Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- O, to z pewnością - strzepnął popiół do popielniczki.
Zastanowił się przez moment.
- Moja walentynka kopała w drzwi przez ostatnie dziesięć minut - palnął, mając na myśli Connora i zaraz się zaśmiał. - Nie, tym razem sobie odpuszczam jakiekolwiek spotkania - wyjaśnił, bo jakoś to nie myślał nad tym, by się umówić czy coś w tym stylu. - Za to ty wydajesz się być zadowolony, Salinas. Tobie się udało?

- Randka, twoja? - sprostował i zaraz pokręcił głową. - Pojebało cię, Salinas? Tak sobie palnąłem - och, chyba Parker będzie musiał pamiętać, że nie zawsze wszyscy ogarną ten jego żart!
- Nie lepiej, żeby dziewczyny się zajęły sprzątaniem? Spokój chociaż będziesz miała - powiedział do Jou i zaraz się napił piwa.

Księgowy słuchał Salinasa z pewnym współczuciem. Co jak co, ale on również nie chciałby wylądować na randce z jakąś gówniarą, dla której mógłby być równie dobrze ojcem. Podobnie jak Maro. Zatem pozostawił tę odpowiedź bez komentarza; jedynie pokręcił głową w niejakiej rezygnacji.
Spojrzał na Betty, nieco zdziwiony, a zarazem tak, jakby niespecjalnie jej słowa go poruszyły. Ostatnio chyba za dużo ma na głowie (co dziwnie to brzmi w tych okolicznościach; dobrze, że Jesień jest nieobecna).
- Może potrzebujesz odpoczynku, Betty? Odsunąć się, dać sobie czas? - zagaił niepewnie spoglądając na kobietę.

Parker uznał, że milczenie na ten moment będzie lepsze. Jak ktoś słusznie zauważył na czacie, wściekła kobieta jest zdolna coś zrobić, a mu się nie uśmiechało oberwać szmatą czy kuflem w ryj, więc wolał przemilczeć.
Oparł się więc o ladę i pił piwo, słuchając tego, co mówi Salinas.

I o to właśnie chodziło. Widać było, że z Betty jest tykająca bomba, która tylko czekała na swój moment. Najwidoczniej słowa Salinasa jeszcze bardziej ją podburzyły.
- To dlatego też przez tyle lat i nadal tutaj jesteś? - spytał, jednak przybrał przy tym spokojny ton, jakoby nie chciał jeszcze bardziej kobiety rozjuszyć. - Nie myślałaś o tym, by iść dalej i to wszystko? - bo może i się znała na uczuciu i miała dość, no ale... w końcu jakoś brała udział w interesach z Bakerem.

Kiwnął głową. Tak też można, było w końcu wytłumaczalne.
Gdy Betty spytała o ich wiedzę na temat tego, co było powodem odsiadki Bakera, Parker wzruszył ramionami i obrócił papierosa w palcach.
- Czasem odnoszę wrażenie, że nic nie wiemy - mruknął zamyślony.

- No, ja akurat wolałbym wiedzieć - był ciekawski, no co się dziwić! W końcu obaj już trochę czasu byli w gangu, wykonywali zadania, więc w jakimś stopniu (jak nie całkowicie) zasługiwali na prawdę, no nie?

- I dlatego postanowił być superbohaterem miasta i zwalczać przestępczość narkotykową po swojemu? - spytał, marszcząc brwi w pewnym powątpiewaniu. Jakby nadal ta informacja go nie zadowalała wystarczająco, bo przecież mogło być coś więcej, nie?
Spojrzał na Salinasa, gdy ten wspomniał o tym zniknięciu. No, Parker nie był pewien czy Maro domyślił się, że mogło chodzić o ślub, skoro Betty szyła suknię. Will nie miał zamiaru się podkładać.
A jako że był księgowym, to nie pozostało mu nic innego, jak rozejrzenie się po sali i sprawdzenie, ile wynosiły te wszystkie dekoracje. Ale tępy to Maro raczej nie był.