Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Fakt, to swoje robi. Zwłaszcza, że człowiek tutaj ma rodzinę i to całkiem sporą, i udaną - westchnął. Trochę decyzji było, aczkolwiek Will jak się zastanowić, chyba wcześniej zadecydował, a teraz - może dla picu, może dla lepszego upewnienia - myślał o tym głośno.
- Łe, to nie będzie problemu, o ile nad głowami latać nie będziecie. Szybko się ogarnie - na tyle dobrze było, że Parker lubił współpracować z Maro, bo zawsze się pożartowało, pogadało, a w końcu w dobrym towarzystwie czas szybciej mija.
Spojrzał w stronę Indianki.
- Cześć Lilu - przywitał się i spojrzał na Betty. - Mogłabyś mi podać jeszcze jedno piwo? - poprosił ładnie, kulturalnie, o!

- To dobrze - parsknął. - Na kilka dni będziecie musiały się przenieść wtedy, a pył na pewno nie będzie służyć małej Sue - stwierdził, tak rozmyślając. Najwyżej później z Maro się dogadają co do tego.
Przyglądał się Lilu i uśmiechnąl lekko na wspomnienie o koszulce. Nic od siebie jednak nie dodał, bo co miał mówić?

- To będziemy was informować - oznajmił. - Nie martw się, to nie będzie dom nie do poznania, pewnie byś nas zabiła za zburzenie wszystkiego - zażartował.
Spojrzał na otrzymaną koszulkę, na radość Betty, uśmiechając się szeroko. Lekko przechylił się w stronę Liluye.
- Mówiłem, że jej się spodoba - odparł i zapił swoje słowa alkoholem, lekko nogą podrygując do nagrania, które szafa grająca podsunęła.

Kto wie, może wkrótce i Will w takiej koszulce się pojawi? Jest przecież na to szansa!
- Jest koncert w Appaloosa - odpowiedział Liluye, choć pewnie rzucone pytanie nie dotyczyło jego osoby. Księgowy zapalił papierosa i wsparł brodę o dłoń zamkniętą w pięść, przymrużając lekko oczy.
- Och, babiniec u was będzie - mruknął, kiedy Betty powiedziała o remoncie i że same kobiety będą mieszkać. To było zabawne, według Parkera przynajmniej.

William spojrzał na Carmalitę, a potem na Betty i Liluye. Jak tak dalej pójdzie do faktycznie wpisze do swojego CV, że jest i taksówkarzem, i opiekunem. Na pewno mu się to przyda w przyszłości.
- Odpoczniesz od małego miasteczka, mimo że większość tam jedzie - mruknął jeszcze, ale nie zachęcał. Będzie chciała jechać - niech jedzie.
Sam zaś znowu pomyślał o dłuższym wyjeździe.
- Może na północ się wybiorę - mruknął do siebie cicho i zapił słowa alkoholem.

- Lepiej, jakby taki pies zajmował się tymi niechcianymi psami - podsumował, mając na myśli oczywiście komisariat.
A Carmalita niech głupot nie gada, bo Will będzie sam jechał, a nie z nimi, więc ona nic do tego nie ma czy on będzie prowadził samochód, czy motocykl, czy co, o!
- Smęcić i smucić się też nie wypada, Lilu.