Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Na sto procent znacznie lepiej piło się alkohol w barze niźli w domowym zaciszu. Nie miało się wtedy poczucia, że jest się alkoholikiem, a człowiek udziela się jakże społecznie w życiu miasta, rozmawiając z co poniektórymi członkami i postronnymi klientami, którzy znajdywali się w barze.
Parker wlazł głębiej do baru, pewnie do lady podszedł, by stamtąd skierować się do stołu bilardowego, ażeby zagrać. Nawet sam ze sobą (przynajmniej towarzystwo równie przystojne, co on sam) i postukać w te bile, o.
Taki zajęty zeń człowiek był.

Jakby się ogarnęła (i co nieco ogarnęła, ale nie będę pisać co, żeby nie być już nudna bardziej niż jestem), to pewnie byłaby równie urodziwa, co on sam! Niby mógłby pomóc, no ale to Will. Nie ma tak dobrze, żeby dzień dziecka był i ogarniał coś bezinteresownie, o.
Spojrzał, pewno onieśmielony śmiałością Consueli, dlatego miał dziwny, zdziwiony wyraz twarzy.
- Cześć - powiedział i zaraz lekko przymarszczył swoje brwi, kiedy ta się wpatrywała w jego ucho. Mimowolnie nawet sięgnął i palcami przesunął po tej gojącej się ranie; w końcu trzeba będzie ściągnąć ten opatrunek.
Zaśmiał się na jej słowa.
- Na spowiedzi chciała być tak dyskretna, że nie mogła się opanować, więc tak jakoś wyszło - powiedział, wzruszając przy tym ramieniem. Bo co, może dalej szerzyć plotę, że jest księdzem, nie? I za to takim konkretnym, bo już Świętym za życia. To nieczęsto się zdarza, drodzy państwo!
Fakt, nie zdążył odpowiedzieć. Zatem już kiedy dziewczyna ułożyła bile w trójkącie, który po chwili zabrała, kładąc na wysokim stoliku, ten machnął ręką.
- Panie mają pierwszeństwo.
Taka kultura, taki czaruś!

Nie wiem czemu, ale spektakularne puknięcie kojarzy mi się z Maro, ale okej, niech będzie i tak.
- Ten kto wygra? - powtórzył. Ale poczekał na te stuknięcie.
Uśmiechnął się tylko na jej słowa.
- Albo chcesz, żebym koniecznie postawił ci piwo - rzucił. To już był lepszy argument niż dawanie forów. Niemniej, mężczyzna wycelował i stuknął i 1 (54) - nieco lepiej mu poszło.

+10

2 (59)

- Możliwe. Ostatnio starzeję się nieco szybciej  - powiedział bez przekonania w głosie, przyglądając się czuprynie Consueli i ogólnie jej osobie.
Teraz to pewnie Will będzie mógł wykorzystać jej plan i powiedzieć, że to ona oszukuje. Albo stwierdzić, że jego obecność wpływa na nią coraz lepiej, hehe. Pewnie ta wersja bardziej by mu się spodobała, gdyby tylko o niej pomyślał.
Kiwnął z podziwem; możliwe, że nawet miał taki wyraz twarzy uznania, jak O-chama.
- Wypadek przy pracy w remoncie - odparł spokojnie i przetarł kredą koniec kija. - Księgowy nie zawsze może być budowlańcem - dodał z rozbawieniem. Prawdę mówił!

Consia 10
Will 10

1 (54)
Spojrzał na nią i prychnął sobie cicho.
- Nah, wiertarki nie tknąłem, ale zszywacze swoje robią, jeśli źle ogarniesz - odpowiedział i zakończył temat. Co się będzie spowiadał, skoro to on był od wysłuchiwania takich spowiedzi.
Gorzej, jakby mu palce uwaliło. To wtedy jeszcze zabawniej byłoby się tłumaczyć z tego, że przyciął mu je dystrybutor.
- Och - westchnął. I ciężko było wywnioskować czy się cieszy z tego powodu, czy nie. - Twoja siostra musi być niesamowicie zadowolona, że w końcu zaczynasz się usamodzielniać - powiedział po chwili i odsunął się, żeby dziewczyna mogła machnąć kijkiem, bo w końcu była jej kolej, a kilka bil jeszcze zostało.
Fryzury jej nie komentował. Jeszcze.

Uśmiechnął się na jej słowa.
- Nawet los bywa zazdrosny - stwierdził nieskromnie, bo przecież jak tu Will miał powątpiewać w swój wygląd?! Dobrze, że Consuela nie widziała go jeszcze w garniturze, to pewnie umarłaby ze skrywanego orgazmu, jestem tego pewna, sorki.
- Fakt. Praca w barze, w którym spotykają się Święci, z pewnością jest dobrym kamuflażem - skomentował, ironicznie trochę, ale to pewnie dlatego, że mu nie poszło w tej turze i tym samym młoda Cruella wygrała.
Kiwnął w stronę baru, by ktoś tam nalał dwa piwa.
- Skoro wygrałaś, to możesz podejść po piwa - palnął z lekkością, tym razem samemu sięgając po trójkąt. Najwidoczniej Williamowi gra się nie znudziła, o.

- Wiem, przeokropnie - zaśmiał się, zerkając na Consuelę. Gdyby się ogarnęła, to też nie wyglądałaby źle! Miejmy nadzieję, że Baker będzie kazał jej się jakoś rozczesać czy coś, żeby nie odstraszała klientów w barze.
- Zobaczymy, jak to się przełoży w czasie - powiedział, zanim dziewczyna nie ruszyła do baru. Powinna się przyzwyczajać, bo jak będzie tu pracować, to będzie pewnie więcej latać, a co. To jest tylko pomoc ze strony Williama, który - w momencie, kiedy Consuela wróciła - akurat skończył układanie bil w trójkącie, odkładając go na bok.
- Męska duma się odezwała, więc wiesz - rzucił z lekkością, bo pewno sobie teraz z tego żartował.
Ogarnął więc pierwszy i stuknął, ale aż tak źle nie było, choć wiadomo, że mogło być lepiej.

2 (59)

- Głupi ma zawsze szczęście, no nie? - uśmiechnął się do dziewczyny.
I spojrzał zaciekawiony na to, co ona wymyśli. Chwilę więc czekał, a kiedy powiedziała ten pomysł, to pokręcił głową.
- Mieszkanie czy pokój w twoim przypadku? - trochę pocisk, bo jednak Consia mieszkała u siostry, no nie. - Skoro tak bardzo chciałaś zobaczyć mnie w bieliźnie to trzeba było szybciej powiedzieć. Ewentualnie odwiedzić mnie nad ranem, nie mam z tym problemu - wyjaśnił po chwili i znowu niezbyt dobrze mu poszło.
Pewnie się starał, by do niej przyjść, hehe.

Teraz chociaż wiemy, jaka liczba jest ulubioną u Consueli, hehe.
Och, rumieniąca się młodsza Ramirez wyglądała naprawdę uroczo i niewinnie w jakimś stopniu. Nie spodziewał się, że można dziewczynę czymś zawstydzić, więc uśmiechnął się jeszcze szerzej na ten widok.
- Gratuluję - powiedział po chwili, odkładając kij. Jakby nadal się nie zdecydował czy pograć, czy przerwać grę. Wziął piwo i napił się porządnie.
- Ciesz się, że należę do pedantów, chociaż zakładam, że dla mnie to gorzej - stwierdził w zamyśleniu. - Możemy iść nawet teraz, jeśli tak bardzo chcesz - dodał. Chociaż gorsze było, że jej siostra mogła siedzieć w domu, a raczej widok, jaki Gabrielle może zobaczyć, nie byłby zbyt korzystny dla Williama, choć dla kobiety już tak, a co.

Och, możliwe, że nie aż tak ważną jak mogłoby się wydawać. Sam Parker w końcu nie wiedział, ile wie już Baker. Czasem przecież dodatkowe informacje, te nowe, przemykają niesamowicie szybko.
W końcu i księgowy zjawił się w barze. Pogoda nie dopisywała. Pewnie kiedyś można byłoby pomyśleć, że to jakiś znak i symbol niedoli, ten deszcz. Nie ma to znaczenia.
William wszedł do środka, zamówił piwo i w końcu zasiadł przy stole, wcześniej witając się z Sue.
- Dostałeś już wezwanie? - spytał ot tak, zamiast "co tam?", "jak tam?". Po przyjacielsku, a co.

Will spojrzał na niego z pewną urazą. Jak u dziecka, a co!
- Oczywiście, że pękam. Właściwie już się spakowałem - powiedział po chwili, nieco poważnie i zaraz napił się piwa.
- Beth mi mówiła, że ostatnio do przychodni przyszedł do niej Cooper - wyjaśnił, nieco ciszej, by postronni nie słyszeli. - Stanowi się bawią w poszukiwania - sprostował szybciutko. Bo przecież pamiętał, że mówili o glinie, nie jakimś tam stanowym typku, o. Chyba że miał sklerozę.

- Och, nie miała o czym mówić, skoro nie byliśmy w przychodni - uśmiechnął się półgębkiem. - Mówiła tylko, że pytał o rany postrzałowe i jakieś dziwne, czego nie ogarnąłem, urazy. I w razie czego ma poinformować - wyjaśnił i napił się piwa. - A Beth nie będzie przecież narażać, więc z tym nie ma problemu - dodał po chwili. W końcu lekarka prosiła o to księgowego, by nie latali do niej. Już nie powiedział, że on miałby lżej, bo może, a reszta nie; głupio by to zabrzmiało. - Ot, detektyw stanowy, więc może być miło - stwierdził nieco ironicznie.
- Ona jeszcze przejrzy czy nasza ulubiona blondyneczka z Buendii coś sobie roi na boku - mruknął po chwili.
- Pewnie stąd te wezwania, bo nie wyjaśnili, o jaką sprawę chodzi - dodał.