Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Och, no tak. Może lepiej będzie się schować, nim rozjuszona Betty pod wpływem alkoholu nie zacznie w nich rzucać? Tak wycofać się... Szkoda, że nie można po angielsku, bo mało ludzi zostało w Vivie.
Spojrzał na Salinasa, bo nie wiedział, do czego piło jego pytanie. Zamyślił się albo zagapił, biedny Will.
- Nie lepiej wyjechać na jakiś czas, odpocząć, Betty?

No, no. Z tego, co widzę, to Betty sporo mówiła o tym obciąganiu, no ale każdy lubi to co lubi, no nie? Możliwe, że gdyby Maro wypowiedział swoje myśli na głos, to Parker przybiłby mu piątkę. Ponoć seks na zgodę zawsze pro.
- No to, nie wiem, nie daj się. Rób, co uważasz za słuszne? - rzucił, nie mając pomysłu na kolejne rady. On się na takie coś nie nadawał!
- Do zobaczenia - tak ładnie i elokwentnie inaczej niż Maro, się pożegnał.

Parker spojrzał przez ramię na ostatki walentynkowej farsy, której punktem kulminacyjnym była wychodząca, łysa barmanka, niedoszła Święta. Z lekkim ociąganiem podniósł się, coby zaraz skierować się do szafy grającej, chcąc wygonić z Vivy resztę klientów. Przy okazji, zmieni może nagrania na coś... mniej irytującego?

Dobrze, że klienci nie oponowali i posłusznie wyszli. Will, chcąc zamknąć bar, nie miał na to szans. Zobaczył w końcu kobietę, która zdziwiła go swoją obecnością.
Nie otworzył jednak szerzej drzwi Vivy i zmierzył ją krótkim spojrzeniem.
- Tak, właśnie do tego się przymierzamy - odpowiedział. - Coś się stało? - a kusiło spytać, dowiedzieć się!

- Nieudana randka, huh? - zapytał, z lekkim uśmiechem, unosząc brew. - I dlatego jesteś bez butów? - dopytał jeszcze.
Spojrzał w stronę baru, ale najwidoczniej Betty była czymś zajęta i nie zwróciła przez moment uwagi na to, co się dzieje przy drzwiach. Najwyżej go zjebie za to, że uchylił skrzydło, wpuszczając Dos do środka.
- Chwilę jeszcze może być otwarte - mruknął.

- Nie chcesz ich, um, potem poszukać? - spytał, bo jednak to było głupie pytanie, jak ta sytuacja.
Spojrzał jesz\cze na Bakera i Consuelę, którzy wychodzili z baru. Nie skomentował słów szefa.
- Siadaj - Willie zaraz wskazał na stolik nieopodal szafy grającej, na którym nie stały żadne butelki czy też wysokie szklanki. Później ogarnie resztę, kiedy będzie "kompletna" pustka. Zamknął jednak drzwi, gdy Indianka weszła do środka.
Księgowy skierował się do baru, by stamtąd wziąć dwie butelki piwa i wrócił do Dos, zajmując wolne krzesło.
- Aż tak źle? Jeśli można - nawet uniósł dłoń w obronnym geście, bo jednak nie chciał rozzłościć. Już jedna, wściekła kobieta wystarczyła w tym budynku!

Parker podniósł się, coby wyciągnąć z przedniej kieszeni spodni pomiętą paczkę papierosów. Wysunął jednego z nich, wyciągając rękę w stronę Indianki. Gdy wzięła już papierosa - jak i podaną zapalniczkę - Will odłożył paczkę na stół.
Na pytanie Jou nic nie odpowiedział. Stwierdził, że wystarczająco dzisiaj nadwyrężyła nerwów, toteż nie warto jeszcze bardziej kobiety dobijać.
- Dobrej nocy, Betty - mruknął do kobiety, chowając klucze do kieszeni spodni i odnotowując w pamięci, by zamknąć bar. I ewentualnie przed tym posprzątać względnie to, co zostało na sali.
Drzwi były zamknięte, więc Parker swobodnie mógł zająć miejsce.
- Zatem? - spytał, wracając do swojego pytania.

O dziwo, Will nie czuł się przytłoczony tym, że Dos się na niego cały czas patrzyła. Ach, skoro miała nieudaną randkę to chociaż niech nacieszy się twarzą księgowego, prawda?
- Fakt, chociaż nie wiem kto ma jakie priorytety życiowe - odpowiedział, poprawiając się na siedzeniu. Nie odpalił papierosa, jedynie obracał paczkę z jednego boku, na drugi.
- Demony przeszłości? Coś zrobiłaś, co je zirytowało?

W jakimś stopniu mężczyzna uznał, że to jest przytyk dla jego osoby, jeśli chodzi o wściubianie się tam, gdzie jego interes nie leżał!
- Sentymentalizm nie jest aż taki zły, wbrew pozorom - powiedział cicho, choć nie trzeba było się zamartwiać o to, że Dos go nie usłyszy. Szafa grająca nadal grała, cicho, we tle. - Czasem jednak bywa przytłaczający, to prawda.

- Koszmary senne? - powtórzył niepewnie, po czym się zamyślił. - Wątpię, żeby to było dobre. Nie, na pewno nie jest - kurczę, przydałby się złotousty Maro. Ten potrafił powiedzieć coś raz a porządnie!
- Skąd taka pewność? - spytał, unosząc brew. Na ten moment wydawało mu się, że cała rozmowa opiera się na domysłach i założeniach. - Skąd myśl, że jak to powiedziałaś, tacy jak ja nie płaczą?