trochę zasłabł!-uniósł ręce do góry, ale zaraz na coś wpadł.-Ja kolegę wezmę, pójdziemy sobie i śladu po nas nie będzie, nie? Po co problemy, panie policjancie? Szacun, nie? Luz.-mruczał, gotów się zaraz poderwać i spierdolić.

Policjant podszedł odrobinę bliżej.
- Wezwę pomoc... - zaczął, zatrzymał się jednak, słysząc głos Williama, który zapewniał, że wszystko w porządku.
- W razie czego znajdziecie mnie, panowie, nieopodal. Miłego wieczora! - oznajmił i ruszył w swoją stronę.

Lionel był mocno zaskoczony, gdy William się za nim wstawił. Zmrużył oczy i stał nieruchomo, zanim policjant nie zniknął za zaułkiem.
-Eee, jednak nie taka ciota z ciebie!-mruknął do fagusia, zadowolony, łapiąc go za szmaty.-To nie będę przepraszać za ten brak delikatności, nie? Faceci rozumio!-zagadnął wesoło.
Nasłuchiwał.

6 (50), 1 - nie liczę,