Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

/ początek, przed dniem pogrzebu

Och, jaka szkoda, że Will akurat nie usłyszał o tym, jak bardzo zdesperowani są jego towarzysze, żeby go zeswatać!
A to tylko i wyłącznie dlatego, że ledwo wszedł do baru, zaraz na moment przymknął drzwi i z kimś rozmawiał, by w końcu wejść do środka, kurtkę ściągnąć i klapnąć na stołku obok Maro, z którym się przywitał. Zaraz posłał uśmiech Carmalicie i Betty.
- Dobry wieczór - taki kulturalny był. I zmęczony, padnięty wręcz. Nie wiadomo po czym.

Tęczowy Will brzmi źle. Jakby miał spółkować ze Skittlesem, a to naprawdę spora przesada.
- Dzięki, piwo - mruknął w odpowiedzi na pytanie Betty, a potem odpalił papierosa i spojrzał na Carmalitę. - Może będę jechał, choć znając mnie i tak spieprzę do pubu - odparł, zaciągając się papierosem.
- Coś się dzieje czy nużący wieczór? - rzucił, spoglądając na żar papierosa.

- Chcesz zrobić ze mnie opiekuna? - rzucił żartobliwie, a potem zaśmiał się na słowa Maro i pokręcił głową.
- Znowu się bawisz w swatkę, Salinas? - mruknął, ale odpowiedzi od przyjaciela nie oczekiwał, spoglądając to po całym towarzystwie, to po klienteli, która była gdzieś tam za plecami księgowego. - W przyszłym tygodniu postaram dowiedzieć się, co z tą kasą za remont stacji - dodał jeszcze do mechanika i spojrzał na Betty, do której posłał szerszy uśmiech.
- Dobrze cię widzieć w Vivie, Bets.

- To samo - powiedział, zgadzając się ze słowami Betty. - Wóz albo przewóz, nic dziwnego, że się martwi - wzruszył ramionami. Tak samo nie było to niczym dziwnym, że nie chciał, aby córki zostały Świętymi, miał sporo racji w tej kwestii, choć niestety, za dużo powiedzieć już nie mógł, skoro te są pełnoletnie.
- W końcu - zaśmiał się. - Słychać ulgę w twoim głosie, ale to dobrze - i pewno w geście toastu uniósł butelkę piwa, którego zaraz się napił porządnie.
- Betty, masz na strychu czy zapleczu jakieś puste, niepotrzebne kartony? Ale całe? - spytał po chwili.
Uśmiechnął się do Carmality.
- Jakoś to przeżyję, choć serce zabolało, że mogłaś tak powiedzieć - pokręcił głową. Wiadomo, że narcyzi cierpią, jak ktoś ich nie docenia!

Na razie nie zapowiadało się na to, ażeby Baker coś planował. Przynajmniej Will o tym nie wiedział, a ostatnimi czasy odrobinę się odizolował od grupy. Jednak nie dlatego, że nie miał ochoty na towarzystwo czy coś. Po prostu był zajęty.
- Aaaa bo być może będę się przeprowadzał, więc w coś popakować trzeba - odpowiedział zgodnie z prawdą. Znali już się tyle lat, że nie musiał się martwić!

A czemu akurat duży domek z białym płotkiem? To w tydzień wszystko byłoby zszarzałe od piasku, od pyłu, jaki ciągle unosi się w Old Whiskey!
- No, tak myślałem, by większy dom sobie kupić - odpowiedział, skupiając swoją uwagę na Betty.
Napił się alkoholu.
- Ale wyjazd z miasteczka też rozważałem, nie ukrywam - dodał. Cóż, niektórzy woleli szybciej, inni później, a inni w ogóle. I Parker był ciekaw, co Betty w tej sprawie powie! Chcąc nie chcąc, zdanie kobiety dużo znaczyło po tylu latach znajomości i jak domniemam, pewnej przyjaźni.

- O proszę, kolejna osoba wraca do Old Whiskey? - spytał rozbawiony. - Też mogę pomóc. Załatwię kilka rzeczy, dowiem się o tej cholernej stacji, pójdę z Beth wypić i wtedy jestem do dyspozycji.
- Mam nadzieję, że nie tylko tobie i inni też by cierpieli - westchnął ze śmiechem i przetarł twarz swoją dłonią. - Wątpię, żeby dało się opuścić definitywnie to miasto. Przyciąga - spojrzał znacząco na kobietę, bo sama przecież wróciła! - Prędzej dłuższy wyjazd bym sobie zrobił, jak już.
Ale Parker nie wiedział czy ktoś by rozpaczał, czy nie, o.