Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

Bron miał pokerową minę, jak rasowy gracz w makao. Spojrzał więc bez emocji na fotografie.
- Nie, nie znam. - odpowiedział, unosząc ponownie wzrok na Gabrielle.

Jak widać pan Brown nie był zbyt skłonny do współpracy co jednak dało się wyczytać z akt sprawy.
- Panie Brown, jest pan pewien? Może ktoś pana zastrasza? - Zapytał spoglądając mu prosto w oczy. Można było powiedzieć, że teraz Winchester wywierał na nim presję. Jego kocie, zielone oczy wpatrywały się prosto w mężczyznę.

Kropelki potu wypłynęły an łysiejąca głowę Browna - niczym statek w dziewiczy rejs.
Ale ten wciąż niewzruszony:
- Mnie nikt nie zastraszał. Nie znam tych panów.

- Panie Brown, mamy świadków, którzy potwierdzą, że widzieli tych mężczyzn w pana towarzystwie - Ramirez popukała palcem w fotografie i kiwnęła na nie głową, by mężczyzna jeszcze raz spojrzał - Niech się pan dobrze zastanowi. Nigdzie się nam nie śpieszy. Możemy tu dłużej posiedzieć.

Mężczyzna znowu spojrzał na fotografie.
- Nie, przykro mi, musiało się komuś coś pomylić.
Brown wyprostował się i wciąż usiłował trwać w niewzruszeniu.

- Panie Brown czy naprawdę te pozorne chwile spokoju są warte ciągłego życia w strachu? - Swoje pytania kierował trochę inaczej niż Rosita, chciał wpłynąć na wyobraźnię mężczyzny. - Przecież my wszyscy chcemy, aby nasze pociechy w Old Whiskey żyły spokojnie bez ryzyka, że zaraz wpadną tu bandyci, którzy będą chcieli rozłupać im czaszki. - Mruknął nie spuszczając wzroku z właściciela zakładu pogrzebowego.

Udało jej się jakoś umyć włosy w zlewie, ale zamiast szamponu miała mydło. Już widziała w jakim stanie będzie miała włosy po tej procedurze i wcale jej się to nie podobało. Innego wyjścia jednak nei było, a miała już dość. Potem umyła się jak najdokładniej mogła i wróciła na pryczę, bo nic innego jej nei zostało.

Pan Brown siedział wciąż wyprostowany, usiłując zachować kamienny wyraz twarzy. Widać było jednak, że każde kolejne Pytanie Alexa sprawia, że grabarz zaczynał się denerwować. W pewnym momencie Brown spuścił wzrok. 
- Możecie mi wierzyć lub nie... nie znam tych ludzi. Widziałem ich tylko raz, jak mnie napadli i ukradli wóz. Wcześniej nie.

- Proszę opowiedzieć w jakich okolicznościach i kiedy został panu skradziony samochód. Dlaczego nie zostało to zgłoszone? - Ramirez usiadła na krześle i popatrzyła na Browna surowo.

Miał wrażenie, że już nic więcej nie wyciagnie z mężczyzny. Tak jakby ten stosował metodę zdartej płyty i cały czas powtarzał te same informacje, które mogły być prawdziwe ale nie musiały. Sam jeszcze raz przejrzał dokumenty i zastukał palacami o blat biurka. Musiał czekać na analizy Landona, które miał nadzieję coś mu wyjaśnią.
Spojrzał na zasmarkanego mężczyznę. W sumie mógł go jeszcze na dobę przymknąć. Miał nadzieję, że w tym czasie dojdą kolejne dowody obciążające.
Odprowadził więźnia do celi i zabrał się za pisanie raportu z przesłuchania.

Pan Brown wziął głęboki oddech.
- Nie zgłosiłem bo... bo się bałem, że żona się dowie, że... - mężczyzna spuścił jeszcze bardziej głowę - że jechałem do innej kobiety.
Brown zadrżał i schował twarz w dłoniach.


Sam mógł spokojnie napisać raport i czekać na analizy Landona. W tym czasie mógł też przejrzeć komputer Summersa.
By to zrobić - kostki na spostrzegawczość, próg 32. Jeśli przekroczysz, znajdujesz folder głęboko zakopany na dysku... Jeśli nie, nie znajdujesz nic podejrzanego.

- Karawanem do kobiety? - Zapytał, bo może i Alexander był tolerancyjny, ale w głupotę to nie wierzył. - Jest pan kiepskim kłamcą Brown. - Powiedział ze spokojem przechadzając się z jego plecami.

- Nie mam innego samochodu. Mój syn sprzedał swojego pickupa pół roku temu. - Stwierdził Brown, pewny tego co mówi.

- Panie Brown, gdzie panu i w jaki sposób ukradli karawan. Ze szczegółami, proszę - Westchnęła, bo nie lubiła się powtarzać - Do kogo pan jechał?

- Jechałem Apache Road... - głos grabarza zadrżał, lecz sam mężczyzna, wbrew temu co było słychać, wyprostował się pewnie - Zatrzymało mnie dwóch mężczyzn, którzy stali na poboczu. Mówili, ze samochód im się zepsuł i zapytali, czy im nie mogę pomóc.
Brown nieco bezwiednie powędrował prawa dłonią na kark. Pomasował go chwilę, kontynuując:
- Wtedy jedne z nich mnie uderzył kaburą pistoletu i upadłem. Nic więcej nie pamiętam, przysięgam...
Znowu przymknął oczy zbierając myśli.
- Jechałem do przyjaciółki mieszkającej pod Appaloosa City.

39

Sam zabrał się za pisanie raportu. W sumie poszło mu to szybko zwięźle i na temat, bo oskarżony nie wniósł niczego nowego do sprawy a i przyznać się do tego co zrobił też nie chciał. Właściwie to skandal takie utrudnianie życia policji.
Raport wylądował w aktach, ale mężczyznę korcił komputer oskarżonego. Wiadomo, że informatyk da sobie z tym radę lepiej niż on ale przecież trochę mógł poszperać po sprzęcie. Po chwili namysłu dobrał się do sprzęt i zaczął kopać w plikach. W końcu trafił na ciekawy folder, na który trafił zupełnie przypadkiem.

- Przyjaciółka może to potwierdzić? - Zapytał patrząc na Browna. Bo szczerze powiedziawszy cały czas był sceptyczny co do tej teorii o przyjaciółce. - Jakaś osoba trzecia wiedziała o pana przejażdżce do Appaloosa? - Zadał kolejne pytanie.

Brown nie czekał z odpowiedzią.
- Nie, jechałem jej zrobić niespodziankę. Nie wiedziała o tym, że przyjadę. 

Sam natknął się... na tony nielegalnie ściągniętych filmów dokumentnych o delfinach!!

- O ty ptaszku.- mruknął sierżant Swarek do siebie. - No proszę a nibyś taki święty.- współpracownicy już chyba się przyzwyczaili, że Sam mamrota do siebie podczas pracy, a teraz właśnie kopiował i zabezpieczał wszystkie nielegalnie pobrane pliki. I pomyśleć, że Summers na takiego niewinnego się kreował. Może to nie był dowód na włam do szkolnej sieci ale zawsze wykryte łamanie prawa. Z tego się nie wywinie.
Zabrał się do dalszego przeszukiwania plików. Ciekawe co jeszcze znajdzie.

Sam - kostki na spostrzegawczość, próg 32. Jeśli przekroczysz, znajdujesz kolejny folder głęboko zakopany na dysku... Jeśli nie, nie znajdujesz nic podejrzanego.

34

Swarek w chwilę później i kolejny kubek kawy później odnalazł kolejny ukryty folder. W pierwszym znalazł nielegalne filmy ciekawe co będzie w następnym. Miał nadzieję, że nie nagie fotki Summerseta, bo tego widoku naprawdę wolałby sobie oszczędzić.

Uff to jednak nie nagie selfie podejrzanego tylko kolejne nielegalnie ściągnięte pliki. Tym razem z muzyką. Widać, że mężczyzna oprócz uwielbienia dla delfinów miał również upodobanie do muzyki. Sam przejrzał pobieżnie pliki. Kilka całkiem niezłych kawałków się tam znajdowało, jakaż to szkoda, że to wszystko było nielegalne.
Swarek dalej przeglądał dysk. Czy ma szansę zleźć coś jeszcze?

24

Niestety nie udało mu się już znaleźć nic ciekawego w komputerze podejrzanego. Szkoda bo liczył na coś co zapewni mu przełom w sprawie i ewidentnie wskaże na Summerseta jako winnego.
Zerknął na swój telefon i odpisał na sms a gdy nadeszła odpowiedź to uśmiechnął się promiennie sam do siebie. Zastanowił się czy zdąży wrócić do domu i wziąć prysznic, no i wypadałaby się ogolić. Potarł dłonią po szczęce z jednodniowym zarostem.
Dobra zostało mu tylko uzupełnienie akt i będzie się mógł zbierać.

zt