Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

- Proszę mi powiedzieć jakie relacje łączyły pańską rodzinę z panem Meyer - zapytała, notując coś na kartce, którą podsunęła Winchesterowi.

Od roku większe zarobki.
Sprzedaż samochodu pół roku temu.
Wakacje na Hawaje wykupione dwa miesiące temu.
??????

Coś zaczynało się jej nie zgadzać.

- Mayer? - Dopytał Brown, nie do końca rozumiejąc. - 20 lat temu chowałem pana Mayera. A pół roku temu mój syn sprzedał synowi Mayerowej pickupa. Tyle.
Wzruszył ramionami, wciąż nie mając pojęcia, co to miało z nim wspólnego.

Gdy sierżant Ramirez podała mu kartkę ten ją przeczytał i już wiedział, że Brown musi coś kręcić. Od razu było to widać, ale na tej kartce było wszystko dobrze przedstawione.
- Panie Brown, twierdzi pan, że sprzedał pickupa gdyż zmusiły pana kwestie finansowe. Ale pana żona twierdzi, że od roku jej mąż więcej pieniędzy i możecie sobie państwo pozwolić na wakacje podczas ferii wiosennych. - Winchester walnął pięścią w stół. - Czemu pan nam kłamie w żywe oczy? - Zapytał świdrując go swoimi jadowicie zielonymi oczami.

- To nie ja sprzedawałem pickupa, ale mój syn. Wy mnie w ogóle słuchacie? - Oburzył się. - To on potrzebował pieniędzy, nie ja. Chciał być samodzielny, to mu pozwoliłem. Zaoferowałem mu pieniądze na opłaty za studia, ale nie chciał. Postanowił, ze sam je zorganizuje. To co, zmuszę go ? To dorosły mężczyzna, a samochód był jego. Ja tych pieniędzy nie widziałem na oczy.

- Na czym pan zarabia dodatkowe pieniądze, panie Brown? - Gabrielle przeniosła spojrzenie z Alexandra, który zaskoczył ją agresją, na przesłuchiwanego.

- Dodatkowe pieniądze? - Zapytał i udał zaskoczonego. Lecz po chwili spuścił głowę, jakby kładąc uszy po sobie.
- Cóż, wstyd się przyznać ale... podpisałem umowy z innymi klinikami, ze odbieram ich ciała. Na obrzeżach Appaloosa.

Jak dla niego ta agresja była zdecydowanie potrzebna, nawet nie spojrzał na Ramirez tylko wciąż wpatrywał się w Browna.
- Po raz kolejny w zeznaniach pojawia się Appaloosa. Ma pan tam jakąś rodzinę, a może dobrych znajomych? Oprócz wspomnianej wcześniej kobiety. - Dodał na koniec, bo szczerze powiedziawszy nie chciał już słuchać o tej kobiecie która się spotykała z Brownem w celach wiadomo jakich.

- Człowieku, Appaloosa to najbliższe większe miasto. Gdzie mam jeździć? Do Tuscon, Phoenix, czy może od razu do Nowego Jorku?
Widać było, że Brown już ma dosyć pytań.
- Gdzie was uczyli przesłuchiwać? W przedszkolu?

Miała ochotę warknąć ona obu panów, których spiorunowała spojrzeniem. Brownowi podsunęła kartkę i długopis - Pan spisze z którymi klinikami podpisał pan umowę. I powie mi jeszcze, czy zna człowieka o nazwisku Anthony Smith.

- Nie mogę. Te kliniki... one... ja z nimi na czarno pracuje. - Powiedział, odsuwając od siebie kartkę.
- Smith? Nie. Nie znam.

- Panie Brown, nazwy klinik proszę - Uparcie podsunęła przesłuchiwanemu kartkę po raz drugi.

- Pracuje pan na czarno? To jest karalne, wychodzi na to, że powinien pan zostać zatrzymany. - Eastman wtrącił się Ramirez w słowo. - Dalsza rozmowa nie ma sensu. Zostaje pan aresztowany pod zarzutem przestępstw finansowych, wszystko co powiesz może być użyte przeciwko tobie, masz prawo do adwokata, jeżeli cię nie stać dostaniesz obrońcę z urzędu. - Wyrecytował formułkę i już miał go zakuwać, no chyba, że teraz będzie miał coś do powiedzienia.

Brown był uparty. Nie napisał nazw klinik. O dziwo... wyciągnął ręce jakby czekając aż Winchester go zakuje.
- Jak dobrze mi wiadomo mam prawo zadzwonić do swojego prawnika.

// 29.01.2013, popołudnie

Zgodnie z obietnicą - Naiche zebrał się w sobie i odwiedził Liluye. Chociaż musiał przyznać przed sobą samym, ze przyszedł do aresztu niechętnie. 
Bo co miał jej powiedzieć?
Ej, będzie wporzo?
- Hej. - Rzucił cicho, gdy strażnik odprowadził go pod celę. Nie zbliżał się jednak do krat, spoglądając co rusz na policjanta stojącego obok.

Miało być od rana.Lil siedziała na pryczy i pukała butami w podłogę. Obudzila sie jak tylko zaczal sie ruch w biurze. Miał być od rana, a wpadł popołudniu. Ale nie robiło jej to roznicy i tak tu siedzi i się nie rusza.
- Hej. - mruknęła, czujac jak miedzy nimi rozlewa się morze niezręczności. - Um.. - zamilkła. Policzki miała czerwone i nie wiedziała co powiedzieć. - Myślałam, że może byś.. e.. mogłbyś być świadkiem na rozprawie.. i chciałam zapytać.

- Świadkiem?
Był nieco zaskoczony propozycją Liluye. Zrobił dziwną minę, chwilę milczał... ale czemu?
Chciał od razu zapytać dlaczego, po co? Lecz chyba nie miał serca kazać jej jeszcze się tłumaczyć z tej decyzji.
- Dobra.
Zgodził się, bo nie miał sił domawiać.
- Niech będzie.

Jako, że już wypowiedział formułkę o tym, że jest aresztowany i ma prawo do adwokata.
- W ciągu dwudziestu czterech godzin dostanie pan taką możliwość. - Mruknął to już nie od Alexandra będzie zależało kto mu da telefon. Winchester nie zarządzał osobami obecnymi w areszcie. Skuł mężczyznę i zaprowadził do aresztu, gdzie odpowiednie osoby wiedziały co z nim zrobić.
Alexander poszedł napisać raport i gdy już to skończył to wyszedł z pracy.

/zt

Przeczesała włosy palcami. Wyglądały jak siano. Wolała myśleć o takich rzeczach, bo dobijanie się wspomnieniami i tym co ją czeka w niczym nie pomagało. Zresztą widać po niej było, że dość była dobita tym wszystkim.
- Dziękuję. Nie będziesz pytał dlaczego? - uniosła brwi. Zaraz jednak wzruszyła ramionami.
- Powiesz mi w końcu jak się czujesz?

- Dowiem się na rozprawie. - Stwierdził. - Nie ma sensu pytać. Niezależnie od powodów i tak bym się zgodził.
Wziął głęboki oddech i znowu spojrzał na strażnika siedzącego nieopodal. Czuł się dziwnie, dreszcz go przeszedł... ale nagle myślami odszedł od Lilu i wyobraził sobie siebie samego w areszcie. Tak jak wtedy, po śmierci Jacoba.
- Dobrze się czuję. - Odpowiedział w końcu. - Na tyle ile mogę.

- To dobrze. - stwierdziła tylko. - Masz kogoś, żeby cię powstrzymywał od głupich pomysłów?

Zanim zdążył pomyśleć, wypalił, że owszem. Że to Lola go trzyma w ryzach.
Może nie powinien - naiwnie sądził, że Lola wciąż przeżywa tę ich rozmowę; nieświadomy tego, że Connor jej serce wyleczył, Tobias wciąż kisił się z myślami "co by było gdyby".
- Jakoś tak wyszło.

Uśmiechnęła się splatając ręce na piersi. Ona też myślała nad "co by było gdyby". Na pewno nie była tak hura do przodu jak Loco, który już zdązył jej powiedzieć, że ją kocha.
- Uhm.. To dobrze. - no niekoniecznie tak to zabrzmiało. Ale chyba.. to dobrze? Przynajmniej jak nad tym pomyślała. Dobrze, że ma kogoś koło siebie, skoro im się nie udało. Uśmiechnęła się niezręcznie, tonąc w tak samo niezręcznej ciszy.
- Jon do ciebie przyszedł...? - zapytała o pierwsze co jej przyszło na myśl, żeby cokolwiek powiedzieć.

Chwilę milczał, zastanawiając się, o co chodzi z Jonem. Wreszcie w pamięci odkopał sytuację z Harperem. 
Skłamać, czy mówić prawdę? 
- Cóż...
Jeśli potwierdzi, to Liluye wypyta co dalej. Zacznie zadawać pytania po co przyszedł, czy Naiche się zgodził i, przede wszystkim dlaczego. Jeśli skłamie - to i tak prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw. Pytanie tylko, czy ta prawda w ogóle obejdzie samą Liluye.
- Był.

Ramirez nie wtrącała się do aresztowania Browna. Jeśli już Winchester chciał to zrobić, pozostawiła mu pełną swobodę. Opuściła pokój przesłuchań i nie mając już więcej do roboty, wróciła do domu.

zt

- I.. dogadaliście sie? - nie wiedziała jak inaczej o to zapytać, a rozmowy wprost odpadały. Jonowi zależało na zamknięciu tej sprawy, a jej samej.. cóż. Też. Choć teraz by chyba nie poprosiła Naiche o to, o co poprosiła wtedy.