Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

/ początek

William w barze chyba jeszcze chwilę przed trzecią się znalazł. Może był wcześniej, może później, kto by się przejmował. Zdążył przywitać się ze Świętymi, z Świętym szefem także.
Siedział przy barze, wymieniając krótkie zdania z innym Świętym, który najwidoczniej chwalił się nowym tatuażem zrobionym przez Bentona. Kiwnął z uznaniem głową, napił się piwa i spojrzał to na Bakera, to na drzwi, to na zegarek.
Dziw, że jemu spać się jeszcze nie chciało.
Ale widok Consueli sprawił, że nasz księgowy się załamał. Twarz schował w dłoni i zaśmiał się cicho, o czym mogły świadczyć lekko drżące ramiona mężczyzny.

Will nie mówił nic. Z rozbawieniem przyglądał się tej scence przy schodach, kiedy Baker krzyknął na Ramirez. Sam tylko pił piwo i stwierdził, że już nie będzie - na ten moment przynajmniej - pokazywać aż tak swojego załamania tym wszystkim.
Uznał jeszcze, że fryzura to jej się nie zmienia. Pewnie trwała, taki rozgardiasz na łbie, ojoj.

Will, dostrzegłszy Clausa, zgarnął kufel piwa i popielniczkę, po czym zaraz skierował się do byłego wojskowego, zajmując miejsce naprzeciw niego. Dziwne, że go dojrzał, chociaż pewnie po tylu latach nauczył się zauważać murzyna w ciemnościach.
Postawił niedbale popielniczkę i poprawił się na miejscu, patrząc na to, co się działo wokół Consueli.
- Robi się ciekawie - mruknął do Auguste'a. - Córka w końcu po przesłuchaniu? - spytał, ale z troski, jakiejś na pewno.

William spojrzał na Clausa.
- Też na początku myślałem, że przybyła ona w celu węszenia - mruknął. - Wiesz, niby chce tutaj być, a tak naprawdę ciągle im coś przekazuje - sprostował prędko kochanej Kluseczce, omomom.
- No, można tak powiedzieć, ale nie znam jej dogłębnie jak Salinas - uśmiechnął się. Auguste na pewno o tym słyszał, jak Will rozmawiał z Maro w areszcie. W końcu też tam siedział.
Gdy Sue na nich spojrzał, Parker tylko uniósł kufel, jakby jakaś forma uznania, pewnego błogosławieństwa.
- Wątpię, żeby była skłonna swojego ukochanego ojca wydać - odpowiedział siwowłosemu, zwracając twarz w jego stronę i zapalił papierosa.