Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Christine, całkiem nieświadoma tego, jak obgadywali jej tyłek (co innego autorka, hehe), wyszła po dłuższej chwili z toalety, z powrotem wracając do baru, by na nowo przyłączyć się do znajomych na dzisiejszy wieczór.
- Co tak ponuro? - spytała, obdarzając i jednego, i drugiego lekkim uśmiechem. - Przeszkodziłam w rozmowie? - zadała zaraz kolejne pytanie, układając dłonie na blacie i wystukując lekko palcami rytm do nagrania, które wyrywało się z szafy grającej.

- Och, no na pewno nie dlatego, że was na chwilę zostawiłam - zaśmiała się dosyć perliście. Jednak dobrze było wiedzieć, że w niczym nie przeszkodziła - w co jakoś trudno było jej uwierzyć. Nawet jeśli tak było, nie miała zamiaru dociekać, gdyż nie widziała sensu.
- Dylemat? - powtórzyła i nawet brew jej drgnęła, po czym szybko odwrócił głowę w stronę Winchestera. - Mogę spróbować. Co zrobiłeś? - bo najlepiej było faceta obwiniać, a co!

Panna Johns zdziwiła się tą długą nieobecnością Alexa i ogólnie pojętą reakcją mężczyzny na jej słowa. Czyżby go przestraszyła śmiałością, pytaniem, rudymi włosami czy się speszył przed jej bacznym, czujnym przeokropnie, dwukolorowym spojrzeniem?
- Jasne - powiedziała bez większego przekonania, lekko uśmiechając się do Swarka, który zaraz tłumaczył Winchestera. - Z pewnością trudno mu się przystosować do widelca i noża po kilkuletnim używaniu pałeczek - parsknęła cicho.
Przez dłuższą chwilę pewnie milczeli. Akurat nie była cisza niezręczna w barze, bo właśnie ktoś wlazł rozchichotany, co Christine skomentowała uniesionymi brwiami i pewnym grymasem na twarzy.
- Długo już się znacie?

Reakcja mężczyzny spodobała się Christine, bo świadczyło to w końcu o udanym żarcie, a rudowłosa nigdy nie była pewna, kiedy właśnie opowiadała takie dowcipy czy inne anegdotki. W końcu nie wszystkich musiało rozbawiać to, co ją, prawda?
- Niezbyt długo? W sumie, mało co kojarzę ludzi, skoro mam jedną stałą linię podróży, szkoła-dom - podrapała się po zadartym nosie i zaraz zastygła na kilka sekund w bezruchu. - Nie, nie lubię się narzucać - odparła. - W końcu to facet powinien się odezwać, jak jest zainteresowany, a przed chwilą słyszałam, że przecież ma jakiś dylemat z kobietami...
Taki cwany uśmieszek wykreował się na jej twarzy.

- No tak. Po kilku latach w policji wyrabiasz sobie pewne normy, zachowania, które są całkiem naturalne dla pełnionego zawodu - odparła i w końcu napiła się tej whiskey, bo aż szkoda, żeby ona się zmarnowała. - Ja na przykład odruchowo, u kogoś, sprawdzam i oceniam, jak system pracuje, choć nie ingeruję, wiadomo - dodała.
Spojrzała nieco zdziwiona na Swarka, ale właściwie to co jej szkodziło podać numer. Nie dbała o to czy Alex się odezwie, czy nie. Wyciągnęła więc telefon i zaraz podsunęła mu informację z ciągiem cyfr, dzięki którym Winchester (albo Swarek) będzie mógł się z nią skontaktować.

- Trochę współczuję, bo to z pewnością nie jest fajne, kiedy odruchowo zaczynasz szukać odpowiednich przepisów w głowie, by je wykorzystać i przypisywać potencjalną karę danej osobie - powiedziała, bo jakoś właśnie taką miała wizję w tym momencie.
Schowała telefon, dopijając w następnej chwili alkohol i pewnie wyłożyła pieniądze. Chwilę ze Swarkiem porozmawiali, a jako że policjant zaoferował odprowadzenie Christie chociaż do części, gdzie kobieta mieszkała - nie miała zamiaru odmawiać.

/zt x2