Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Bah, bah. Prędzej wolałby dostać talon na fryzjera, bo wręczyłby go Consueli, ażeby w końcu jej włosy wyglądały jak włosy, a nie mop, hehe. Tego na głos nie powiedział, bo jednak był dżentelmenem, który w końcu swoją kulturę pokazał!
Możliwe, że nawet przystanął na kilka sekund, aby Ramirez go dogoniła. Przecież nie będzie jej zmuszał do biegania. Wystarczająco ciśnienie jej się podniesie, gdy spotkają Bakera, o. Dotarli więc po paru minutach do Vivy i pewnie się zdziwili, że mniej osób było w barze. Kto wie, może nawet Gigi próbowała ich wygonić, bo taki mógł być wymóg Betty po Walentynkach? Jakoś znaleźli się w środku, więc Will, nie czekając długo, poszedł do baru i po piwo, i po popielniczkę, po czym zajął któryś ze stolików nieopodal szafy grającej. Taka swawola, za którą dostałby pewnie w łeb.

- Stara? - spytał. Tam wiekiem się nie interesował! Nie skomentował nawet tego, że pewnie Consuela za kilka lat będzie chciała choć w połowie wyglądać tak jak ona. - Zdziwiłabyś się, że ci, co tutaj przychodzą, potrafią być naprawdę starzy - powiedział po chwili i napił się piwa.
I to z takim sympatycznym, przystojnym Świętym, który jest księgowym i ogólnie całkiem pro się wydaje, chociaż pewnie Consia go znielubiła za wiele komentarzy dotyczące jej wyglądu. Niemniej, Parker również rozsiadł się z wygodą, wspierając pewnie but niewielką wspórkę między nóżkami krzesła, na którym siedziała Ramirez.
- Na co dzień każdy zajmuje się swoimi obowiązkami, pracą. Niektórzy pracują w warsztacie, inni pilnują w Rosie - zaczął skubać z pewną uwagą kant stolika. - Akcje się zdarzają, kiedy trzeba. Baker ci o tym powie, jeśli zostaniesz Świętą - wyjaśnił, bo jednak nie miał zamiaru mówić o tym, co oni ciągle robią i jakie akcje, trochę sekretów musi być, no nie?
- Od jak dawna masz parcie, by wstąpić do gangu? - spytał. Ach, bo Will to serio potrafił nie ogarniać wielu rzeczy, które mają miejsce u Świętych.

Nie dziwota. On pewnie też się zawiódł swego czasu, jak się dowiadywał. Pewnie mówili mu, że się dowie o tym wszystkim w swoim czasie, to też jakoś niezadowolony z tego powodu był. Pewnie odliczał te podatki od wpierdolu, to ma sens. Wyliczał kto, ile i jak, a potem jakieś bilanse. Szykował rozrachunki, dobry biznes, czego chcesz.
- Ta - mruknął, widząc jej reakcję. Bądź co bądź to Parker był z tych, co nie naciskali, kiedy dochodziło do niezbyt przyjemnych tematów. Pewnie był na tyle miły, że drugą butelkę piwa, którą sobie przyniósł, podstawił przed Cruellą. To się nazywa dobre serce, normalnie asceta (względnie, ale sh).

Trudno byłoby się postawić na miejscu dziewczyny w tejże sytuacji. Każdy inaczej na to zwracał uwagę, a dodatkowe pytania czy inne, niezbyt przyjemne, wypowiedzi, mogły być całkiem niekorzystne. Tak że podanie butelki piwa wydawało się najodpowiedniejszym wyjściem, a przy tym również niezła dyplomacja, o.
Spojrzał na nią z zaciekawieniem, jakie pytanie zada. I pewno, co pierwsze otrzymała w odpowiedzi, to dosyć głośne parsknięcie.
- Od zawsze zjebany to nie wiem, ale z pewnością nigdy nie był normalny - westchnął, zapijając swoje słowa alkoholem. - Aż tak cię zainteresował? - jakkolwiek by to nie zabrzmiało, to była jedynie zdrowa ciekawość u Parkera, a jakże!

Och, może w taki sposób poprawi jej się humor. Widać w końcu, że z Parkera to naprawdę w porządku człowiek, a jak; w to nie można było wątpić, ani trochę. Skrzywił się jednak mimowolnie na to, że ta przeleciałaby własną siostrę. Will to może by i to zrobił, bo to aż tak - z jego perspektywy i jeśli chodziło o niego - chore nie było, no ale żeby siostry, ze sobą? W życiu.
- Cóż - westchnął, opadając na oparcie krzesła. Butelkę oparł o udo i nieco niezdarnie zaczął wyciągać papierosa z pomiętej paczki, coby zaraz zapalić. Trochę to jednak potrwa. - Wiesz, Baker mu zleca, on wykonuje, choć i bez tego ma coś nierówno pod sufitem - stwierdził, a to jedynie z obserwacji!
Och te ostatnie słowa... jakie to urocze, jak bajerowała. William w milczeniu jej się przyglądał, o.

Biedna Consuela. Dwa razy z rzędu w ciągu jednego dnia sprawiła, że Święci stracili swoje papierosy. Co za kobieta.
Will ledwo zdążył kiwnąć głową, a już widział jak Ramirez z powrotem cofnęła się do baru. Ponadto nawet przyszedł Connor, do którego kiwnął, zauważając niemalże od razu, jak ten kuśtyka.
- Indiański Doktor House, huh? - rzucił, nieco złośliwie, ale jednak z pewnym rozbawieniem.

Parker wyszczerzył się nieznacznie i zaraz napił się piwa, przyglądając się Eastmanowi.
- Dla ciebie może nie, dla mnie to się wydaje zabawne - odpowiedział, pewno jeszcze bardziej tym wkurzając Indiańca, ale czego się po Williamie spodziewać?
Spojrzał na tyłek Consi, potem na Eastmana.
- Widzę, że ci brak tej twojej - mruknął, wsuwając papierosa za ucho. - Ale żeby od razu za kelnerkę brać? - to takie... chyba lżejsze określenie dla dziwki, która nie przeszła jeszcze rekrutacji, ale wiadomo - może pewna nagana w tym była, choć wiadomo dlaczego Connor tak się zachowywał względem Ramirez.

W KOŃCU BYŁ KSIĘGOWYM, TO MIAŁ SUPER TRAKTOWANIE.
- Ech - i tak właśnie Will westchnął, pocierając palcami wewnętrzne kąciki oczu; miał trzydzieści osiem lat i siedział przy stole z dwudziestolatkami. Normalnie mógł się czuć jak opiekun prawny, starszy brat, bo na ojca to jeszcze za młody (heheheheheh, sucho, wiem).
Od rozbitego szkła odsunął i papierosy, i popielniczkę, patrząc na Consuelę z pewnym politowaniem.
- Co tak patrzysz? Rozbiłaś, to posprzątaj - wzruszył ramionami. Dobrze, że jeszcze co nieco mu zostało z butelki, którą wziął dopiero po przybyciu. - Będą gorsze robocizny, jeśli chcesz zostać Świętą - bo wątpił, by Sue kazał jej tylko zapieprzać z miotłą i szufelką.

Na pewno to by było dobre, gdyby okazało się, że Parker ma kilkuletnie dziecko albo nawet nastolatka. Miałby ten najgorszy czas za sobą, bo jednak komu chciałoby się drałować z wózkiem? Tatuś w gangu, byłoby to urocze, na pewno.
Spojrzał na Consuelę i westchnął.
- Kurwa, jak dzieci - mruknął pod nosem, wyciągając zza ucha papierosa, którego odpalił i zaciągnął się nim porządnie. Zaraz jednak przyglądał się Eastmanowi.
- Ja zawsze mówię poważnie - odparł ponuro, choć jakieś rozbawienie tam na jego przystojnej twarzy się czaiło, ale kit. - Ty też zaraz będziesz drałować po jakąś szmatę, nie macie co robić tylko bawić się w zbijanie butelki - rzucił, choć wiadomo, że pewnie i tak tego nie kazałby robić Connorowi. Parker nie jest winny temu, że lubi porządek. Niektórzy o tym wiedzieli.
Księgowy był na tyle miły, że wsparł nogi o wolne krzeslo, coby Consia nie musiała się bardziej gimnastykować przy zmiataniu; powinna to docenić tak jak on doceniał możliwość przyglądania się młodej, o!
- Może macica jest mu potrzebna, kto wie - wzruszył ramionami, odpowiadając Eastmanowi.

Parker patrzył na to, jak dziewczyna sprząta. Nie komentował tego, co robi i jak to robi, bo widać było, że z pewnością nie raduje się tym, iż dzierży miotłę w łapach. Z taką fryzurę to na czarownicę wyglądała. Istna Bad Witch w De Sums 2.
Patrzył na przyjaciela, odstawiając pustą butelkę.
- Powiedz to Bakerowi, to nie ja się bawię w przyjmowanie nowych osób - wzruszył ramionami. - Jeśli przyda się na coś i potrafi zrobić coś przydatnego to cóż, pozostanie jej nauczyć się jeździć na motorze. No, chyba że rower czy hulajnoga z logiem też będzie fajnie wyglądać - na samą myśl aż uśmiechnął się do Ramirez. - Najwyżej ty ją nauczysz jeździć, macie zajebiście przyjacielską relację - poklepał go po ramieniu, podnosząc się. Zanim ona posprząta to pewnie zdążyłby ze dwa razy ruszyć po te butelki i z powrotem.
Przewrócił oczami na kolejne czepliwości z jednej, czy z drugiej strony.
- Nie bądź bardziej wredny niż to potrzebne - poklepał nawet Eastmana po ramieniu, siadając ponownie tam gdzie wcześniej, przy czym nieznacznie odchylił głowę, ażeby zobaczyć, co ciekawego może dać im szafa grająca. - I tak wystarczy, że musiała spotkać się z Tyrsenem - och, ojcowskie współczucie.