Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

No to zapyta, a jakże!
- Trzeba się postarać bardziej. Chyba że człowiek woli czekać i czekać, i czekać - palcem nawet zakręcił, pokazując, że to błędne koło, monotonne i nawet trochę nudne.
- Był. Każdy miał. Musiał mieć - zaśmiał się. Zdziwiłby się, gdyby była osoba, która nie miała tego pierwszego razu. W jego wieku - tym bardziej by się zdziwił.
- Jak się nazywasz?

- To trzeba precyzować, a nie - Boże, kobiety. Zawsze uważały i uważać będą, że facet ma się domyślić... - Nie pamiętam, dawno to było. Może siedemnaście? - spytał sam siebie i zaraz wzruszył ramionami. - Było i tyle - odparł.
Jesień. Och, Jesień, Jesion, Jeleń, można byłoby wymyślić co nieco, ale... to można zostawić na później.
- Czego się boisz? - skrzyżował ramiona i wsparł je o blat lady.

Tego to ja nie wiem. Może zajęło mu o te kilka minut dłużej? Zależy jak gorąca była ta jego pierwsza, bo tak to... niczego się nie dowiemy!
- Zmarnowałaś pytanie. Tak, wszystkie.

Kto wie. Może to była minuta albo i dwie więcej, tylko tyle? Może kiedyś się przekona!
- Dla mnie to i lepiej, mogę dwa z rzędu zadać - uśmiechnął się i napił się piwa. Ach, jak dobrze było wpaść do baru nieco wcześniej, choć nadal zastanawiał się, co z Betty. Zazwyczaj to ona wszystkich witała i stała za ladą, a teraz to jej w ogóle nie widać!
Kiwał głową, słuchając jej odpowiedzi.
- Sporo tego - westchnął ciężko, jakby tyle informacji go nieco wymęczyło. Wbrew pozorom, tak nie było. - Z kalectwem się zgodzę, sam takie lęki miewam, choć nie jest to strachem - wyjaśnił. - Ja? Przed klaunami i bankructwem - nawet kącik ust mu drgnął przy tym drugim!
- Jest coś, co chciałabyś zrobić, ale wiesz, że nie możesz?

- Skąd masz taką pewność, że się odwiedzimy? - spytał, wykorzystując właśnie dodatkowe pytanie. Zastanowiło go to; zabrzmiało, jakby Jesień była wielce współczująca i troskliwa o - właściwie obcych - ludzi!
- Zatem to się nie zalicza do odpowiedzi. Chociaż... niech ci będzie - skwitował i prychnął cicho na jej pospieszenie.
- Drugie pytanie. Jak myślisz, jak daleko zajdziesz tutaj, w Old Whiskey?

Wszystko jest możliwe! Pewnie przekonają się o tym w przyszłości czy coś. Ta jest niepewna, całkowicie.
Kiwnął i odpalił kolejnego papierosa.
- Największa wada - zastanowił się przez chwilę, choć właściwie nie musiał. Zaciągnął się mocno i zaraz wypuścił dym. - Najpewniej to, że jestem interesowny - tak też było. Właściwie to od dłuższego czasu, kiedy człowiek przestawał być powoli tym naiwnym.
- Czego nigdy byś nie zrobiła?

To życzymy powodzenia!
- Nie wiem czy czegoś żałuję. Nie wypada - zastanowił się. - Może tego, że mogłem zmienić studia, zostać tam, gdzie mieszkałem przez kilka lat... - nie pytaj gdzie mieszkał, bo nawet ja nie wiem.
- Twoja największa wada? - no co, lubił odbijać piłeczkę w takich "zabawach".

Uch, to dobrze, że nie widział tego całego rozgardiaszu. Może nie był pedantem, ale jednak porządek sobie cenił. Jakby teraz miał pomyśleć o tym, że byłby bałaganiarzem i wszystkie dokumenty leżałyby gdzie indziej... aż wzdrygnął się ledwo widocznie.
- Nie. Nie z własnej woli - odpowiedział. - Odruch bezwarunkowy? Tak. Jak ktoś nagle cię wystraszy czy zrobi coś, co nie powinien to człowiek nie patrzy, na kogo machnie ręką. Raz mi się tylko zdarzyło, ale też nie skończyło tragicznie - wyjaśnił w nadziei (obojętności), że kobieta go zrozumie.
- Zostałaś kiedyś uderzona? - no bo skąd takie pytanie?
Stuknął zapalniczką w butelkę i strzepnął popiół z papierosa do popielniczki.

Nie był tego typem człowieka, który całkiem świadomie mógłby uderzyć kobietę. Powiedzieć coś niezbyt miłego - jasne, ale podnieść rękę? Nie sądzę. Jak już sam William powiedział - w odruchu bezwarunkowym to jest możliwe, bo człowiek na to nie patrzy.
- To kiedy indziej - skomentował o tym, co woli, a co nie.
Przemilczał to. W sumie dobrze. Aż za dużo było informacji na dzień dzisiejszy i nawet Parker przesunął palcami po swojej skroni, lekko ją rozmasowując.
- Gdzie jest Betty, tak w ogóle?

- Z tym to raczej nie powinnaś mieć problemu - zaśmiał się, wymownie spoglądając na ścianę alkoholu za rudowłosą.
- Nie. Jestem tylko zdziwiony tym, że jej nie ma. Zazwyczaj jest przy barze. Ba, zawsze za barem stoi - odparł.

- A ktoś patrzy? - spytał, uśmiechając się do niej zaczepnie. Niemniej, nie miał zamiaru namawiać dziewczyny do łamania zasad w pracy. Jeszcze oberwałoby mu się od Betty za to!
Zerknął na dziewczynę, która wlazła do baru, sam zaś opróżnił ostatnią butelkę.
- Rzadko komu się spowiada - odparł i zaraz uniósł brew. - Czyżbyś się czegoś bała? - bo to go zastanowiło.
Nie odpowiedział czy odprowadzi, czy nie. Sięgnął tylko do kieszeni spodni, by wyciągnąć portfel i zaraz zapłacić za wypity alkohol.

- Nie dziwię się. Dlatego nie jestem barmanem czy kelnerem - zaśmiał się gardłowo. Kiedyś to może i był, ale to należało do prac epizodycznych, z którymi na pewno nie wiązał swojej przyszłości. Każdy musiał jakoś zaczynać, prawda?
Może gdyby William był osobą, która bardziej przejmowała się tym, że komuś zepsuła humor - to byłby skłonny do tego, aby przeprosić? Tak czy siak, na to nie można było liczyć.
Gdy Jesień zniknęła na zapleczu, ten rozejrzał się po barze i zdążył nawet sprawdzić swój telefon komórkowy.
- Mogę odprowadzić - skwitował. - Jakiś kawałek - zaraz rozjaśnił swoją odpowiedź. Najwyżej... Jeśli będzie potrzebny to Jou ma do niego kontakt. Dotarcie do baru z powrotem dużo mu nie zajmie.
Parker więc dźwignął się, poprawił swoją kurtkę i skierował się do wyjścia; może był nawet na tyle gentlemanem, żeby przepuścić Autumn? Najprawdopodobniej tak było. Mężczyzna, jak już wcześniej mówił, odprowadził Seymour kawałek, chyba nieszczególnie zwracając uwagę na to, że mieszkają w tej samej części miasteczka. Miał swoje rzeczy do załatwienia, więc pewnie pożegnał się szybko z Jesienią i... poszedł!

/ ztx2

W przypadku Williama zdarzało się tak, że mężczyzna przychodził raz na trzy dni albo kilka dni z rzędu do "Viva Maria!". Niemniej, najważniejszym jest to, że przychodził! W nocy jeszcze zdążył uznać, że najwyżej rano zobaczy czy ktoś jest w barze i potem zasiedzi się u siebie. Tak też zrobił; oczywiście wtedy gdy wykonał wszystkie poranne czynności, które miały doprowadzić go do porządku.
Radia nie miał włączonego, a sen chyba na tyle mocny, że o tym, co się działo w rezerwacie - nie wiedział. Zatem, kiedy tylko wszedł do baru i ujrzał Connora, to zareagował tylko w taki sposób:
- Coś ty taki styrany? - spytał i zaraz podał mężczyźnie ręki, żeby uścisnąć. Chwilę po tym zajął miejsce obok niego, przysuwając do siebie popielniczkę.