Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

/ 17.05

Przeczytawszy w poście Beth Mogłaby wyjechać z czymś bardziej dosadnym - zgadzam się, mogła. Tak jak z Parkerem, któremu powiedziała o ślubie i dzieciach. Wtedy go zdziwiła!

Wracając! William już naprawdę wiele zdołał spakować, a styrany po porannych ćwiczeniach, uciął sobie może godzinną, może dwugodzinną drzemkę. A gdy wstał i się ogarnął, to uznał, że w Vivie już go nie było trochę (aż 3 czy 4 dni) i wypadałoby odwiedzić. Jakoś się nie wystroił. Ot, ciemna koszulka, spodnie dżinsowe, buty i okulary. Nic szczególnego! Może zarost odrobinę dłuższy niż zazwyczaj, ale to z czystego - o dziwo - lenistwa.
Uniósł brew, zobaczywszy policjantkę przy barze i nie zastanawiając się długo, skierował się w jej stronę.
- Czekasz na siostrę? - spytał, kompletnie nieświadomy kłótni. Zwrócił się zaraz do stojącej za barem Gigi, ażeby mu piwo podała i popielniczkę.

Parker się zastanowił nad pytaniem kobiety, choć nie było nad czym myśleć! Nie powie przecież, że widział ją wtedy, kiedy to rzucała tysiącem żartów o paluszkach do Curwooda. Jego akurat te żarty rozbawiły.
- Nie widziałem jej od kilku dni - odpowiedział po niedługiej chwili, spoglądając na Ramirez. Powoli wsunął się na stołek barowy, opierając przedramię o blat lady i spojrzał na Gigi, cierpliwie czekając na piwo. - I za szybko jej tutaj nie znajdziesz, prędzej w warsztacie - dodał po chwili, wracając spojrzeniem do Gabi.
- Co, w domu się nie pojawiła?

Will dostał piwo, więc się napił jak najprędzej. Cisza, jaka panowała, nieszczególnie mu przeszkadzała. Szafa grająca rozbrzmiewała, co jakiś czas mocniejszym uderzeniem przerywając pozornie niezręczne milczenie między tą dwójką.
- ...ale nie skończyło się to za dobrze - powiedział, spoglądając to na butelkę, z której bezczelnie zdzierano etykietę, a potem na Gabrielle. - Inaczej byś tutaj nie była - dodał po chwili.
Taki z niego Holmes.

Aż mi to serce złamało! Taki sympatyczny Parker, niczym nie zawinił przecież! Jednak nie znał myśli kobiety, a i nie byłby zaskoczony czy też urażony tym faktem. Chyba.
Will uśmiechnął się półgębkiem na jej pytanie.
- Tego nie powiedziałem - odparł i wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni spodni, już napoczętą. Na tyle, że mógł schować w niej i zapalniczkę. Wysunął jednego papierosa, który wetknął sobie między wargi, a zaraz drugiego, nim częstując policjantkę. - Uznajmy, że zgadywałem. W końcu sama powiedziałaś ostatnio, że masz zamiar się nią opiekować - wyjaśnił, odpalając papierosa. Zapewne gdy Gabi skorzystała z tego poczęstunku, to zapalniczkę podsunął też w stronę kobiety.

Najwidoczniej podświadomie (albo świadomie całkowicie) kołatała się myśl o tym, że Święty rozmawia z policjantką i chcąc nie chcąc, słowa muszą być odpowiednio dobrane. Nawet jeśli nie było to przesłuchanie, spotkanie podczas służby, nadal pozostawała ostrożność.
Paczkę odrzucił na blat. Tak, że jakby Ramirez chciała to nie musiała czuć się skrępowana i mogła wziąć, kiedy tylko by zechciała.
Gardłowym śmiechem podsumował jej słowa, a na pytanie zadane przez kobietę zmarszczył nieznacznie brwi.
- Tak, zresztą chyba ci o tym wspominała, nie? - mruknął, zaciągając się papierosem. - Każdy każdym się opiekuje, a jako że jest nowa to zwraca na siebie uwagę, to z pewnością - odparł. Nie mógł przecież jej powiedzieć, że jeden dogłębnie się nią opiekuje, drugi czasem wyśmiewa, ktoś ją uczy strzelać, bo to raczej nie byłoby zadowalające. - Na pewno może na nas liczyć - dodał, bo tak było w jego mniemaniu.
- Co się stało? - zapytał, stwierdzając, że może sobie na to pozwolić. Chociaż nie zdziwiłby się, gdyby mu nie odpowiedziała.

Do czasu odpowiedzi William zdążył opróżnić butelkę piwa, domagając się zaraz następnej. Ot, poprzez kiwnięcie w stronę Gigi pustą butelką.
Parker był osobą flegmatyczną, tak przynajmniej mężczyzna się prezentował, co niektórych mogło niesamowicie drażnić, innych zaś zadziwiać. Pewnie potrafił kiedyś zdziwić Świętych, zanim nie poznali się oni dobrze, teraz byli przyzwyczajeni.
- Uu, dwa te same charaktery i do tego siostry - parsknął. - Wyobrażam, że kłótnie były dosyć częste - zażartował i rozejrzał się po sali. Zauważywszy wolny stół bilardowy, zerknął na Gabrielle.
- Idziesz zagrać? - spytał i nie, nie miał zamiaru się zakładać. A zawsze będzie to lepsze niż jakby Ramirez, poddenerwowana osobą Parkera, miała mu zgasić papierosa na ręce albo oblać piwem.

Cóż, jego z pewnością to mogło śmieszyć. Pewnie dlatego, że rodzeństwa nie miał i nie wiedział (nie przekonał się) jak bardzo to może być irytujące.
Will dopiero po chwili ruszył. Zgasił papierosa, butelkę zgarnął. Gdy stanął przy stole bilardowym, to butelkę postawił na stoliku mieszczącym się obok. Odwrócił się, by z wieszaków na kije bilardowe ściągnąć dwa, przy czym jeden z nich podał Gabrielle.
- Zaczynasz - powiedział. Pewnie kultura się odezwała, że panie mają pierwszeństwo. Albo chciał się przekonać, jak sprawnie manewruje kijem, żeby móc się obawiać. Nie chciał mieć kręgosłupa wspomaganego drewnem przeznaczonym do gry.

Will zerknął jeszcze na telefon, bo może Liluye coś napisała. Żadnego odzewu nie było, więc księgowy zdążył zarejestrować, jak swobodnie kobieta wbija bilę do łuzy.
- Nie lepiej zadzwonić i się dowiedzieć, gdzie jest? Raczej nie zapowiada się na to, by przyszła w najbliższym czasie - mruknął, samemu przymierzając się do uderzenia w bilę, ale ta jedynie odbiła się od dłuższego boku, mijając się z łuzą, do której celował.

I tura
Gab: 10
Will: 0

Och, coś kiepsko Williamowi szło! Być może winny jest temu urok sióstr Ramirez? Całkiem prawdopodobna myśl, choć księgowy nie wydawał się zakłopotany w tym momencie, ale z lekkim politowaniem do samego siebie, uśmiechnął się pod nosem.
- Dobrze ci idzie - powiedział i się napił.- Z tego, co słyszałem to Consia już tutaj nie pracuje od jakiegoś czasu - odparł po chwili. Co miał więcej mówić?
Próbował wycelować, nawet strzelił, a tu i tak - minęło się z łuzą, więc Will usunął się, by zrobić miejsca Gabrielle, przy czym oparł się o ścianę.
- A dzień w dzień tutaj też nie przychodzi - dodał.

2 (83)

- Często grasz? - spytał, choć zaraz stwierdził, że te zaskoczenie to albo związane jest z tym, że kiedyś szło jej kiepsko, albo z tym, że dawno nie grała. Nie dopytywał.
William znowu wycelował, znowu nie trafił, więc z lekkim rozbawieniem westchnął.
- Z tego, co słyszałem to chwilowo się pożarła z Betty, która wróciła - wyjaśnił. - Podobnie, ciężkie i obydwie uparte, więc tak wyszło - odpowiedział, bo jak dla niego - to nie była żadna tajemnica.
- Myślałem, że ci o tym powiedziała - mruknął.

I turę wygrała Gabi, całkowicie!

- To naprawdę dobrze ci to idzie - powiedział ze swego rodzaju podziwem słyszalnym w głosie.
Kiedy Gabrielle ustąpiła Williamowi miejsca, ten rozejrzał się po stole i obszedł go, aby stanąć po drugiej stronie, przymierzając się do wycelowania. Po chwili uderzył w bilę, która stuknęła się z dwoma kolejnymi, aby te kolejno wpadły do łuzy.
- Nie o wszystkim - odpowiedział, odsuwając się od stołu i sięgnął po kostkę, którą zaczepił o czubek kija. - Nie zawsze wszystko wszystkim się mówi, ale to nie znaczy, że się nie wie o wielu rzeczach właściwie. Prędzej czy później to wychodzi - wyjaśnił. - To też zależy, o co dokładnie chodzi i tyle, prawdę mówiąc.
Rozgadał się. Dlatego też upił piwa.

I tura - Gab
II tura:
Gab - 0
Will - 10