Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Tak zazwyczaj jest w barach, więc czego się spodziewać? - a pewnie już jakiś czas tutaj pracowała, więc wiedziała, że Betty również należy do osób, które nieco wymagają od człowieka.
- To musisz mieszkać bardzo blisko albo bardzo daleko i ciśniesz naokoło, skoro nie widziałaś ludu - skwitował i zaraz się zamyślił. - A skąd mam wiedzieć? Nie byłem na jarmarku, niezbyt mnie one interesują.

- Wystarczy spytać, od tego jest język - co tam, że miał wiele (jakże interesujących, jeśli chodzi o niektóre) funkcji. Tutaj chodziło o tę konkretną, o. - A, prawdopodobne. Niektórzy kradną świnie, inni cegły, jeszcze inni puste beczki po alkoholu - odparł obojętnie, zapijając słowa piwem i strzepnął popiół do popielniczki.
- Pracowałem - odpowiedział od razu. - Dzisiaj cały dzień tak pusto? - rozejrzał się raz jeszcze, nie mogąc nikogo konkretnie znajomego zlokalizować.

- Po co mieliby świnię szukać? Skończyła pewnie na talerzach i już ją wpieprzyli - bo serio, po co szukać? Jakby to była jakaś platynowa świnia czy wysadzana diamentami to dałoby się to ogarnąć, ale tak? No, nie ma sensu!
Pewnie kiedy Autumn przemierzała między stolikami, zbierając szklanki, to William - jako zdrowy, prawdziwy mężczyzna - pozwolił sobie na to, aby otaksować jej figurę krótkim spojrzeniem.
- Ja pierdole - zaśmiał się, słysząc tę nowinę o glinie, który wygrał konkurs wypieków. Nie można było się dziwić temu, dlaczego więc Święci swoje robili. - Z takim to na pewno patrol będzie cudowny i smakowity - rzucił pod nosem, paląc papierosa i patrząc gdzieś na te półki z alkoholem.

- Wolałbym, żeby nieraz te gliny miały kagańce na swoich pyskach niż chodzili ze świniami na smyczy. Małżeństwo szybciej takie zobaczysz - stwierdził. Słyszał, jakie ostatnio było zajście w barze i naprawdę uważał, że co poniektórzy to powinni mieć kagańce na mordzie, żeby był spokój.
Zaśmiał się.
- Niektórzy by podziękowali, inni... nie - pociągnął zdrowego łyka piwa, stawiając butelkę na ladzie i zwracając się do dziewczyny tak, że bokiem opierał się o bar.
- Długo tu jesteś?

- Rok - powtórzył w zamyśleniu. Najwidoczniej musiał być ignorantem, ale lepiej będzie uznać, że człowiek taki jak William ma niesamowite wyczucie czasu, iż nie trafił na Autumn albo też był tak zajęty robotą i innymi sprawunkami. - A w Vivie ile już? Też tyle? - skoro ona kilka pytań zadała, to co mu szkodzi, by takie same padłe z jego strony...

Pipidówa pewnie go najmniej obchodziła, choćby mogła. Kto wie czy dziewczyna czasem nie mieszkała w tej samej miejscowości, co rodzice Parkera? Zresztą, nie miało to znaczenia.
- Ach - powiedział, żarem papierosa przesuwając po ściankach metalowej popielniczki. - Ciekawość, jak u każdego. Sama wypytywałaś - spojrzał w jej stronę, sięgając przy tym po butelkę.

- Nie ma tak dobrze, młoda - odparł niewzruszony jej podirytowaniem. Gdyby miał się przejmować każdym poddenerwowaniem u bab, to już dawno byłby siwy, ba, bielszy na tyle, że pewnie Lonnie by go uznał za ziomka.
- A daj - mruknął, opróżniając butelkę. - Zależy jakie pytania, ale... niech będzie - czas sobie umilić można, prawda?

Przysunął do siebie butelkę, ale jeszcze się nie napił.
- Całe życie - odparł. - Oprócz kilku lat, bo studia i wróciłem tutaj piętnaście lat temu - wyjaśnił i wykonał niesprecyzowany gest ręką.
- Pierwsza myśl po zamieszkaniu tutaj?

- Nareszcie? - powtórzył z politowaniem w głosie.
- Finanse, bzdury pieniężne na ogół - a bo chyba nie musiał aż tak sprecyzować, prawda? Kierunek jaki miał robiony odpowiadał jego pracy i dotyczył pieniędzy; takich trochę było, ale wystarczyło trochę pomyśleć i już.
- Tak bardzo chciałaś zamieszkać w Old Whiskey, po co? - spojrzał wymownie. Gdyby mu się chciało to może i by się wyprowadził, ale... jakoś nie i tyle. Wrócił, posiedział i się zasiedział. Mu jest tutaj dobrze.

- Chyba że tak - skinął, sięgając po butelkę. Fakt faktem, zawsze znajdzie się czas, kiedy faktycznie jest lepiej zamieszkać samemu i mieć spokój.
Słysząc jej pytanie, William uśmiechnął się lekko.
- Była - odparł i zaraz napił się alkoholu. Nikt przecież nie mówił, że odpowiedzi mają być pełne, rozwinięte, no nie? - Kilka lat temu, jak u każdego. Choć raz.
- Gdzieś jeszcze masz piercing? - spytał, wskazując palcem na kółeczko przecinając w pół jej wargę.

- Jenny - odparł, chyba nawet bezmyślnie, więc kto wie czy to była prawda, czy ściema. Kolejna nieokreślona zasada, no nie?
Wzrok dziewczyny przed i po tym, jak podniosła głowę sprawił, że Will uśmiechnął się; nieco zaintrygowany nawet, ale nie będzie przecież się zagłębiał w to wszystko.
- Dziesięcioletni plan? - spytał, unosząc brew.

- Masz bardzo kiepski dziesięcioletni plan... - i wykonał tutaj nawet minę sugerującą, że wypadałoby, aby się przedstawiła. Jakby była jakaś plakietka - mógł jej nie zauważyć. - Dostanie się tam gdzie chcesz - bo nie wiem czy wie, ale możliwe! - i mieszkanie, motocykl? To może jest dwuletni plan, jak nie krótszy - westchnął ciut zrezygnowany.
- Kiedyś na zajęciach podczas ostatniego roku. Władowała się do sali, unikając profesora, którego musiała wkurzyć - odparł.
- Jak idzie spełnianie tego głównego, jasnego wątku w twoim planie? - spytał i napił się piwa.